Ήταν όλοι τους υπέροχοι

Είναι από τις στιγμές που δεν μπορείς να μείνεις ψύχραιμος και να πούμε και την αλήθεια, ούτε θέλουμε. Πρόκειται για σκηνές που θέλεις να φωνάξεις, να παρουσιάσεις τον σοβινισμό σου και θα το κάνουμε. Εδώ το κάνουν άλλοι, χωρίς να έχουν τέτοιο ερέθισμα. Νικήσαμε γιατί ήμασταν καλύτεροι, φτάσαμε στο όνειρο γιατί
έχουμε την καλύτερη ΟΜΑΔΑ.

Από πού να ξεκινήσει κανείς…

Από τον Παναγιώτη Γιαννάκη, ο οποίος γαλουχήθηκε μέσα στις νίκες και όπως ο καλός στρατηγός οδήγησε τους παίκτες – στρατιώτες στον θρίαμβο. Ο «Δράκος» άκουσε πολλά ως προπονητής. Ποιος θα ξεχάσει το 1998 που λέγανε πολλοί ότι με τον Γιαννάκη στον πάγκο η Εθνική μας ομάδα έχει ταβάνι. Από τότε έμαθε πολλά και πλέον όλοι μπορούν να πουν ότι αυτή η ομάδα κοιτάζει μόνο τον ουρανό.

Δίπλα του, ο Λευτέρης Κακιούσης που «αποκρυπτογράφησε» τους Αμερικάνους. Σεμνός και ταπεινός και κυρίως ο μόνος που άρχισε να λέει λίγο μετά τον αγώνα με την Γαλλία ότι οι ΗΠΑ έχουν τρωτά σημεία.

Πάμε στο παρκέ…

Διαμαντίδης, ο άνθρωπος – αράχνη. Είναι μαγικός, είναι παντού και διαρκεί πολύ, όπως οι Duracell. Έπαιξε και για τον Ζήση, 38.5 λεπτά ο αθεόφοβος. Τα αμερικανάκια θα τον βλέπουν στον ύπνο τους.

Παπαλουκάς, ο μαέστρος. Μπήκε στον αγώνα και άλλαξε τη ροή του. Πάσες αλά Μάτζικ Τζόνσον και τελειώματα όπως μόνο αυτός ξέρει.

Σπανούλης, ο πραγματικός ΝΒΑer. Έδειξε στους Αμερικανούς τι θα ακολουθήσει τον χειμώνα. Έβλεπε το καλάθι σα βαρέλι.

Κακιούζης, ο αρχηγός. Έκανε το πιο μεστό παιχνίδι του. Όταν η μπάλα έκαιγε, έβαλε τις βολές και παράλληλα φρένο στο American Dream.

Σχορτσιανίτης, η μπουλντόζα. Παναγία μου ένας παίκτης! Μόλις έπαιρνε τη μπάλα οι αντίπαλοι του έτρεχαν να κρυφτούν. Έπαιζε λες και τους έκανε πλάκα.

Φώτσης, σταθερή δύναμη. Κάνει εκπληκτικό τουρνουά με λύσεις που δεν έχουν τελειωμό.

Παπαδόπουλος, ο πρώτος διδάξας. Πρώτος έδειξε το δρόμο στους άλλους ότι δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα. Τα έβαλε με τα θηρία και τα νίκησε.

Ντικούδης, ο άνθρωπος των ημιτελικών. Όπως και πέρσι στο Βελιγράδι, έτσι και φέτος στην Ιαπωνία έβαλε το… χεράκι του για να φτάσει η Ελλάδα στον τελικό. Ο λευκός παίκτης με το πιο εκρηκτικό πρώτο βήμα στον κόσμο.

Τσαρτσαρής, η ήρεμη δύναμη. Έριξε και έφαγε πολύ ξύλο, άντεξε και παρέδωσε μαθήματα ηρεμίας.

Χατζηβρέττας, ο εξολοθρευτής. Ο παίκτης των ειδικών αποστολών, παίρνει σκαλπ με εντυπωσιακό ώριμο τρόπο.

Βασιλόπουλος, το εργαλείο. Παίζει λίγο και προσφέρει πολλά. Θα έπαιζε άνετα περισσότερο σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα.

Αφήσαμε τελευταίο τον Νίκο Ζήση. Μόλις τραυματίστηκε από το (στην κυριολεξία και χωρίς εισαγωγικά) δολοφονικό χτύπημα του Βαρεχάο οι συμπαίκτες του απέδειξαν τι σημαίνει το να είσαι ομάδα. Στο πλευρό του όλοι και στον αγωνιστικό χώρο συλλογική δουλειά για να καλυφθεί το κενό του. Η σκηνή στο τάιμ άουτ που σκούπιζε τον ιδρώτα των φίλων του που έδιναν τη μάχη, πράγματι συγκλονιστική, όπως και το συρτάκι στο τέλος. Ελπίζω να μην περάσει άλλες «φουρτούνες», έχει ζήσει ήδη πολλές ο Νικόλας.