H αξία της 15λεπτης τρέλας στο Παναιτωλικός-Λαμία

Η τέταρτη στροφή του ελληνικού πρωταθλήματος, είχε ένα μεγάλο ντέρμπι, δύο παιχνίδια που οι ηττημένες ομάδες βλαστήμησαν την ώρα και τη στιγμή που κατέβηκαν στον αγωνιστικό χώρο για να συντριβούν (Λεβαδειακός και ΟΦΗ) και ένα ποδοσφαιρικό θρίλερ που δεν ταιριάζει στο ελληνικό πρωτάθλημα. Το Παναιτωλικός-Λαμία έκρυβε ένα από τα πιο έντονα φινάλε των τελευταίων ετών.

Από το 88' μέχρι το 113' σημειώθηκαν τρία γκολ εκ των οποίων το ένα ακυρώθηκε. Βέβαια, τα 15 αυτά λεπτά που μετέτρεψαν τον προτελευταίο αγώνα της 4ης αγωνιστικής σε ροντέο, φιλοξένησαν και αρκετές ενδογενείς καθυστερήσεις όπως εκείνες που προήλθαν από την άσχημη πτώση του Μπαράλες και την ανατριχιαστική προσγείωση του Μιχάι.

Κανένας όμως από τους ποδοσφαιριστές που βρέθηκαν πεσμένοι στο χορτάρι το τελευταίο τέταρτο, δεν έκανε θέατρο. Ο ένας μετά τον άλλον υπέφεραν από άκρως επιθετικές κράμπες. Στον αγωνιστικό ορίζοντα, δεν φαινόταν κάποια άλλη επαρκής λύση, εκτός από το να ξαπλώσουν φαρδιά πλατιά κάτω. Τόσο οι συμπαίκτες τους όσο και οι αντίπαλοι έδειχναν συγκαταβατικά την αμέριστη κατανόησή τους. Με άλλα λόγια, έδειχναν τον απαιτούμενο ποδοσφαιρικό πολιτισμό. Δυστυχώς, στην πράξη και ειδικά στο ελληνικό ποδόσφαιρο, αυτά δεν είναι τόσο αυτονόητα.

Τα πρώτα 87 λεπτά του χθεσινού αγώνα μεταξύ του συγκροτημένου Παναιτωλικού και της για ακόμη μία φορά αποκαρδιωτικής Λαμίας, θα παραμείνουν ένα μεγάλο, βαθύ και άλυτο μυστήριο. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα ή εντύπωση τι πραγματικά συνέβη το χρονικό διάστημα κατά το οποίο η τηλεόρασή μου ήταν επιδεικτικά κλειστή. Συντονίστηκα στο 87ο λεπτό με το σκορ στο 1-1 χωρίς να ξέρω εάν το αμιγώς αγωνιστικό θέαμα είναι ανεκτό, ποια ομάδα έχει αναλάβει την πρωτοβουλία των κινήσεων και ποια, βάση της εξέλιξης του παιχνιδιού, έχει ελπίδες να σκοράρει το γκολ της νίκης.

"Τι ωραία", είπα από μέσα μου για να μετριάσω το αίσθημα αγανάκτησης που με έπνιγε. Άλλος ένας ποδοσφαιρικός αγώνας που δεν αρχίζει με τους καλύτερους οιωνούς αλλά καταλήγει στο παντελώς αδιάφορο 1-1. Η αμέσως επόμενη φάση του παιχνιδιού με έβαλε στη θέση μου. Στο 88ο λεπτό, ο Βασιλαντωνόπουλος κόβει υποδειγματικά μία έξυπνη μπαλιά στην πλάτη της άμυνας. Κάνει όμως ένα επιπόλαιο λάθος: δεν την απομακρύνει. Ο Καμαρά αρπάζει την ευκαιρία, κλέβει την μπάλα, πλασάρει και από τον εξοστρακισμό της μπάλας, ο Μανά προ κενή εστίας γράφει το 2-1.

Στο ελληνικό πρωτάθλημα συχνά πυκνά οι ομάδες προηγούνται, ισοφαρίζονται και μειώνουν το σκορ προτού ο τέταρτος αποκαλύψει τα ακριβή λεπτά των καθυστερήσεων. Από εκεί και μετά, περιμένουμε στωικά το σφύριγμα της λήξης. Ο καταλογισμός ενός πέναλτι, ένα θανατηφόρο σουτ στο τετραγωνάκι του αριστερού δοκαριού (εκεί που φωλιάζουν οι αράχνες), ένα ακυρωθέν νικηφόρο γκολ και η αποβολή για διαμαρτυρία του βοηθού προπονητή από τη μεριά των γηπεδούχων είναι ένας πολύ καλός λόγος για να τρίβουμε τα χέρια μας συνωμοτικά. Άλλωστε, πόσο συχνά βλέπουμε στα ελληνικά γήπεδα φινάλε που κόβουν την ανάσα;

Στο τελευταίο από τα τέσσερα λεπτά των καθυστερήσεων, η Λαμία είχε την μοναδική ευκαιρία να ισοφαρίσει. Το πρόχειρα εκτελεσμένο πέναλτι του Μαστούρ (σπάνια ένα παιδί-θαύμα κοιτάζει στα μάτια τον ντόρο που δεν έχει προξενήσει το ίδιο) που απέκρουσε ο συγκινητικός χθες Κυριακίδης, απορροφήθηκε μόλις ο κεραυνός του Αντέτζο αναπαύτηκε στην αριστερή πλευρά των διχτύων. Το κουβάρι από χέρια, πόδια, κεφάλια που είχαν πλέξει οι ποδοσφαιριστές της Λαμίας μετά την ισοφάριση, αποφάσισε να διαλύσει ο βοηθός του Δέλλα. Απόλυτα δίκαια και χωρίς κανέναν δισταγμό, ύστερα από ένα γαϊτανάκι φαιδρών διαμαρτυριών, ο διαιτητής του έδειξε την πόρτα της εξόδου.

Ο διαιτητής, σε μία απόφαση που εξέπληξε τους πάντες, δεν δίστασε να παρατείνει τη χρονική διάρκεια του αγώνα. Μάλιστα, στο 112' λίγο έλειψε οι γηπεδούχοι να μπουν μια για πάντα σε θέση οδηγού, αλλά η κεφαλιά του Μαρινάκη από πλεονεκτική θέση ακυρώθηκε σωστά ως οφσάιντ. Ο αμυντικός του Παναιτωλικού έτρεξε με όση δύναμη του είχε απομείνει προς την πλάγια γραμμή και ψέλλισε δύο-τρία φωνήεντα στον επόπτη, τα οποία δεν έπιασε ο τηλεοπτικός φακός.

Το Παναιτωλικός-Λαμία για 15 απολαυστικά λεπτά δεν θύμιζε σε τίποτα τη Super League στην οποία ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Τα 'γαλλικά' του Μαρινάκη και η έκρηξη του βοηθού με επανέφεραν στην άοσμη πραγματικότητα.