Οι πιο συναρπαστικές ιστορίες τερματοφυλάκων του Ολυμπιακού

Η μεταγραφή του Αντώνη Νικοπολίδη (το καλοκαίρι του 2004) στον Ολυμπιακό ήταν μια από τις μεγαλύτερες όλων των εποχών για τους “ερυθρόλευκους”. Δεν ήταν μόνο ότι έπαιρνε (από τον αιώνιο αντίπαλό του, μάλιστα) τον κορυφαίο τερματοφύλακα της χώρας (και πρωταγωνιστή στο Euro 2004). Έβρισκε γκολκίπερ για μια γεμάτη (κι από τίτλους) εφταετία, που άφηνε ήσυχο το κεφάλι όλων των προπονητών.

Ο Νικοπολίδης έγινε με το καλημέρα ηγέτης της άμυνας του Ολυμπιακού, χρίστηκε αρχηγός, λατρεύτηκε από την εξέδρα. Έπαιξε μέχρι τα σαράντα του, προσφέροντας κλάση και εμπειρία κάτω από τα δοκάρια.

Συνέχιζε έτσι και μια παράδοση του Ολυμπιακού να βρίσκει κατά καιρούς, τερματοφύλακες-σύμβολα, που βοήθησαν στην κατάκτηση των τίτλων, έγραψαν ιστορία και τους θυμούνται ακόμη.

Από την εποχή του Σάββα Θεοδωρίδη, μέχρι τον προκάτοχο του Νικοπολίδη, Δημήτρη Ελευθερόπουλο, η ιστορία των γκολκίπερ με τα “ερυθρόλευκα” έχει αποκρούσεις χαραγμένες στη μνήμη, χαρές αλλά και δάκρυα, ενδεχομένως και πίκρα, σε κάποια “φινάλε”.

Το πόσο σημαντικός ήταν ο Νικοπολίδης, φάνηκε και στη συνέχεια. Από τη σεζόν 2011-12 και μετά σε οκτώ σεζόν δηλαδή (η όγδοη δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη) ο Ολυμπιακός έχει χρησιμοποιήσει 10 τερματοφύλακες, χωρίς να βρει εκείνον που θα στηριχθεί πάνω του για αρκετά χρόνια.

Προφανώς, ο Ρομπέρτο, ή ο Προτό αλλά και ο Σα που παίζει φέτος από κάποιο σημείο και μετά, είναι εξαιρετικές περιπτώσεις, ο Ολυμπιακός εκμεταλλεύτηκε τα προσόντα και την παρουσία τους (ειδικά του Ρομπέρτο), Νικοπολίδη πάντως ... δεν βρήκε. Λογικό είναι, αν αναλογιστούμε ότι μιλάμε για ξένους παίκτες, που κάποια στιγμή εγκαταλείπουν τον Πειραιά.

Καθώς η Ελλάδα δεν έβγαλε (όπως παλιότερα) καλούς τερματοφύλακες, ο Ολυμπιακός δεν φάνηκε να επενδύει και στις εγχώριες λύσεις. Δοκίμασε με τον Καπίνο και τον Γιαννιώτη, χωρίς όμως επιτυχία. Κι έτσι για μια ακόμη μεταγραφική περίοδο, αναζητά γκολκίπερ, έστω και δεύτερο, που θα κάθεται πίσω από τον Σα.

Αναλυτικά την εστία του Ολυμπιακού, από το 2011 και μετά έχουν υπερασπιστεί Κοστάντζο, Μέγερι, Κάρολ, Ρομπέρτο, Καπίνο, Λεάλι, Γιαννιώτης, Χουτεσιώτης, Προτό και Σα. Απ' αυτούς ο Ρομπέρτο έπαιξε τα περισσότερα ματς (117) και σε κάποια απ' αυτά ... έμοιαζε να είναι μόνος του η άμυνα του Ολυμπιακού, ο Μέγερι κάθισε μια πενταετία (72 αγώνες), ενώ ο “γέρο”- Κάρολ είχε 34 συμμετοχές.

Η υπόθεση τερματοφύλακας του Ολυμπιακού, βέβαια, χάνεται στη διαδρομή του χρόνου. Το Contra ξετυλίγει το κουβάρι...

O «σταρ» Σάββας Θεοδωρίδης!

Ο εμβληματικός Αχιλλέας Γραμματικόπουλος, που έζησε 100 χρόνια, συνδέοντας την ιστορία του Ολυμπιακού από την εποχή της ίδρυσης του, μέχρι την εποχή της ατέλειωτης κυριαρχίας του, ήταν ο πρώτος “διάσημος” τερματοφύλακας του Ολυμπιακού. Την “ερυθρόλευκη” φανέλα με το νο 1 φόρεσε και ο πατέρας του Γιώργου Λούβαρη, Αριστείδης.

(O Σάββας Θεοδωρίδης με το αυτοκίνητό του, όταν το όχημα ήταν ... είδος σπάνιο)

Στην ατέλειωτη, ωστόσο, διαδρομή της ομάδας στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ο πρώτος γκολκίπερ που έκλεψε τα φώτα της δημοσιότητας ήταν ο Σάββας Θεοδωρίδης. Ο επίτιμος πρόεδρος της ΠΑΕ, ήταν μια ξεχωριστή περίπτωση ποδοσφαιριστή, που διαδέχθηκε το δίδυμο Κουρουκλάτου-Καραπατή, στη μεγάλη ομάδα του Ολυμπιακού, στη δεκαετία του 50. Ο Σάββας, ήταν ωραίος (“γόης του Κολωνακίου” όπως τον έλεγαν), οδηγούσε αυτοκίνητο (πράγμα πολύ σπάνιο για την εποχή), ήταν μορφωμένος (είχε μπει στο Πανεπιστήμιο), μιλούσε γαλλικά, προερχόταν από ευκατάστατη οικογένεια. Ο μύθος λέει ότι σε ένα αγώνα ΑΕΚ-Ολυμπιακού, ο Κώστας Νεστορίδης πριν σκοράρει ένα γκολ σε βάρος του Ολυμπιακού, φώναξε στον Θεοδωρίδη: “Πιάστο φοιτητή”.

Το ότι σταμάτησε σε ηλικία 27 ετών γιατί έπρεπε να τελειώσει το Πανεπιστήμιο, όπως ήθελε μετ' επιτάσεως ο πατέρας του Θόδωρος είναι ένα ακόμη χαρακτηριστικό της καριέρας του. Η αλήθεια είναι ότι ο κυρ-Σάββας σταμάτησε νωρίς την μπάλα, τελείωσε πράγματι τις σπουδές του, αλλά τον Ολυμπιακό δεν τον άφησε ... ποτέ. Εξήντα χρόνια αργότερα, εξακολουθεί να ζει στιγμή προς στιγμή, την καθημερινότητα της ομάδας και να δηλώνει αθεράπευτος οπαδός της.

Ο Κελεσίδης μπλόκαρε τα καρπούζια

Κάτω από τα δοκάρια του Ολυμπιακού κάθισαν στη συνέχεια, σπουδαίοι τερματοφύλακες, ανάμεσά τους ο Στάθης Τσακνατσής, ο Βαγγέλης Λιαδέλης (πατέρας του μπασκετμπολίστα Παναγιώτη Λιαδέλη), ο Αντώνης Τζανετουλάκος, οι τρεις τερματοφύλακες της ομάδας του Μπούκοβι Τάκης Ξαρχάκος, Γιώργος Φρονιμίδης, Παράσχος Αυγητίδης και οι Νίκος Κόης, Μιχάλης Μυλωνάς (που σε αντίθεση με τον αστικό μύθο ήταν καλός γκολκίπερ) Γιώργος Καρυπίδης, πριν η μπίλια κάτσει στον ... Παναγιώτη Κελεσίδη.

Ο “καζάνας” ήταν έτοιμος να υπογράψει στον ΠΑΟΚ έναντι 800.000 δραχμών, όταν το καλοκαίρι του 1971 και στην τελευταία μέρα των μεταγραφών ο Ολυμπιακός πρόσφερε 1,5 εκατομμύριο. “Πάω στη μεγαλύτερη ομάδα της Ελλάδας” είπε στην οικογένειά του, όπως ο ίδιος περιγράφει στο βιβλίο του, και αντί του ... Πολέτι (μεγάλος Αργεντίνος γκολκίπερ, αλλά με πρόβλημα στο πόδι, όπως αποδείχθηκε ερχόμενος στην Ελλάδα) θα στηριχθεί στα ρεφλέξ και την ορμή ενός τεράστιου τερματοφύλακα από τις Σέρρες.

Ο Κελεσίδης έγινε ο γκολκίπερ της μεγάλης ομάδας του Γουλανδρή (Σιώκος, Γκλεζος, Αγγελής, Κελεσίδης, Γκαϊτατζής ... σαν ποιηματάκι το έλεγαν οι οπαδοί της ομάδας) και άφησε ιστορία με τα εκρηκτικά πλονζόν και τις τρομερές εξόδους που έκανε, παρασέρνοντας συμπαίκτες και αντιπάλους.

Στα “ντουζένια” του, τον παρομοίαζαν με τον Γκόρντον Μπανκς ενώ όπως έχει ο ίδιος εξομολογηθεί μεγάλη σημασία στην καριέρα του έπαιξαν ... τα καρπούζια. Σε νεαρή ηλικία δούλευε σε οπωροπωλεία: “Πολλές φορές κατέβαζα τα καρπούζια από τα αυτοκίνητα και όσα μου ξέφευγαν, τα μπλόκαρα με τα δυο μου χέρια, για να μη σπάσουν και με σχολάσουν. Αυτό με βοήθησε να σκληραγωγηθώ στα χέρια και να μπλοκάρω την μπ΄λαλα καλύτερα και σταθερά”.

Η αποχώρησή του από τον Ολυμπιακό ήταν επεισοδιακή, σε μια περίεργη ωστόσο εποχή, όπου πολλές φορές η αλήθεια είχε εμπλοκή με διάφορες φήμες, οι οποίες δεν εξακριβώθηκαν ποτέ.

Δίπλα του, για αρκετά χρόνια, παίρνοντας κάποιες φορές και τη φανέλα του βασικού, στάθηκε και ο Λευτέρης Πουπάκης. Πολύ καλός τερματοφύλακας με ειδίκευση στα πέναλτι (εκτελούσε κιόλας) που βοήθησε τον Ολυμπιακό όποτε τον χρειαζόταν. Το δίδυμο ήταν εξαιρετικό, από τα κορυφαία, που υπήρξαν για την υπεράσπιση της εστίας του Ολυμπιακού.

Δείτε το βιντεάκι από τη σεζόν 1972-73, στο ντέρμπι ΠΑΟ-Ολυμπιακού. Οι επεμβάσεις του Κελεσίδη, δείχνουν ανάγλυφα το ταλέντο του (ενώ έχει αποτυπωθεί και η γκολάρα του Ρομέν Αργυρούδη)

Η απογείωση του Αρβανίτη, έφερε το φάντομ

Ο Χρήστος Αρβανίτης πήρε μεταγραφή (από τον Εθνικό) στον Ολυμπιακό το 1978. H καριέρα του δεν θα κρατούσε πολύ στον Πειραιά, αλλά ήταν σημαδιακή. Με αυτόν κάτω από τα δοκάρια, οι «ερυθρόλευκοι» πήγαν στο πρώτο μπαράζ του Βόλου, κερδίζοντας τον Άρη (2-0) και παίρνοντας τον πρώτο τους επαγγελματικό τίτλο. Στους «ερυθρόλευκους» πήρε τη θέση του Πουπάκη (πήγε στον ΟΦΗ) αλλά δεν έπαιξε αμέσως καθώς βρέθηκε στην σκιά του Κελεσίδη. Ο τραυματισμός του βασικού γκολκίπερ και στη συνέχεια η αντιδικία του με τον Ολυμπιακό, έφεραν τον 26χρονο Αρβανίτη κάτω από τα δοκάρια. Ο Ολυμπιακός της σεζόν 1979-80 μάχεται για τον τίτλο (μετά από τέσσερα χρόνια). Η μάχη κορυφώνεται με αγώνα μπαράζ στο Βόλο, κόντρα στον καταπληκτικό Άρη εκείνης της εποχής.

Στο πρώτο ημίχρονο, οι Θεσσαλονικείς είναι καλύτεροι, ο Αρβανίτης όμως κάνει εντυπωσιακές αποκρούσεις. Απογειώνεται δυο φορές για να σώσει (μαζί με το δοκάρι) το φάουλ του Πάλα και την κεφαλιά του Κούη, κρατώντας το μηδέν και δίνοντας την ευκαιρία στον Βαγγέλη Κουσουλάκη και τον Τόμας Άλστρομ να βάλουν (στο δεύτερο ημίχρονο) τα γκολ του «ερυθρόλευκου» θριάμβου.

Το βίντεο του μπαράζ, έχει πολύ Αρβανίτη. Στην περιγραφή ο Τέρενς Κουίκ (!):

Η λογική εξέλιξη για τον Αρβανίτη ήταν να γίνει βασικός και την επόμενη σεζόν. Ο Ολυμπιακός όμως κάνει την έκπληξη και το καλοκαίρι του 1980, βάζει κάτω από τα δοκάρια του τον Νίκο Σαργκάνη. Το περίφημο ματς με την Καστοριά (στο πρωτάθλημα της περιόδου 1978-79) δεν ξεχνιέται … καθώς ο Σαργκάνης αποκρούσει δυο από τα τρία (!) πέναλτι που κερδίζει ο Ολυμπιακός (ένα του Περόνε και ένα του Ρόρμπαχ λίγο πριν από τη λήξη, ενώ το πρώτο του Τάκη Λεμονή είχε βρει το δοκάρι). Ο Σαργκάνης γίνεται πρώτος τερματοφύλακας , ο Αρβανίτης κάθεται στον πάγκο, επιστρέφει για τρεις μήνες (όταν τραυματίζεται ο Σαργκάνης) αλλά η έλευση του Αλκέτα Παναγούλια με τον οποίο σχεδόν δεν μιλιέται, ουσιαστικά τον στέλνουν εκτός Ολυμπιακού (το καλοκαίρι του 82 πάει στην ΑΕΚ). Θα επιστρέψει τρία χρόνια αργότερα, αλλά και πάλι δεν θα μείνει πάρα πολύ, αφού θα … ξαναβρεί στο δρόμο του τον Παναγούλια.

Οι πτήσεις του Σαργκάνη

Εν τω μεταξύ ο Σαργκάνης καθιερώνεται κάτω από τα δοκάρια. Κάνει απίθανα παιχνίδια. Είναι ο τερματοφύλακας που θα στηριχτεί πάνω του ο Ολυμπιακός για να κατακτήσει άλλα τρία επαγγελματικά πρωταθλήματα με 144 συμμετοχές και 4 γκολ (από πέναλτι, στις εκτελέσεις των οποίων ήταν σπεσιαλίστας). Στην ιστορία μένουν δυο παιχνίδια

Το ματς πρωταθλήματος εναντίον του ΟΦΗ το 1984, όταν στη σέντρα του Γιάννη Πετράκη (του προπονητή του ΠΑΣ Γιάννινα) ο Γιώργος Βλαστός κάνει καρφωτή κεφαλιά, έτοιμος να πανηγυρίσει. Ο Σαργκάνης ένα βήμα πίσω από την μπάλα, κάνει μια απίθανη εκτίναξη, προλαβαίνοντας με το δεξί χέρι να πετάξει την μπάλα κόρνερ. Ο Θαλής Τσιριμώκος που παρακολουθεί τη φάση, τραβάει τα μαλλιά του, αλλά αμέσως μετά πάει και αγκαλιάζει τον τερματοφύλακα του Ολυμπιακού δίνοντας του συγχαρητήρια…

Δυο χρόνια νωρίτερα, ο Σαργκάνης («φάντομ» για το ευρύ κοινό της δεκαετίας του 80, λόγω και της περιβόητης εμφάνισης του με την Εθνική Ομάδα στην Κοπεγχάγη εναντίον της Δανίας) γίνεται κεντρικός πρωταγωνιστής στο περίφημο ντέρμπι του Κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό. Ο Ολυμπιακός προηγείται 1-0 στο πρώτο λεπτό κι ο Σαργκάνης αποκρούσει πέναλτι (του τωρινού ομοσπονδιακού προπονητή Άγγελου Αναστασιάδη) στο δεύτερο. Στο 25 ακυρώνεται γκολ του Μητρόπουλου και στο δεύτερο μέρος, ο Παναθηναϊκός αφού μειώνει σε 2-1, ισοφαρίζει με νέο πέναλτι που εκτελεί ο Γρηγόρης Χαραλαμπίδης.

Το ματς πάει στην παράταση κι ο ρέφερι Δέδες σφυρίζει κι άλλο πέναλτι, σε μια λίαν αμφισβητούμενη φάση, καθώς ο Ρουμάνος Ντουρονικολάε πέφτει με δύναμη πάνω στον Σαργκάνη που έχει κάνει έξοδο για να μπλοκάρει την μπάλα. Ο διεθνής τερματοφύλακας γίνεται έξαλλος, βρίζει Θεούς και δαίμονες, ανεβάζει την μπλούζα του, δείχνει τις χαρακιές από τις τάπες του Ντουρονικολάε στην κοιλιά του. Ο αγώνας τελειώνει 3-2 υπέρ του ΠΑΟ. Εκείνη την ώρα κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ο Σαργκάνης το καλοκαίρι του 1985 θα πήγαινε στον Παναθηναϊκό. Η διαφωνία του με τον Σταύρο Νταϊφά, τον πήγαν στο αντίπαλο στρατόπεδο και στον τελικό του Κυπέλλου (το 1988) πανηγύριζε για τις αποκρούσεις του στη διαδικασία των πέναλτι!

Τα πέτρινα χρόνια

Το 1987 ο Ολυμπιακός παίρνει το τελευταίο του πρωτάθλημα στη δεκαετία. Ο Χρήστος Αρβανίτης, που ένα χρόνο πριν είχε επιστρέψει στο λιμάνι (παίρνοντας τη θέση του Μουκέα), παίζει μόλις τέσσερις αγώνες καθώς σαν βασικός καθιερώνεται ο Δημήτρης Σκούνας, προερχόμενος από την Καλαμαριά πακέτο με τον Αλέξη Αλεξίου.

Η επόμενη δεκαετία είναι μια δοκιμασία για ολόκληρο τον οργανισμό του Ολυμπιακού καθώς η ομάδα θα μπει στο τούνελ της μη κατάκτησης τίτλων. Παρότι εμφανίστηκαν, κατά καιρούς, σπουδαίες ενδεκάδες, έγινε ρεκόρ Ευρώπης στη μεταγραφή του Ντέταρι, εμφανίστηκαν παίκτες κολοσσοί όπως ο Προτάσοφ, ο Λιτόφτσενκο και ο Σάβιτσεφ, ο Ολυμπιακός έμενε πάντα μακριά από το πρωτάθλημα. Η λαίλαπα Κοσκωτά, ο τραγέλαφος Σαλιαρέλη, λίγο έλειψε να διαλύσουν τα πάντα.

(Ο Ηλίας Ταληκρυάδης)

Η θέση του τερματοφύλακα ήταν χωρίς μόνιμο κάτοχο, ή αν προτιμάτε έμοιαζε να στοιχειώνει. Η περίοδος 1987-88, πάντως, ξεκίνησε με ένα “μπαμ”. Ο Ολυμπιακός παίρνει τον Πολωνό Γιάτσεκ Καζιμιέρσκι, έναντι 27 εκατομμυρίων δραχμών. Παρά τις τυμπανουκρουσίες, ο γκολκίπερ της Λέγκια Βαρσοβίας, αποδεικνύεται ότι είχε ... μεγάλη μυωπία, με αποτέλεσμα να είναι ευάλωτος στα μακρινά σουτ. Γρήγορα, τον αντικαθιστούν Παπαμιχαήλ και Ταληκρυάδης.

Ο Ηλίας Ταληκρυάδης, μαζί με τον Αλέκο Ράντο, είναι αυτοί που έχουν τη μεγαλύτερη αντοχή τα επόμενα χρόνια. Ο πρώτος συμπληρώνει 103 ματς με τη φανέλα του Ολυμπιακού, ο δεύτερος σταματάει στα 76 (αλλά θα επανέλθει αργότερα στην ομάδα σαν προπονητής τερματοφυλάκων). Στην πορεία προστίθενται ο Φώτης Στρακόσια (44 αγώνες) και ο μπον βιβέρ Γιώργος Μίρτσος (28 αγώνες). Καλοί τερματοφύλακες, άπαντες. Με τα καλά τους και τα στραβά τους. Κανείς, πάντως, δεν θα ... ξεχωρίσει τόσο πολύ.

“ Ελέ” το δικό του παιδί

Η εποχή Κόκκαλη βρίσκει τον Ολυμπιακό αποφασισμένο να επιστρέψει στους τίτλους. Ένα παιδί της ομάδας, ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος, επιλέγεται από τον Ντούσαν Μπάγεβιτς, να γίνει ο τερματοφύλακας της νέας εποχής. Παρότι στη δεύτερη χρονιά του θα τραυματιστεί νωρίς-νωρίς (και θα τον αντικαταστήσει ο Kυριάκος Τοχούρογλου) γίνεται σημείο αναφοράς.

Παίζει με σπασμένα δάχτυλα (και αποκρούσει πέναλτι στο Μάντσεστερ), είναι τρομερός στο Ντε λε Άλπι, όταν ο Ολυμπιακός μειώνει σε 2-1 κόντρα στη Γιουβέντους. Ο επαναληπτικός είναι μια μοιραία στιγμή για τον “Ελέ” καθώς χρεώνεται λάθος έξοδο στο γκολ του Κόντε που ισοφαρίζει την γκολάρα του Γκόγκιτς και στέλνει τη Γιούβε στους “4” του Τσάμπιονς Λιγκ.

H σχέση του με τον Ολυμπιακό είναι θυελλώδης. Το φινάλε στην ομάδα δεν είναι το καλύτερο δυνατό, ωστόσο στα εφτά χρόνια που παίζει κάτω από τα δοκάρια των Πειραιωτών γίνεται ένας από τους κορυφαίους τερματοφύλακες στην ιστορία τους.

Θα παίξει συνολικά σε 194 αγώνες (σε 96 απ' αυτά κράτησε το μηδέν) και θα κατακτήσει 7 πρωταθλήματα, έχοντας αν μη τι άλλο ξεχωριστή συμβολή.

Νικοπολίδης, η ρεβάνς για το ... 1985

Από το 1985 όταν ο Σαργκάνης έκανε τη μετάβαση στο στρατόπεδο του “αιωνίου αντιπάλου” οι ολυμπιακοί το κρατούσαν μανιάτικο. Ο διεθνής τερματοφύλακας είχε μπει στη λίστα των παικτών, που “άρπαζε” ο ΠΑΟ από τον Ολυμπιακός. Ο Δεληκάρης ήταν ο πρώτος. Κυράστας, Γαλάκος, Βαμβακούλας ακολούθησαν. Το ίδιο κι ο Σαργκάνης. Ο Αποστολάκης ήταν ο τελευταίος. Η αποχώρηση του Σαργκάνη είχε “πονέσει” την ερυθρόλευκη ομάδα, καθώς ο ΠΑΟ έπαιρνε μια εμβληματική μορφή του Ολυμπιακού.

Σχεδόν είκοσι χρόνια μετά, ο Ολυμπιακός έπαιρνε τη ... ρεβάνς. Η μεταγραφή του Αντώνη Νικοπολίδη το καλοκαίρι του 2004 ήταν αναλόγου βεληνεκούς. Ο διεθνής τερματοφύλακας μάλιστα είχε χάσει τη θέση του στη βασική ενδεκάδα του ΠΑΟ (από τον Κώστα Χαλκιά) στην χρονιά του πρωταθλήματος που πήραν οι “πράσινοι” τη σεζόν 2003-04 και μόλις διέρρευσε ότι συζητούσε με τον Ολυμπιακό.

Οι αποδοκιμασίες σε βάρος του στην φιέστα του ΠΑΟ στη Λεωφόρο, τον έστειλαν οριστικά στην αγκαλιά του Ολυμπιακού, που έπαιρνε έναν γκολκίπερ στα 33. Είχε κατακτήσει τρία πρωταθλήματα με τον Παναθηναϊκό, είχε δεχθεί πέτρα σε ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, όταν όμως το φινάλε της καριέρας του στον ΠΑΟ (όπως του Σαργκάνη στον Ολυμπιακό) δεν ήταν αυτό που περίμενε, πήρε την απόφαση της μεγάλης μεταπήδησης.

Το καλοκαίρι του 2004, ο Νικοπολίδης έχοντας κάνει τεράστιες εμφανίσεις στο Euro με τον θρίαμβο της Εθνικής μετακομίζει στον Πειραιά και τα ... σαρώνει όλα.

Παίζει μέχρι τα 40 του, φορώντας το νο 71 (το έτος γεννήσεως του) και γίνεται ο ο κορυφαίος τερματοφύλακας στην ιστορία του Ολυμπιακού. Παίρνει 6 πρωταθλήματα (και 4 νταμπλ) και θα μνημονεύεται για πολλά χρόνια ακόμη απ' όσους πρόλαβαν να τον θαυμάσουν στα γήπεδα.

Συνολικά θα αγωνιστεί σε 263 αγώνες με τον Ολυμπιακό, κρατώντας ανέπαφη την εστία του σε 126 απ' αυτά. Αναλυτικότερα αγωνίστηκε σε 190 ματς πρωταθλήματος, 29 Κυπέλλου Ελλάδας, 39 Τσάμπιονς Λιγκ, 6 ΟΥΕΦΑ και 3 Europa League.

Είναι αμέτρητα τα καλά παιχνίδια του Νικοπολίδη, σίγουρα όμως αυτό που δεν πρόκειται κανείς να ξεχάσει είναι ο τρομερός τελικός του Κυπέλλου με την ΑΕΚ το 2009. Η διαδικασία των πέναλτι, απίστευτη όπως και το σκορ κανονικής διάρκειας και παράτασης (4-4). Ο Νικοπολίδης πιάνει το τελευταίο πέναλτι της ΑΕΚ (Πελετιέρι, έχει αποκρούσει κι άλλο ένα) και ευστοχεί ... στην δική του τελευταία εκτέλεση δίνοντας το Κύπελλο στον Ολυμπιακό με 15-14!

Πόσο καταλυτική ήταν η παρουσία του; Ο αντικαταστάτης του ακόμη αναζητείται. Ήταν ένας και τον διαδέχθηκαν ... δέκα. Όπως και να' χει, δεν συγκρίνεται.

ΠΗΓΕΣ: Εφημερίδα ΝΕΑ, koinoniki.gr, transfermakt,