H χοντρή δεν βγαίνει πια να τραγουδήσει

Είναι από τις λίγες φορές που το μπάσκετ δικαιώνεται από τη λογική να μην υπάρχει ισοπαλία και… πέναλτι. Σε αυτό το τελικό κυπέλλου έπρεπε να αναδειχτεί νικητής για να ξέρουμε όλοι που βρισκόμαστε. Από την ημέρα άλλωστε που ανέλαβε ο Γιαννάκης τον Ολυμπιακό, οι αιώνιοι μπαίνουν σε μία νέα φάση διαμάχης η οποία δεν θα τελειώσει σε δύο, πέντε ή 10 παιχνίδια. Η αρχή ενός… έπους που θα έλεγαν και στο κινηματογράφο.

Ο πρώτος γύρος πηγαίνει στον Παναθηναϊκό για έναν απλό λόγο: έχει ακόμα βενζίνη από ένα σύνολο καλοδουλεμένο και σούπερ επιτυχημένο. Σε έναν τελικό δεν υπάρχουν ηθικοί νικητές. Οι κυπελλούχοι Ελλάδας νίκησαν, σήκωσαν ένα τρόπαιο στο χέρια τους, έδειξαν ότι αυτή τη στιγμή παραμένουν σε όλα το μεγάλο αφεντικό. Ο Ολυμπιακός μπορεί να κρατήσει τα τελευταία πέντε λεπτά του αγώνα, την νοοτροπία Γιαννάκη: «δε τελειώνει τίποτα, ποτέ», το πάθος του Μπουρούση και του Βασιλόπουλου και κυρίως την πίκρα των δύο στο τέλος, δείχνουν ότι θα οδηγήσουν την ομάδα τους στην επόμενη ημέρα αλλά ως εκεί.

Ο Παναθηναϊκός πήρε το τρίτο του φετινό παιχνίδι επί του Ολυμπιακού έχοντας από την αρχή έως το τέλος το πλάνο της δεύτερης αναμέτρησης και βάση έναν παίκτη που κάνει το τρίτο καλύτερό του παιχνίδι στη χρονιά πάλι με αντίπαλο τους ερυθρολεύκους. Ο Ομπράντοβιτς γνωρίζοντας ότι αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να αλλάξει πολλά, κυρίως όμως έχοντας διαβάσει με προσοχή τις αμυντικές επιλογές του Γιαννάκη επέλεξε να ζήσει και να πεθάνει με τα τρίποντα.

Στην αναμέτρηση του ΣΕΦ οι πράσινοι είχαν 16/33 τρίποντα και 8/16 δίποντα. Τη Τετάρτη 16/30 τρίποντα και 9/21 δίποντα. Οι αριθμοί λένε την αλήθεια όπως και ότι είδαμε. Από τα 30 τρίποντα του κυπέλλου, τα 29 έγιναν χωρίς αντίπαλο διότι για μία ακόμα φορά ήταν η επιλογή του Ολυμπιακού να κλείσει τη ρακέτα μετά το πρώτο σκριν. Το +13 ήταν η κορύφωση του παιχνιδιού αλλά το δραματικό φινάλε, έφερε την επιβεβαίωση του όποιος ζει με τρίποντα πεθαίνει με αυτά. Τουλάχιστον φτάνει σε ημιθανή κατάσταση αλλά πάλι το φιλί της ζωής το έδωσαν δύο σουτ από τα 6,25.

Η επιστροφή του Τσαρτσαρή πρόσφερε 14 πόντους με τρίποντα, βοήθησε σίγουρα αλλά δεν άλλαξε τα πάντα και αυτό γιατί ακόμα και αν συναντηθούν στους τελικούς οι δυο τους, ο Ζοτς έχει επιλέξει δηλητήριο. Ο Σπανούλης με …3/3 κατά του Ολυμπιακού, μία ακόμα συγκλονιστική εμφάνιση, πολλά σουτ και δυνατή προσωπική άμυνα στα ατού του αντιπάλου.

Ο Μάικλ Τζόρνταν έλεγε ότι: «κάθε φορά που πατάω το παρκέ αισθάνομαι ότι έχω να αποδείξω κάτι». Αρέσει δεν αρέσει, οι πρωταθλητές είχαν να αποδείξουν, οι ίδιοι δε οι παίκτες έθεσαν ξανά το πήχη ψηλά και δεν έχασαν. Βεβαίως μένει να φανεί αν αυτή η αγωνιστικά μέτρια χρονιά θα τους επηρεάσει στους τελικούς. Δεν χρειάζονταν η ανατροπή των τελευταίων λεπτών, οι χαμένες βολές για να μας δείξουν ότι ο Παναθηναϊκός δεν βρίσκεται σε κρίση αλλά σε μετρίως μέτρια, για τα δικά του τρομερά υψηλά στάνταρ, χρονιά. Αυτό όμως από το να χάσει τα πρωτεία, θέλει κουβέντα.

Για τον Ολυμπιακό, 35 λεπτά πλήρωνε την επιλογή του Γιαννάκη να κλείσει τη ρακέτα δίνοντας προκλητικά τόσα ελεύθερα σουτ στον Παναθηναϊκό. Η επιστροφή όμως ανήκει αποκλειστικά και μόνο στη νοοτροπία του Δράκου επειδή σύμπτωση επαναλαμβανόμενη, παύει να είναι σύμπτωση. Οι ερυθρόλευκοι πιστεύουν πια ότι μπορούν να γυρίσουν όλα τα παιχνίδια αρκεί να παίζουν άμυνα. Δείχνουν τρομερά ψύχραιμοι όταν καλούνται να καλύψουν διαφορές και είναι το μοναδικό κομμάτι του αγώνα που η επίθεσή τους λειτουργεί. Βεβαίως ο Γκριρ έκανε απίθανα πράγματα αλλά πάλι …γι αυτό πληρώνεται.

Κρίνοντας το παιχνίδι μέχρι το 35 φαινόταν ότι ο Ολυμπιακός με το υπάρχον ρόστερ δεν γίνεται να νικήσει τον αντίπαλό του σε ένα αργό μπάσκετ. Είναι πραγματικότητα ότι τόσο οι πράσινοι όσο και στο εγγύς μέλλον η ΤΣΣΚΑ, είναι πολύ πιο έμπειροι σε αυτό το στυλ γι αυτό κι έχουν το πρώτο λόγο. Το πάθος μόνο του, η εκπληκτική άμυνα, διότι ήταν επιλογή να κλείσει κάθε διάδρομος επιτρέποντας τα σουτ, δεν αρκούν όταν μιλάμε για τέτοιο επίπεδο.

Μαζί με τους παίκτες, βρίσκει και ο Γιαννάκης τις πρακτικές του από τη στιγμή που το υλικό του Ολυμπιακού μπορεί να παίξει με άνεση ένα εντελώς διαφορετικό μπάσκετ. Κάπου εκεί μπαίνει ο παράγων Ματσιγιάουσκας. Τονίστηκε από την πρώτη ημέρα πως η συνεύρεση του μεγάλου Λιθουανού με το Γιαννάκη ότι αν καταφέρει ο Δράκος να βάλει στο παιχνίδι του το σκοράρισμα του Μάτσε τότε πολλά αλλάζουν. Ως φαίνεται ο κόουτς της ομάδας του Πειραιά θα τα βρει με τον δαιμόνιο σουτέρ και ξεκινώντας από τον τελικό έγιναν οι πρώτες προσπάθειες για κάποια σκριν προκειμένου να έρθουν τα ελεύθερα σουτ του παίκτη.

Προσεχώς καλύτερα ιδιαίτερα βλέποντας τα μεστά παιχνίδια του Μπουρούση και του Βασιλόπουλου. Μόλις σταθεροποιηθεί η παρουσία του Πρίντεζη και του Βασιλειάδη ο Ολυμπιακός θα έχει οικοδομήσει τις βάσεις του. Σε έναν τελικό δεν χάθηκαν τα πάντα, κάθε άλλο. Χάθηκε όμως ένα τρόπαιο.

Στο τέλος της ημέρας, νίκησε ο λίγο, καλύτερος, πιο έμπειρος, πιο δοκιμασμένος. Θα υπάρξουν πολλά επεισόδια ανάμεσα στους δύο με ένα σίγουρο: η χοντρή δεν πρόκειται να βγει να τραγουδήσει ξανά. Έχασε τη δουλειά τους διότι οι αγώνες των αιωνίων δεν θα τελειώνουν…ποτέ. Που να περιμένει η χοντρή να τραγουδήσει;