Η Ρούξι Ντουμιτρέσκου στο Contra.gr

Η Ρούξι Ντουμιτρέσκου παραχώρησε συνέντευξη στο Contra.gr και μίλησε για την επιστροφή της στην ενεργό δράση, για την προπονητική, τον Παναθηναϊκό και τον μεγάλο έρωτα της ζωής της με τον γιο της, Φίλιππο.

Η Ρούξι Ντουμιτρέσκου στο Contra.gr

Είναι δίχως αμφιβολία μία από τις αθλήτριες που σημάδεψαν μια εποχή του ελληνικού βόλεϊ.

Μπορεί να ήρθε από την Ρουμανία, όμως αισθάνεται Ελληνίδα. Είναι στη χώρα μας εδώ και 16 χρόνια και έχει αγαπηθεί όσο λίγοι αθλητές από τους φιλάθλους του Παναθηναϊκού. Εκεί άλλωστε συνέδεσε το όνομα της με τη δυναστεία των "πράσινων".

Το 2010 αποφάσισε να κρεμάσει τα παπούτσια της όμως σήμερα, τρία σχεδόν χρόνια μετά, αποφάσισε να επιστρέψει. Όπως λέει και η ίδια η επιστροφή της στους αγωνιστικούς χώρους ως αθλήτρια ήρθε τυχαία και θα έχει ημερομηνία λήξης.

Στη συνέντευξη που μας παραχώρησε μιλά για τα σχέδια της στην προπονητική και ξετυλίγει τις σελίδες της μεγάλης καριέρας της. Ο λόγος σε εκείνη λοιπόν...

Ρούξι, πως προέκυψε ο ερχομός σου στην Ελλάδα;

"Ήρθα, εντελώς τυχαία πριν από 16 χρόνια, το ΄97. Ήθελα να παίξω στο εξωτερικό και είχα συμφωνήσει με μια γαλλική ομάδα. Με είχαν δει στην εθνική Ρουμανίας, μου είχαν στείλει τα συμβόλαια στο σπίτι και έπρεπε να τα υπογράψω και να τα στείλω πίσω.

Εκείνο το σαββατοκύριακο, με πήραν τηλέφωνο από τα Βριλήσσια, να πάω τρεις μέρες να δοκιμαστώ στην ομάδα. Ήμουν αρνητική στην αρχή, το όνειρό μου ήταν να παίξω στη Γαλλία. Επέμενε η μητέρα μου. Μου έλεγε "πάμε δεν έχω δει την Αθήνα, να πάμε στην Ακρόπολη". Είχα μπει στο αεροπλάνο στο Βουκουρέστι και παρακαλούσα να γίνει κάτι μια βλάβη να μην πετάξει το αεροπλάνο, να μην έρθω (γέλια).

Και τελικά ήρθα, έκατσα 2-3 μέρες στα Βριλήσσια, ήξερα τη μισή ομάδα γιατί παίζαμε αντίπαλες με τις εθνικές ομάδες εγώ στη Ρουμανία τότε τα κορίτσια στην εθνική Ελλάδος. Ήταν η Ελένη Μεμετζή, η Μαρία και η Νίκη Καραγκούνη, η Βάσω Καραντάσιου… Και έπαιξε και αυτό ρόλο και ότι τα Βριλήσσια είχαν πάρει πρωτάθλημα την προηγούμενη σεζόν και παίζανε και Ευρώπη, ενώ η γαλλική ομάδα που είχα συμφωνήσει εγώ είχε τερματίσει τέταρτη και δεν έπαιζαν ευρωπαϊκά παιχνίδια. Και σκέφτηκα να κάτσω ένα χρόνο στα Βριλήσσια και να πάω του χρόνου στη Γαλλία".

Τελικά πήγες ποτέ έκτοτε στη Γαλλία;

" Γενικά έχω πάει πολλές φορές στη Γαλλία και μάλιστα πήγα και στην πόλη που ήταν να παίξω. Μάλιστα, ξαναείδα τον προπονητή που είχαμε κλείσει τη συμφωνία. Αυτός μετά ήταν δεύτερος προπονητή στην εθνική ομάδα της Γαλλίας.

Παίζαμε αντίπαλοι εγώ με την εθνική Ελλάδος πια και αυτός με την εθνική Γαλλίας. Εγώ ήμουν σε ανοιχτή ακρόαση με τον πάγκο της Γαλλίας. Και στη Γλυφάδα που είχαμε παίξει ένα παιχνίδι που ήταν για την πρόκριση για το πανευρωπαϊκό ήμασταν σε κόντρα. Μου το κρατούσαν οι Γάλλοι.

Δεν φέρθηκα σωστά γιατί με είχαν υπολογίσει, είχαν βγάλει και το νούμερο 8 που θα φορούσα στη φανέλα, και τους κρέμασα τελευταία στιγμή. Δεν ήταν ο,τι καλύτερο για αυτούς, χωρίς να ενημερώσω κιόλας".

Ήρθες, όμως, στην Ελλάδα και πήρες το 9;

"Πήρα το 9 γιατί ο έρωτάς μου ήταν ο Μάρκο Φαν Μπάστεν, ποδοσφαιριστής της Ολλανδίας. Γι’ αυτό φοράω το 9. Από μικρή όταν έπαιζε η Ολλανδία σε μουντιάλ έπαιζε και η Ρουμανία. Όταν έχανε η Ρουμανία δεν με ένοιαζε, όταν έχανε η Ολλανδία δεν πήγαινα σχολείο. Είχα αφίσες Μάρκο Φαν Μπάστεν, Μίλαν στο δωμάτιο".

Και μετά από τα Βριλήσσια έρχεται η μεταγραφή σου στον Παναθηναϊκό…

"Έφυγα το 2003 έχοντας πάρει το κύπελλο με τα Βριλήσσια. Εκείνη τη σεζόν 2002-2003, είχε γίνει το φάιναλ φορ του Κυπέλλου στα Βριλήσσια. Αποκλείσαμε τον Παναθηναϊκό στον ημιτελικό και παίξαμε τελικό με τον Πανελλήνιο και κερδίσαμε.

Μας έλεγαν στα Βριλήσσια ότι είμαστε ομάδα κυπέλου γιατί εγώ είχα πάρει τρία κύπελλα με τα Βριλήσσια. Δεν παίρναμε πρωτάθλημα αλλά όταν φτάναμε στο Κύπελλο είχαμε όλες ένα τσαμπουκά, μια χημεία μεταξύ μας που χρειάζεται σε παιχνίδια Κυπέλλου που είναι νοκ άουτ και τα καταφέρναμε.

Όταν τελείωσε η σεζόν και ήμουν διακοπές στην Κρήτη με πήρε τηλέφωνο ο Δημήτρης Ανδρεόπουλος, ο προπονητής του Παναθηναϊκού και θα με ρώτησε αν με ενδιαφέρει να πάω στον Παναθηναϊκό. Γύρισα από Κρήτη και είπαμε να κάνουμε μια κουβέντα στα γραφεία του Παναθηναϊκού. Εκεί ήταν ο κύριος Βασίλης Πιστιόλης, άλλα δύο άτομα και ο Δημήτρης Ανδρεόπουλος.

Μου λέει ο κύριος Βασίλης τι θέλεις για να έρθεις στον Παναθηναϊκό. Εγώ ποτέ δεν έλεγα τι θέλω, έλεγα τι μου δίνετε, πόσα μου δίνετε. Και εκείνη την ώρα χτύπησε το τηλέφωνό του, το σήκωσε, και μόλις τελείωσε μου λέει για να τελειώνουμε αυτά είναι καλά; Και μου είπε ένα νούμερο σχεδόν διπλάσιο από αυτά που έπαιρνα στα Βριλήσσια. Όλα αυτά σε πέντε λεπτά. Εγώ πήγα να μιλήσω, να συζητήσω αν θα πήγαινα στον Παναθηναϊκό.

Δώσαμε τα χέρια αλλά υπήρχε ένα προβληματάκι γιατί εγώ είχα υπογράψει με τα Βριλήσσια ένα συμφωνητικό που χρειαζόταν για να καταθέσουμε για την άδεια παραμονής που έπαιρνα τότε σαν ξένη που έπαιζα. Ένα συμφωνητικό που στην πραγματικότητα δεν ήταν το αληθινό συμβόλαιο που είχα, ήταν για το ΙΚΑ που χρειαζόταν να πάρουμε και με τρέξανε λίγο με αυτό, πήγαμε στα δικαστήρια.

Τότε βοήθησε πολύ και ο Παναθηναϊκός αλλά και η ομοσπονδία γιατί μου είχαν κάνει πρόταση να γίνω Ελληνίδα και με υποστήριξαν πάρα πολύ. Και έτσι κατάφερα να έρθω στον Παναθηναϊκό"

Με τον Παναθηναϊκό, τίτλοι, πρωταθλήματα, κύπελλα. Ποια ήταν η καλύτερη στιγμή της πορείας σου στον Παναθηναϊκό;

"Με τον Παναθηναϊκό νομίζω η καλύτερη στιγμή ήταν η σεζόν 2007-2008 που ήταν καινούρια η ομάδα, τρομερά ανανεωμένη, από την παλιά είχαμε μείνει η Φραγκιαδάκη, η Κρέσου, η Μυλωνά και εγώ. Και από τις βασικές ήμασταν η Μυλωνά και εγώ, οι υπόλοιπες ήταν καινούριες η Κουτουξίδου, η Τζανακάκη, η Παπαγεωργίου, η Φίφη που ήταν και πιο παλιά στον Παναθηναϊκό αλλά είχε φύγει ένα διάστημα και ξαναγύρισε. Η Ελευθερία που ήρθε από τον Ολυμπιακό αλλά δεν είχε ακόμα το δελτίο στα χέρια της δεν μπορούσε να παίξει από την αρχή της σεζόν και έχασε μισή σεζόν.

Μια ομάδα καινούρια και μάλιστα οι περισσότεροι μιλούσαν αρνητικά για τον Παναθηναϊκό εκείνο το καλοκαίρι και έλεγαν ότι θα πέσει κατηγορία. Άκουσα πολλά εκείνη τη χρονιά. Και καταφέραμε να πάρουμε και Κύπελλο και πρωτάθλημα. Μεγαλύτερες ανατροπές δεν νομίζω να έχουν γίνει στο γυναικείο βόλεϊ.

Στο κύπελλο στην Ιεράπετρα στο φάιναλ φορ παίζαμε ημιτελικό με τον Ολυμπιακό και είχε ο Ολυμπιακός ματς μπολ κάναμε όμως την ανατροπή και πήραμε το παιχνίδι. Την επόμενη μέρα παίζαμε τελικό με το Μαρκόπουλο είχε το Μαρκόπουλο ματς μπολ κάναμε την ανατροπή και πήραμε το κύπελλο. Και μετά ξεκίνησε μια σειρά από ημιτελικούς και τελικούς με τον Ηρακλή Κηφισιάς και τον Ολυμπιακό.

Με τον Ηρακλή Κηφισιάς χάσαμε 3-2 στη λεωφόρο, μετά από 6 χρόνια αήττητοι στη λεωφόρο κάναμε την πρώτη μας ήττα. Κερδίσαμε στην Κηφισιά 3-2 ξαναπήγαμε στον τάφο, χάσαμε 2-0 και το γυρίσαμε και προκριθήκαμε με 3-2 στον τελικό. Ξεκινήσαμε με τον Ολυμπιακό στη συνέχεια. Χάσαμε το πρώτο σε εμάς 3-1, πήγαμε στον ολυμπιακό, χάσαμε 3-0. Ο Ολυμπιακός ήθελε μια νίκη να πάρει το πρωτάθλημα. Κερδίσαμε σε εμάς 3-1, πήγαμε στου Ρέντη σε ένα ματς που κράτησε 3 ώρες με διακοπές σε ένα γεμάτο γήπεδο.

Ο Ολυμπιακός αν θυμάμαι καλά ήταν έτοιμος για φιέστα εκείνη την ημέρα. Τους χαλάσαμε τα σχέδια και κάναμε την ανατροπή. Κερδίσαμε 3-2 οπότε πήγαμε τους τελικούς στα ίσα 2-2. Μετά γυρίσαμε στον τάφο και παίξαμε το τελευταίο ματς που νομίζω αυτό το ματς θα μου μείνει αξέχαστο. Από θέμα ατμόσφαιρας. Εγώ θυμάμαι αν δεν κάνω λάθος παίζαμε 6 το απόγευμα. Συνήθως μας έλεγε ο προπονητής μιάμιση ώρα πριν το παιχνίδι, δηλαδή 4μιση να είμαστε στο γήπεδο μέχρι να ετοιμαστούμε να μας μιλήσει και λίγο.

Εγώ πήγα τρεισήμισι να πιω και ένα καφέ έτσι πηγαίναμε τα κορίτσια. Έμενα πολύ κοντά στο γήπεδο. Κατέβηκα με τα πόδια, είδα ότι ψήνανε λουκάνικα έξω και αναρωτήθηκα αν έχει αγώνα. Μου είπαν για το γυναικείο βόλεϊ και είπα αλήθεια για εμάς; Κατέβηκα κάτω και ήταν γεμάτο απέξω δεν βρήκα να κάτσω. Πήρα ένα καφέ και μπήκα στα αποδυτήρια και κάτσαμε εκεί με τα κορίτσια.

Και όταν κατεβήκαμε για ζέσταμα δεν ήθελα να μπω στο γήπεδο γιατί τελικός είναι τα πάντα γίνονται. Όταν κατεβήκαμε για ζέσταμα ήταν το γήπεδο γεμάτο. Αυτό το έχω δει μόνο σε παιχνίδια στο αντρών παλιά που έπαιζε ο Παναθηναϊκός με τον Ολυμπιακό στον τάφο που τότε ερχόντουσαν και Ολυμπιακοί στο γήπεδο. Μόνο τότε που η αστυνομία τους έβαζε από πολύ νωρίς στο γήπεδο και μετά κατέβαιναν οι ομάδες για ζέσταμα.

Αυτό και η φιέστα το 2010 όταν πήραμε πάλι νταμπλ που πήγαμε στη φιέστα στο ποδόσφαιρο στο ΟΑΚΑ με 60000 κόσμο. Νομίζω ότι οποιαδήποτε παίκτρια στον κόσμο θα ζήλευε τέτοιες στιγμές.

Όταν υπέγραψες στον Παναθηναικό το 2003 περίμενες να εξελιχθεί αυτή η σχέση σε επίπεδο στιγμών και δεσίματος με αυτό τον τρόπο;

"Όχι το έχω πει πολλές φορές ότι αυτό που έχω ζήσει στον Παναθηναϊκό έχει ξεπεράσει και τα πιο τρελά μου όνειρα. Δέθηκα πάρα πολύ με την κερκίδα γιατί θεωρούσα ότι τα παιδιά που έρχονται σε κάθε αγώνα και φωνάζουν όσο κρατάει το παιχνίδι δεν έχουν καμία υποχρέωση να το κάνουν.

Το κάνουν μόνο και μόνο από την τρέλα τους από την αγάπη που έχουν για το σύλλογο είναι τρόπος ζωής για αυτούς και το εκτιμώ αυτό γιατί ούτε πληρώνεσαι για αυτό ούτε είσαι υποχρεωμένος να το κάνεις και όχι μόνο το κάνουν, το κάνουν και τόσο καλά και τόσο ωραία.

Και τρέφω σεβασμό για αυτούς τους ανθρώπους γιατί είναι η ζωή τους. Έρχονται και βοηθάνε, μας έχουν βοηθήσει σε πολλά παιχνίδια. Που δεν ήμασταν στα καλά μας που η κερκίδα μας ξύπνησε. Πολλές φορές. Μας έχουν ακολουθήσει παντού.

Έχουμε παίξει Κρήτη, Θεσσαλονίκη, Ιταλία. Όπου κι αν έχουμε πάει έχουν έρθει. Μια χρονιά είχαμε παίξει στην Ελβετία και είχαν έρθει κάτι Έλληνες που έμεναν μόνιμα εκεί οι οποίοι ήταν παναθηναϊκοί και ήρθαν στο γήπεδο με κασκόλ".

Μετά υπάρχει το διάστημα που σταματάς…

"Σταματάω το 2010 ανεβαίνω Θεσσαλονίκη κάνω οικογένεια. Παντρεύομαι, κάνω παιδί. Το έχω αποβάλει από το μυαλό μου. Έλεγα από μικρή ότι όταν έρθει η ώρα να σταματήσω θέλω να το κάνω επειδή το θέλω κι όχι επειδή πρέπει. Δεν ήθελα ποτέ να υπάρξει έστω κι ένας στην κερκίδα που να λέει τι κάνει τώρα αυτή και σέρνεται στα γήπεδα και είπα θα φύγω όσο δύσκολο κι αν είναι. Γιατί είναι πολύ δύσκολο. Είναι τρόπος ζωής. Αυτό κάνεις μια ζωή. Από 6 χρονών που ξεκίνησα το σχολείο ξεκίνησα και το βόλεϊ. Για 25 χρόνια για μένα ήταν τρόπος ζωής. Η δουλειά μου, οι φίλοι μου, η οικογένεια μου. Και είναι πολύ δύσκολο να το αφήσεις πίσω, να ρίξεις μαύρη πέτρα και να κάνεις κάτι εντελώς διαφορετικό. Και δεν είχα καθόλου στο μυαλό μου το ενδεχόμενο να επιστρέψω και να παίξω".

Πώς πήρες την απόφαση να επιστρέψεις μετά από τόσο καιρό;

" Αρχικά επέστρεψα Αθήνα, λίγο πολύ όλοι γνωρίζουν την προσωπική μου κατάσταση. Είμαι με το Φίλιππο στην Αθήνα. Εδώ ζούμε και αν μη τι άλλο το βόλεϊ είναι αυτό που ξέρω να κάνω καλύτερα από όλα, μετά το ρόλο της μητέρας φυσικά.

Δεν είχα σκοπό να ξαναπαίξω. Ήθελα και θέλω να ασχοληθώ περισσότερο προπονητικά. Προπονητικά όμως πως; Όχι να πάω σε μια ομάδα και να κάθομαι στον πάγκο. Θέλω να συμμετέχω στην προπόνηση, να κάνω δηλαδή προπόνηση και μέσα από αυτή να μπορώ να διορθώνω δύο τρία πράγματα. Αυτά δηλαδή που έχω μάθει από τους προπονητές που είχα να τα περάσω στα κορίτσια.

Όχι όμως δίνοντας εντολές από τον πάγκο. Μ’ αρέσει πολύ η προπόνηση. Δεν μου έχουν λείψει οι αγώνες, έχω χορτάσει. Άγχος, πίεση και χαλαρά έχουμε κερδίσει και δύσκολα έχουμε κερδίσει. Και όλα τα έχω ζήσει δεν μου έχει λείψει αυτό. Είμαι γεμάτη από αγώνες αλλά η προπόνηση πάντα μου έλειπε όλο αυτό το διάστημα".

Αγωνιστικά πως αισθάνεσαι; Πιστεύεις θα είναι εύκολο να επιστρέψεις;

" Καθόλου εύκολο. Τρία χρόνια δεν έχω κάνει τίποτα. Γυμνάζομαι με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο, κυνηγάω όλη μέρα τον Φίλιππο, από όταν άρχισε να περπατάει. Έχω γυμνάσει το αριστερό μου χέρι γιατί τον κρατάω και είναι πολύ βαρύς. Πιστεύω αν φτιάξω λίγο την φυσική μου κατάσταση, λίγο τα πόδια και τους ώμους, θα μπορώ να σταθώ αξιοπρεπώς στο πρωτάθλημα. Αυτό είναι ένα στοίχημα που βάζω με τον εαυτό μου. Δεν έχω κάτι να αποδείξω, δεν θα βγω στο γήπεδο να αποδείξω αν είμαι καλή παίκτρια ή όχι. Κάνω κάτι άλλο τώρα. Μπορεί να υπάρξουν παιχνίδια που δεν θα πάρω ούτε μια μπαλιά. Δεν θα με πειράξει καθόλου γιατί θα βοηθάω τα κορίτσια. Αυτό αυτή τη στιγμή μου αρέσει περισσότερο. Την καριέρα μου σαν παίκτρια την έχω ολοκληρώσει στον Παναθηναϊκό. Τώρα πάμε να βοηθήσουμε τα νέα κορίτσια".

Οι στόχοι σου με τον Ηρακλή ποιοι είναι;

"Ό Ηρακλής Κηφισιάς στηρίζεται σε νεαρές παίκτριες. Όλο αυτό ξεκινάει από τις Ακαδημίες. Έχουν πάρα πολλά παιδιά εκεί. Μαζεύουν την αφρόκρεμα και προωθούν τις κορασίδες και από εκεί κάθε μία θα τραβήξει το δρόμο της. Είναι ένα εργοστάσιο παραγωγής ταλέντων και εγώ θέλω να βοηθήσω από την πλευρά μου όσο μπορώ".

Ο Ηρακλής Κηφισιάς είναι ομάδα που δίνει βάρος στις Ακαδημίες της. Έπαιξε αυτό ρόλο στην επιλογή σου; Να πας δηλαδή στην ομάδα με την προοπτική να ακολουθήσεις την προπονητική;

"Όταν με πλησίασε ο Ηρακλής είχαμε συζητήσει για προπονητικό ρόλο. Δεν είχαμε ξεκαθαρίσει όμως αν θα είναι στις Ακαδημίες ή στις κορασίδες. Απουσιάζω τρία χρόνια από το χώρο, αλλά 3 χρόνια δεν παρακολουθώ καν. Δηλαδή υπάρχουν ονόματα παικτριών που δεν τα γνωρίζω καν, όχι για τον Ηρακλή γενικά για το πρωτάθλημα. Δεν είχα το χρόνο να πάω στο γήπεδο. Ήθελα να κάνω μια αποτοξίνωση από όλα αυτά που έχω ζήσει. Μάθαινα πάντα τα νέα ειδικά από τον Παναθηναϊκό και τα περισσότερα από την Ξανθή. Έχω φίλους δημοσιογράφους με τους οποίους μιλούσαμε και τα λέγαμε αλλά μέχρι εκεί. Δεν έπαιρνα το παιδί και πήγαινα στη Θεσσαλονίκη να δω όλες τις ομάδες που έπαιζαν. Στα τρία χρόνια είδα τρία παιχνίδια ζωντανά. Δεν ξέρω τι έχει γίνει, σε ποιο επίπεδο βρίσκεται το πρωτάθλημα. Διαβάζω στην εφημερίδα και βλέπω ποιες παίκτριες αποτελούν την εθνική ομάδα. Οπότε δεν μπορώ έτσι σε μια μέρα να πω είμαι η Ρούξι και θέλω να μου δώσετε δυο – τρεις ομάδες να προπονώ. Πρέπει να πάρεις μία γεύση και από το τι γίνεται γενικά. Μετά αν έχω το ταλέντο, γιατί είναι και θέμα ταλέντου, το ότι παίξαμε δεν σημαίνει ότι θα γίνουμε και καλοί προπονητές, θέλω να το προσπαθήσω".

Στο μυαλό σου αυτή τη στιγμή είναι το να δουλεύεις συνέχεια και να βγάζεις νέα κορίτσια, νέα ταλέντα ή κάποια στιγμή να φτάσεις να διεκδικείς και τίτλους, να πας σε μια ομάδα πρωταθλητισμού;

"Νομίζω το ένα φέρνει το άλλο. Είναι θέμα ταλέντου και ικανότητας. Δεν είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρω. Θα προσπαθήσω. Είναι πρόκληση, θέλω να το κάνω. Αλλά δεν μπορώ να πω ότι ναι θα το κάνω σωστά ή ότι θα καταφέρω να φτάσω σε μια ομάδα που θα διεκδικεί τίτλους. Δεν το ξέρω αυτό. Θα ξεκινήσω από χαμηλά. Βλέποντας και κάνοντας".

Κάποια στιγμή θα έρθεις αντιμέτωπη με τον Παναθηναϊκό. Ποιες είναι οι σκέψεις σου γι αυτό;

"Όσες φορές το έχω σκεφτεί και είναι αρκετές μου φαίνεται πολύ παράξενο. Ούτε καν ανάμεικτα δεν μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματα, είναι ξεκάθαρα νομίζω. Αλλά αυτό που ξεκινάω να κάνω δεν έχει να κάνει με την καριέρα μου σαν παίκτρια.

Δεν μπαίνω στο γήπεδο με τη σκέψη να κερδίσω τον Παναθηναϊκό, να διαλύσω τον Ολυμπιακό. Θα έχω έναν ρόλο στον Ηρακλή, όπως και η Χαρά η Σάκκουλα, πιο πολύ βοηθητικό για τα νέα κορίτσια. Θα είναι δύσκολο γιατί 7 χρόνια φορούσα πράσινα. Και είμαι συνηθισμένη όταν παίζω με τον Παναθηναϊκό η κερκίδα να είναι στο πλάι μου.

Τώρα θα είναι απέναντι. Αλλά απέναντι και τίποτα άλλο, όχι αντίπαλοι όχι αντιμέτωποι. Μας χωρίζει ένα φιλέ και τίποτα άλλο".

Εάν ξεκινούσες τώρα την καριέρα σου θα την ξεκινούσες στον Παναθηναϊκό;

" Εννοείται. Με αυτά που έχω ζήσει στον παναθηναϊκό νομίζω ότι θα την ξεκινούσα και θα την έκλεινα κιόλας εκεί. Αυτό που έζησα εφτά χρόνια στον Παναθηναϊκό αν μπορούσα να το ζήσω δέκα, δεκαπέντε χρόνια θα ήταν πολύ καλά".

Πόσο δύσκολο είναι για έναν αθλητή να πάρει την απόφαση να κάτσει στον πάγκο;

" Πιστεύω ότι αυτός ο ρόλος είναι πιο δύσκολος. Γιατί όταν είσαι παίκτης παίρνεις εντολές από τον προπονητή, σε καθοδηγούν και οι συμπαίκτριες και στηρίζεσαι στις ικανότητές σου. Είναι στο χέρι σου και στο χέρι της ομάδας.

Τη στιγμή που καρφώνεις εσύ παίρνεις την απόφαση, αν είναι σωστό, αν είναι λάθος. Όταν είσαι προπονητής πρέπει αυτό που θες να γίνεται αντιληπτό από έναν παίκτη και να του το περάσεις με τέτοιο τρόπο που να μπορεί να το απορροφά. Δεν είναι εύκολο αυτό. Προσωπικά έχω μάθει από όλους τους προπονητές κάτι. Έχω αλλάξει στην καριέρα μου 12-13 προπονητές και δεν υπάρχει ένας από τον οποίο να μην έχω μάθει κάτι.

Το θέμα είναι αυτά να μπορείς να τα δώσεις και εσύ στους άλλους. Για σένα είναι δεδομένα. Αλλά πρέπει να έχω εγώ την ικανότητα και την υπομονή να στο περάσω, να στο μάθω να καταλάβεις τι ζητάω. Είναι και στο χέρι του παίκτη, τι ικανότητες έχει. Αν δεν έχεις εσύ την ικανότητα να κάνεις κάτι δεν μπορείς να το κάνεις. Κι αυτό γίνεται βέβαια μέσα από προπονήσεις, εμπειρίες, παιχνίδια. Δεν γίνεται από τη μία μέρα στην άλλη.

Είναι και ρίσκο. Δεν θέλω όμως να έχω τέτοιο ρόλο να κάθομαι στον πάγκο. Στην προπόνηση δηλαδή θα ήθελα να υπάρχει ένας προπονητής και να βοηθάω με αυτόν τον τρόπο. Έτσι ακόμα και τώρα στα 36 μου θα μάθω. Από όλους μπορείς να μάθεις, ακόμα και από μια 16χρονη".

Είπες ότι έχεις πάρει από όλους τους προπονητές διάφορα πράγματα. Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα ήθελες να περάσεις στα κορίτσια με τα οποία θα δουλέψεις.

"Το πιο σημαντικό που δυστυχώς εγώ το έμαθα αργά, θα μπορούσα να το είχα μάθει στα 20 και πιστεύω ότι θα ήταν λίγο διαφορετικά τα πράγματα για εμένα, είναι αυτό που μου είχε πει ένας προπονητής ότι όταν σε μια προπόνηση είσαι κουρασμένη, κομμάτια, ή δεν αντέχεις άλλο ψυχολογικά ή σωματικά, εκείνη τη στιγμή αν το συνειδητοποιήσει και προσπαθήσει για το 100%, βγαίνει κερδισμένη από την προπόνηση. Όταν φύγεις από το γήπεδο σίγουρα κάτι έχεις κερδίσει. Αλλά εκείνη τη στιγμή πρέπει να καταλάβεις ότι τώρα είναι μια από αυτές τις στιγμές που λέγαμε. Ότι δεν αντέχω άλλο. Εκεί, για πέντε δέκα λεπτά αν δώσεις το 100% κάτι έχεις κερδίσει".

Θέλω να μου πεις ορισμένους προπονητές, ορισμένες συμπαίκτριες ή αντίπαλες είτε που σου έχουν δώσει κάτι, είτε που σε έχουν βοηθήσει, είτε που σου έχουν δώσει κίνητρο.

"Είχα ένα Σέρβο προπονητή στη Ρουμανία, Λούκα τον έλεγαν. Έχω μάθει πάρα πολλά από αυτόν. Θυμάμαι τον Δημήτρη Μπαχράμη, τον είχα και στα Βριλήσσια και στον Παναθηναϊκό. Η Μαρία και η Νίκη Καραγκούνη μαζί, η Ελένη Μεμετζή. Ο Δημήτρης Ανδρεόπουλος. Τον είχα και στον Παναθηναϊκό και στην εθνική ομάδα αργότερα. Από παίκτριες μου έχει μείνει η Ελευθερία, η Ξανθή. Μου έχει μείνει η Φερνάντες, η κορυφαία ξένη παίκτρια που έχω συνεργαστεί ποτέ. Τότσκο, Μόλναρ, Λόζαντιτς, η Φίφη. Πολλές, θα αδικήσω πολύ κόσμο τώρα. Και για να κλείσουμε το όλο κομμάτι Τάκης Φλώρος, με τον οποίο έχω συνεργαστεί τα περισσότερα χρόνια και στην εθνική ομάδα και στον Παναθηναϊκό".

Για το τέλος θέλω να κάνεις ένα flashback στην καριέρα σου. Ποιες στιγμές θα διάλεγες είτε καλές είτε κακές;

"Εθνική ομάδα Ρουμανίας ΄94, παγκόσμιο πρωτάθλημα στη Βραζιλία, 16 χρονών. Η μεταγραφή στα Βριλήσσια, έπαθα διάστρεμμα φοβερό και έμεινα εκτός 3 μήνες. Ακόμα πονάει το πόδι. Η μεταγραφή στον Παναθηναϊκό, ο κόσμος στις κερκίδες σε κάθε αγώνα. Το 2003 όταν ήρθα στον Παναθηναϊκό όχι τόσο, αλλά κάθε χρόνο και περισσότερο. Στον τάφο, το final four στο Γιέζι στην Ιταλία, η σεζόν 2007-2008 που είναι το αποκορύφωμα της καριέρας μου, η φιέστα. Μια ωραία Κυριακή με οπαδούς του Παναθηναϊκού, μας είχαν κάνει το τραπέζι σε μια ωραία ταβέρνα. Οι καφέδες με φίλους του Παναθηναϊκού. Κι ακόμα πίνω. Ένα κενό τριών χρόνων. Τώρα έχω ξαναβρεθεί με τους φίλους μου από τον Παναθηναϊκό, κάνουμε παρέα. Νιώθω κάπως παράξενα που θα ξαναξεκινήσω, με εντυπωσιάζει, είναι σαν πρόκληση. Είναι μεγάλη πρόκληση η προπονητική, ειδικά όπως θέλω να την κάνω εγώ, το ρόλο που θα ήθελα εγώ να έχω σε μια ομάδα.


Who is who

Η Ρούξι Ντουμιτρέσκου ξεκίνησε την καριέρα της στην Ντάτσια της Ρουμανίας, έπειτα βρέθηκε στα Βριλήσσια, όπου κατέκτησε 1 πρωτάθλημα και 3 κύπελλα Ελλάδος. Στη συνέχεια απογειώθηκε, μετακομίζοντας στον Παναθηναϊκό, με τον οποίο κατέκτησε 6 πρωταθλήματα και 5 κύπελλα Ελλάδος. Το 2009 κατέκτησε με τον Παναθηναϊκό την 2η θέση στο Challenge Cup, ενώ το 1999 την 3η θέση στο κύπελλο κυπελλούχων, με τα Βριλήσσια. Το 2010 αποσύρθηκε από την ενεργό δράση κλείνοντας μια καριέρα, γεμάτη τίτλους και διακρίσεις.

Τίτλοι (15):

Πρωταθλήματα (7):
1999: Βριλήσσια
2005: Παναθηναϊκός
2006: Παναθηναϊκός
2007: Παναθηναϊκός
2008: Παναθηναϊκός
2009: Παναθηναϊκός
2010: Παναθηναϊκός

Κύπελλα (8):
1999: Βριλήσσια
2000: Βριλήσσια
2003: Βριλήσσια
2005: Παναθηναϊκός
2006: Παναθηναϊκός
2008: Παναθηναϊκός
2009: Παναθηναϊκός
2010: Παναθηναϊκός

Διακρίσεις:
2η θέση στο Τσάλεντζ Καπ (2009)
3η θέση στο Κύπελλο Κυπελλούχων (1999)
2 φορές MVP σε τελικούς Κυπέλλου (2005, 2008).

News 24/7

24MEDIA NETWORK