Αυτοί που πήγαν να σώσουν το ελληνικό ποδόσφαιρο

Αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, η επικείμενη συνάντηση των "μεγάλων" του ελληνικού ποδοσφαίρου με τον Σταύρο Κοντονή δεν έχει τον χαρακτήρα του "ιστορικού" σχετικά με το παρθενικό του πράγματος, αλλά με τη συχνότητα τέτοιων ραντεβού.

Πριν από περίπου 11 χρόνια, τον Νοέμβριο του 2005, γράφτηκαν στο βιβλίο της ιστορίας του ελληνικού ποδοσφαίρου οι πρώτες σελίδες της δημιουργίας της περίφημης Super League. Τότε που πάρθηκε η απόφαση να ανεξαρτητοποιηθεί η πρώτη κατηγορία του επαγγελματικού ποδοσφαίρου από την ΕΠΑΕ με απώτερο σκοπό τα μεγαλύτερα κέρδη και την "επιβίωση" των ομάδων που συμμετείχαν στην πάλαι ποτέ Α' Εθνική. Άλλο αν αυτό ουσιαστικά έβαζε ταφόπλακα στις υπόλοιπες κατηγορίες που θα έπρεπε πλέον να βρουν τρόπο να "φυτοζωούν".

Το 2004 και η γενιά των 40άρηδων

Το νερό στο αυλάκι είχε αρχίσει να μπαίνει από την εποχή που η περίφημη "γενιά των 40άρηδων" βγήκε στην επιφάνεια. Ο Ντέμης Νικολαϊδης στην ΑΕΚ, ο Γιάννης Βαρδινογιάννης στον Παναθηναϊκό, ο Κώστας Πηλαδάκης στη Λάρισα και φυσικά ο Χρήστος Πανόπουλος, ο οποίος πάντα άνηκε στη γενιά των "πρωτοπόρων" παρά το γεγονός πως το 2005 μετρούσε ήδη 14 χρόνια στο χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου, λόγω της ενασχόλησής του με την Skoda Ξάνθη.

Βέβαια, σε όλο αυτό βοήθησε το μαγικό καλοκαίρι του 2004 όταν η Εθνική κατέκτησε το Euro της Πορτογαλίας. Τότε δειλά-δειλά άρχισε να βγαίνει από τα χείλη πολλών η επιτακτική ανάγκη να αλλάξουν τα δεδομένα και η "χρυσή ευκαιρία" για το ελληνικό ποδόσφαιρο να επωφεληθεί εκείνης της επιτυχίας.

Οι πρώτες συζητήσεις για ένα νέο πρωτάθλημα, με νέους ισότιμους ρόλους και όρους για όλους και στόχο να "ξεμπερδεύει με το παλιό" (που θα έλεγε μια πολιτική διαφήμιση 10 χρόνια αργότερα), είχαν ξεκινήσει δια τηλεφώνου. Ο Χρήστος Πανόπουλος είχε την ιδέα της Super League, ο Αχιλλέας Μπέος (αφεντικό, τότε, στον Πανιώνιο) ήταν από τους πρώτους συμπαραστάτες αυτής και σιγά-σιγά το νέο μαθεύτηκε, τα τηλεφωνήματα πολλαπλασιάστηκαν και στα γραφεία της ΒΙΑΜΑΡ, της εταιρίας του κ. Πανόπουλου, άρχισαν οι πρώτες επισκέψεις μεγαλοπαραγόντων.

Στη ΒΙΑΜΑΡ οι διεργασίες

Τη μία μέρα ο Ντέμης Νικολαϊδης, την άλλη μέρα ο Γιάννης Βαρδινογιάννης, την τρίτη και οι δύο μαζί. Στο ίδιο τραπέζι, με ιδέες για τη νέα Λίγκα, οραματισμό και προοπτικές. Ουσιαστικά εκεί άρχισε να "στήνεται" το καταστατικό του περίφημου συνεταιρισμού, ο οποίος με την πάροδο του χρόνου προσηλύτιζε όλο και περισσότερες ΠΑΕ με κοινό στόχο να "ξαραχνιαστεί" η ΕΠΑΕ.

Για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, η πλειοψηφία των ομάδων της τότε Α' Εθνικής θεωρούσε ότι κουμάντο στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο εξακολουθούσε να κάνει ο Βίκτωρας Μητρόπουλος, παρά το γεγονός πως εκείνη την περίοδο στον προεδρικό θώκο καθόταν ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος. Η δημιουργία, λοιπόν, μίας νέας Λίγκας, άφηνε εκτός... σεναρίου τον Μητρόπουλο και έδινε την ευκαιρία στο ελληνικό ποδόσφαιρο να ξεκινήσει από τις βάσεις που το ίδιο θα έβαζε.

Η αντιπολίτευση Ολυμπιακού και ΠΑΟΚ

Βέβαια, υπήρχαν και αυτοί που σφύριζαν αδιάφορα στο όλο εγχείρημα ή είχαν εκφράσει -ανεπίσημα- την αντίθεσή τους. Ο Ολυμπιακός του Σωκράτη Κόκκαλη και ο ΠΑΟΚ του Γιάννη Γούμενου ουδέποτε έδειξαν ιδιαίτερη θέρμη στη νέα κατάσταση που διαμορφώνόταν. Ουδέποτε έδειξαν ειλικρινή διάθεση να κάτσουν με τους υπόλοιπους στο ίδιο τραπέζι και να συζητήσουν για την περίφημη αλλαγή σελίδας. Εξάλλου, στα ρεπορτάζ εκείνης της εποχής είχαν αρχίσει να διαδίδονται διάφορες φήμες ότι είναι πολύ πιθανό να δούμε μια νέα Λίγκα χωρίς Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ, κάτι βέβαια που δεν ήταν εφικτό και απλά άνηκε στη σφαίρα της... τρομολαγνείας εκείνων που υποστήριζαν την (τότε) υπάρχουσα κατάσταση.

Από τη στιγμή που το απέναντι μέτωπο μετρούσε περισσότερα μέλη και οι δύο ΠΑΕ δεν είχαν τη δύναμη να μην επιτρέψουν την ανατροπή των δεδομένων, με την πάροδο των μηνών άρχισε να... ανοίγει η πόρτα από πλευράς Ολυμπιακού και ΠΑΟΚ.

Έτσι φτάσαμε στην ιστορική 22α Νοεμβρίου 2005 όπου όλοι οι "μεγάλοι" φόρεσαν το καλύτερο χαμόγελό τους, εμφανίστηκαν μπροστά στους δημοσιογράφους και "έγραψαν" την ιστορία της πρώτης συνάντησης των "ισχυρών" του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ήταν η μέρα που η Super League με αργά, αλλά σταθερά βήματα πήρε σάρκα και οστά. Σε εκείνη τη συνέλευση των 16 ΠΑΕ Α' Εθνικής, 8 ομάδες ψήφισαν υπέρ (Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΑΕΚ, ΟΦΗ, Ξάνθη, ΑΕΛ, Πανιώνιος και Απόλλων Καλαμαριάς), 5 αποχώρησαν (ο ΠΑΟΚ που αντιστεκόταν σθεναρά, το Αιγάλεω, ο Ηρακλής, η Καλλιθέα και ο Ιωνικός) και 3 φώναξαν -αρχικά- "παρών" (Λεβαδειακός, Ατρόμητος και Ακράτητος) για να προσχωρήσουν και αυτές στις 8 του "υπέρ". Σημαντική σημείωση για τους ιστορικούς του μέλλοντος: ο εκ των πρωτεργατών της νέας Λίγκας, ο Αχιλλέας Μπέος, δεν ήταν τελικά στο πρώτο πρωτάθλημα υπό τα νέα δεδομένα, αφού μόλις είχε πουλήσει τον Πανιώνιο στον Κωνσταντίνο Τσακίρη, στον οποίο είχε φάνει εξαιρετικό το νέο ξεκίνημα.

"Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα"

Μετά το τέλος της ιστορικής συνέλευσης, έγιναν και οι πρώτες κοινές δηλώσεις των "μεγάλων". Χαμογελαστοί, με όρεξη για αστεία και αποφασισμένοι να αλλάξει ο ρους του προϊόντος που υπηρετούσαν. Άπαντες έκαναν λόγο για "ιστορική μέρα και ένα καλύτερο ποδόσφαιρο", ο Σωκράτης Κόκκαλης αστειευόταν με τον Τζίγκερ, ο Πανόπουλος τόνιζε πως οι "μικροί" δεν είναι γαϊτανάκια των "μεγάλων" και κάπου στο βάθος ο Ντίνος Ηλιόπουλος να σιγοψυθιρίζει την κλασική ατάκα "δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά είμαστε μία ωραία ατμόσφαιρα".

Ο πρώτος πρόεδρος

Όλα καλά, όλα ωραία, αλλά ποιος θα ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος που θα καθόταν στον προεδρικό θώκο, βάζοντας το όνομά του με μεγάλα γράμματα στον πρόλογο των νέων δεδομένων; Εδώ έρχεται να προστεθεί ακόμη ένα όνομα από τη γενιά των "40άρηδων": Πέτρος Κόκκαλης. Όνομα αποδεκτό από όλους, άνθρωπος που συνδεόταν με φιλία με τον Γιάννη Βαρδινογιάννη, αλλά και τον Ντέμη Νικολαϊδη όταν αυτός μπήκε στο ποδόσφαιρο από διοικητικό, πλέον, πόστο.

Εξάλλου, οι "παροικούντες την Ιερουσαλήμ" έχουν να λένε για τα πικαρίσματα ανάμεσα στους τρεις άνδρες με αφορμή τις ομάδες τους. Ο Πέτρος Κόκκαλης είναι γνωστό πειραχτήρι, δεν άφηνε μύγα να πέσει κάτω και πολλές φορές "τσίγκλαγε" τον Τζίγκερ ή τον Ντέμη όταν έχαναν οι ομάδες τους.

Το deja vu

Το 2005, λοιπόν, είναι η χρονιά-ορόσημο όπου το ελληνικό ποδόσφαιρο άρχισε πάλι από το Α για να φτάσει με ορθολογικά βήματα στο Ω. Η απαξίωση στην οποία είχε περιέλθει έφερε την αντίδραση των παραγόντων που αποφάσισαν να λάβουν μέτρα και με συνεναιτική διάθεση να χτίσουν κάτι καινούργιο. Βέβαια, το ποδόσφαιρο δεν είναι σαν τις ταινίες για να έχει "happy end". Σχεδόν 11 χρόνια μετά κάναμε αναστροφή και γυρίσαμε εκεί που το είχαμε αφήσει το 2005. Το ποδόσφαιρο ζει στη νέα απαξίωσή του και οι "μεγάλοι" καλούνται να δώσουν λύσεις για μια καλύτερη μέρα. Μαρινάκης, Σαββίδης, Αλαφούζος και Μελισσανίδης καλούνται να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι, να παραμερίσουν το μίσος και τις αντιπάθειες και να βάλουν ξανά το τρένο στις ράγες. Ή έστω να πείσουν γι'αυτές.

“Follow the money”

Αυτή ήταν η βασική συμβουλή του πληροφοριοδότη προς τον Ρόμπερτν Ρέντφορντ στην ταινία “Όλοι οι άνθρωποι του προέδρου” που έχει ως θέμα τη δημοσιογραφική έρευνα που αποκάλυψε το σκάνδαλο Watergate και οδήγησε τον Νίξον σε παραίτηση. Ακολούθησε τα λεφτά και θα βρεις όλα όσα χρειάζεσαι.

Συμβουλή που κάλλιστα μπορεί να χρησιμοποιηθεί παντού, όχι μόνο σε κάποιον που θέλει να αποκαλύψει κάτι, αλλά και σε όποιον ψάχνει αιτίες και κίνητρα πίσω από γεγονότα.

Τα λεφτά τους έφεραν κοντά

Τι έφερε εκείνη την ένωση, την ξαφνική “συμμαχία” του 2005; Τα λεφτά και τίποτε άλλο. Ο Πανόπουλος κατάλαβε πως μια κλειστή Λίγκα που ανήκει σε συνεταιρισμό των ίδιων των ομάδων θα ήταν προσοδοφόρα κίνηση. Τέρμα το μοίρασμα με τις κατώτερες κατηγορίες, τέρμα η ανοιχτή τηλεοπτική διαχείριση.

Πάμε όλοι μαζί, είμαστε τα αφεντικά του ίδιου του πρωταθλήματός μας, μαζί διαπραγματευόμαστε τηλεοπτικά συμβόλαια, χορηγίες, εμπορικές κινήσεις και συμμαχίες. Με την επανίδρυση του πρωταθλήματος στην ουσία δημιουργούμε ένα νέο προϊόν, με νέο περιτύλιγμα: νέα ονομασία, λογότυπο, γενική αίσθηση πως κάτι αλλάζει, ευφορία σε Τύπο, κόσμο, εταιρίες που είναι ενδεχόμενοι χορηγοί.

Τα λεφτά τους έφεραν κοντά και όχι μια τάχα ηθική διάθεση να αφήσουν πίσω τους έριδες, διαμάχες και την αιώνια μάχη για την κυριαρχία στο παρασκήνιο. Τα λεφτά ήταν αυτά που τους χώρισαν όταν γρήγορα έγινε κατανοητό πως όποιος έχει το πρωτάθλημα έχει σίγουρα τα λεφτά του Champions League και αυτός που έχει σίγουρα τα λεφτά του Champions League μπαίνει με το καλύτερο αυτοκίνητο στην κούρσα του επόμενου πρωταθλήματος, για να το πάρει κι αυτό και να ξεκινήσει την αλυσίδα απ’την αρχή.

Πάντα η αρχή του ενός

Τώρα; Ο καθένας θέλει την ΕΠΟ, τα δικαστικά όργανα και τη διαιτησία για τον εαυτό του και δεν έχει διάθεση να τη μοιραστεί με κανέναν. Υπάρχουν λεφτά για να πείσουν τους μεγάλους του ελληνικού ποδοσφαίρου να συμπορευθούν έστω σε 3-4 πράγματα; Υπάρχει λόγος, πέρα απ’τα μάτια του κόσμου και την έξωθεν καλή μαρτυρία, που θα τους αναγκάσει να πουν “ναι, έχεις δίκιο, μας συμφέρει, πάμε μαζί σε αυτό;”

Δεν προκύπτει κάτι τέτοιο. Στο μόνο που χρησιμεύουν τα χρήματα είναι ως στόχος και ως μέσο πίεσης, όχι. Ο Ολυμπιακός δεν θέλει να χάσει αυτά του Champions League. Ο Μελισσανίδης διαχειρίζεται χρήματα και μέσω αυτών προσπαθεί να επηρεάσει τους μικρούς. Και όλοι μαζί "τρέμουν" τις ρήτρες βίας που υπάρχουν στο τηλεοπτικό συμβόλαιο και κουνάνε το κεφάλι λέγοντας "ναι, αυτό είναι πρόβλημα".

Στον παραγοντικό ελληνικό αθλητισμό υπάρχει η αρχή του ενός. Ένας κυριαρχεί, οι υπόλοιποι θέλουν να τον ρίξουν. Κι όσες φορές είδαμε χαμόγελα και αγκαλιές που ήταν αληθινές, ήταν μόνο γιατί οι μεγάλοι βρήκαν τρόπο να βγάλουν περισσότερα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Οριστικοποιήθηκε η συνάντηση "γιγάντων": Δεν αλλάζει στάση ο Αλαφούζος!

Αυτά θα συζητηθούν

Φαβορί για τη Λίγκα ο Πηλαδάκης