Συνέντευξη Αργύρη Παπαπέτρου στο Contra.gr: Δεν θα πανηγυρίσω στο ΟΑΚΑ

Δεχόμαστε ως δόκιμο τον όρο "μπασκετάνθρωπος" και περιγράφουμε με αυτόν τον Αργύρη Παπαπέτρου. Επί δώδεκα χρόνια επαγγελματίας αθλητής (Παναθηναϊκός, Απόλλων Πατρών, Ηράκλειο), με συμμετοχές σε όλα τα κλιμάκια των εθνικών ομάδων, ατομικές / συλλογικές διακρίσεις και μετέπειτα προπονητής σε όλα τα επίπεδα. Κυρίως δε υπεύθυνος για τη "διάπλασις των παίδων", μια και η ενασχόληση με τις ακαδημίες έχει κατασταλάξει ότι τον "γεμίζει" πάρα πολύ.

Δεν είναι τυχαίο ότι το μεταξύ μας ραντεβού κανονίστηκε σ’ ένα κλειστό γήπεδο του Παγκρατίου με δεκάδες πιτσιρίκια να τον περιτριγυρίζουν.

Ένα πράγμα και μόνο τοποθετεί ο Αργύρης Παπαπέτρου ψηλότερα: την οικογένεια. Παντρεύτηκε νωρίς, νεότατος (μόλις 26 χρόνων) έγινε πατέρας και πλέον πριν καν κλείσει τα 50 νιώθει περήφανος για τον Ιωάννη και τον Γιώργο, τον Γιώργο και τον Ιωάννη, δυο παιδιά που πατούν γερά στα πόδια τους και ορίζουν τη δική τους πορεία. Στο μπάσκετ, γιατί στην "ξερή" ο... πάτερ φαμίλιας παραμένει αξεπέραστος, όπως δήλωσε στη συνέντευξη που παραχώρησε στο Contra.gr.

Μια συνέντευξη με τον ίδιο σε πρώτο πλάνο, αλλά έχοντας βασικό φόντο τα παιδιά του, το "πράσινο" παρελθόν του, την αδιάλειπτη παρουσία του στο ΣΕΦ από την αρχή της σεζόν, την εθνική του Τορόντο που ηττήθηκε από βετεράνους, προτού τερματίσει τέταρτη, τον πανηγυρισμό του Δημήτρη Σαραβάκου και φυσικά τον Νίκο Γκάλη.

Η συνέντευξη του Αργύρη Παπαπέτρου στο Contra.gr

Ο Αργύρης Παπαπέτρου προτιμάει το ρόλο του παίκτη ή του προπονητή;

" Να σου πω την αλήθεια, το καθένα έχει τα δικά του καλά και κακά. Αν έπρεπε να είμαι ειλικρινής, θα ήθελα να είμαι παίκτης για να είμαι... παιδί. Γιατί πραγματικά μεγαλώνουμε και ο χρόνος είναι αμείλικτος. Όταν παίζαμε δεν μπορούσαμε να εκτιμήσουμε στο 100% πόσο όμορφη είναι αυτή η ηλικία και η ζωή του παίκτη, ο οποίος έχει την ευθύνη να μπει μέσα και να παίξει χωρίς να τον κατηγορήσει αν είναι απόλυτα αποτελεσματικός. Όταν είσαι προπονητής έχεις να διαχειριστείς πολλά παιδιά, τη διοίκηση που σε πληρώνει και σου δίνει τη δυνατότητα να δουλεύεις και βεβαίως κρίνεσαι πολύ πιο αυστηρά από τα αποτελέσματα.

Θα έλεγα ότι πιο αγχωτικό και πιο δύσκολο είναι να είσαι προπονητής. Βέβαια για μένα είναι πιο ελκυστικό. Πάντα μου άρεσε η καθοδήγηση, το χτίσιμο, το πλάσιμο, η μετάδοση γνώσεων. Να φτιάξεις μια ομάδα και να τη βλέπεις να προοδεύει ήταν πάντα το όνειρό μου. Ταυτόχρονα θα προτιμούσα να είμαι παιδί και να φοράω ακόμη σορτσάκι μου...".

Ταυτόχρονα σύμβουλος και μάνατζερ...

" Δεν δέχομαι τον όρο μάνατζερ, δεν το υιοθετώ γιατί δεν είμαι καθόλου καλός σε αυτό το κομμάτι. Τον χαρακτηρισμό σύμβουλος τον δέχομαι γιατί πάντα μου άρεσε να συμβουλεύω, όχι μόνο τα δικά μου παιδιά, αλλά και παιδιά φίλων ή ξένα. Γενικότερα μου άρεσε πάντα να προσπαθώ να μεταδώσω τις γνώσεις μου και πάντα καλοπροαίρετα να πω αυτό που μπορούσα. Και αν αυτό ήταν χρήσιμο για ορισμένους, θα ήμουν πολύ χαρούμενος" .

Μήπως τότε απλώς πατέρας;

" Πατέρας ναι... Αλήθεια είναι πως από νωρίς κάναμε οικογένεια με τη γυναίκα μου τη Νατάσα. Ήμουν 26 χρόνων όταν γεννήθηκε ο Γιώργος, ο πρώτος μας γιος. Δεν το μετάνιωσα καθόλου, είμαι πολύ χαρούμενος που είχαμε και τις δυνάμεις και το κουράγιο σε μικρή ηλικία να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Αλήθεια είναι ότι τους στερηθήκαμε γιατί έφυγαν μικροί για την Αμερική, οπότε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ξαφνικά, άλλαξε η ζωή μας.

Είναι σίγουρα πολύ αγχωτικό να είσαι πατέρας. Γιατί για να είσαι αθλητής σε οποιοδήποτε άθλημα και εν προκειμένω στο μπάσκετ σε μαθαίνουν. Έχεις δασκάλους και φτάνεις κάποια στιγμή σ' ένα επίπεδο να καταλαβαίνεις τις δεξιότητες, τη νοοτροπία και την τακτική του αθλήματος. Σαν προπονητής κουβαλάς τις εμπειρίες του αθλήματος που απέκτησες ως παίκτης, υπάρχει σχολείο, παίρνεις δίπλωμα, έχεις κάποια κριτήρια. Πατέρας δεν έμαθες ποτέ να είσαι και γι' αυτό θα κάνεις μόνιμα λάθη. Γι' αυτό και έχεις μια μόνιμη αγωνία όχι μόνο για το πόσο καλή θα είναι η ζωή των παιδιών σου. Κριτικάρεις κάθε ημέρα πολύ αυστηρά τον εαυτό σου και το βράδυ θα προσπαθείς να διορθώσεις τα κακά της ημέρας για να είσαι καλύτερος την επόμενη ημέρα απέναντι στα παιδιά σου.

Θυμάμαι τον εαυτό μου να ξυπνάω τα βράδια και να κοιτάω το παιδί, να βάζω το αυτί και ν' ακούω αν αναπνέει. Φανταστείτε τρέλα, πόσο χαζομπαμπάς! Θυμάμαι όταν τα παιδιά κάνουν τα πρώτα τους βήματα και προσπαθούν να κρατηθούν, να πέφτουν και να ξανασηκώνονται, έχεις απίστευτο άγχος μην πέσουν, μην βιαστούν. Μεγαλώνοντας μεγαλώνουν και τα βάσανα. Μου το έλεγαν, δεν το πίστευα. Έρχεται η εφηβεία, έρχονται οι δραστηριότητες. Οι γονείς πρέπει να είναι ταξιτζήδες και να πηγαινοφέρνουν τα παιδιά. Σαν πατέρας σαν γονιός δεν σταματάς ποτέ να έχεις αγωνία και πίεση".

Φανταζόμαστε λοιπόν τη στιγμή που πήρατε την απόφαση να φύγουν Ιωάννης και Γιώργος για τις ΗΠΑ...

" Ποτέ δεν είναι εύκολο για τις οικογένειες να φεύγουν τα παιδιά τους. Γιατί αν εγώ δεν ήμουν αθλητής, δεν έκανα ταξίδια, δεν αποχωριζόμουν αρκετές φορές την οικογένειά μου και τα παιδιά μου όταν ήταν μικρά και δεν είχα αυτές τις παραστάσεις, θα ήταν πολύ δύσκολο να το αποφασίσω. Γι' αυτό και κατανοώ πολλούς γονείς στους οποίους, από τη στιγμή που τα παιδιά μου πήγαν στην Αμερική και δημιούργησα κάποιες επαφές, πρότεινα αν ήθελαν να τους βοηθήσω να στείλουν τα παιδιά τους στην Αμερική και να κερδίσουν υποτροφίες και μου είπαν 'όχι'. Με με τον καιρό τους κατανοώ. Είναι πολύ δύσκολο να το δεχθεί ο γονιός. Ο δικός μας στόχος ήταν διπλός: αφενός η ακαδημαϊκή πορεία, που μας ενδιέφερε πάρα πολύ, αφετέρου η βελτίωση πάνω στο μπασκετικό κομμάτι.

Τώρα χαιρόμαστε τις στιγμές με τον Ιωάννη πρώτα απ' όλα που γύρισε στην Ελλάδα. Τον έχουμε κοντά μας και μπορούμε να τον βλέπουμε πιο συχνά, παρακολουθώντας ταυτόχρονα την πρόοδό του. Και πλέον περιμένουμε με πολύ μεγάλη χαρά στις 17 Μαΐου την αποφοίτηση του Γιώργου που παίρνει το πτυχίο για να επιστρέψει κι αυτός κοντά μας".

Πώς ήσασταν στο σπίτι το διάστημα της απουσίας τους;

" Σίγουρα όταν τα παιδιά πάνε στην Αμερική, έχεις μεγαλύτερη αγωνία γιατί ένα Σαββατοκύριακο μπορούν να λείπουν οι νοσηλευτές του σχολείου κι εκείνη τη στιγμή σε πάρει το παιδί και σου πει έχω πυρετό και δεν έχω μέσο να πάω στο φαρμακείο και προσπαθείς να του δώσεις συμβουλές. Ευτυχώς και εγώ και η γυναίκα μου ήμασταν ώριμοι. Όπως ώριμος είναι και ο Ιωάννης, και μιλάω γι' αυτόν γιατί ήρθε πρώτος πίσω. Όταν μάλιστα υπέγραψε στον Ολυμπιακό συζητήσαμε και είπαμε ότι πρέπει να μείνει μόνος, σ' ένα δικό του χώρο, να μπορεί να ρυθμίζει την ξεκούραση, το χρόνο χρόνο του, να μπορεί να φτιάχνει το πρόγραμμα του. Σ' ένα σπίτι που μπαινοβγαίνουν πάρα πολλοί είναι πολύ δύσκολο για ένα παιδί που ξεκινάει σ' ένα τόσο υψηλό επίπεδο για να χτίσει καριέρα.

Το πιο δύσκολο που έπρεπε ν' αντιμετωπίσουμε ήταν το γεγονός ότι μάθαμε για ένα διάστημα να ζούμε χώρια και ερχόμενο πίσω το παιδί θα επιδιώκαμε να συνθέσουμε όσα πράγματα είχαμε αφήσει πίσω. Στην προσπάθειά μας αυτή θα είχαμε συγκρούσεις και ευτυχώς που η λογική μας βοήθησε να πάρουμε την απόφαση να μείνει μόνος, όπως άλλωστε συνέβαινε και στο Τέξας. Οπότε αν υπήρχε μια δυσκολία, την αντιμετωπίσαμε με τον καλύτερο τρόπο. Τώρα έχουν το τιμ που τους υποστηρίζει, νιώθεις πολύ ασφαλής, ήσυχος γιατί ξέρεις ότι υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται γι' αυτούς. Ένα πολύ καλό το ιατρικό τιμ, οι συνθήκες εργασίας και το αποδέχεσαι ευχάριστα" .

Τελικά είναι τόσο μεγάλη η διαφορά στον τρόπο που μαθαίνει ένας νεαρός το μπάσκετ;

" Είναι διαφορετικοί οι ρυθμοί. Πρέπει πρώτα απ' όλα να είσαι αθλητής. Γιατί πώς αλλιώς θα κάνεις πράξη αυτά που ζητάει ο προπονητής στο 100% της ταχύτητας; Το αθλητικό κομμάτι είναι πολύ δυνατό. Δουλεύουν πολύ σε αυτό. Ήταν πολύ δύσκολο και για τα δυο μου παιδιά να προσαρμοστούν σε αυτό. Η... μη επίθεση εκεί τιμωρείται, όπως εδώ η παραμονή στη ρακέτα με τρία δεύτερα. Αν δεν δημιουργείς, δεν κάνεις κάτι όταν κρατάς την μπάλα κάνοντας καθυστέρηση πάνω από πέντε δευτερόλεπτα τιμωρείσαι και την μπάλα την παίρνει ο αντίπαλος. Σε αναγκάζουν να σκεφτείς πιο γρήγορα και να εκτελέσεις.

Μου αρέσουν πάντως αυτοί οι ρυθμοί. Ποτέ μου δεν είχα καμία αμφιβολία ή ενδοιασμό για το αν οι Αμερικανοί διδάσκουν και παίζουν το καλύτερο μπάσκετ, είμαι άλλωστε φαν του κολεγιακού, αλλά και του ΝΒΑ. Απλώς στο ΝΒΑ έχει και μία τακτική. Σίγουρα μιλάμε για τους καλύτερους αθλητές, με υψηλό δείκτη ευφυίας και βεβαίως για τεχνικές δεξιότητες σε γρήγορο τέμπο. Σε όλες τις αλάνες μπορείς να βρεις ένα παιδί που κάνει σταυρωτή ντρίμπλα, αλλά δεν ξέρω αν μπορεί να την κάνει όταν τον πιέζει ο Λεμπρόν Τζέιμς.

Ήταν δύσκολο, αλλά είμαι χαρούμενος γιατί τα παιδιά μου είχαν πειθαρχία, ήταν σκληροί δουλευτές και ανταπεξήλθαν με τον καλύτερο τρόπο".

Από τον παίκτη Παπαπέτρου ποια στοιχεία κληρονόμησαν τα δύο παιδιά;

" Αν πούμε ότι μερικά πράγματα μεταφέρονται μέσω DNA, αν και εδώ υπάρχουν ερωτηματικά, επειδή και οι δύο σουτάρουν πολύ καλά, κάτι που ήταν το δικό μου δυνατό σημείο όταν έπαιζα, μάλλον αυτό είναι που έχουν πάρει και οι δύο. Είμαι χαρούμενος αφενός γιατί σουτάρουν καλά, στοιχείο πολύ σημαντικό για έναν μπασκετμπολίστα αφετέρου γελάω καμιά φορά, διότι μου θυμίζουν κάτι από αυτά που έκανα και εγώ. Στα τεχνικά στοιχεία όχι, δεν έχουν πάρει κάτι άλλο.

Είναι διαφορετικοί, καλύτεροι και πιο πλήρεις αθλητές από εμένα, αλλά σίγουρα αν για κάτι μπορώ να πω ότι είμαι ευχαριστημένος που το αφομοιώσει, αποτυπώσει, είναι η νοοτροπία. Γιατί κι εγώ ό,τι κατάφερα το κατάφερα με σκληρή δουλειά. Έμαθαν να μην μιλούν πολύ, αλλά να δουλεύουν περισσότερο. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο χάρισμα. Κάτι το οποίο και οι περισσότεροι γονείς, που δεν είναι γνωστές ενός ομαδικού αθλήματος, οφείλουν να καταλάβουν, αφού πέρα από το αν μπορεί να βάλει την μπάλα στο καλάθι, ένα παίκτη θα πρέπει να τον χαρακτηρίζουν σωστή νοοτροπία, ψυχικά χαρίσματα και προσωπικότητα για να ξεχωρίσει.

Πάντα σ' ένα ομαδικό άθλημα πρέπει να συνεργαστείς, θα πρέπει να βάλεις τον εγωισμό σου κάτω από την ομάδα και θα πρέπει να δουλεύεις σκληρά για να φτάσεις στο πιο ψηλό σκαλοπάτι. Να ξεπεράσεις κάποιους συμπαίκτες που είναι πιο μπροστά από εσένα. Σίγουρα η νοοτροπία είναι πολύ σημαντικό κομμάτι. Δεν μπορείς να πας πουθενά χωρίς θετική σκέψη και σκληρή δουλειά. Νομίζω και ήταν ένα από τα προτερήματά μου. Γιατί όσες φορές κι αν πέσεις πρέπει να ξανασηκωθείς.

Όλοι οι άνθρωποι δεν είναι το ίδιο, το καταλαβαίνω. Δίνεις πολλές μάχες με τον εαυτό σου, παίρνεις πάρα πολλές απογοητεύσεις, αλλά στο άθλημα αυτό πρέπει να ξεχνάς την προηγούμενη φάση. Οι ίδιοι παίκτες που θα παίξουν επίθεση θα γίνουν αμυντικοί και οι αμυντικοί θα γίνουν επιθετικοί. Σκέψου πόσο γρήγορα πρέπει να ξεχνάς μια κακή συγκυρία και πόσο γρήγορα να κοιτάς την επόμενη φάση. Είναι σημαντικό το πόσο μπορείς να σηκώνεσαι μέσα από τις αποτυχίες".

"Δεν πιάνομαι στην ξερή"

Στην ενδοοικογενειακή κόντρα ποιος υπερτερεί;

" Καλύτερος παίκτης στην ξερή είμαι εγώ και στο ποδόσφαιρο η... γυναίκα μου! Δεν μπορώ όμως να ξεχωρίσω από τα δυο μου παιδιά. Η δική μου καριέρα ανήκει στο παρελθόν ούτως ή άλλως. Σίγουρα τα δυο μου παιδιά είναι καλύτεροι παίκτες από εμένα και είναι καλύτεροι γιατί έχουν μάθει αρκετά πράγματα, όλες τις δεξιότητες που αφορούν το μπάσκετ. Εμείς παίξαμε μπάσκετ με αρκετές ατέλειες. Δώσαμε μεγάλη έμφαση στο αθλητικό κομμάτι, σε κάποιους εξειδικευμένους ρόλους. Αργότερα και οι προπονητές αλλά και τα παιδιά είχαν πιο ολοκληρωμένη εικόνα για το μπάσκετ. Έτσι λοιπόν και οι δυο από τη στιγμή που ξεκίνησαν να παίζουν περιφερειακοί και έμαθαν τις δεξιότητες του μπάσκετ που αφορούν την ντρίμπλα, την πάσα και το σουτ με μεγαλύτερο ανταγωνισμό και σίγουρα μεγαλύτερες ταχύτητες μ' έχουν ξεπεράσει και είναι οι καλύτεροι παίκτες στην οικογένεια".

Οι ίδιοι επέλεξαν το μπάσκετ ή τους προτρέψατε εσείς;

" Κι όμως το πρώτο άθλημα που έκαναν ήταν το ποδόσφαιρο, όταν ο καλός φίλος Κώστας Μπατσινίλας μου είχε τότε 'ρε συ τα παιδιά σου ψηλώνουν και τα πόδια τους είναι τεράστια και ίσως να μην βρίσκουν ποδοσφαιρικά παπούτσια' και κάπως έτσι μου είπε μήπως δούμε το μπάσκετ. Η αλήθεια είναι ότι βοηθήθηκαν και από την κολύμβηση και από το ποδόσφαιρο. Τα παιδιά πρέπει να έχουν σφαιρική άποψη και να έχουν διάφορες δεξιότητες".

Αλήθεια τι θα συμβεί στην οικογένεια Παπαπέτρου στην περίπτωση που Ιωάννης και Γιώργος βρεθούν αντίπαλοι;

" Θα είναι πολύ ευτυχής συγκυρία για εμάς, τους γονείς, να μπορούμε να δούμε και τα δυο μας παιδιά στην Ελλάδα. Για τον Γιώργο οι ορίζοντες είναι ανοικτοί. Είναι η Ελλάδα, είναι η υπόλοιπη Ευρώπη. Δεν έχω σκεφτεί ποτέ πώς θα ήταν μαζί ή αντίπαλοι. Τους είδα μόνο μία φορά να παίζουν συμπαίκτες σ' ένα διπλό στον Πανιώνιο όταν ήταν σε μικρές ηλικίες. Ήταν μια σπάνια στιγμή, την έχω καταγράψει. Δεν μας απασχόλησε ποτέ αν θα είναι συμπαίκτες ή αντίπαλοι. Το διασκεδάζουμε, είναι τρόπος ζωής όπου κι αν είμαστε ό,τι κι αν κάνουμε. Και να νιώθουμε ότι προοδεύουμε" .

Άρα σ' έναν υποθετικό αγώνα μεταξύ τους, θα σηκώνεστε διπλά από τη θέση σας;

" Θα πανηγυρίζω σίγουρα τα καλάθια και των δύο. Μου λένε μερικοί φίλοι πως έπαιξες στον Παναθηναϊκό τόσα χρόνια πώς μπορείς να πανηγυρίζεις στο ΣΕΦ. Είναι απόλυτα λογικό γιατί παίζει το παιδί μου. Αυτή τη στιγμή παίζει στην ομάδα που πήρε δύο φορές το πρωτάθλημα Ευρώπης. Ειδικά στην Ευρωλίγκα είναι η καλύτερη ομάδα τα τελευταία δύο χρόνια, μια σπουδαία ομάδα που πρωταγωνιστεί παντού. Γι' αυτό δεν έχεις παρά να είσαι ευχαριστημένος, να πανηγυρίζεις, να χαίρεσαι γιατί το παιδί σου είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο, δουλεύει με πολύ μεγάλους παίκτες, έχει πολύ σημαντικά πρότυπα μπροστά του. Δεν υπάρχει πιο φυσιολογικό πράγμα από το να υποστηρίζεις τις προσπάθειες του παιδιού σου που κυνηγάει το όνειρό του. Θα πρέπει να είσαι συμπαραστάτης".

Ενδόμυχα, θα θέλατε κάποιος εκ των δύο να παίξει στον Παναθηναϊκό;

" Δεν το συνδυάζω και το λέω ειλικρινά. Πέρα από το χόμπι και το ότι μας αρέσει να ασχολούμαστε με το μπάσκετ σαν τρόπο ζωής και δουλειά. Αν πρέπει να σκεφτώ για τον Παναθηναϊκό ότι είναι μια πολύ μεγάλη ομάδα, ναι βεβαίως είναι και θα ήταν πολύ καλό για εμένα να βλέπω τα παιδιά μου να παίζουν στο υψηλότερο επίπεδο. Το οποίο τούτη την περίοδο εκφράζουν ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός. Ποτέ όμως δεν σκέφτηκα να ταυτίσω, να σκεφτώ ότι επειδή εγώ ήμουν στον Παναθηναϊκό και ένα από τα παιδιά μου τουλάχιστον πρέπει να περάσει από εκείνα τα λημέρια. Με νοιάζει να κάνουν τις καλύτερες επιλογές για τον εαυτό τους για τη χρονική στιγμή που θα επιλέξουν. Έχουν αποκτήσει την εμπειρία λόγω και της Αμερικής, που ήταν μια σκληρή δοκιμασία και τους βοήθησε πολύ στο χαρακτήρα, και τους έχω απόλυτη εμπιστοσύνη".

"Πατέρας, αλλά δεν θα πανηγυρίσω"

Έχετε αποφασίσει αν θα πάτε στο ΟΑΚΑ...

" Μέχρι στιγμής δεν έχω πάει γιατί με απορρόφησε το ΣΕΦ με τα παιχνίδια του Ιωάννη και βεβαίως του Ολυμπιακού. Εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα να πάω γιατί ξέρω ότι στην περίπτωση της μεταγραφής του Ιωάννη, τον οποίο ήθελε ήθελε με ζέση και ο Παναθηναϊκός ξέρω ότι συμπεριφέρθηκα έντιμα. Ήταν πολύ τιμητικό το ενδιαφέρον του νυν πρωταθλητή Ευρώπης αλλά και του συλλόγου με έξι ευρωπαϊκούς τίτλους. Στο τέλος, ο Ιωάννης ζύγισε την κατάσταση κι επέλεξε τον Ολυμπιακό, ίσως η συγκυρία της αποχώρησης του Παπανικολάου να μέτρησε, καθώς σε αυτή τη θέση έψαχναν έναν νεαρό παίκτη.

Δεν έχω κανένα θέμα γιατί το παιδί ή τα παιδιά μου επιλέγουν για τη ζωή τους μόνα τους, δεν μιλάμε για παιδάκια ανήλικα που τα συμβουλεύει ο μπαμπάς και τους ορίζει τη στάση και τη γνώμη τους. Ορίζουν μόνα τους τη ζωή τους δεν μου άρεσε ποτέ αυτό ούτε με τα παιδιά μου που θέλουν να είναι αυτόνομα. Εγώ έκανα μια καριέρα στον Παναθηναϊκό, την εποχή που έπαιξα με τις δυνατότητες που είχα, με το 100% των δυνάμεών μου και κανείς υγιώς σκεπτόμενος οπαδός θα πρέπει να συγχέει ότι εγώ μάτωσα όσο μπορούσα τη φανέλα και ο Παναθηναϊκός μου έδωσε το καλύτερο που μπορούσε. Ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του προσωπικότητα. Οπότε εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα να πάω στο ΟΑΚΑ. Ελπίζω να μην έχω πρόβλημα οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού. Είναι πολύ δύσκολο να σηκωθείς όρθιος και να πανηγυρίζεις από τη στιγμή που έχεις ζήσει ένα πολύ μεγάλο διάστημα της ζωής σου, όπως εγώ τουλάχιστον το μεγαλύτερο, στον Παναθηναϊκό. Ότι πρέπει ν' αγαπάς τις προσπάθειες του παιδιού σου της ομάδας του και να εύχεσαι στην οικογένεια που ανήκει να πηγαίνουν όλα καλά, είναι πολύ θεμιτό και ανθρώπινο".

Όσο ο Ιωάννης δεν έπαιρνε χρόνο, πώς νιώθατε; Πώς δεν ενεργήσατε ως κλασικός Έλληνας πατέρας;

" Για όσους δεν με ξέρουν μπορεί να έχουν μια άλλη εικόνα. Η καλύτερη συμβουλή που θέλω να δώσω είναι οι γονείς να μένουν όσο το δυνατόν πιο μακριά. Είναι πολύ δύσκολο για μένα που έπαιξα μπάσκετ και είμαι προπονητής και θέλω πάντα το καλύτερο για το παιδί μου, ταυτόχρονα όμως είναι πολύ κακό για το παιδί. Μπορεί να βλέπω ό,τι θέλω, μπορεί να μου αρέσουν ή να μην μου αρέσουν κάποια πράγματα, αλλά δεν έχω δικαίωμα να μιλάω γιατί οι πολλές φωνές μπερδεύουν τον αθλητή. Πάντα τα παιδιά έχουν σεβασμό στον γονιό, αλλά καλό είναι αυτός ο σεβασμός όσον αφορά το μπάσκετ να υπάρχει μόνο στο πρόσωπο του προπονητή.

Αυτή ήταν η επιδίωξή μου και η απόδειξη είναι ότι σε πολύ μεγάλες αποφάσεις για το μέλλον των παιδιών δεν τους επηρέασα ποτέ, δεν επηρέασαν το Ιωάννη αν θα πάει στο Κάνσας ή στο Τέξας. Δεν επηρεάσα τον Ιωάννη αν θα πάει στον Ολυμπιακό ή σε άλλη ομάδα γιατί θεώρησα ότι έχει την κριτική σκέψη να καταλάβει που είναι καλύτερα γι' αυτόν. Άσχετα αν οι γονείς κάποιες φορές έχουν διαφορετική άποψη σε κάποια θέματα, νομίζω πρέπει να εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας. Και οι μοναδικές "παρεμβάσεις" που έχω κάνει είναι στο ότι δεν υπάρχει εχθρός, δεν υπάρχει κάποιος που να σε αδικεί.

Η δουλειά είναι αυτή που θα σε αναδείξει. Αν εσύ που ξεκινάς την καριέρα σου, δεν δουλεύεις, δεν έχεις πολλές περισσότερες ώρες επίσκεψης στο γήπεδο, δεν θα ξεπεράσεις πιο καθιερωμένους καλύτερους παίκτες από εσένα. Δεν υπάρχουν εμπόδια, πρέπει ν βλέπουμε τον εαυτό μας και να λέμε ότι το κλειδί είναι η δουλειά. Είμαι ευχαριστημένος που τα παιδιά μου έχουν κατανοήσει ότι όταν κάτι δεν τους πάει καλά πρέπει να βάζουν περισσότερο όγκο δουλειάς".

Παρόλο που έφυγε από το Τέξας, το ΝΒΑ απασχολεί των Ιωάννη, δεδομένης και της πορείας του Αντετοκούνμπο, ενός παιδιού της γενιάς του;

" Θα ήταν παράλογο ένα νέο παιδί που χτίζει την καριέρα του και προσπαθεί να γίνεται καλύτερος καθημερινά, να μην σκέφτεται το καλύτερο όνειρο που για όλους τους Διάλεξε δυσκολότερο δρόμο επιστρέφοντας, αλλά το ΝΒΑ είναι στη σκέψη όλων των παιδιών. Δεν θα ήταν κακό να βρίσκεται και στου Ιωάννη, αλλά και στου Γιώργου. Δεν είναι πάντως αυτή τη στιγμή κάτι που απασχολεί τον Ιωάννη Αυτό που τον απασχολεί είναι να γίνεται κάθε μέρα καλύτερος και να μπορεί να χτίζει σχέση εμπιστοσύνης ημέρα με την ημέρα με τον Ολυμπιακό. Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από το να μπορείς να καθιερωθείς στην πρώτη πρόκληση της καριέρας σου ανεξάρτητα με το ποια είναι αυτή και να γίνεις ακόμα καλύτερος. Αν το καταφέρεις και ξεπεράσεις τα εμπόδια προσαρμογής μπορείς να κοιτάς και πιο ψηλά. Η κύρια σκέψη για τον Ιωάννη είναι ο Ολυμπιακός και για το Γιώργο να πλασαριστεί σ' ένα σύλλογο που να έχει ευκαιρίες για να δείξει τη δουλειά του, να δείξει τι μπορεί να κάνει".

"Σαν να μην ήμασταν στο ξενοδοχείο"

Μετά από 21 χρόνια οι υιοί Παπαπέτρου χτίζουν την καριέρα τους. Ποιες διαφορές εντοπίζετε με την πορεία του πατήρ Παπαπέτρου;

" Και τότε το μπάσκετ είχε σκληρή δουλειά, μπαίναμε με το 100% σε συγκέντρωση, δεν ήταν ποτέ πλάκα. Ήταν απλώς πιο αργό, οι άμυνες δεν ήταν τόσο εστιασμένες γιατί δεν υπήρχε τόση βιντεοθεραπεία. Δεν υπήρχε τόσο ανάλυση στην κατασκοπεία του αντιπάλου. Είχε αρχίσει το βίντεο, αλλά ουσιαστικά βλέπαμε μια ταινία και προσπαθούσαμε να δούμε υποθετικά ποιους θα μαρκάρουμε και απλώς να γνωρίσουμε τι τους αρέσει να κάνουν στο παρκέ. Σήμερα είναι πιο σύγχρονος ο τρόπος διαβάσματος του αντιπάλου, ομαδικά και ατομικά. Οι παίκτες ήταν ημιτελείς, εξυπηρετούσαν ρόλους, αμυντικούς ή επιθετικούς. Οι προπονητές δεν είχαμε τιμ και εξειδίκευση, ήταν λίγο προσωποκεντρικό, αλλά αυτό με τα χρόνια δεν μπορούσε να σηκώσεις όλο αυτό το βάρος, είναι απαραίτητοι οι συνεργάτες.

Επίσης οι ξένοι βοήθησαν και τους Έλληνες στην προπόνηση, έβλεπες καλύτερα πρότυπα μπασκετμπολιστών. Δεν νομίζω μάλιστα ότι έκανε κακό στην Εθνική. Από την μάλιστα Εθνική που θα κληθεί να παίξει στο Μουντομπάσκετ, νομίζω ότι πολλοί καλοί παίκτες δεν θα έχουν θέση. Έχουμε πληθώρα παικτών, δεν μας έχει αγγίξει σε εθνικό επίπεδο. Μπορεί να έχει αγγίξει το λαϊκό αίσθημα γιατί οι ευκαιρίες μπορεί να είναι λιγότερες. Βγαίνουν όμως καλύτεροι αθλητές, υψηλότερου επιπέδου. Εμείς δεν είχαμε πολλές παραστάσεις, μόνο η προπόνηση μας έκανε καλύτερους. Ακόμη και ο τρόπος που αντιμετωπίζαμε το παιχνίδι, ακόμη και το ξενοδοχείο".

Στο οποίο απ' όσο μάθαμε δεν ήσασταν πολύ τυπικοί;

" Υπάρχουν δύο απαντήσεις γι' αυτό. Η μία ότι δεν το ξενοδοχείο μπήκε στη ζωή μας πάρα πολύ αργά, το 91-92 αν θυμάμαι. Δεν μιλάμε βέβαια για τα ταξίδια. Ούτε εκεί όμως καθόμασταν πολύ στο ξενοδοχείο (γέλια). Δεν είχε μπει πολύ ζωή μας είναι η αλήθεια και δεν ήταν σκοπιμότητα. Η δεύτερη ότι δεν ήμασταν τόσο συνηθισμένοι και προσπαθούσαμε να κάνουμε τη ζωή που κάναμε εκτός ξενοδοχείου. Ήταν λίγο πιο ρομαντικά χρόνια, με λιγότερη πίεση. Είχαμε ευσυνειδησία επαγγελματική, αλλά αν συγκρίνω εκείνη την ευσυνειδησία με τη σημερινή, τώρα τα παιδιά έχουν μπει σε διαφορετικό προγραμματισμό. Όπως άλλωστε πηγαίνει και η ζωή μας. Καμία σχέση μες αυτήν την εποχή".

Πώς βιώσατε τη μετάβαση από τον Παναθηναϊκό των 80s σε αυτόν τον 90s;

" Περιμέναμε ότι θα εξελιχθούν τα πράγματα, ιδίως στον Παναθηναϊκό, που ήμασταν στη σκιά του Ολυμπιακού και νωρίτερα του Άρη. Οπωσδήποτε περιμέναμε την ημέρα που θα ανακάμψει η ομάδα και θα βρει τη χαμένη της αίγλη. Νομίζω ότι ήταν βούληση της διοίκησης αρχικά. Ο ερχομός του Γκάλη άλλαξε τα πάντα και βεβαίως προστέθηκε ποιότητα με την προσθήκη του Μηνά Γκέκου και με παρουσία ταλαντούχων παιδιών, όπως ο Αλβέρτης, ο Οικονόμου και ο Μυριούνης. Κάτι άλλαζε, το αναμέναμε από καιρό, το είδαμε στην πράξη, στην προπόνηση. Την τελευταία χρονιά μου στον Παναθηναϊκό το 92-93 την καθημερινότητά μας άλλαξαν οι ισχυρές προσωπικότητες στο ρόστερ. Και δεν ήταν τόσο πολύ η προπονητική ή η διοικητική οργάνωση. Σε όλα αυτά υπήρχαν ελλείψεις. Οι παίκτες ήταν πάνω απ' όλα αυτά και αυτοί καθιέρωσαν τη σοβαρότητα. Δεν ήταν μόνο μεγάλοι αγωνιστικά αλλά και σε νοοτροπία. Ο Γκάλης πρώτα απ' όλα έδωσε σοβαρότητα, πυγμή και πίστη στην ομάδα, παρόλο που δεν ήρθε στην καλύτερη κατάσταση της καριέρας του. Μετά από αυτόν ο Βράνκοβιτς, ο Κόμαζετς, ο Σοκ".

Για τον Κόμαζετς έχουν ακουστεί/γραφεί διάφορα...

" Ο Άριαν δεν ήταν ιδιόρρυθμος στην αρχή, στην πορεία άλλαξε. Ήταν ισορροπημένος χαρακτήρας, αλλά ίσως επειδή ήταν μικρός και ήρθε σ' ένα περιβάλλον πιεστικό που προσπαθούσε να ανασυνταχθεί και να αναδομηθεί, αυτό να του έριξε έξτρα πίεση πάνω του και, όπως σε άλλα παιδιά που ήθελαν να κάνουν τότε καριέρα".

Στην προ-Γκάλη εποχή συνυπήρξατε με τους πρώτους Αμερικανούς. Εντυπώσεις;

" Πριν καθιερωθεί ο ένας ή και αργότερα οι δύο ξένοι αργότερα στην Α1, μας βοηθούσαν στα παιχνίδια της Ευρώπης. Εκεί υπήρχε μια δυσκολία γιατί έπρεπε ν' ανταγωνιστούμε τις ευρωπαϊκές ομάδες που είχαν κοινό ρόστερ, ενώ εμείς έπρεπε να προσθέτουμε και τον ξένο μέσα στην εβδομάδα. Αργότερα, το '87, προστέθηκε και στο πρωτάθλημα. Εμάς μας βοήθησε πάρα πολύ δεδομένου ότι δεν κάλυπτε θέσεις Ελλήνων παικτών, ενώ οι ξένοι μας έδωσαν ποιότητα, αυξήθηκε ο ανταγωνισμός"

Σίγουρα πιο πλήρης παίκτης ο Έντγκαρ Τζόουνς, ένας παίκτης που μπορούσε να παίξει και μακριά από το καλάθι παρά τα 2μ11, ευέλικτος με πολύ καλό τρίποντο και τελειώματα. Ένας από τους καλύτερους ξένους που πέρασαν από το πρωτάθλημα.

Ο Αντόνιο Ντέιβις ήταν ένα παιδί που είχε έρθει μόλις από το κολέγιο και δεν είχε την εμπειρία της Ευρώπης ούτε του ΝΒΑ. Ο Τζόουνς ήρθε στη δύση της καριέρας του, κουβαλούσε πολλές παραστάσεις μπασκετικές. Ο Αντόνιο ήταν ένα πολύ δυνατό, αθλητικό παιδί που βελτιώθηκε στην Ελλάδα, κάτι που έχει δηλώσει στην Αμερική. Ήταν ένα παιδί που μάζευε όλα τα ριμπάουντ, πήγαινε σε όλες τις βοήθειες, απέτρεπε τους αντιπάλους να κάνουν ντράιβ, γιατί ήταν πολύ καλός στα κοψίματα και βεβαίως ήταν ένας πολύτιμος ψηλός μέσα στο καλάθι Δεν απειλούσε μακριά από αυτό αλλά ήταν αυτό που χρειαζόταν ο Παναθηναϊκός εκείνη την εποχή".

"Εγώ παίζω και παίρνω το μεγάλο κρεβάτι"

Εσείς ζήσατε αρκετά τον Νίκο Γκάλη...

" Είχα την τύχη να τον γνωρίσω στο προολυμπιακό της Γαλλίας. Εγώ ήμουν μόλις 19 χρόνων και είχα κληθεί στην εθνική, μεγάλη τιμή για εμένα. Πήγαμε στο τουρνουά όπου δεν προκριθήκαμε λόγω της ήττας στο τελευταίο ματς από την Αγγλία μ' ένα πόντο. Εγώ εκεί τον πρωτογνώρισα ως συμπαίκτη. Μέναμε σε απέναντι δωμάτια, αυτός με τον Ρωμανίδη, εγώ με τον Βίδα, ο οποίος λόγω εντοπιότητας με τον Γκάλη είχαν πολύ καλή σχέση. Ήταν καταπληκτικός, απίστευτος. Τελείωσε το τουρνουά με μέσο όρο πόντων 38.6, νούμερα που δεν τα πιάνει κανείς. Τρομερή νοοτροπία, τρομερή συγκέντρωση, τρομερό focus στο μπάσκετ. Δεν επηρεαζόταν με τίποτα, ήταν ένα και δύο και τρία σκαλοπάτια μπροστά από τους ρυθμούς του ευρωπαϊκού μπάσκετ και θυμάμαι ότι είχε πάρα πολλούς φαν. Είχε πολλά να μας δείξει κυρίως σε νοοτροπία αλλά και σε δύναμη χαρακτήρα. Ήταν τα κυριότερα στοιχεία που κουβαλούσε και τον έκαναν να ξεχωρίζει.

Τότε στη Γαλλία δεν θα ξεχάσω όταν με πήρε μαζί του γιατί πίστευε ότι έχω πολύ καλό κριτήριο για ν' αγοράσει για την κοπέλα του κάποια φορέματα. Με πήρε για να του πω τη γνώμη μου για το ποια χρώματα να διαλέξει και τι είδους φορέματα ν' αγοράσει. Στο γυρισμό με είχε καλέσει για μια μονομαχία αμερικάνικου μπιλιάρδου. Φυσικά έχασα, όπως έχαναν όλοι. Του είχα πει να παίξουμε γαλλικό, δεν ήξερε και έμεινα με την απορία όλα αυτά τα χρόνια. Θυμάμαι επίσης όταν πρωτομπήκε στο δωμάτιο με τον Μιχάλη Ρωμανίδη, υπήρχε ένα κρεβάτι μονό κι ένα διπλό. Ο Μιχάλης πιο ψηλό παιδί, διάλεξε το μεγάλο και τότε ο Νίκος του είπε 'γιατί διάλεξες το μεγάλο' με τον Ρωμανίδη ν' απαντά 'γιατί είμαι πιο ψηλός'. Αλλά ο Γκάλης του απάντησε πως 'εδώ είναι πόσο παίζεις, πόσο παίζω. Αφού δεν παίζεις τόσο πολύ, πάω εγώ στο μεγάλο για να ξεκουράζω το κορμί μου'. Γενικότερα είχε διάθεση για χιούμορ, υπήρχαν στιγμές που μας έκανε να ευχαριστιόμαστε την παρέα. Ήταν πάντως συγκεντρωμένος στο στόχο του, πράγμα που μας βοηθούσε και εμάς πολύ γιατί με αρχηγούς ο Γκάλης αλλά και ο Γιαννάκης μπορούσαμε κι εμείς να προσαρμοζόμαστε και να συγκεντρωνόμαστε στο στόχο μας".

Αλήθεια πότε κατάλαβε ότι φθίνει μπασκετικά;

" Κανένας μεγάλος παίκτης δεν το καταλαβαίνει, ούτε καν ο Γκάλης. Οι πολύ μεγάλοι παίκτες, οι σταρ, αυτοί που κουβαλούσαν το γόητρο, και την ομάδα και σε τεχνικό επίπεδο. Είχαν πολύ αυξημένο εγωισμό για να ξέρουν ποτέ ήταν η στιγμή να σταματήσουν. Ο Γκάλης προσπαθούσε να βρει τον καλύτερο του εαυτό, αλλά σίγουρα δεν μπορούσε στα 36 και στα 37 όπως ήταν στα 30, στα 28 ή στα 32. Επειδή πάντως ήταν μια περίεργη χρονιά στον Παναθηναϊκό, με μια καινούρια ομάδα με πολλούς νέους παίκτες με μία καθοδήγηση ερωτηματικό τουλάχιστον αυτά τα παιδιά, ο Γκάλης, ο Κόμαζετς, ο Βράνκοβιτς ο Τιτ Σοκ, ένα εξαιρετικό παιδί και τρομερός χαρακτήρας, κράτησαν τις λεπτές ισορροπίες και έπαιξαν σημαντικό ρόλο για ν' αποκτήσει πάλι ο Παναθηναϊκός τη χαμένη του αίγλη".

Εσείς όμως αντιληφθήκατε πότε ήρθε το πλήρωμα του χρόνου;

" Εγώ δεν ήμουν ποτέ τόσο μεγάλος παίκτης (γέλια)" .

Ακόμη και στον Απόλλωνα πάντως κάνατε καλές χρονιές...

" Όντως στην Πάτρα έκανα δύο καλές χρονιές, είναι η αλήθεια. Βγήκα ό καλύτερος Έλληνας παίκτης και σίγουρα ήταν κάτι ξεχωριστό. Η κλήση στην Εθνική ως παίκτης του Απόλλωνα ήταν μεγάλη δικαίωση γιατί ως παίκτης του Παναθηναϊκού είχα για μεγάλο χρονικό διάστημα να κληθώ και επιλέχτηκα ξανά για το Παγκόσμιο του Τορόντο. Ήταν μεγάλη τιμή για εμένα γιατί ήταν σαν να έκανα μια καινούργια αρχή, μαζί με τη δουλειά και τη δυνατότητα που μου έδωσε ο Απόλλων να επιστρέψω σε αυτό το επίπεδο".

"Ένιωθα... Σαραβάκος"

Αναφέρατε το Μουντομπάσκετ του Τορόντο. Ήταν η κορυφαία στιγμή της πορείας σας;

" Σαν αποτέλεσμα δουλειάς η συμμετοχή στο Παγκόσμιο του Τορόντο του '94 με την τέταρτη θέση ήταν όντως. Παίξαμε σ' ένα γήπεδο το "Skydom" που ήταν γήπεδο γκολ και και ξαφνικά γινόταν γήπεδο μπάσκετ 80.000 θέσεων. Χαρακτηριστικά έλεγα στους συμπαίκτες μου ότι όταν βάζω καλάθι νιώθω σαν τον Σαραβάκο που βάζει γκολ, τρέχει στο σημαιάκι του κόρνερ και χαιρετάει το κόσμο. Έτσι αισθανόμουν. Μεγάλη ήταν και αγάπη από τους Έλληνες ομογενείς, πολύ μεγάλη λατρεία στην ελληνική παροικία.

Ήταν μια μεγάλη στιγμή, παρόλο που οι συγκυρίες δεν ήταν καλές. Η αλήθεια είναι αυτή η ομάδα είχε το χάρισμα όταν ερχόταν η ώρα ν' αντιμετωπίσει ένα παιχνίδι να το αντιμετωπίζει με τρομερή σοβαρότητα. Αντίθετα τις υπόλοιπες ώρες ήμασταν τρομερά χαλαροί. Ίσως μάλιστα αυτή η χαλαρότητα μας έκανε καλό και στο άγχος. Δεν ήταν σκόπιμο ήταν αυθόρμητο. Μας βοήθησε πάντως όλο αυτό γιατί πριν από αυτό υπήρχαν τριγμοί".

"Δεν πιστεύω ότι χάσαμε από παλαίμαχους με κοιλιά"

Κάποιο περιστατικό από τα πολλά που συνέβησαν, αλλά δεν κατεγράφησαν τότε;

" Θα σας διηγηθώ μια ιστορία: όταν φτάσαμε με τον Ευθύμη Κιουμορτζόγλου ακόμα προπονητή στο Τζορτζντάουν και είχαμε συμφωνήσει να παίξουμε με το κολέγιο φιλικό έγινε λάθος συνεννόηση με την ημερομηνία. Οι Αμερικανοί νόμιζαν όταν παίζουμε μια ημέρα αργότερα. Μπήκαμε στο γήπεδο, στο οποίο υπήρχε και ένα πολύ μεγάλο πανό για τον Πάτρικ Γιούιν και ήμασταν χαρούμενοι που θα τον αντιμετωπίζαμε. Πηγαίνουμε εκεί εν τέλει με πολλά νεύρα, περισσότερα το προπονητικό τιμ γιατί θα άλλαζε ο προγραμματισμός και θα χάναμε την ημέρα. Μας είδαν όμως κάποιοι φύλακες του γηπέδου και επειδή βλέπουν ότι αγχωνόμαστε έρχεται ένας από αυτούς, γύρω στα 45, και λέει 'κόουτς τι πρόβλημα υπάρχει; Να μαζέψω τρεις - τέσσερις φίλους απ΄έξω και να έρθουμε παίξουμε;'.

Αλήθεια είναι ότι γελάσαμε. Μας είπε όμως ότι ήταν παλιοί μπασκετμπολίστες, 40άρηδες - 45άρηδες. Προκειμένου να χάσουμε την ημέρα, αποφασίσαμε να παίξουμε και χάσαμε 102-99. Θυμάμαι είχαν έναν ψηλό 2μ10 που με την κοιλιά του έσπρωχνε τον Φασούλα να παίζει στο τρίποντο. Δεν το πιστεύαμε ότι μπορούμε να χάσουμε με τίποτα. Αν θες την αλήθεια, τους πήραμε αψήφιστα, στη συνέχεια όμως δεν μπορέσαμε να καλύψουμε τη διαφορά για να κερδίσουμε. Αυτοί οι άνθρωποι με αυτήν την μπασκετική παιδεία διαχειρίστηκαν ένα παιχνίδι που εμάς μας βρήκε απροετοίμαστους. Γελάω πραγματικά κάθε φορά που το σκέφτομαι γιατί χάσαμε από παλαίμαχους και ενίοτε ανήμπορους ανθρώπους. Ίσως ήταν ένα δυνατό χαστούκι, μας αφύπνισε. Κερδίσαμε την επόμενη ημέρα το Τζορτζντάουν, δείγμα του ότι η σφαλιάρα ήταν σοκαριστική".

Άλλες προσωπικές στιγμές που έχουν μείνει χαραγμένες στη μνήμη;

" Στην Εθνική εφήβων θυμάμαι ένιωσα πολύ καλά που βγήκα πρώτος σκόρερ και ριμπάουντερ στο Πανευρωπαϊκό της Πορτογαλίας. Επίσης στο προολυμπιακό της Γαλλίας που συνάντησα τον Κατσένκο και τον Σαμπόνις στην ίδια πεντάδα, θυμάμαι η μητέρα μου από την Ελλάδα την επομένη που μιλήσαμε μου είπε ότι όταν περνούσα από τη μία πλευρά της ρακέτας στην άλλη ζητώντας την μπάλα κάποια στιγμή χανόμουν και μετά εμφανιζόμουν στην οθόνη. Δεν ξεχνάω επίσης τους δύο τίτλους με τον Παναθηναϊκό, τα δύο κύπελλα. Ιδίως στον πρώτο τελικό με τον Ολυμπιακό που έπαιξα και πιο πολύ και ήμουν και πολύ καλός ήταν μια ξεχωριστή στιγμή και πολύ κόσμο. Στιγμές που συνθέτουν μια καριέρα".