Αυτές είναι οι ευθύνες των παικτών του Παναθηναϊκού

Ο Δημήτρης Κριτής γράφει για αυτό που δεν έχει γράψει ουδείς. Τις ευθύνες των ποδοσφαιριστών του Παναθηναϊκού.

14 ΣΕΠ 2015

"Δηλαδή οι παίκτες δεν έχουν ευθύνες γι' αυτό που βλέπουμε; Μόνο ο Αναστασίου φταίει ή απλώς είναι η εύκολη λύση να τα βάλεις με τον έναν; Στη Νέα Σμύρνη είχαν πάθος, είχαν τσαγανό, είχαν θέληση για νίκη;"...

Ερωτήματα που κατατίθενται από την Κυριακή στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, με μηνύματα στα social media, με σχόλια κάτω από τα άρθρα και στην live επικοινωνία με αναγνώστες. Όχι κατ' ανάγκην από υποστηρικτές του Αναστασίου, μην το παρεξηγούμε. Φυσιολογική αντίδραση είναι από ανθρώπους που είδαν ξαφνικά τους ποδοσφαιριστές (σχεδόν) στο απυρόβλητο και πυρ ομαδόν στον Γιάννη Αναστασίου.

Και έχουν δίκιο, στον βαθμό που δεν έγινε κατανοητό, ότι τουλάχιστον σε ό,τι με αφορά, απλώς απομονώθηκε ο βασικός υπεύθυνος γι αυτό που παρακολουθούμε και δεν επιχειρήθηκε επιμερισμός των ευθυνών, που προφανώς και επεκτείνονται και σε άλλα στρώματα της πυραμίδας. Θέλετε να μιλήσουμε και για τις ευθύνες. Ωραία, ας το κάνουμε ευθύς αμέσως.

Πού είναι οι αρχηγοί;

Και συμπληρώνουμε το ερώτημα του υποτίτλου; Πού είναι οι παίκτες-προσωπικότητες; Εκατομμύρια άνθρωποι παρακολουθούμε, με αποκορύφωμα το παιχνίδι της Νέας Σμύρνης, μία ομάδα άνευρη, μία ομάδα με μηδενική αυτοπεποίθηση στην πρώτη στραβή μέσα στο ματς. Μία ομάδα που δείχνει να έχει χάσει την εμπιστοσύνη της προς την προπονητική ομάδα, την πίστη της ότι μαζί μπορούν να προχωρήσουν και να κάνουν ένα βήμα παραπάνω, μία ομάδα που έπαψε να αντλεί έμπνευση από τους ανθρώπους του πάγκου.

Ποιός μάζεψε τους συμπαίκτες του μέσα στα αποδυτήρια και να τους εξηγήσει ότι “δεν βγαίνουμε από δω, αν προηγουμένως δεν βρούμε λύση”; Ποιός προκάλεσε μία συζήτηση έξω από τα δόντια, εξηγώντας ότι “δεν βγάζει πουθενά τόση ανιωθιά, πρώτοι εμείς ξευτιλιζόμαστε εκτός κι αν πιστεύει κάποιος ότι θα την πληρώσει ο προπονητής και από την επομένη θα είμαστε και πάλι οι παικταράδες που έκαναν περίπατο στα ντέρμπι και στα πλέι οφ”;

Αν δεν γνωρίζετε την απάντηση, ακούστε την: ΚΑΝΕΙΣ.

Ποιός ή ποιοί έπιασαν τον προπονητή, να του πουν “κάτσε κάτω ρε αδερφέ, δεν πάει άλλο, πρέπει να μιλήσουμε, γι αυτά που κάνεις ή γι αυτά που δεν κάνεις, αυτά που μας λες να κάνουμε κι εμείς δεν κάνουμε. Να μας ακούσεις, να σε ακούσουμε και να καταλήξουμε κάπου”. Αν δεν γνωρίζετε την απάντηση, ακούστε την: ΚΑΝΕΙΣ.

Μήπως είναι πεπεισμένοι, ότι μία τέτοια κουβέντα δεν θα είχε κανένα νόημα να γίνει και θα έχαναν τσάμπα την ώρα τους για κάτι που δεν μοιάζει απλώς, αλλά είναι πλέον μη αναστρέψιμο; Ε, τότε, ποιός ή ποιοί πήγαν στον τεχνικό διευθυντή ή τον διευθυντή ποδοσφαίρου ή (κακώς, αλλά έστω) τον πρόεδρο και να πουν “μίστερ, σηκώνουμε τα χέρια ψηλά, έχει χαθεί η εμπιστοσύνη, η πίστη, η χημεία (ή ό,τι άλλο διάολε...) προς τον προπονητή και θα πρέπει κάτι να γίνει πριν χαθεί και ο έλεγχος”; Αν δεν γνωρίζετε την απάντηση, ακούστε την: ΚΑΝΕΙΣ.

Πού είναι λοιπόν οι αρχηγοί; Πού είναι οι παίκτες προσωπικότητες; Δεν είναι ασφαλώς μόνο για τις χαιρετούρες στο κέντρο του γηπέδου και το στρίψιμο του νομίσματος, ούτε για μορφασμούς και χειρονομίες ταλαιπωρημένου τροχονόμου σε ώρα κυκλοφοριακού κομφούζιου. Ή μήπως είναι;

Το ξενέρωμα

Πολύς λόγος γίνεται για “ξενερωμένους” ποδοσφαιριστές να υποστηρίξουν ή να διορθώσουν μέσα στο γήπεδο τις όποιες προπονητικές ανορθογραφίες. Τι θα πει “ξενέρωσα” ρε παλικάρια, για να το καταλάβουμε κι εμείς οι υπόλοιποι;

Αν “ξενερώσατε”, πιάνετε τον προπονητή και του λέτε “καλύτερα να μείνω λίγο έξω, δεν αισθάνομαι καλά” ή επινοείστε μία στομαχική διαταραχή, ενοχλήσεις στον δικέφαλο, στον τρικέφαλο, στον τετρακέφαλο, κάπου τελοσπάντων. Κάποιοι στο σχολείο ή στον στρατό είχαν “πεθάνει” και συγγενικά τους πρόσωπα για να λείψουν 1-2 μέρες. Ποιος την πληρώνει δηλαδή, όταν περιφέρετε το ξενέρωμά σας στο χορτάρι: ο προπονητής ή ο Παναθηναϊκός; Και καλά ο προπονητής, αλλά ο Παναθηναϊκός τι σας φταίει;

Αν ενοχλείται (λέμε τώρα...) ο Ζέκα, που με 3 δεξιά μπακ στο ρόστερ, υποχρεώνεται να κάνει τον τέταρτο, πάει στον προπονητή και του λέει: “Επειδή αισθάνομαι ότι ξεφτυλίζεται ο Παναθηναϊκός, με το να κάνει εμένα δεξί μπακ για να αντιμετωπίσει τον Πανιώνιο και το αισθάνομαι περισσότερο απ' ότι φοβάμαι ότι θα ξεφτυλιστώ κι εγώ ο ίδιος με το να παριστάνω κάτι που δεν είμαι, καλύτερα να μείνω εκτός”. Έτσι, για να βάλει και την ομάδα πάνω από το “εγώ” του. Τι διάολο αρχηγός είναι;

Αν ενοχλείται (λέμε τώρα...) ο Μπεργκ που βολοδέρνει καιρό τώρα εκτός θέσης, πάει στον προπονητή και του λέει: “Επειδή δεν είμαι ούτε εξτρέμ για να τρέχω πάνω στον ασβέστη, ούτε και δεκάρι για να κοιτάω την πλάτη του Καρέλη και δεν υπήρξα και ποτέ, θα ήθελα να παίζω στη θέση μου, γιατί διαφορετικά δεν βοηθώ την ομάδα”. Κι ας μην βάζει πάνω από όλους την ομάδα κι ας είναι αρχηγός. Ούτως ή άλλως την προσβάλλει και με το να παίζει έτη φωτός μακριά από την πραγματική του αξία.

Αν ενοχλούνται ο Αμπέντ ή ο Νάνο, το συζητούν στα αποδυτήρια και με τον προπονητή τους και όχι μεταξύ τους και στο χορτάρι, ακόμη και πέντε λεπτά μετά τη φάση που απέτυχαν να συνεννοηθούν και η μπάλα έφυγε πλάγιο άουτ.

Κι αν όλα αυτά, φίλοι αναγνώστες, σας φαίνονται υπερβολικά, τραβηγμένα, προσβλητικά προς το πρόσωπο του προπονητή και υπέρβαση αρμοδιοτήτων και καθηκόντων για έναν ποδοσφαιριστή (που θα ήταν εάν επρόκειτο για 1-2 ποδοσφαιριστές, αλλά τώρα είναι προφανές ότι επηρεάζουν και έχουν επιπτώσεις στο σύνολο), ας μαζευτούν επιτέλους στα αποδυτήρια και να κάνουν μία ύστατη προσπάθεια, να υπερασπιστούν τη δουλειά τους.

Να πει κάποιος ότι “ας προσπαθήσουμε με όσα κουράγια και ανοχές μας έχουν απομείνει, να υποστηρίξουμε τη φανέλα που φοράμε, που στο κάτω κάτω κουβαλάει πάνω της τόνους ιστορίας και εκατομμύρια κόσμου και κάποια στιγμή (όχι αργά, γιατί το ποδόσφαιρο τιμωρεί όσους δεν το σέβονται) θα καταλάβουν ότι το πρόβλημα δεν ήμασταν εμείς”. Το έκαναν; Όχι. Θα το κάνουν;