Στη χώρα του Πελέ, εγώ τρώω κεφτέ

Σε ένα κείμενο 1667 λέξεων, χωρίς αρχή, μέση και τέλος, αλλά με ξεκάθαρες σκέψεις, ο Paparazzi καταπιάνεται με τον Κατσουράνη, τον Ντέμη, τον Τζέι και τη μεμψιμοιρία του πανηγυρτζή Ελληνα.

Στη χώρα του Πελέ, εγώ τρώω κεφτέ

Κάθε ματς, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, έχει γκολ. Κάθε ματς, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, έχει πολλά γκολ. Κάθε ματς, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, έχει ενδιαφέρον (ακόμα και αυτά, των ελαχίστων εξαιρέσεων, βγάζουν ενδιαφέρον στην πορεία). Κάθε ματς, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, έχει κάτι να σου δώσει. Θετικό, αρνητικό, χιουμοριστικό. Εχει κάτι.

Αυτό το Μουντιάλ είναι το καλύτερο της σύγχρονης ιστορίας. Δεν με ενδιαφέρει τι έγινε σε αυτό του '70. Δεν ήμουν γεννημένος για να έχω άποψη και δεν πρόκειται να ακούσω αυτή των παλιών που καύλωναν με ένα απλό σουτ. Τώρα έχουν αλλάξει τα δεδομένα. Αλλες τακτικές, άλλα συστήματα, διαφορετικοί παίκτες και διαφορετική αντιμετώπιση των αγώνων, άλλη ταχύτητα. Η δική μου μονάδα μέτρησης είναι τα Μουντιάλ που έχω δει live, αλλά και αυτά που έχω παρακολουθήσει σε video. Και αυτό είναι το καλύτερο ακόμα και αν όλα τα ματς από δω και πέρα λήγουν 0-0.

Εκτός των άλλων, αυτό το Μουντιάλ έχει και την Εθνική Ελλάδας. Η οποία Εθνική Ελλάδας είναι στους "16". Η οποία Εθνική Ελλάδας μας απογοήτευσε στην πρεμιέρα και μας "τα έδειξε" στη συνέχεια. Η οποία Εθνική από μόνη της μας έδωσε πολλά. Τον Σάντος, τον καυγά Τζαβέλλα-Μανιάτη, τη νίκη επί της Ακτής, τον Κατσουράνη, τον μικρό Τζέι. Μας έδωσε και το μαγιό της Μελέτη, τη γυμνή παρουσία μίας τσοντόβιας στο Σύνταγμα, τις γραφικότητες των περισσότερων τηλεοπτικών εκπομπών και την Φουρέιρα.

Στην τελευταία παράγραφο ανήκουμε όλοι εμείς. Αυτοί που είναι κολλημένοι μπροστά στην τηλεόραση σε όλο το Μουντιάλ, αυτοί που θα δουν επιλεκτικά παιχνίδια (της Βραζιλίας, της Αργεντινής, της Ιταλίας κτλ), αυτοί που θα δουν μόνο τα παιχνίδια που βολεύει η ώρα (δηλαδή των 19:00) και αυτοί που θα δουν μόνο τα παιχνίδια της Εθνικής. Και αυτοί -δηλαδή ΟΛΟΙ ΜΑΣ- είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Εμείς είμαστε που χαλάμε τη μανέστρα και χαλάμε τη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική γιορτή.

Εμείς είμαστε αυτοί που θα κράξουμε με την πρώτη στραβή την Εθνική (ως σύνολο), τους παίκτες (ατομικά) και τον Σάντος (προπονητικά), αλλά στην πρώτη νίκη θα βγούμε μπροστά ως γνήσιοι πανηγυρτζήδες. Δεν είναι καινούργιο φρούτο αυτό. Πάντα ο Ελληνας ήταν πρώτος στα πανηγύρια και αυτό έφτασε στην κορύφωσή του στο Euro του 2004. Από εκεί που δεν πατάγαμε στο γήπεδο στα προκριματικά, τρέχαμε να κλείσουμε εισιτήριο για την Πορτογαλία. Από εκεί που δεν ξέραμε αν ο Κώστας Πολυχρονίου έχει αποχωρήσει από τον πάγκο της Εθνικής, αποθεώναμε τον Οτο Ρεχάγκελ.

Και το εφετινό Μουντιάλ δεν μας δίνει κάτι καινούργιο. Δυστυχώς. Η μαλακία που μας δέρνει είναι εδώ και βασιλεύει. Δεν εξαιρώ κανέναν, ούτε το Μέσο που εργάζομαι (ναι, σας πρόλαβα, όσοι ήσασταν έτοιμοι να πληκτρολογήσετε την κλασική απάντηση "ναι, ρε Paparazzi αλλά και το Contra έκανε τούτο, έκανε και το άλλο"). Από την πρώτη αγωνιστική με την Κολομβία, μέχρι το ματς με την Ακτή, όπου όλοι πιαστήκαμε από την απουσία του, ασχολούμαστε με τον Κατσουράνη. Οκ. Συμφωνώ. Δεν ήταν αυτός που ήταν κάποτε. Προσωπικά τον θεωρώ τον κορυφαίο Ελληνα ποδοσφαιριστή, αλλά χαμένο κάπου στα βάθη του χρόνου. Δεν έχει πλέον την αντίληψη, ή για να το θέσω καλύτερα, δεν έχει την ταχύτητα αντίληψης.

Στη χώρα του Πελέ, εγώ τρώω κεφτέ
katsour2.jpg INTIME SPORTS

Ωραία, να συμφωνήσουμε όλοι μας πως τρέχει πιο αργά και από την ανάλυση του Βασίλη Τσιάρτα, που έχει γράψει και ο Κεφαλογιάννης. Ας αραδιάσουμε κάθε εξυπνάδα που έχουμε για τον Κατσουράνη. Το 'χουμε εξάλλου με τις ατάκες, φαίνεται σε twitter και facebook. Ρεσιτάλ δίνουμε κάθε φορά. Θα δεχθώ κάθε ποδοσφαιρική συζήτηση για τον Κατσουράνη. Θα δεχθώ κάθε άποψη και θα σεβαστώ αυτόν που δεν τον θέλει στην ενδεκάδα. Κι εγώ δεν τον θέλω. Γιατί ξέρω ότι υπάρχει άλλος που τη δεδομένη χρονική στιγμή μπορεί να κάνει καλύτερα τη δουλειά. Αλλιώς, τον θέλω στην ενδεκάδα, αλλά μπροστά από τους στόπερ. Σκούπα. Για αυτό το θέμα μπορούμε να συζητάμε με τις ώρες. Δεν μπορώ να φανταστώ, όμως, πως κάποιος χάλασε λίγο από τον χρόνο του για να ανοίξει ένα γκρουπ στο facebook που να ζητά likes για να μην παίξει με την Κόστα Ρίκα ο Κατσουράνης. Και δεν μιλάμε για γκρουπ που ο δημιουργός του έκατσε και έγραψε ένα ωραίο ποδοσφαιρικό σχόλιο, μία ενδιαφέρουσα ποδοσφαιρική ανάλυση και ζητά κουβέντα, καυλάντα. Μιλάμε για ένα γκρουπ που θέλει να βγει προς τα έξω -πιθανολογώ- χιουμοριστικό, αλλά πετυχαίνει ακριβώς το αντίθετο.

Δεν είμαι φίλος με τον Κατσουράνη. Ούτε βλέμμα δεν έχουμε ανταλλάξει. Δεν είναι ο τσάτσος μου, αν αυτό (που αυτό) σκέφτεστε. Το έγραψα και πιο πάνω. Τον θεωρώ τον κορυφαίο Ελληνα ποδοσφαιριστή. Πανέξυπνος, με χαρακτηριστικά που λίγοι έχουν. Τα έδειξε σε μεγάλο μέρος της πορείας του, σταμάτησε να το κάνει από το 2010 και μετά. Κι εγώ θεωρώ ότι είναι προτιμότερο να μείνει εκτός ενδεκάδας. Δεν μπορώ, όμως, να καταλάβω πως γίνεται αυτή τη στιγμή να αναδεικνύεται ως το νούμερο ένα αθλητικό θέμα στην Ελλάδα, να γίνεται τέτοιο σούσουρο και να ασχολείται όλος ο κόσμος με αυτό. "Πουλάει" είναι η εύλογη απάντηση. Συμφωνώ. Η μαλακία πουλάει. Και η γραφικότητα επίσης. Και οτιδήποτε είναι ελκυστικό έως αποκρουστικό, επίσης πουλάει. Θα συμφωνούσα ακόμα περισσότερο αν είχαμε ένδεια θεμάτων. Δεν έχουμε. Της πουτάνας γίνεται. Δεν το βλέπετε μπροστά σας; Μουντιάλ έχουμε. Η Ελλάδα είναι στους "16". Τα παιχνίδια είναι χορταστικά. Αγγλία, Ιταλία, Ισπανία είναι εκτός. Κι εμείς τι κάνουμε; Ασχολούμαστε με τα αρνητικά. Οπως πάντα, δηλαδή. Κι όπως μου έλεγε κάποιος, κάπου, κάποτε, ο Ελληνας θα απουσιάσει από γάμο ή βαφτίσια, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να απουσιάσει από κηδεία. Οχι για να τιμήσει τον νεκρό. Αλλά γιατί του αρέσει η μαυρίλα και το κουτσομπολιό που βγάζει αυτή. Δώσει κακό στον λαό. Δώσε αρνητικές ειδήσεις.

Είναι να παίρνεις φόρα και να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο. Ξυπνάς την επόμενη μέρα της πρόκρισης της Εθνικής και περιμένεις αποθεωτικά κείμενα, χορταστικά ρεπορτάζ, ποδοσφαιρικές αναλύσεις, πανηγυρικά videos. Βλέπεις μία... μερίδα από αυτά. Κατά τ' άλλα, ο Τύπος κατακλύζεται με το αν η Μελέτη βγήκε στην εκπομπή με μαγιό, τι έγραψε η Φουρέιρα στο twitter, πως έζησε το ματς ο Ρουβάς, πόσες φορές είπε "σκασμός" στους επικριτές της Εθνικής ο Χατζηνικολάου και αν κάποια ανύπαρκτη πορνόβια βγήκε με το νινί της έξω στο Σύνταγμα και μάλιστα μέρα μεσημέρι. Μιλάμε, παίρνεις την καραμπίνα και σαν άλλος Γιάννης Βόγλης στο "Πανικός στα σχολεία" καθαρίζεις κόσμο.

Θέλετε κι άλλα; Εχω πολλά να γράψω. Μονομιάς το κάνω. Αχταρμάς κι ό,τι καταλάβετε. Αλλά έλεος, δηλαδή. Βγαίνει ο Ντέμης και στηρίζει -κατηγορώντας τους επικριτές- την Εθνική και τους φίλους του. Ναι, φίλοι του είναι όλοι. Ο Σάντος, ο Κατσουράνης, ο Καραγκούνης. Και καλά κάνει. Δεν είναι μεμπτό ούτε... παράνομο. Καλό είναι να παίρνουν θέση που και που η λεγόμενοι παλιοί. Αλλά με μια υποσημείωση. Μιλάμε για τον Ντέμη Νικολαϊδη που κάποτε καλούσε σε μποϋκοτάζ λόγω διαιτητικών αδικιών εις βάρος της ΑΕΚ. Μην τρελαθούμε δηλαδή και το σημαντικότερο, μην έχουμε επιλεκτική μνήμη. Μπράβο στον Ντέμη που στηρίζει την Εθνική και παίρνει μαζί του κόσμο, αλλά μην ξεχνάμε και το παρελθόν και το τι ήταν η Εθνική προτού έρθει ο Ρεχάγκελ και μας κάνει ανθρώπους. Αναρωτιέμαι αν επί Γερμανού ή τώρα επί Σάντος θα έκανε το ίδιο πράγμα και θα έφευγε από την Εθνική λόγω αδικιών στην ομάδα του.

Πάμε για επίλογο για να τελειώνει αυτό το σεντόνι που διαβάζετε και εύχομαι να καταλαβαίνετε αυτά που θέλω να βγάλω από μέσα μου (τζάμπα ψυχοθεραπεία). Ανοίγει η παρένθεση. Είμαι από αυτούς που αποφεύγω να ανεβάσω σε λογαριασμούς κοινωνικής δικτύωσης φωτογραφίες του παιδιού μου. Κι αν το κάνω, θα το κάνω με τρόπο τέτοιο που δεν θα φαίνεται η μούρη του. Τύπου καλλιτεχνική και καλά. Όταν μεγαλώσει με το καλό ο μικρός και το θελήσει ο ίδιος, τότε ναι. Κλείνει η παρένθεση.

Αυτό για να σας βάλω στο κλίμα των παρακάτω λέξεων που σκοπό έχουν να εκφράσουν την αντίθεσή τους, για όλο αυτό το πανηγυράκι γύρω από τον μικρό Τζέι. Για όσους δεν ξέρετε, πρόκειται για ένα παιδί με σύνδρομο down που λατρεύει τον Γιώργο Σαμαρά, σε σημείο τέτοιο για να "αποθεωθεί" από τον ελληνικό Τύπο, να γεμίσει μεσημεριανές εκπομπές με στιγμές συγκίνησης και να δώσει "πάτημα" σε όλα τα αθλητικά σάιτ -φυσικά δεν εξαιρώ εμάς- για να βγάλουν όλα τα "φωσκολικά" τους και να παρουσιάσουν με δραματικό-ανθρώπινο-γραφικό τρόπο μια ωραία ιστορία.

Στη χώρα του Πελέ, εγώ τρώω κεφτέ

Το όλο θέμα έπρεπε να σταματήσε) εν τη γενέσει. Oμορφο πράγμα, ωραία ιστορία, συγκινητική στιγμή, τέλος. Ο Γιώργος Σαμαράς σαν κύριος το αντιμετώπισε όπως έπρεπε. Του έδωσε τη διάσταση που έπρεπε, ζήτησε από την ΕΠΟ να φέρει τον πιτσιρικά στη Βραζιλία και όλα καλά. Η ΕΠΟ καλά κάνει και έδειξε ενδιαφέρον για αυτό το θέμα και καλά θα κάνει αν θα καταφέρει να φέρει τον Τζέι στην Βραζιλία.

Αυτό το πανηγυράκι, όμως, που στήνεται και το ξαφνικό ενδιαφέρον, εμένα προσωπικά με αφήνει αδιάφορο, σε σημείο... εκνευρισμού. Δεν μπορώ να βλέπω την εκμετάλλευση ενός παιδιού που, δυστυχώς, δεν έχει την αντίληψη του τι συμβαίνει γύρω του. Δεν μπορώ να καταλάβω τη νοοτροπία των γονιών του που το βάζουν να στηθεί μπροστά στην τηλεόραση για να δει το γκολ του Σαμαρά και να τον βιντεοσκοπήσουν που πανηγυρίζει. Για να το πουλήσουν. Δεν ξέρω, μπορεί να το βλέπω λάθος. Στέκομαι δίπλα στο παιδί και σε αυτά που περνάει χωρίς να το ρωτάει κανείς. Που τον έχουμε βάλει στο επίκεντρο ενός πανηγυριού που σκοπό έχει τα likes και τα εφήμερα δάκρυα. Στέκομαι στον Σαμαρά που ξέρει να χειρίζεται το συγκεκριμένο θέμα και το κάνει με διακριτικό τρόπο. Ξέρει να βάζει τελεία, ξέρει πότε να βάλει θαυμαστικό και ξέρει πότε να δώσει τη διάσταση που πρέπει. Ο Τζέι είναι τυχερός που έχει τέτοιους φίλους. Οι υπόλοιποι ας ψάξουμε κανά γκρουπ στο facebook να κάνουμε like για κάθε πεινασμένο παιδί της Αφρικής ή για κάθε κακοποιημένη γυναίκα. Με το ένα χέρι ξύνουμε τα παπάρια μας και με το άλλο επιτελούμε κοινωνικό έργο. Και στο τέλος της ημέρας, ξαπλώνουμε στο κρεβάτι και κάνουμε τον απολογισμό της γραφικότητας, μετρώντας τα like και τα share.

Είμαστε ο χειρότερος λαός. Τ ο έχω ξαναπεί και θα το λέω ξανά και ξανά. Στην καλύτερη χώρα φύτρωσαν οι χειρότεροι μαλάκες. Είμαστε ο μοναδικός λαός που θα δώσουμε τα μάτια μας στον τυφλό συνάνθρωπό μας για να μπορούμε στο μέλλον να του τα βγάλουμε...

Και το ίδιο ΥΓ, όπως τότε...

ΥΓ: Σε τίποτα από τα παραπάνω δεν εξαιρώ τον εαυτό μου. Και αυτό είναι το γαμώτο...

ΥΓ2: Δείτε τα σχόλια στη διαδικτυακή συνέντευξη που παραχώρησε την Πέμπτη ο Γιώργος Σαμαράς. Αυτό ακριβώς. Τίποτε άλλο.

Στη χώρα του Πελέ, εγώ τρώω κεφτέ

* Μπορούμε να τα λέμε και στο facebook...

Με την υπογραφή...

Στη χώρα του Πελέ, εγώ τρώω κεφτέ

News 24/7

24MEDIA NETWORK