To 'παλιόπαιδο' του τένις αποκαλύπτεται στο ελληνικό κοινό

Το ντοκιμαντέρ 'John McEnroe: In the Realm of Perfection' θα προβληθεί την Πέμπτη (27/9) στη χώρα μας και θα αποκαλύψει από τι ήταν πραγματικά φτιαγμένος 'το πρώτο κακό παιδί' του τένις.

To 'παλιόπαιδο' του τένις αποκαλύπτεται στο ελληνικό κοινό

Ο -59χρονος σήμερα- John McEnroe ήταν το πρώτο κακό παιδί ενός χώρου που είχε δομηθεί πάνω στο comme il faut, σε έναν ελιτίστικο τρόπο ζωής. Εννοώ πως αρχικά δεν ήταν για όλους, αλλά για όσους είχαν γεμάτες τσέπες. Επίτρεψε μου να ανοίξω μια παρένθεση εδώ, για να εξηγηθώ.

Αν θέλεις να βρεις τις ρίζες του σπορ, πρέπει να πας πίσω στο 12ο αιώνα, στη Γαλλία και τα παιχνίδια στα οποία οι αγωνιζόμενοι χτυπούσαν την μπάλα με την παλάμη τους. Ο Λουδοβίκος Χ ήταν μετρ του είδους ή τουλάχιστον αυτόν τον άφηναν να πιστεύει οι αντίπαλοι του. Επειδή όμως, δεν απολάμβανε ιδιαίτερα την ύπαιθρο, έβαλε να του φτιάξουν ένα κλειστό γήπεδο για να κάνει τη δουλειά του. Οι ρακέτες προστέθηκαν στην εικόνα το 16ο αιώνα και τότε προέκυψε και η λέξη "tennis", από το γαλλικό "tenez", προστατική του "tenir" που σημαίνει "κρατώ" και "πιάνω" -ήταν η εντολή σε αυτόν που ήταν απέναντι από εκείνον που έκανε το σερβίς. Συνήθως ο αντίπαλος ήταν ο τοίχος.

(O Wdata-alter Clopton Wingfield)

Μεταξύ του 1859 και του 1865 ένας δικηγόρος με έναν φίλο του, συνδύασαν τις ρακέτες με τη βασκική πελότα (το σημερινό σκουός -δηλαδή, το παιχνίδι με τον τοίχο). Το 1872 δυο γιατροί από τη Μεγάλη Βρετανία ίδρυσαν το πρώτο tennis club (Leamington Spa) και τα ματς παίζονταν στο γρασίδι. Η σύγχρονη μορφή του αθλήματος οφείλεται στα πειράματα του Βρετανού στρατιωτικού Wdata-alter Clopton Wingfield, που σχεδίασε -και πήρε την πατέντα- παιχνίδι, το οποίο είχε ονομάσει "sphairistikè" (ναι, σφαιριστική -αρχαιοελληνικό άθλημα). Το χαϊδευτικό του ήταν "sticky". Έφτιαξε τις γραμμές του γηπέδου, έβαλε το φιλέ, δημιούργησε και τους πρώτους κανόνες και άρχισε το κέφι. Οι πρώτοι του πελάτες -αυτοί στους οποίους έστειλε τα απαραίτητα εργαλεία- ήταν αριστοκράτες. Το 1874 διεξήχθη το πρώτο τουρνουά και τρία χρόνια μετά το πρώτο Wimbledon. Εκεί τσεκαρίστηκε ποιοι κανόνες θα ίσχυαν στο εξής. Από τότε καθιερώθηκαν και τα λευκά σορτσάκια και μπλουζάκια (οι φουστίτσες μπήκαν πολύ αργότερα -αφού πολύ αργότερα επετράπη η συμμετοχή των γυναικών). Πάμε τώρα, ξανά στον McEnroe.

Η σύγκρουση δυο κόσμων στον τελικό των τελικών

Η επιρροή του στη δημοφιλία του τένις ήταν καταλυτικής σημασίας. Στα μάτια του λαού ήταν "ένας από εμάς" και προφανώς ενδιέφερε η φάση του. Όταν προστέθηκαν και οι επιτυχίες, ο Αμερικανός έγινε celebrity. Το παραδοσιακό κοινό του σπορ δεν τον αποδέχθηκε εύκολα. Για την ακρίβεια, τον αποδοκίμασε στο Wimbledon, το 1980, όταν εκείνος αντιπαρατέθηκε με τους διοργανωτές. Ήταν η πρώτη φορά που ακούστηκαν γιουχαϊσματα σε κεντρικό court των θρυλικών εγκαταστάσεων. Εκεί όπου διεξήχθη ο αγώνας που πέρασε στην ιστορία ως "ο τελικός των τελικών", εναντίον του Bjorn Borg, στις 5/7 του 1980.

Ο Σουηδός που καθόταν στο Νο1 της παγκόσμιας κατάταξης, είχε πάρει υπό την εποπτεία του τον 21χρονο "γιατί ήμουν λίγο τρελός". Είχαν γίνει φίλοι, με κοινή συνισταμένη το γεγονός ότι αντιμετώπιζαν κάθε ματς ως το τελευταίο της ζωής τους. Ήταν τα δυο αντίθετα άκρα. Ο ένας υπολογιστικός, ψύχραιμος, συνετός (εξ ου και το Iceman). Ο άλλος παρορμητικός, οξύθυμος και αναιδής. Έγινε και ταινία που προβλήθηκε στις αρχές του χρόνου.

Παρεμπιπτόντως, το "παλιόπαιδο", όπως τον έλεγαν, του τένις ήταν αυτός που κίνησε τις διαδικασίες συνεργασιών μεταξύ αθλητικών εταιρειών και αθλητών: στην πρώτη του εμφάνιση στο Wimbledon, το 1977 ο εκ των ιδρυτών της Nike, Bill Bowerman του πρότεινε να προωθήσει ένα μοντέλο παπουτσιού. Δέχθηκε με χαρά.

Fast forward στο σήμερα ή για την ακρίβεια, στο αύριο (Πέμπτη 27/9), θα προβληθεί στο "Δαναό" το ντοκιμαντέρ με τίτλο "John McEnroe: In the Realm of Perfection" (John McEnroe: Στον κόσμο της τελειότητας"), μια δουλειά που όπως έγραψαν οι The New York Times "έχει συλλάβει τέλεια έναν ατελή σταρ του τένις".

To 1984 o ΜcEnroe είχε δώσει 85 ματς. Έχασε μόλις 3. Άγγιξε, θα έλεγες το απόλυτο. Το ποσοστό του έγινε το καλύτερο στη σύγχρονη ιστορία του σπορ. Παραμένει ως τέτοιο. Η δουλειά του Julien Faraut ωστόσο, επικεντρώνεται σε εκείνη τη μικρή απόσταση από το άριστα στο τέλειο. Αυτό το "σχεδόν". Αυτό το Roland Garros που δεν πήρε ποτέ. Όσοι παρακολουθήσετε το ντοκιμαντέρ θα γνωρίσετε τα στοιχεία που έκαναν λαμπρό αυτόν τον αθλητή και όσα τον "έπνιγαν" πριν εκτονωθούν ως ιδιορρυθμίες. Θα θυμηθείτε πως ο Αμερικανός ήταν πολλά περισσότερα από αυτό.

Photo: AP

News 24/7

24MEDIA NETWORK