Torino Calcio (1906-2006): La Granata d' Italia
Στις 3 Δεκεμβρίου του 1906, στο περίφημο αυτό μπαρ, "γεννήθηκε" η Τορίνο. Μετά από την συγχώνευση της Τορινέσε και της Ιντερ Τορίνου, καθώς και την αφομοίωση στελεχών που αποσπάστηκαν από την ανερχόμενη δύναμη του Πιεμόντε, Γιουβέντους, δημιουργήθηκε η Torino Football Club.
Ο εκ των εμπνευστών αυτής της κίνησης και πρώην πρόεδρος της Γιουβέντους, Ελβετός επιχειρηματίας Αλφρέντο Ντικ, φέρεται να έδωσε την ιδέα των καστανοκόκκινων χρωμάτων λόγω της αγαπημένης του ομάδας στην πατρίδα του, Σερβέτ. Σήμα, τι άλλο από το έμβλημα της πόλης, έναν μαινόμενο ταύρο. Πρώτος πρόεδρος, ο πρώην αντιπρόεδρος της Τορινέζε, Χανς Σόνμπροντ. Η αρχή είχε γίνει...
Τα πρώτα βήματα
Το πρώτο παιχνίδι της ομάδας ήταν φιλικό και μάλιστα με έναν αντίπαλο πολύ δυνατό για την εποχή, την Προ Βερτσέλι. Η "Τόρο" δεν πτοήθηκε από το όνομα και την εμπειρία του αντιπάλου και η νίκη με 3-1 στο ντεμπούτο της στους αγωνιστικούς χώρους ήταν γεγονός. Η Τορίνο εγγράφεται στο επόμενο πρωτάθλημα και στις 13 Ιανουαρίου του 1907 το πρώτο επίσημο παιχνίδι της είναι γεγονός. Και τι παιχνίδι... Ντέρμπι κόντρα στην Γιουβέντους.
Οι "ταύροι" επικράτησαν με 2-1 και στον επαναληπτικό με 4-1. Η Τορίνο γρήγορα αναδείχθηκε σε κυρίαρχο της πόλης, ενώ χάνει το πρωτάθλημα από την Μίλαν, αν και ήρθε ισόπαλη και στους δύο τελικούς. Η καθιέρωση ήρθε γρήγορα η καταξίωση, όμως, μερικές δεκαετίες αργότερα, αφού ο Βιτόριο Πότσο, ο μετέπειτα δις παγκόσμιος πρωταθλητής με την εθνική Ιταλίας, δεν κατάφερε από το 1912 μέχρι το 1924 στο τιμόνι της ομάδας να την οδηγήσει στην κορυφή.
Η μεγάλη Τορίνο της δεκαετίας του '40
Η Grande Granata
Το τέλος της σεζόν 1926-27 βρήκε την Τορίνο να πανηγυρίζει τον πρώτο της τίτλο πρωταθλήματος. Ενα δημοσίευμα εφημερίδας, όμως, προκάλεσε έρευνες από την ιταλική ποδοσφαιρική ομοσπονδία, οι οποίες είχαν δυσάρεστο αποτέλεσμα για την "γκρανάτα". Σύμφωνα με τα αποτελέσματα των ερευνών, η Τορίνο είχε προσφέρει 50.000 ιταλικές λίρες στον αμυντικό της Γιουβέντους, Λουίτζι Αλεμάντι, ώστε στο μεταξύ τους παιχνίδι να έχει μειωμένη απόδοση. Η Τορίνο κέρδισε 2-1, αλλά ο τίτλος της αφαιρέθηκε, ενώ στον Αλεμάντι επιβλήθηκε τιμωρία αποκλεισμού εφ όρου ζωής. Παρ’ όλα αυτά, αμνηστεύτηκε και την επόμενη σεζόν συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες, όπου η Ιταλία κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο.
Σημαντική λεπτομέρεια: Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα της εποχής, ο Αλεμάντι ήταν ο κορυφαίος παίκτης της Γιουβέντους στον επίμαχο αγώνα!
Ο πρώτος τίτλος ήρθε το 1928. Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος και η παντοκρατορία της Προ Βερτσέλι δεν επέτρεψε στην Τορίνο να αρχίσει τη συλλογή τροπαίων νωρίτερα. Οι σημαντικές επιτυχίες, όμως, ήρθαν τη δεκαετία του ’40. Το 1939, ο Φερούτσιο Νόβο ανέλαβε την προεδρία του συλλόγου και απέκτησε γρήγορα ποδοσφαιριστές με περίσσιο ταλέντο. Το 1940 αποκτήθηκε ο Οσόλα, το 1941 ο Γκαμπέτο, το 1942 οι Λόικ και Ματσόλα από την Βενέτσια.
Η Grande Torino δημιουργήθηκε βήμα-βήμα και το 1943 άρχισε η... δικτατορία της με νταμπλ. Τις επόμενες δύο σεζόν δεν διεξήχθη πρωτάθλημα λόγω του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ωστόσο η επανέναρξή του βρήκε και πάλι τους "ταύρους" στην κορυφή. Επί τέσσερα συναπτά έτη. Μέχρι και το 1949, μία χρονιά που στιγμάτισε την ιστορία του ποδοσφαίρου, αφού έκοψε το "νήμα" της ζωής σε αυτήν την ομάδα. Στις 9 Μαΐου του 1949, το αεροπλάνο που επέστρεφε στο Τορίνο μετά από φιλικό στη Λισαβόνα με την Μπενφίκα, έπεσε στο λόφο της Σουπέργκα, σκορπώντας τον θάνατο σε όλους τους επιβάτες.
- Περισσότερους συνεχόμενους τίτλους της Serie A (μαζί με την Γιουβέντους)): 5 - 1943-1949 (το 1944 και το 1945 δεν διεξήχθησαν πρωταθλήματα)
- Περισσότερες σεζόν αήττητη εντός έδρας: 1945-1949
- Περισσότερα ματς πρωταθλήματος εντός έδρας αήττητη: 93 (83 νίκες – 10 ισοπαλίες από 24/1/43 μέχρι 30/4/49)
- Περισσότεροι πόντοι σε μία σεζόν: 65 (47/48 – δύο πόντους η νίκη)
- Πρωταθλήτρια με μεγαλύτερη διαφορά από τον δεύτερο: 1947-48 με 65 έναντι 49 βαθμών των Γιουβέντους, Μίλαν και Τριεστίνα
- Μεγαλύτερη εντός έδρας νίκη: 10-0 την Αλεσάντρια (47/48)
- Μεγαλύτερη εκτός έδρας νίκη: 0-7 την Ρόμα (45/46)
- Περισσότερες νίκες σε μία σεζόν (16 ομάδες): 20 (42/43)
- Περισσότερες νίκες σε μία σεζόν (20 ομάδες): 28 (46/47)
- Περισσότερες νίκες σε μία σεζόν (21 ομάδες): 29 (47/48)
- Περισσότερες νίκες εντός έδρας σε μία σεζόν: 19 σε 20 αγώνες (47/48)
- Περισσότερες νίκες εκτός έδρας σε μία σεζόν: 10 σε 15 αγώνες (42/43)
- Περισσότερες νίκες εκτός έδρας σε μία σεζόν: 13 σε 19 αγώνες (46/47)
- Περισσότεροι βαθμοί εντός έδρας σε μία σεζόν: 39 από 40 εφικτούς (47/48)
- Περισσότεροι βαθμοί εκτός έδρας σε μία σεζόν: 22 από 30 εφικτούς (47/48)
- Περισσότερα γκολ σε μία σεζόν: 125 (47/48)
Η μεγάλη ομάδα της Τορίνο δεν υπήρχε πλέον. Μία ομάδα που χαρακτηρίστηκε "εθνική Ιταλίας" και μπήκε στο πάνθεον του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Μία ομάδα που εφάρμοζε το 4-4-2 αρκετά χρόνια πριν το Μουντιάλ του 1958, που έδωσε το τρόπαιο της παγκόσμιας πρωταθλήτριας στην Βραζιλία.
Η πτώση
Τα επόμενα χρόνια, οι προσπάθειες αναβίωσης της Τορίνο ήταν μάταιες. Το 1959, η "γκρανάτα" αγωνίστηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της στην Serie B. Ο Ιμρε Σένκεϊ επανέφερε την ομάδα στα μεγάλα "σαλόνια" άμεσα, με τη βοήθεια των Αγγλων πρωταθλητών Ντένις Λο και Τζο Μπέικερ, αλλά μέχρι εκεί.
Τα κύπελλα του 1968 και του 1971 έδωσαν λόγους πανηγυρισμών στο "Κομουνάλε". Από το καλοκαίρι του 1971 είχε ήδη ενταχθεί στο ρόστερ ο Παολίνο Πουλίτσι (έξι φορές πρώτος σκόρερ της Τορίνο και τρεις της Serie A), ενώ δύο χρόνια αργότερα ήρθε και ο Γκουστάβο Γκρατσιάνι. Οι δύο τους συνέθεσαν ένα εξαιρετικό επιθετικό δίδυμο και τον Μάιο του 1976, η Τορίνο επέστρεψε στους τίτλους μετά το "μαύρο" 1949.
Την επόμενη χρονιά, η Τορίνο αγωνίστηκε για πρώτη και μοναδική φορά στην ιστορία της στο κύπελλο Πρωταθλητριών, όπου αποκλείστηκε από την Γκλάντμπαχ τη μετέπειτα φιναλίστ του θεσμού, έχοντας χάσει με 2-1 στην Ιταλία και με "λευκή" ισοπαλία στον επαναληπτικό. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο ματς του Μενχεγκλάντμπαχ, η Τορίνο ολοκλήρωσε το παιχνίδι με οκτώ παίκτες έναντι 11, ενώ στο τέρμα κατέληξε ο Γκρατσιάνι!
Με άρωμα του παρελθόντος
Το 1984, η Τορίνο φτάνει μέχρι τη δεύτερη θέση του πρωταθλήματος, πίσω από την έκπληξη της εποχής, Βερόνα. Το 1987 υποβιβάζεται, ωστόσο τα "προϊόντα" των Ακαδημιών έπιασαν τόπο. Η Τορίνο, εξάλλου, φημιζόταν (και φημίζεται) για τις Ακαδημίες της, αφού στη δεκαετία του ’80 κατέκτησε αρκετά πρωταθλήματα σε "μικρές" ηλικίες. Η επιστροφή στην Serie A είναι άμεση, εν συνεχεία πλασάρισμα σε θέση που οδηγεί στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ και το 1991 κατακτά το κύπελλο Κεντρικής Ευρώπης, Mitropa Cup, υπό την καθοδήγηση του Εμιλιάνο Μοντόνικο.
Την επόμενη σεζόν, η Τορίνο φτάνει μέχρι τον τελικό του κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, αποκλείοντας στα προημιτελικά την ΑΕΚ. Στο πρώτο παιχνίδι του τελικού με αντίπαλο τον Αγιαξ, στο "Ντελε Αλπι", οι δύο ομάδες έρχονται ισόπαλες 2-2. Στον επαναληπτικό, οι τερματοφύλακες διατηρούν ανέπαφη την εστία τους και το 0-0 δίνει τον τίτλο στον "Αίαντα". Παρ’ όλα αυτά, η Τορίνο πανηγύρισε ένα τρόπαιο την επόμενη σεζόν σεζόν, το κύπελλο Ιταλίας, που ήταν και το τελευταίο μέχρι σήμερα.
Αναγέννηση από τις στάχτες της
Τα χρόνια που ακολούθησαν, η Τορίνο πέρασε δύσκολες στιγμές. Η ομάδα δεν μπορούσε να ανταγωνιστεί τις μεγάλες δυνάμεις, ενώ δεν έλειψαν και οι υποβιβασμοί. Το 2004-05, η Τορίνο κερδίζει την άνοδό της στην Serie A, ωστόσο τα δυσβάσταχτα χρέη την οδηγούν στη χρεοκοπία. Εκμεταλλευόμενη ένα "σωτήριο" για πολλές ομάδες της χώρας νόμο, διαλύεται και ξανασυστήνεται ως εταιρία, αλλά αγωνίζεται στην Serie B. Τις τύχες τις αναλαμβάνει ο Ουρμπάνο Κάιρο, ο οποίος οργανώνει το τμήμα, βάζει χρήματα για την καλοκαιρινή ενίσχυση και απολαμβάνει τους "καρπούς" τον επόμενο Μάιο, όταν η "γκρανάτα" κερδίζει την άνοδο στην Serie A στα μπαράζ με την Μάντοβα.
Η συμπλήρωση 100 ετών βρίσκει την Τορίνο στην πρώτη κατηγορία της Ιταλίας και μάλιστα ως μοναδική εκπρόσωπος της επαρχίας του Πιεμόντε, αφού η μισητή Γιουβέντους βρίσκεται στην Serie B. Το παρόν της σε καμία περίπτωση δεν θυμίζει το ένδοξο παρελθόν. Το δυστύχημα της Σουπέργκα άλλαξε τον ρου της ιστορίας, καταδικάζοντας την Τορίνο να ζει μέσα από την ιστορία της.
Οι φίλαθλοί της, πάντως, δεν επηρεάζονται από την τωρινή κατάσταση. Ενθυμούμενοι την ιστορική "γκρανάτα" αυξάνονται διαρκώς, έστω και χωρίς νέες επιτυχίες. Εξάλλου, είναι η ομάδα με τον περισσότερο κόσμο στην πόλη. Οι Ματσόλα, Λόικ, Οσόλα, Ριγκαμόντι και οι υπόλοιποι αστέρες της εποχής, όπως κάθε μεγάλος καλλιτέχνης, αναγνωρίζονται ακόμα και αρκετά χρόνια μετά τον θάνατό τους...
(link:58978)Το αεροπορικό δυστύχημα στην Σουπέργκα(/link)
