Όλα έχουν πλάκα στο γυμναστήριο, πιο πολύ από την ίδια την γυμναστική

"Νοῦς ὑγιής ἐν σώματι ὑγιεῖ", έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Πάνω σ' αυτό το γνωμικό στηρίχτηκαν οι... σύγχρονοι και δημιούργησαν τα γυμναστήρια (ναι, είχαν κι οι παλιοί, αλλά τα δικά μας είναι καλύτερα). Ωραία εμπειρία το γυμναστήριο. Για τους άλλους. Η δική μου πραγματικότητα είναι λίγο διαφορετική. Έχω αποπειραθεί τρεις φορές να αρχίσω γυμναστήριο, αλλά και στις τρεις περιπτώσεις η κατάληξη ήταν η ίδια (δεν ξαναπάτησα). Παρόλα αυτά, πάντα θεωρούσα πως το γυμναστήριο είναι ένα μέρος που, με λίγη καλή διάθεση, μπορείς να συνδυάσεις αρμονικά την άσκηση με τη διασκέδαση. Άλλωστε, αν δεν απολαμβάνεις αυτό που κάνεις, δεν έχει νόημα να προσπαθήσεις καν.

Παρά τις ανεπιτυχείς προσπάθειες, αποφάσισα να δοκιμάσω την τύχη μου γι' ακόμη μία φορά. Αμετανόητος, αλλά παράλληλα έτοιμος να αντιστρέψω το αρνητικό κλίμα εις βάρος μου. Μπορεί η έλλειψη αυτοπεποίθησης να μ' έβαζε σε δεύτερες σκέψεις, αλλά δεν στάθηκε ικανή να με θέσει εκτός στόχου! Ούτως ή άλλως, στα γυμναστήρια δεν πηγαίνουν μόνο κορμάρες, αλλά κι άνθρωποι που έχουν μετατρέψει το γυμναστήριο σε -βασικό- κομμάτι της καθημερινότητάς τους, ανεξαρτήτως σωματοδομής. Τα ρούχα της Bodytalk με βοήθησαν αρκετά, αφού μου έδωσαν μία παραπάνω αυτοπεποίθηση με το ανάλαφρο στυλ τους και έτσι ήμουν έτοιμος για τη νέα -ευχάριστη- περιπέτεια!

Η αρχή ήταν δύσκολη. Το παραδέχομαι. Οι -ευγενέστατοι- γυμναστές θέλησαν να με ενσωματώσουν άμεσα στο σύνολο ώστε να νιώσω πιο άνετα, αλλά όπως καταλαβαίνετε δεν ήταν και το ευκολότερο πράγματα στον κόσμο. Λίγο το μεγάλο διάστημα που είχα να επισκεφθώ το γυμναστήριο, λίγο τα... περιττά κιλά, ε, δεν θέλει και πολύ να γίνει το κακό! Όμως τα υπόλοιπα παιδιά, συνειδητοποιώντας πως νιώθω σαν "ψάρι έξω από το νερό" μ' έκαναν, με τον τρόπο τους, να νιώσω μέλος της ομάδας. Γιατί έτσι πρέπει να το έχουμε στο μυαλό μας. Ως μία ομάδα, η οποία έχει έναν κοινό στόχο: Να βγει το καλοκαίρι στην παραλία! Ήταν τόσο όμορφο το κλίμα, που, παρότι "παραστράτισα" και ασχολήθηκα για λίγη ώρα με το κινητό μου, δεν μου κράτησαν κακία.

Εντάξει, δεν παραστράτισα ακριβώς. Το παρατράβηξα, αλλά, όπως καταλαβαίνετε, δεν μπορούσα να χάσω την ευκαιρία να δείξω στους φίλους μου σε Instagram και Facebook πως περνούσα εξαιρετικά. Γι' αυτό αποφάσισα να τραβήξω μία selfie, παρότι είναι ξεκάθαρο πως ήμουν εξουθενωμένος. Μπορεί να χάλασα λίγο τη χορογραφία (sorry παιδιά), αλλά το αποτέλεσμα με δικαίωσε. Πήρα 100 likes. Συνολικά.

Μετά από μία κοπιαστική ώρα, ήρθε η στιγμή για το πρώτο τάιμ άουτ. Βγήκα από την αίθουσα, πήρα το καφεδάκι μου και άραξα στην κούνια. Τα δύσκολα ήταν μπροστά. Όμως, ήμουν αποφασισμένος να συνεχίσω την σκληρή δουλειά. Άλλωστε, "when the going gets tough, the tough get going".

Οι ηλεκτρολύτες μου είχαν πέσει σε χαμηλά -για την εποχή- επίπεδα και χρειαζόμουν άμεσα κάτι δροσιστικό! Έτσι, βρήκα και την ευκαιρία να μιλήσω στην κοπέλα που βρισκόταν στη ρεσεψιόν, η οποία μου είχε τραβήξει την προσοχή απ' την πρώτη στιγμή που μπήκα στην αίθουσα. Ψέματα. Αρχικά, την προσοχή μού τράβηξε ένας υψηλόσωμος, γεροδεμένος κύριος, με το κλασικό μαύρο ραντάκι και το δασύτριχο στήθος. Αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία.

Με ύφος χιλίων καρδιναλίων και στυλ που θα ζήλευε ο Μπραντ Πιτ στα καλύτερά του, έκανα με περιπαικτικό τρόπο την ερώτηση "που βρίσκεται ο αυτόματος πωλητής;". Αφού μου χαμογέλασε, απάντησε: "Στον 1ο όροφο". Ήταν φανερό πως το hands free είχε βοηθήσει σημαντικά την στιγμή της αμηχανίας.

Το μηχάνημα είχε μεγάλη ποικιλία. Συγκεκριμένα είχε νερά, νερά και νερά. Α, δεν θυμάμαι αν σας το είπα, αλλά είχε και... νερά. Τελικά, ύστερα από υπερπροσπάθεια κι αφού απέφυγα με υπέροχη ντρίμπλα αλά Ροναλντίνιο τις σοκολάτες που μου φώναζαν: "φάε μας Ηλία, φάε μας", επέλεξα ένα energy drink.

Κατεβαίνοντας στο ισόγειο με "τσάκωσε" ο γυμναστής, ο οποίος με ύφος καθηγητή που σε πιάνει ένα δευτερόλεπτο πριν κάνεις κοπάνα, με επανέφερε στην τάξη. Και κυριολεκτικά και μεταφορικά. Είχε έρθει η στιγμή που όλοι περίμεναν.

Εντάξει, μόνο εγώ την περίμενα, αλλά δεν χρειάζεται μία λεπτομέρεια να σου χαλάσει μία ωραία ιστορία. Παίρνω το βαράκι του ενός κιλού (με το μαλακό παιδιά, τρεις φορές έχουμε κάνει γυμναστική στη ζωή μας, μην πάθουμε καμία ρήξη στο βραχίονα) και αρχίζω τις επαναλήψεις. Μετά από πέντε λεπτά είχα ήδη καταλάβει διαφορά. Όχι στο μπράτσο μου, στο βλέμμα του γυμναστή.

Βασικός κανόνας στη γυμναστική: " Respect your Limits". Γι' αυτό κι εγώ δεν θέλησα από την πρώτη μέρα να υπερβώ τα όρια μου. Δεν ήταν ανάγκη ούτε να αγχωθώ, αλλά ούτε να πιέσω τον εαυτό μου να κολυμπήσει σε αχαρτογράφητα νερά. Κι αύριο -θα ήταν- μία εξαιρετική ημέρα για το βήμα παραπάνω. Έτσι, βρήκα την ευκαιρία παράλληλα με τη γυμναστική να το διασκεδάσω. Δικαιώθηκα για την αρχική σκέψη μου. Είναι εύκολο να μετατρέψεις το γυμναστήριο σε κάτι διασκεδαστικό, αν ξεκλέβεις λίγο χρόνο μεταξύ των διαλειμμάτων.

Αρκεί βέβαια να μην το παρακάνεις, γιατί ίσως, το τέλος της ημέρας σε βρει πάνω σε ένα ποδήλατο. Να κοιμάσαι. Ή μάλλον, να ξεκουράζεσαι για την επόμενη μέρα...

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson