Δημήτρης Ελευθερόπουλος: ο διανοούμενος που παλεύει με το ανεξήγητο

Σε διαστάσεις της αίσθησης που δεν δρουν φευγαλέα, η απουσία του Δημήτρη Ελευθερόπουλου από τα κοινά έχει την ίδια ένταση με την παρουσία του. Το παρόν κείμενο δρομολογεί τη συνέντευξή του στον Ηλία Αναστασιάδη και του Contra.gr, όμως περισσότερο από όλα αναρωτιέται τι συμβαίνει στο μυαλό ενός από τους πλέον διανοούμενους ανθρώπους του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Μόνο στον Ίκερ Κασίγιας τα τελευταία 20 χρόνια μπορεί κάποιος να αλιεύσει ό,τι υπάρχει στον Δημήτρη Ελευθερόπουλο. Δηλαδή, ένα είδος καλλιτεχνίας που διέπει έναν μοιραίο άνθρωπο, ο οποίος στις αναμνήσεις, τις γιγαντωμένες από την ίδια την έννοια του παρελθόντος, μοιάζει την περισσότερη ώρα σαν να έχει προδοθεί και, επιπροσθέτως, να έχει αποδεχθεί αυτήν την προδοσία ως ένα γεγονός, που έφυγε ή που έρχεται, στον κόσμο του.

Με τον Ελευθερόπουλο, το τέρμα έμοιαζε με έναν πλανήτη, στον οποίο οι επιστήμονες θα μπορούσαν να ανακαλύψουν νερό, όλα τα στοιχεία της Γης, αλλά όχι τη ζωή όπως την ξέρουμε. Μία άλλη ζωή, την οποία ακόμα και την καθημερινότητα θα έτεμνε ένας διαρκής λυρισμός

Δεν υπάρχει λόγος να αλλάξουν τα δεδομένα τώρα, ίσα ίσα που η σιωπή του εδώ και τόσο καιρό είναι ένα σημάδι: ήταν και παραμένει ένας από τους λόγιους του ελληνικού ποδοσφαίρου. Η απουσία του συνοδεύεται από κάτι βαρύ, είναι συνεχώς σαν να υπάρχει ένα κενό. Οι σκεπτόμενοι αθλητές, άνθρωποι του αθλητισμού εν τω συνόλω, μιλάνε όταν έχουν κάτι να πουν, τουλάχιστον στο σημείο που ήδη έχουν προβεί στον αποχαιρετισμό στα όπλα.

Ο Ελευθερόπουλος έχει σίγουρα πολλά να πει, πρέπει να πειστεί για να το κάνει, είναι απαραίτητο προφανώς να τον ρωτήσεις, όμως όσο δεν μιλάει ως υποκείμενο, όσο δεν προβαίνει αυτόφωτα στη συγκεκριμένη ενέργεια, αναρωτιέσαι, όχι αν δεν ασχολείται αλλά, αν έχει γίνει κάτι λάθος στο ποδοσφαιρικό οικοσύστημα, τόσο που να έχει πλήξει το αξιακό σύστημά του και να τον έχει κρατήσει μακριά από τα φώτα, τα οποία τραβούσε λες και ο σκηνοθέτης γύριζε πάντα μία σκηνή ερωτικού αποχαιρετισμού όταν βρισκόταν στο τέρμα.

Αυτή η ροπή στην ποιητικότητα ναι μεν γεννά μία ρομαντική διάθεση, όμως πλήττεται βάναυσα από την καθημερινότητα, τα χούγια αν θέλετε. Στην περίπτωση του τερματοφύλακα που η ίδια η κίνησή του έμοιαζε με βελούδο και που έφτασε να φωτογραφίζεται με τον Πάολο Μαλντίνι, στην περίπτωση του προπονητή με το όραμα, που δούλεψε σε σοβαρούς ελληνικούς ποδοσφαιρικούς μηχανισμούς, ο Ελευθερόπουλος έμοιαζε να παλεύει στωικά με κάτι ανεξήγητο, αλλά που ήσουν σίγουρος ότι υπάρχει.

Ο ίδιος, στα 42, ίσως το έχει αναγνωρίσει. Γι’ αυτό και οι συνεντεύξεις του, όπως αυτή στο contra, διέπονται από διαφορετικά ηχοχρώματα.

(φωτογραφία: Eurokinissi)