Εθνική Εφήβων: Ο θεός κατέβηκε πάλι στην γη

Επιτέλους πιάνουμε δουλειά. Μία γύρα στις εκπομπές των αθλητικών ραδιοφώνων καταλαβαίνει κανείς ότι κάτι αλλάζει για την πορτοκαλί μπάλα. Δεν προλάβαμε τις πρώτες εμφανίσεις του Νίκου Γκάλη στην χώρα μας και πως το μπάσκετ άρχισε να μεγαλώνει μέσα από αυτόν τον άνθρωπο. Συγνώμη, μέσα από τον θεό.

Όπως έλεγε και ο Περικλής δημοκρατία είναι η αρχή του ενός. Για πολλούς από εμάς το μπάσκετ αποκτά χαρακτήρα από τους σταρ. Αυτό που δεν αμφισβητεί κανείς αφορά στο γεγονός ότι χωρίς τον ελληνοαμερικανό από την Νέα Υόρκη, αυτή την στιγμή όσοι δημοσιογράφοι ασχολούνται με το μπάσκετ μάλλον θα επιβίωναν ως ρεπόρτερ ρυθμικής ιππασίας.

Ναι το μπάσκετ υπήρχε πριν αλλά βλέπετε πόσο διαφορετικό έγινε μετά και αν δεν υπήρχε η κόντρα των μεγάλων σε συλλογικό επίπεδο κινδύνευε με αφανισμό. Ζούμε την γέννηση του δεύτερου Γκάλη. Αυτό είναι ο Κώστας Κουφός. Όταν ο κόσμος ξεχνάει για λίγο τον Γκαλέτι και τον Μάτος, για να αναλύσει πως παίζει η εθνική Εφήβων, τότε κάτι αλλάζει. Με μόλις 40 λεπτά μπάσκετ που είδαμε από τον νεαρό ελληνοαμερικανό φόργουορντ, στην Αμερική δεν θα παίξει ποτέ σέντερ, καταλάβαμε ότι ο Θεός ξανακατέβηκε στην γη.

Ας μας συγχωρήσει ο Παναγιώτης Γιαννάκης, άλλωστε και αυτός έβαλε το χέρι του να παίξει στην εθνική ο παίκτης του Οχάιο Στέιτ, αλλά βλέπουμε το μέλλον μέσα από το παρελθόν. Ο ένας που κάνει καλύτερη όλη την ομάδα και μία ομάδα που θυσιάζεται για τον ένα.

Με αυτό το μπάσκετ μεγαλώσαμε και αυτό είναι το βίωμά μας. Επίσης μεγαλώσαμε με την μπάλα να μπαίνει πολλές φορές στο διχτάκι. Εκείνο το άλει ουπ στην ζώνη των Λιθουανών ή ο αιφνιδιασμός με την τυφλή πάσα του Παππά στον Γιαννόπουλο, ήταν μεγάλη… άντε τώρα και πλησιάζει ο 15 Αύγουστος. Όπως και όλη αυτή η διάθεση των παιδιών να νικήσουν σκοράροντας και σκοράροντας ενώ δεν ξέχναγαν την άμυνα όσο άντεχαν.

Γύρω από έναν νέο Γκάλη αυτό έκτισε ο διορατικός Νίκος Κεραμέας.

Ξέρετε κάτι; Ίσως ο Παππάς, ο Ματαλόν, ο Γιαννόπουλος, ο Ιωακειμίδης, μαθαίνουν το ίδιο καλά την έννοια της ομάδας. Ίσως για τη ομάδα είναι και όταν θάβεις το εγώ σου, ξεχνάς τα σουτ που σου αναλογούν γιατί δίπλα σου βρίσκεται ένας τέτοιος σούπερ σταρ. Γι’ αυτό και τα υπόλοιπα παλικαράκια δεν θα μας παρεξηγήσουν. Αυτούς θα έχουμε όλο τον χρόνο να τους αγαπήσουμε γιατί πάνω τους θα κτιστεί το μέλλον του αθλήματος αλλά ο ψηλός είναι έρωτας με την πρώτη ματιά.

Ο Κώστας Κουφός δεν είναι παράγωγο του ελληνικού μπάσκετ. Αν ήταν δεν έφτανε τώρα να είναι ο καλύτερος παίκτης του πλανήτη στην ηλικία του. Δεν θα μας άρεσε η μύτη του, η μαμά του, δεν θα έπαιζε άμυνα κλπ. κλπ. Ευτυχώς οι Αμερικανοί γνωρίζουν πώς να μεγαλώνουν σταρ. Τους τον πήραμε κι έγινε δικός μας και ας το απολαύσουμε όταν κρατήσει.

Όταν θα έρθουν τα δύσκολα σε λίγα χρόνια, να μην ξεχάσει κανείς τον έρωτα για τον πιτσιρικά. Όταν δεν θα έρχεται να παίζει συνέχεια με την εθνική λόγω ΝΒΑ, ας μην τον κυνηγήσουμε. Την υγειά του να έχει και δεν θα ανήκει μόνο σε εμάς. Άλλωστε εμείς κόψαμε το μπάσκετ στον Γκάλη…

Ο θεός γύρισε, ψήλωσε και βελτιώθηκε. Και είναι σε καλά αμερικάνικα χέρια.

Ένα τελευταίο συγνώμη στην μόνιμη αγάπη. Η εθνική ανδρών θα είναι πάντα στην καρδιά μας, όπως κι αν παίζει για να μην ξεχνιόμαστε, αλλά ο έρωτας έτσι είναι σου παίρνει τα μυαλά. Η αγάπη όμως θα είναι παντοτινή, ο σεβασμός και η εκτίμησή μας μέχρι τον ουρανό για ό,τι έκαναν, κάνουν και θα κάνουν.

Πιάνουμε δουλειά όμως για να μπει πάλι το μπάσκετ ακόμα και στο πιο απομακρυσμένο σπίτι.