Γιάννης Αντετοκούνμπο: Και MVP και... Εθνική

Όπως αναμενόταν, η Εθνική Ελλάδας πέρασε στους '16' του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Με ένα ατύχημα, ωστόσο, καθώς η ήττα από την Βραζιλία δυσκολεύει τον δρόμο για τα προημιτελικά. Η συνήθης κριτική σε αυτές τις περιπτώσεις είναι επίσης αναμενόμενη, όπως και η κακοπιστία που είναι και αγαπημένο χόμπι των Ελλήνων, ειδικά στα social media. Από την άλλη, έχει ανοίξει μια κουβέντα, επίσης αναμενόμενη. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, η Εθνική Ομάδα, πώς θα αξιοποιήσουμε -αν αξιοποιούμε- τον καλύτερο παίκτη του ΝΒΑ. Σε τι θέση να παίξει ο Αντετοκούνμπο; Στο '4', στο '5', να βγάζουμε περισσότερα plays, να του δώσουμε την μπάλα, πώς το ένα, πώς το άλλο. Όλοι κάνουμε κριτική στον Θανάση Σκουρτόπουλο, κανένας, όμως, δεν θα ήθελε να βρίσκεται στη... θέση του.

Θα προσπαθήσουμε να τα εξηγήσουμε όλα αυτά, λίγες ώρες πριν από το τζάμπολ του αγώνα με τις ΗΠΑ, που κάνει ακόμη πιο... αισθητή την παρουσία του Αντετοκούνμπο σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο. Η Wall Street Journal φιλοξενούσε, στην έκδοση της Παρασκευής, συνέντευξη του Αμερικανού πρέσβη στην Αθήνα, Τζέφρι Πράιατ. Και δεν τον ρωτούσε για τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις ή το κυπριακό και την Τουρκία, αλλά για την επίδραση του νεαρού Έλληνα που όπως και να 'χει είναι ένα από τα κεντρικά πρόσωπα αυτήν τη στιγμή στην Κίνα.

Πρώτα απ' όλα, να δούμε τι έκανε ο Γιάννης στα πρώτα 3 ματς της διοργάνωσης. Τα στατιστικά του από την επίσημη ιστοσελίδα του FIBA World Cup:

Τι βλέπουμε εδώ; Μια πληθωρική παρουσία, φυσικά. Ένας παίκτης που παίζει κατά μέσο όρο 25 λεπτά πετυχαίνει 15,7 πόντους, παίρνει 7,3 ριμπάουντ, δίνει 2,7 ασίστ, κάνει 2,3 κλεψίματα, 9,7 κοψίματα και 2,3 λάθη. Σπουδαίος από κάθε άποψη, όχι όμως... πρώτος σε όλες τις κατηγορίες, όπως θα περίμενε κανείς από τον σούπερ-σταρ της ομάδας. Ο χρόνος συμμετοχής του είναι ο 3ος μεγαλύτερος. Πιο πολύ παίζουν ο Νικ Καλάθης (26,6 λεπτά) και ο Κώστας Παπανικολάου (25,1). Δεν είναι καν πρώτος σκόρερ. Σε αυτόν τον τομέα, υπερτερεί ο Γιώργος Πρίντεζης που έχει 16,3 πόντους (με ένα καταπληκτικό... 70% στα τρίποντα) και έχει κάνει 3 σπουδαία ματς. Ο Αντετοκούνμπο είναι 1ος ριμπάουντερ και 3ος καλύτερος πασέρ, πίσω από τους μετρ Κώστα Σλούκα (6,3 πάσες) και Καλάθη (5,3) Είναι επίσης 1ος στα κλεψίματα και σίγουρα επηρεάζει πολλές περισσότερες μπάλες από τις 2,3 που κλέβει ή τη (σχεδόν) μία που κόβει. Οι αλλοιώσεις του είναι πολύ σημαντικές για την αμυντική λειτουργία της ομάδας. Να θυμίσουμε επίσης ότι στον 2ο αγώνα, λόγω της άμυνας των Βραζιλιάνων και τον εκνευρισμό του, ο Γιάννης καθηλώθηκε σε λίγες προσπάθειες και πόντους.

Προφανή συμπεράσματα που διακρίνουμε; Πρώτα απ' όλα μια ομάδα η οποία βάζει 88,7 πόντους κατά μέσο όρο (η 8η καλύτερη επίθεση του τουρνουά), που δίνει 20,7 ασίστ (και κάνει 13,3 λάθη) σουτάρει καλά, υστερεί λίγο στα ριμπάουντ και σίγουρα προσπαθεί να μάθει τον ηγέτη της. Να τον συνηθίσει, να τον ενσωματώσει, να τον εκμεταλλευτεί. Το ίδιο ισχύει και για τον Γιάννη. Δεν είναι μόνο η ομάδα που αναζητά τη χημεία μαζί του.

Η πρώτη φορά μας

Ουσιαστικά, ο σταρ Γιάννης παίζει με την Εθνική Ελλάδας για πρώτη φορά σε ένα μεγάλο τουρνουά. Το 2014 ήταν μόλις 21 ετών, ξεκινούσε τη διαδρομή του στο ΝΒΑ, όπως και το 2016 στο προολυμπιακό του Τορίνο. Μια ιδιαίτερη διοργάνωση με μόλις 3 παιχνίδια, υποτυπώδη προετοιμασία και πίεση αποτελέσματος αφόρητη. Ο Αντετοκούνμπο δεν έπαιζε το '17 και μέσα σε 2 χρόνια έγινε αστέρι πρώτου μεγέθους στο ΝΒΑ. Στην Κίνα, όπως έχουμε ξαναγράψει, νιώθει την πίεση γιατί όλοι τον παρακολουθούν. Θα περίμενε κανείς ποτέ τους Αμερικανούς δημοσιογράφους να παρακολουθούν ποτέ τον αγώνα Ελλάδα-Βραζιλία; Δύσκολο! Κι όμως, όχι μόνο τον έβλεπαν, αλλά έκαναν και σχόλια στο twitter, προκαλώντας εκατοντάδες σχόλια από κάτω, λόγω και των λίαν επιεικώς απαράδεκτων χαρακτηρισμών τους.

Κι όμως, αν το δούμε απόμακρα, ψυχρά, θα δικαιολογήσουμε (όχι βέβαια τις απρεπείς παρομοιώσεις του) έναν Αμερικανό δημοσιογράφο που αγνοεί (σχεδόν) τα πάντα για το ελληνικό μπάσκετ, βλέποντας τον Αντετοκούνμπο να μην παίρνει την τελευταία επίθεση. Εμείς μπορεί να είμαστε υπερήφανοι για την πορεία της Εθνικής απο το 1987 και μετά, μπορεί να έχουμε κάνει μικρά και μεγάλα θαύματα, την επίδραση ωστόσο του Γιάννη δεν την είχε ποτέ κανείς. Προσοχή. Δεν μιλάω, για κλάση και ποιότητα. Για επίδραση. Το εξηγεί καλύτερα ο Νίκος Ζήσης, με τα όσα έγραψε για την εικόνα που είδε στην προπόνηση του γιου του.

Ναι, ο Γιάννης είναι ο πιο αναγνωρίσιμος Έλληνας μπασκετμπολίστας σε όλο τον πλανήτη. Οι Κινέζοι τρελαίνονται όταν τον βλέπουν, φωνάζοντας "MVP-MVP" (και όχι... Εθνική). Η παρανόηση του Γιώργου Βασιλακόπουλου, πάντως, μπορεί να μας δώσει το... θέμα του ελληνικού μπάσκετ από δω και πέρα. Και σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο και στις επόμενες διοργανώσεις που έρχονται. Να δούμε τον MVP (του ΝΒΑ) και την Εθνική Ομάδα στο ίδιο μήκος κύματος. Δεν είναι εύκολο, θα πρέπει να έχουμε -όπως έλεγε ο Παναγιώτης Γιαννάκης- μεγάλη υπομονή, όπως και σχέδιο. Πολλοί πιστεύουν ότι με τον Αντετοκούνμπο στην σύνθεση της, η Εθνική αίφνης θα γίνει η ομάδα που θα τα σαρώσει όλα. Τίποτε όμως δεν γίνεται αίφνης στον αθλητισμό, ειδικά σε ένα ομαδικό σπορ όπως το μπάσκετ.

Αυτήν τη στιγμή υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες.

Ο Γιάννης δεν είναι στην Ελλάδα, αλλά στο ΝΒΑ. Δεν τον βλέπουμε καν κάθε μέρα, πλην εκείνων που παρακολουθούν το αμερικανικό πρωτάθλημα. Αυτό μας κάνει να μην αντιλαμβανόμαστε πλήρως τις δυνατότητές του, το πόσο πραγματικά σπουδαίος παίκτης είναι, το πώς παίζει, το πώς αντιμετωπίζεται, τα πλεονεκτήματα και τις αδυναμίες του. Το ΝΒΑ, όμως, όσο κι αν η μπάλα είναι πορτοκαλί, οι βασικοί κανόνες ίδιοι, παραμένει ένας διαφορετικός κόσμος του μπάσκετ. Καμιά σχέση με την Ευρώπη, όπου και το άθλημα παίζεται διαφορετικά και κυρίως η φιλοσοφία μέσα κι έξω από το γηπεδο κινούνται σε παράλληλα επίπεδα με τις ΗΠΑ. Ο Αντετοκούνμπο, μάλιστα, σε αντίθεση με τους Ισπανούς ή τους Γάλλους ΝΒΑερ, δεν έχει παραστάσεις ευρωπαϊκού μπάσκετ (παρά μόνο τα ξεχασμένα παιχνίδια του με τον Φιλαθλητικό). Η μετάβασή του στα δεδομένα του FIBA Basketball θα έχει πάντα εγγενή προβλήματα.

Η Εθνική Ομάδα, από την πλευρά της, δεν μπορεί να δουλέψει όσο θέλει τη χημεία με τον σούπερ-σταρ της. Ό,τι κάνει κάθε καλοκαίρι. Με περιορισμένο χρόνο συμμετοχής (λόγω των κανονισμών του ΝΒΑ, που δεν επιτρέπουν προπονήσεις άνω του ενός μηνός). Και δεν γνωρίζει αν κάθε φορά ο Γιάννης θα είναι διαθέσιμος, γιατί δεν εξαρτάται πάντα από τον ίδιο! Θα προσθέσουμε και κάτι ακόμη. Η Εθνική, όχι μόνο της Ελλάδας βέβαια, με τα 'παράθυρα' της FIBA, αντιμετωπίζει και το εξής πρόβλημα. Χρειάζεται μόνιμο προπονητή, ο οποίος αλλιώς θα εργάζεται τον χειμώνα (με 'υπηρεσιακούς' παίκτες) και αλλιώς το καλοκαίρι, όπου θα πρέπει να μοντάρει ένα διαφορετικό σύνολο, με τους παίκτες της Ευρωλίγκας και τον Γιάννη (συν τον Θανάση, από του χρόνου, αφού κι αυτός θα παίζει στους Μιλγουόκι Μπακς).

Οι αγώνες (και η υπομονή μας) θα δώσουν τη λύση

Μιλώντας μαζί του στο 10 το Κακό της Παρασκευής, στον Sport24 Radio 103,3, ο Παντελής Διαμαντόπουλος είπε κάτι πολύ εύστοχο. Ίσως και το πιο σωστό απ' αυτά που ακούμε τις τελευταίες μέρες: "Αν αποτύχουμε και φέτος, δεν προκριθούμε και στους Ολυμπιακούς Αγώνες, θα κινδυνεύσουμε να μετατρέψουμε τον Αντετοκούνμπο σε... Λιονέλ Μέσι". Να λένε, δηλαδή, κάποιοι, χωρίς να έχουν δίκιο "καλός ο Γιάννης, μόνο όμως για το ΝΒΑ", όπως συμβαίνει με τον Αργεντίνο άσο, που κάνει... παπάδες φορώντας τη φανέλα της Μπαρτσελόνα, αλλά αποτυγχάνει παταγωδώς με την εθνική Αργεντινής.

Ένας τέτοιος κίνδυνος είναι ορατός. Θα πρέπει, λοιπόν, να είμαστε υπομονετικοί. Να δώσουμε χώρο και χρόνο στον Γιάννη, αλλά και στην ίδια την ομάδα, τους υπόλοιπους παίκτες μας, δηλαδή. Να μπορέσουν να βρουν χημεία, συνεργασίες, αυτοματισμούς. Δεν φτάνει ένα τουρνουά, μακάρι να ακολουθήσουν κι άλλα. Αλλά χρειάζεται κι επιμονή στην καλή συνεργασία (όπως φαίνεται, τουλάχιστον) με τους Μπακς, ώστε ο Αντετοκούνμπο να είναι πάντα διαθέσιμος για την Εθνική Ομάδα. Όλα αυτά θα γίνουν πιο εύκολα σε περίπτωση που η Εθνική καταφέρει φέτος να διακριθεί στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Το στραβοπάτημα με την Βραζιλία δυσκολεύει τον δρόμο, όμως, πολλές φορές, μέσω ενός δύσβατου μονοπατιού, μπορείς να βρεθείς σε λεωφόρο. Ας δούμε τη μονομαχία με τους Αμερικανούς του Γκρεγκ Πόποβιτς και τα ξαναλέμε...