Η κορυφαία 12αδα στην ιστορία της Euroleague

Η Euroleague είναι η κορυφαία διοργάνωση στην Ευρώπη. Η λίγκα των κορυφαίων. Ποιους θα διαλέγατε, όμως, αν θέλατε να φτιάξετε τη δωδεκάδα των καλύτερων από τους καλύτερους; Η επιλογή δεν είναι εύκολη, αν αναλογιστούμε πόσοι παικταράδες έχουν περάσει από τα γήπεδα, τα μάτια μας και τις οθόνες μας, σε αυτή την 20ετία. Θα προσπαθήσουμε, ωστόσο, να φτιάξουμε την 12άδα με τους παίκτες που άφησαν το 'στίγμα' του περισσότερο από τους υπόλοιπους.

Μαζί τους θα θυμηθούμε και τις τεράστιες στιγμές που ζήσαμε βλέποντάς τους να κάνουν μια ντρίπλα, να σουτάρουν ένα τρίποντο, να παίρνουν ένα ριμπάουντ, να κάνουν ένα κλέψιμο. Το ευρωπαϊκό μπάσκετ γιγαντώθηκε με τα δικά τους καλάθια, το δικό τους ιδρώτα. Οι περισσότεροι έχουν σταματήσει, κάποιοι συνεχίζουν. Και τους μεν και τους δε αποκλείεται να τους ξεχάσουμε εύκολα. Είναι οι καλύτεροι...

Προφανώς και οι επιλογές είναι προσωπικές. Και κάθε ένσταση γίνεται δεκτή από τώρα. Ας τους πάρουμε όμως με τη σειρά:

Διαμαντίδης, η ζωντανή ορχήστρα...

Τον ονόμασαν '3D' για το τρισδιάστατο παιχνίδι του πάνω στο παρκέ. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης έγινε σιγά-σιγά ο κορυφαίος ποιντ-γκαρντ της Ευρωλίγκας, ο βασικός μοχλός του Παναθηναϊκού στο να γίνει η ομάδα που σάρωσε στο πρώτο μισό της 20ετίας και προφανώς αν διάλεγε κανείς τους δώδεκα καλύτερους παίκτης της 20ετίας δεν θα μπορούσε να τον παραλείψει. Αντιθέτως, θα ξεκινούσε απ' αυτόν, όπως άλλωστε έκανε ο κόουτς Ομπράντοβιτς. Τα κλειδιά της πράσινης μηχανής κρατούσε ο ψηλόλιγνος Καστοριανός, που μεταγράφηκε από τον Ηρακλή, πέρασε μια συναρπαστική 15ετία στο ΟΑΚΑ, όπου επανήλθε το καλοκαίρι με την ιδιότητα του μάνατζερ...

Ο Δ.Δ μπορούσε ταυτόχρονα να είμαι πρωταγωνιστής αλλά και ο μεγαλύτερος 'χαμάλης' της ομάδας του, παίζοντας σκυλίσια άμυνα (έξι φορές κορυφαίος αμυντικός της διοργάνωσης!), κυνηγώντας μανιασμένα τον αντίπαλό του, πηγαίνοντας στα ριμπάουντ, κάνοντας κλεψίματα, κοψίματα ό,τι απαιτούσε η κάθε φάση που διάβαζε πιο γρήγορα από τον καθένα. Χρόνο με τον χρόνο έγινε και ένας έξοχος σουτέρ τριών πόντων, γι αυτό και πολλές φορές έπαιρνε το τελευταίο σουτ, αφού όλοι ήταν σίγουροι πως θα ευστοχούσε...

Αν ρωτήσετε τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, σίγουρα θα σας απαντήσει ότι αν έχτιζε από την αρχή την καλύτερη ομάδα που θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί θα ξεκινούσε από τον παίκτη που το 2011, στο τέλος του φάιναλ-φορ της Βαρκελώνης, άνοιξε την αγκαλιά του για να τον ευχαριστήσει και να πανηγυρίσουν μαζί το έκτο ευρω-τρόπαιο του Παναθηναϊκού. Η εμβληματική αυτή φωτογραφία δείχνει την εκτίμηση του κορυφαίου προπονητή σε ένα από τους κορυφαίους πόιντ-γκαρντ που είδαμε ποτέ στα ευρωπαϊκά γήπεδα.

Kill Bill the king

Ο 'βασιλιάς' της Euroleague συνεχίζει ακάθεκτος. Στα 38 του έχει την ορμή του εφήβου και κυρίως το πάθος για κάθε μπάλα την οποία θα διεκδικήσει στο γήπεδο. Συμπλήρωσε ήδη 15 χρόνια στην κορυφαία διοργάνωση (έλειψε μόνο τη σεζόν που πήγε στο ΝΒΑ) στην οποία σάρωσε τα πάντα. Είναι πρώτος σκόρερ και πασέρ σκοράροντας και δημιουργώντας με ιδανικό τρόπο. Ηθικός αυτουργός της έκρηξης του Ολυμπιακού, ηγήθηκε των 'ερυθρολεύκων' στην τρομερή τους εξαετία (2011-17) όταν πήραν δυο Ευρωλίγκες και έπαιξαν σε άλλους δυο τελικούς! Φυσικά και με τον Παναθηναϊκό, στα τέσσερα χρόνια που αγωνίστηκε είχε προλάβει να δείξει την κλάση του (κορυφαίος στο φάιναλ-φορ του Βερολίνου).

Η ζωή του Βασίλη είναι συνυφασμένη με το μπάσκετ. Ακόμη και οι δυο σοβαροί τραυματισμοί που τον έχουν ταλαιπωρήσει τα τελευταία χρόνια δεν τον αποθάρρυναν. Έστω κι αν το σπίτι του έχει γεμίσει από παιδιά (έξι,πλέον) το μυαλό του είναι κολλημένο στην πορτοκαλί μπάλα. Ένας πραγματικός ηγέτης, μέσα και έξω από το γήπεδο, στον οποίον χρωστάνε και το ... ευ ζην όλοι οι σέντερ που ανέδειξε τα τελευταία χρόνια η ομάδα του!

Θα περάσουν πολλά χρόνια για να ξαναδούμε ένα παίκτη όπως ο Λαρισαίος γκαρντ .Και πιο δύσκολα θα τον ξεχάσει η ΤΣΣΚΑ για τα ... χουνέρια που της έχει κάνει, ειδικά στους ημιτελικούς. Η στοχοπροσήλωση του στο παιχνίδι είναι παροιμιώδης. Κι ακόμη δεν μας έχει πει την τελευταία του λέξη...

Απλά ένας Τεό (ς)

Ο Ολυμπιακός είχε δαπανήσει μια ολόκληρη περιουσία (400 εκατομμύρια δραχμές, κάπου 1.2 εκατομμύρια ευρώ) για να τον αποκτήσει από τον Πανιώνιο το καλοκαίρι του 2001. Δώδεκα μήνες μετά... τον άφηνε να φύγει και από το πουθενά ο Θοδωρής Παπαλουκάς βρέθηκε στη Μόσχα. Υπό τις οδηγίες του Ντούσαν Ίβκοβιτς (και αργότερα του Έτορε Μεσίνα) ο "Τεό" έγινε ένας από τους κορυφαίους πλέι-μέικερ της Ευρώπης, ενδεχομένως ο καλύτερος στην πενταετία 2005-10, όταν έκανε και τα τρομερά παιχνίδια του με την Εθνική Ελλάδος.

Ήταν συγκλονιστικός στο φάιναλ-φορ του 2006, αν και η κορυφαία εμφάνισή του σε τελικό έγινε το 2007 όταν η ΤΣΣΚΑ έχασε από τον Παναθηναϊκό. Άλλωστε εκείνη τη χρονιά αναδείχθηκε και κορυφαίος παίκτης της διοργάνωσης. Επιστρέφοντας στον Ολυμπιακό πήγε σε δυο ακόμη φάιναλ-φορ (2009-10), έπαιξε στον τελικό του 10, αλλά τότε η Μπαρτσελόνα δεν παιζόταν.

Το ιδιοφυές παιχνίδι του παίκτη του παίκτη που λάτρεψε η Μόσχα έχει μείνει στην ιστορία, από κάθε άποψη. Ο τρόπος με τον οποίο διάβαζε το παιχνίδι ήταν μοναδικός. Μπορεί να μη ξεκινούσε στην πεντάδα είχε όμως μια μοναδική αντίληψη στο να παρακολουθεί για λίγο το ματς από τον πάγκο και να έχει ... απόλυτη γνώση για το τι έπρεπε να κάνει στο γήπεδο. Μια μορφή του ευρωπαϊκού μπάσκετ, που προφανώς δεν μπορούσε να λείψει από την κορυφαία δωδεκάδα...

Ο τέλειος Σάρας

Πολλοί απ' όσους θαυμάζουν τον Σάρας Γιασικεβίτσιους σαν προπονητή (και όχι άδικα) ίσως να μην τον έχουν δει να παίζει μπάσκετ. Ήταν ακόμη καλύτερος. Άλλωστε την προπονητική την ασκεί λίγα χρόνια σε σχέση με την θητεία του στα γήπεδα που ξεκίνησε το 1994 όταν πήγε μικρό παιδάκι στο κολέγιο του Μέριλαντ. Ο Σάρας που άλλαξε... εφτά ομάδες στην καριέρα του (εκτός απ' αυτές που γράφουμε στον πίνακα έχει αγωνιστεί και στην Ολίμπια Λιουμπλιάνας, με το Μέριλαντ γίνονται οκτώ) έχει και ένα ιστορικό κατόρθωμα: τέσσερα τρόπαια με ισάριθμες διαφορετικές ομάδες. Ένα με την Μπαρτσελόνα το 2003, όταν μαζί με τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα την οδήγησαν επιτέλους στην κατάκτηση του τροπαίου, δυο σερί με την τρομερή Μακάμπι της τριετίας 2004-06 και ένα με τον Παναθηναϊκό το 2009.

Όπου κι αν πήγε ο Σάρας τα κατάφερνε. Όχι γιατί είχε το άγγιγμα του Μίδα, αλλά επειδή ήταν ένας καταπληκτικός πλέι-μέικερ, ένα κομπιούτερ που ήξερε ανά πάσα στιγμή τι έπρεπε να κάνει στο γήπεδο. Λίγοι παίκτες μπορούσαν να κάνουν ό,τι ο Γιασικεβίτσιους πάνω στο παρκέ. Δεν είναι τυχαίο ότι ουσιαστικά τελείωσε την καριέρα του με 50-40-90. Το τρίπτυχο των ποσοστών δηλαδή που κατά τους Αμερικανούς πιστοποιούν τους μεγάλους παίκτες.

Ο τεράστιος Λιθουανός είχε 50.9% δίποντα, 39.4% τρίποντα και 92.3% βολές. Από την γραμμή ήταν εκνευριστικά εύστοχος, όπως εξωφρενικά ιδιοφυείς ήταν και οι πάσες του.

Λα Μπόμπα για πάντα

Λίγοι παίκτες ξεκίνησαν και τελείωσαν την καριέρα τους σε μια ομάδα. Στη δική μας λίστα των 12 καλύτερων, υπάρχει μόνο ένας. Λίγοι άφησαν το στίγμα τους με μια κίνηση που έμεινε στην ιστορία. Λίγοι ήταν τόσο καλοί για ... 18 χρόνια (20 αν υπολογίσουμε και τα πριν από το 2000) που έπαιξε μπάσκετ σε υψηλό επίπεδο. Λίγοι, άλλωστε, ήταν σαν τον Χουάν Κάρλος Ναβάρο.

Ο εμβληματικός αρχηγός της Μπαρτσελόνα, θα νομίζει κανείς ότι είναι... 50-60 ετών. Κι όμως φέτος έκλεισε τα 40. Απλά έπαιξε τόσα πολλά χρόνια, που σχεδόν τον βαρεθήκαμε να τον βλέπουμε. Αν τον δεις από κοντά και δεν τον ξέρεις δύσκολα μπορείς να φανταστείς ότι αυτός ο μικρόσωμος άνθρωπος όχι μόνο έπαιξε μπάσκετ υψηλού επιπέδου αλλά προκαλούσε ημικρανίες σε όσους προσπαθούσαν να τον μαρκάρουν, είτε κοντοί, είτε οι ψηλοί.

Δυο φορές πρωταθλητής Ευρώπης με την Μπαρτσελόνα, ο Ναβάρο μπορούσε να βάλει καλάθι με όποιον τρόπο ήθελε. Και με τρίποντο (λα μπόμπα) και με φλότερ (μπομπίτες) που έκανε με χαρακτηριστική άνεση, καθιερώνοντας την κίνηση στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Σπουδαίος σκόρερ κι ας μην τον συμπαθούσαν εδώ στην Ελλάδα επειδή τα έδινε όλα, κάθε φορά, για τη νίκη της ομάδας του. Μέχρι να ... του πάρει τα πρωτεία ο Σπανούλης ήταν μακράν ο κορυφαίος σκόρερ της διοργάνωσης. Στις 14 από τις 17 σεζόν που αγωνίστηκε στην σύγχρονη Ευρωλίγκα είχε μέσο όρο διψήφιο αριθμό πόντων. Ήταν και ο πρώτος που πέρασε το φράγμα των 4.000 πόντων. Καταπληκτικός...

Άρχοντας από τη Γαλλία

Από τους κορυφαίους της σύγχρονης εποχής, ειδικά τα τελευταία χρόνια ήταν πολύ επιδραστικός στο παιχνίδι της ΤΣΣΚΑ Μόσχας όταν οι Ρώσοι μπόρεσαν να κυριαρχήσουν και να πάρουν τις δυο Ευρωλίγκες σε διάστημα τριών ετών. Το ταλέντο του είχε φανεί, ήδη, από την θητεία του στη Βαλένθια όταν κατέκτησε και το Eurocup σαρώνοντας τις αντίπαλες άμυνες.

Ερχόμενος από το ΝΒΑ και τους Τορόντο Ράπτορς ο Γάλλος γκαρντ που μπορεί να παίξει και στο '3' έγινε ένας από τους πιο ακριβοπληρωμένους παίκτες της διοργάνωσης. Για τον Δημήτρη Ιτούδη ήταν ένα εργαλείο που του έλειπε για να φτάσει η ομάδα του στην κορυφή.

Ο Ντε Κολό είτε με τον Τεόντοσιτς δίπλα του, είτε μόνος του, έκανε όργια. Η μοναδική επαφή με το καλάθι είναι το πιο μεγάλο όπλο που τον έχει βάλει μέσα στους κορυφαίους της 20ετίας. Αν δεν ήταν δεν θα τον επέλεγε ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, άσχετα αν η περσινή Φενέρ δοκιμάστηκε από τα αποτελέσματα και τη συνοχή της. Θα έχει πάντως πολύ ενδιαφέρον να δούμε πως θα εξελιχθεί η καριέρα του σε μια διαφορετική Φενέρ και προπονητή τον Ιγκόρ Κοσκόσοφ. Στα 7 χρόνια που έχει παίξκει στην Ευρωλίγκα είναι μέλος της ελίτ 50-40-90, καθώς οι αριθμοί του όσο να' ναι ζαλίζουν: 53.6% δ, 43.1% τρ, 94% βολές. Και με μέσο όρο 16π, ανά αγώνα. Αν ψάχνετε για τον κορυφαίο σκόρερ των τελευταίων ετών, τον βρήκατε...

Ρούντι κι ας μην σας αρέσει!

Οι περισσότεροι τον μισείτε, το ξέρουμε. Και θα αναρωτηθείτε, βέβαια, τι ζητάει ο Ρούντι Φερνάντεθ στην καλύτερη 12άδα της 20ετίας. Πρώτον, είναι παικταράς, αρέσει, δεν αρέσει. Δεύτερο μπορεί να παίξει και στο '3' οπότε μας βολεύει να τον βάλουμε στη δωδεκάδα. Τρίτον δική μας είναι η δωδεκάδα, ό,τι θέλουμε θα κάνουμε. Στα σοβαρά τώρα ο Ρούντι είναι μια περίπτωση μπασκετμπολίστα. Στα 35 του συνεχίζει ακάθεκτος, έχοντας αποδεχθεί το ρόλο ενός ρολίστα πολυτελείας, που μπαίνει μέσα στο παιχνίδι και αλλάζει τη ροή ενός αγώνα. Είτε είναι κανονική περίοδος, είτε πλέι-οφ.

Ο Ρούντι εμφανίστηκε μαζί με τον Ρίκι Ρούμπιο, όταν στην Μπανταλόνα ο δάσκαλος Αΐτο Ρενέσες. Ήταν ένα αυθεντικό ταλέντο, με εξαιρετικά αθλητικά προσόντα και πολύ μπάσκετ μέσα του. Η θητεία του στο ΝΒΑ ήταν "γεμάτη", ο Ισπανός γκαρντ δεν είχε πάει για πλάκα, ούτε όμως γύρισε για να κοροϊδέψει στην Ευρώπη.

Ο κόουτς Λάσο τον εμπιστεύτηκε και ήταν από τους πρωταγωνιστές της μεγάλης Ρεάλ των τελευταίων ετών. Όχι τόσο εγκεφαλικός όσο ο Σέρχιο Γιουλ, ή ο Σέρχιο Φερνάντεθ, αλλά με πολύ πάθος μέσα του και χωρίς αντίρρηση να παίζει είτε 40, είτε 5 λεπτά.

Ο Μποντ αντέχει ακόμα

Είναι ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα παίκτης της 20ετίας; Μπορούμε να τον συμπεριλάβουμε στην ολ-σταρ ομάδα, ενώ έχει σταματήσει το μπάσκετ παραπάνω από το μισό της περιόδου με την οποία ασχολούμαστε. Ο Μποντ αντέχει ακόμα, γιατί στο ξεκίνημα της διοργάνωσης σε αυτή τη μορφή είχε τεράστια επίδραση στο παιχνίδι τόσο του Παναθηναϊκού, όσο και της Μπαρτσελόνα. Το 2002 είχε μ.ο 20π (23.5 στο φάιναλ-φορ) οδηγώντας τους "πράσινους" στον θρίαμβο της Μπολόνια. Ένα χρόνο αργότερα ήταν ο ηγέτης μιας εκτυφλωτικής Μπαρτσελόνα (με Γιασικεβίτσιους, Φούτσκα, Ναβάρο) στο πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών των 'μπλαουγκράνα' μετά από τέσσερις χαμένους τελικούς στη δεκαετία του '90. Αν υπολογίσουμε και τον τίτλο τον οποίο κατέκτησε με τον Παναθηναϊκό το 2000 στη Θεσσαλονίκη (σε ενιαία Ευρωλίγκα επίσης, αλλά υπό την αιγίδα της FIBA) ο αξεπέραστος Σέρβος ήταν για μια πενταετία ο κορυφαίος Ευρωπαίος μπασκετμπολίστας, σε επίπεδο συλλόγων.

Τον έχει... ξεπεράσει το μπάσκετ τον Μποντιρόγκα, επειδή έχει γίνει πολύ γρήγορο, πιο αθλητικό, βασίζεται πολύ στο σουτ κλπ, κλπ; Τότε πως διαπρέπει στο ΝΒΑ ο Νίκολα Γιόκιτς, ή ο Λούκα Ντόντσιτς που βάζουν πρώτα το μυαλό να δουλέψει και μετά το κορμί τους. Ακόμη και τώρα, λοιπόν, ο Μποντιρόγκα ανήκει στους κορυφαίους της Ευρωλίγκας, ίσως γιατί από τότε που σταμάτησε δεν είδαμε ποτέ κάτι ανάλογο.

Ένα γκαρντ-φόργουορντ που μπορούσε να παίξει από το "1" μέχρι το "4", έλεγες τώρα θα χάσει την μπάλα και ξαφνικά έκανε μια ενέργεια και έβαζε ένα απίθανο καλάθι...

Ιδιοφυΐα μέσα στο ζωγραφιστό

Η μεγάλη Μακάμπι των δυο συνεχόμενων τίτλων (2004. 2005) είχε Σάρας Γιασικεβίτσους και Άντονι Πάρκερ, δυο τεράστιους γκαρντ που καθοδηγούσαν την ομάδα, είχε ένα έξοχο Αμερικανό μέσα στο καλάθι (Μασέο Μπαστόν) και επίσης ένα πλέι-μέικερ... ρακέτας, τον ιδιοφυή Κροάτη, Νίκολα Βούισιτς. Απ' αυτή την ομάδα είδαμε πολύ όμορφο μπάσκετ και σίγουρα ο Νίκο, που τώρα προσφέρει τις υπηρεσίες του στο ισραηλινό κλαμπ με την ιδιότητα του μάνατζερ, ήταν ένας εκ των σπουδαίων πρωταγωνιστών.

Στο πρόσωπο του, η Μακάμπι δεν βρήκε μόνο ένα έξοχο ριμπάουντερ και πολύ καλό σκόρερ (ακόμη και από τη γραμμή των τριών πόντων, καθώς τελείωσε με ποσοστό καριέρας 34.5%, πολύ καλό για ένα παίκτη 211 εκατοστών και την εποχή, μάλιστα που οι ψηλοί δεν πολυέβγαιναν από το ζωγραφιστό) αλλά και ένα σπουδαίο δημιουργό. Η ικανότητα του να διαβάζει το παιχνίδι ήταν μοναδική και συνήθως έβρισκε με μια ωραία ασίστ ένα ελεύθερο συμπαίκτη του.

Οξυδερκής, με πολύ καλή αίσθηση του γηπέδου, αν δεν τον βάραιναν τα πόδια του κάποια στιγμή, θα συνέχιζε να κυριαρχεί για περισσότερα χρόνια. Μετά τη Μακάμπι ήρθε στην Ελλάδα για να φορέσει τη φανέλα του Ολυμπιακού, με τον οποίο έπαιξε σε άλλα δυο φάιναλ-φορ (2009 και 2010, όπου συμμετείχε και στον τελικό). Ήταν ένας συλλέκτης τίτλων, αφού στην καριέρα του κατέκτησε συνολικά 14 τρόπαια, ενώ έπαιξε και σε έξι Ευρωμπάσκετ...

Εγγύηση από τη Σλοβενία

Πολύ πριν ο Γκόραν Ντράγκιτς και ο Λούκα Ντόντσιτς κάνουν τη Σλοβενία πρωταθλήτρια Ευρώπης (και τρελάνουν το ΝΒΑ) ένας συμπατριώτης τους αποτελούσε το πρότυπο του πάουερ φόργουορντ στην Ευρώπη. Ο Έτορε Μεσίνα του έδωσε μια θέση στην Βίρτους Μπολόνια όταν ήταν 21 ετών και είδαμε ένα τεσσάρι που έτρεχε σε όλο το γήπεδο σούταρε τρίποντα και... δεν έβγαινε ποτέ από την πεντάδα. Με το καλημέρα ο Σμόντις έγινε υπερπολύτιμος για την Κίντερ, η οποία το 2001 στην μοναδική Ευρωλίγκα όπου αντί για φάιναλ-φορ είχαμε σειρά τελικών, αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης (απέναντι στην Τάου).

Ο Μεσίνα τον ξαναβρήκε αργότερα στην ΤΣΣΚΑ (όπου τον είχε πάρει ο Ντούσαν Ίβκοβιτς) και μαζί κατέκτησαν άλλες δυο Ευρωλίγκες (2006, 2008) κι αφού ... πρώτα οι Ρώσοι (και ο Σμόντις) είχαν υποστεί το μεγάλο σοκ του 2005. Όταν έχασαν από την Τάου, ενώ είχαν ρεκόρ 21-1. Ο Σλοβένος ήταν ένα από τα βαριά χαρτιά της ΤΣΣΚΑ, έχοντας συνεχώς διψήφιο αριθμό πόντων και σουτάροντας με 40% από τη γραμμή του τρίποντου. Το 2008 ταλαιπωρήθηκε από τραυματισμούς, αλλά την κατάλληλη στιγμή επέστρεψε και τελείωσε τη σεζόν με 47.1 % τρίποντα έχοντας σημαντική συμβολή στο φάιναλ-φορ της Μαδρίτης.

Η εξέλιξη της θέσης του πάουερ-φοργουορντ στην Ευρώπη έχει το ονοματεπώνυμο του Σλοβένου ο οποίος ήταν και εγγύηση για να κάνει μια ομάδα πρωταθλητισμό σε πολύ ψηλό επίπεδο. Στο υψηλότερο...

Be Like Mike

Πού να το φανταζόταν το καλοκαίρι του 2003 ο Παναθηναϊκός όταν επέλεγε τον Μάικ Μπατίστ ότι ο φόργουορντ που την προηγούμενη σεζόν είχε αγωνιστεί 75 ματς με τους Μέμφις Γκρίζλις αλλά είχε και ευρωπαϊκή εμπειρία σε Βέλγιο και Ιταλία θα γινόταν ένας από τους κορυφαίους Αμερικανούς της Ευρωλίγκας. Και μάλιστα όχι στη θέση του, αλλά μέσα στο καλάθι. Ένας μύθος, πλέον, του "πράσινου" μπάσκετ, ο Μπατίστ μπορεί να μην είχε τις περγαμηνές άλλων συμπατριωτών του που ήρθαν στην Ευρώπη, έκανε όμως πολλά περισσότερα και έγινε συνώνυμο με την εποχή της παντοδυναμίας του Παναθηναϊκού.

Ο Μπατίστ έγινε μια πηγή αστείρευτης δύναμης μέσα στη ρακέτα του Παναθηναϊκού, ήταν ο παίκτης που κούμπωσε στο σύστημα του Ομπράντοβιτς και έδωσε παρών σε όλες τις κορυφαίες στιγμές της "πράσινης" ομάδας από το 2003 και μετά. Περνούσαν, μάλιστα, τα χρόνια και αυτός συνέχιζε να παίζει με την ίδια δύναμη λες και ήταν ... άτρωτος. Το 2011 ήταν 34 ετών, αλλά αυτό δεν τον εμπόδιζε να έχει τον κορυφαίο μέσο όρο πόντων (13.3) στην 9 ετή θητεία του στον ΠΑΟ (που έγινε δεκαετής, όταν επέστρεψε το 2013, μετά από μια ενδιάμεση παραμονή στην Κωνσταντινούπολη και την Εφές...

Ο Μπατίστ έβαλε ουκ ολίγες φορές πλάτη, ήταν ένας σέντερ 206 εκατοστών που νίκησε πολύ ψηλότερους αντιπάλους, ενώ οι συνεργασίες του με τον Διαμαντίδη έμειναν στην ιστορία. Η ικανότητα του να σκοράρει σε κρίσιμες στιγμές τον έκαναν ακόμη πιο απαραίτητο για τον Ομπράντοβιτς που ακόμη κι αν του πρότειναν τους καλύτερους σέντερ του ΝΒΑ, πάλι τον... Μπατίστ θα διάλεγε.

Ευτυχώς δεν πήγε στο ΝΒΑ

Πριν από λίγο καιρό ο Κάιλ Χάινς είχε δώσει μια συνέντευξη, όπου παραδεχόταν: "Το όνειρό μου ήταν να παίξω στο ΝΒΑ. Ευτυχώς που δεν τα κατάφερα, γιατί αλλιώς δεν θα είχα αυτή την τρομερή καριέρα στην Ευρώπη". Ο 34χρονος Αμερικανός unsersized σέντερ συμπλήρωσε δέκα χρόνια στην Ευρώπη και συνεχίζει απτόητος, καθώς φέτος άλλαξε σελίδα. Δυο χρόνια στον Ολυμπιακό και εφτά στην ΤΣΣΚΑ, έφταναν για τον Κάιλ που μετακόμισε στο Μιλάνο για να φορέσει τη φανέλα της Αρμάνι.

Τον Χάινς είχε δει ο Ολυμπιακός στα παιχνίδια του με την Μπάμπεργκ την σεζόν 2010-11. Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς σημείωσε το όνομά του από την δεύτερη κιόλας αγωνιστική της Ευρωλίγκας εκείνης της χρονιάς, όταν ο βραχύσωμος Χάινς είχε σκοράρει 14π στη νίκη της γερμανικής ομάδας. Ένα χρόνο μετά τον έφερνε στην Ελλάδα για λογαριασμό των "ερυθρολεύκων". Σκάρτα δυο μέτρα ο Χάινς έκανε μια επανάσταση στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, αφού όσο μπόι του έλειπε, άλλο τόσο πάθος έβγαινε από μέσα του σαν ηφαιστειακή λάβα.

Με τον Ολυμπιακό κατέκτησε δυο φορές την Ευρωλίγκα. Η ζωή του άλλαξε μονομιάς. Και πριν τελειώσει η δεύτερη χρονιά του συμβολαίου του στον Πειραιά τον είχε διπλαρώσει η ΤΣΣΚΑ. Ο σέντερ-τσέπης που μπορεί να μαρκάρει παίκτες δυο κεφάλια ψηλότερους του, έγινε συνώνυμο ... του φάιναλ-φορ.

Με τους Ρώσους κέρδισε δυο φορές ακόμη τον τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης και συμμετείχε ανελλιπώς στο φάιναλ-φορ. Μέτρησε οκτώ σερί συμμετοχές και δεν έπαιξε πέρσι, απλά και μόνο γιατί ... αναβλήθηκε η διοργάνωση στην Κολωνία. Ο Μεσίνα του εμπιστεύτηκε μια θέση στο ρόστερ της νέας Αρμάνι, πιστεύοντας ότι ο δυναμικός Κάιλ θα συνεχίσει την παράδοσή του και με τα κόκκινα των Μιλανέζων...