Knicks-Bulls: η εξέλιξη μιας ιστορικής κόντρας

Το ζευγάρι Knicks-Bulls ανήκει στη λίστα με τις μεγαλύτερες αντιπαλότητες στην ιστορία του ΝΒΑ. Ας θυμηθούμε το γιατί, με αφορμή όσα έγιναν τα ξημερώματα, στο παιχνίδι τους που κρίθηκε στη δεύτερη παράταση.

Knicks-Bulls: η εξέλιξη μιας ιστορικής κόντρας

Oι μεγάλες αντιπαλότητες του ΝΒΑ είναι ένα θέμα που απασχολεί και θα απασχολήσει το Contra.gr. Βλέπεις, υπάρχουν αυτοί που πρόλαβαν να τις ζήσουν. Και εκείνοι που 'χουν φροντίσει να μάθουν για εκείνες, κυρίως από sites της αλλοδαπής. Σκεφτήκαμε λοιπόν, πως θα είχε ενδιαφέρον να καλύψουμε το κενό. Ή αν θες (ετοιμάσου για κλισέ) να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι νέοι.

Με αφορμή την πρώτη συνάντηση των Knicks με τους Heat, για φέτος είχες διαβάσει την αιτία που υπάρχει μίσος μεταξύ τους. Μετά την πάσα που μας έδωσαν οι Knicks με τους Bulls, τα ξημερώματα -στο ματς που κρίθηκε στη δεύτερη παράταση, με νικητή το Chicago-, ετοιμάσου να διαβάσεις για τους λόγους που υπήρχε ένα θέμα μεταξύ τους. Πρώτα ας δούμε τα highlights του 116-115, που αφορούσε και career high του Zach LaVine (41π.).

Έχει επίσης, ενδιαφέρον το γεγονός ότι οι Knicks παρέταξαν πεντάδα με το μικρότερο μέσο όρο ηλικίας. Οι starters Frank Ntilikina, Allonzo Trier, Damyean Dotson, Noah Vonleh και Mitchell Robinson φτάνουν τα 21.8 χρόνια. Ο μεγαλύτερος είναι ο Dotson (24 χρόνων).

Για αρχή θα σου πω ότι ο Jeff Van Gundy, coach της Νέας Υόρκης την εποχή της δυναστείας των “Ταύρων”, είχε ομολογήσει ότι “έχω εμμονή με αυτούς τους τύπους. Σκέφτομαι το Chicago κάθε μέρα”. Η αλήθεια είναι ότι δεν θα γινόταν να του συμβεί κάτι άλλο. Τα ίδια είχαν πάθει και ο Pat Riley, όπως και ο Don Nelson, που προηγήθηκαν του van Gundy. Βέβαια, οι άλλοι δεν είχαν χαρακτηρίσει τον Michael Jordan “ απατεώνα, ο οποίος ξεγελάει τους αντιπάλους, δημιουργώντας την ψευδή αίσθηση της φιλίας, τους χαλαρώνει, τους κάνει να νιώθουν πως νοιάζεται για αυτούς και όλο αυτό το χρησιμοποιεί για να τους καταστρέψει”.

Ειρήσθω εν παρόδω, στο πρώτο ματς μετά τη συγκεκριμένη δήλωση (21/1), ο MJ είχε το ΝΒΑ season high των 51 πόντων. Όπως έφευγε, έβαλε το πρόσωπο του λίγα εκατοστά από αυτό του van Gundy. Μετά είπε “ δεν βγαίνω στο γήπεδο για να κάνω φίλους, αλλά για να παίξω μπάσκετ”.

Fact 1: Το επίπεδο αντιπαλότητας άρχισε να αυξάνεται -με μαθηματική πρόοδο κάθε σεζόν- από τις αρχές της δεκαετίας του '80 έως τα μέσα αυτής του '90. Σε αυτό το διάστημα, οι δυο τους συναντιόνταν σταθερά σε ματς που έκριναν κάτι. Και στο παρκέ εμφανίζονταν -συνήθως- οι δυο καλύτερες ομάδες της λίγκας και οι εκπρόσωποι των δυο μεγαλύτερων πόλεων, στην Ανατολή.

Fact 2: Τα παιχνίδια τους έκριναν συμβόλαια, ενώ όταν προστέθηκαν και οι τσακωμοί δεν υπήρχε φαν που να μην συντονίζεται με τους αγώνες τους. Να σου πω και ότι από το 1998 έως το 2001 οι Knicks δεν είχαν χάσει playoffs. Είχαν πάει δυο φορές σε τελικούς. Τη μια (1994) έχασαν από τους Rockets και την άλλη (1999) από το San Antonio.

Knicks-Bulls: η εξέλιξη μιας ιστορικής κόντρας

Fact 3: Μεταξύ του 1981 και του 1996 βρέθηκαν επτά φορές στα playoffs. Οι Bulls ήταν οι νικητές, τις έξι. Από το 1988 έως το 1993 έζησαν την πρώτη δυναστεία τους. Αν αναρωτιέσαι 'τότε προς τι η αντιπαλότητα, αφού μάλλον προς πελατειακή έτεινε η σχέση;' είσαι μικρότερος από 40 και δεν έτυχε να ζήσεις την ατμόσφαιρα. Αλλά για αυτό είμαστε εμείς εδώ.

Για αρχή δες ένα video

Πάμε τώρα, στην εξέλιξη της ιστορίας. Η πρώτη φορά που βρέθηκαν σε παρκέ ήταν το 1966, όταν οι Bulls προστέθηκε στη λίστα των οργανισμών του ΝΒΑ. Ως αντιλαμβάνεσαι, έκτοτε βρίσκονταν κάθε χρόνο. Όταν όμως, έγιναν διεκδικητές διακρίσεων ήταν που άρχισε η κόντρα. Η πρώτη φορά που βρέθηκαν στα playoffs ήταν το 1981, στο πλαίσιο του πρώτου γύρου. Το Chicago είχε στον πάγκο τον Jerry Sloan και με 'σκούπισμα' προχώρησαν οι "Ταύροι". 'Σκουπίστηκαν' στη συνέχεια από τους μετέπειτα πρωταθλητές, Celtics. Ο Sloan απολύθηκε. Το 1984, οι Bulls τράβηξαν στο Νο3 του ΝΒΑ draft τον Michael Jordan. Το '90 συνδυάστηκε με τους Scottie Pippen και Dennis Rodman, κάθισε και ο Phil Jackson στον πάγκο και άρχισε η δυναστεία. Οι Knicks έδωσαν το Νο1 του NBA draft το '85 στον Patrick Ewing. Και άρχισε το πάρτι.

Οι Bulls είχαν για ηγέτη τον ξέρεις ποιον (Michael Jordan) και οι Knicks είχαν για superstars τους Patrick Ewing και Charles Oakley. Όλο κάτι γινόταν και οι “Ταύροι” ήταν εκείνοι που προχωρούσαν στα playoffs, αλλά χρόνο με το χρόνο αυξανόταν ο δείκτης δυναμικής στα μαρκαρίσματα. Εννοώ έπεφτε ξύλο. Όχι όσο στο ζεύγος Heat-Knicks, αλλά ήταν ποιοτικό.

Δεν υπήρχε αγκώνας που να μη βρίσκει μάτι και σκριν που να μην καταλήγει τουλάχιστον σε οίδημα. Σιγά σιγά άρχισαν να προσαρμόζονται και οι διαιτητές που άφηναν πολλά -αλλιώς θα έπρεπε να σφυρίζουν ασταμάτητα.

Ο MJ είχε παραδεχθεί το 2005 πως “ό ταν αρχίσαμε να νικάμε και να περνάμε το Detroit, οι Knicks ήταν αυτοί που έγιναν οι μεγαλύτεροι αντίπαλοι μας. Προσπαθούσαν να βρεθούν εκεί όπου ήμασταν εμείς. Και εμείς προσπαθούσαμε να μείνουμε εκεί που ήμασταν. Όταν νικούσε το Detroit, είχε καθιερώσει το σκληρό παιχνίδι, το οποίο μετά προσπάθησαν να μιμηθούν όλοι. Μεταξύ τους και η Νέα Υόρκη. Εμείς βρεθήκαμε στη μέση όλου αυτού. Και τρώγαμε ξύλο. Ο Patrick υπήρξε εξόχως εκφοβιστικός”.

Ήταν μια ιστορία Δαβίδ και Γολιάθ, με τον τελευταίο να μην κάμπτεται. Γιατί ο “Air” δεν υποτίμησε ποτέ τη Νέα Υόρκη. Τουναντίον, θύμιζε σε όλους πως αυτή είναι η απειλή της δυναστείας.

“Σε κάθε ματς που παίζαμε, προσπαθούσαμε να στείλουμε ένα μήνυμα. Να διασφαλίσουμε ότι δεν θα κέρδιζαν κάτι, εις βάρος μας. Όσο ήταν εκεί ο Patrick και ο Charles με τον John (Starks), έπρεπε να είμαστε πιο δυνατοί. Πώς παίζουν αδέλφια και ο μεγάλος αδελφός οφείλει να δείξει ποιος είναι; Τους δείχναμε πού ανήκουν. Τους εξηγούσαμε ότι δεν μας ενδιέφερε ποιοι νόμισαν πως είναι. Άνηκαν όπου θέλαμε εμείς”.

Ό,τι και αν έκαναν. Όσο σκληρά και αν έπαιζαν οι Ewing, Anthony Mason, Xavier McDaniel και Charles Oakley. Για να 'δείρουν' τους αντιπάλους τους, έπρεπε να τους πιάσουν. Και αυτό ήταν δύσκολο. Δώσε λίγη προσοχή στο video που ακολουθεί. Η φάση που το γόνατο του Jordan φτάνει στο μάτι του Ewing είναι από τον Απρίλιο του '88, με τον MJ να φτάνει τους 47 πόντους.

Για όλους αυτούς τους λόγους, το ρεκόρ Bulls vs. Knicks στα playoffs ήταν 19-8 από το 1989 έως το 1993. Στο έβδομο παιχνίδι του 1992, έκανε ρεκόρ σεζόν με 42π., συμπεριλαμβανομένου του σουτ που έκρινε το αποτέλεσμα.

Τη σεζόν 1992-93, ο Jordan είχε δώσει 11 ασίστ και 22 πόντους στο τρίτο ματς και 54 πόντους, στο τέταρτο. Έκανε και ένα triple double στο πέμπτο, έτσι για τη φάση. Σημείωση: το καλοκαίρι του 1992 πήγαν όλοι μαζί (Ewing, Jordan, Pippen) στους Ολυμπιακούς, ως μέλη της Dream Team που πήρε το χρυσό.

Στους ημιτελικούς της περιφέρειας, το 1996 ο MJ είχε 33.1 πόντους ανά αγώνα. Ξεπέρασε τους 40 σε επτά από τα 27 ματς. Το μοναδικό πέρασμα της Νέας Υόρκης ήταν τη σεζόν 1993-94, οπότε όπως διάβασες πήγε στους τελικούς. Αλλά δεν φόρεσε δαχτυλίδι. Μόνο που το Chicago δεν είχε τον MJ εκείνη την περίοδο -ήταν τότε που ήθελε να δοκιμάσει το baseball. Και ο δεύτερος τίτλος των Knicks, ως πρωταθλητών Ανατολής, ήλθε στο δεύτερο 'αντίο' του Jordan. Τότε που εγκατέλειψαν την πόλη των ανέμων όσοι έδιναν τους τίτλους.

Το 2001 ο “Air” επέστρεψε στη λίγκα. Ήταν 38 χρόνων και παίκτης των Wizards. Δεν είχε χάσει όμως, το touch του. Ούτε τη διάθεση που αποκτούσε όταν επισκεπτόταν το Madison Square Garden.

Στις 22/12 του 2001 σκόραρε 39 πόντους, σε αυτό που έμελλε να είναι το τελευταίο του παιχνίδι στο 'ναό' της Νέας Υόρκης. Μετά δήλωσε “ κάποιες φορές πρέπει να 'χεις ένα αγαπημένο μέρος για να παίζεις. Το δικό μου αγαπημένο μέρος ήταν πάντα το MSG ”.

Photo: Associated Press

News 24/7

24MEDIA NETWORK