Η συνέντευξη της Μπιζέρκα Πέτροβιτς στο Contra.gr

Πίσω από το χαμόγελο της Μπιζέρκα Πέτροβιτς μπορεί να διακρίνει κανείς εύκολα τη νοσταλγία ανακατεμένη με πόνο. Εστω και αν έχουν περάσει 22 χρόνια από τη στιγμή που ο Ντράζεν άφησε την τελευταία του πνοή σ' εκείνον τον καταραμένο γερμανικό αυτοκινητόδρομο, η μητέρα του, όπως κάθε μητέρα, δεν μπορεί να ξεχάσει. Τα υγρά της μάτια προδίδουν επίσης το συναίσθημά της.

Η Μπιζέρκα όμως δεν επιτρέπει στη συγκίνηση να την κατακλύζει. Ισως γιατί στο μουσείο η ίδια έστησε στο Ζάγκρεμπ προς τιμήν του αείμνηστου γιου της, με κάποιον τρόπο ο Ντράζεν ζει ακόμα. Στις φωτογραφίες, τα μετάλλια, τα Κύπελλα, ακόμα και στα ντουβάρια.

Εκείνο το μεσημέρι του Σεπτέμβρη, η Μπιζέρκα έδειχνε στο κοινό ευτυχισμένη τη φανέλα που δώρισε στο μουσείο ο Στέφεν Κάρι του οποίου ο πατέρας υπήρξε συμπαίκτης με τον Ντράζεν. Ηταν μία ακόμη αφορμή για τη μητέρα του αδικοχαμένου "Μότσαρτ" να θυμηθεί ότι το παιδί της ζει ακόμα στις καρδιές όσων αγαπούν το μπάσκετ.

Παρακάτω θα διαβάσετε τη συνέντευξη της ίδιας, τη συνέντευξη μιας γυναίκας που στέκεται με αξιοθαύμαστο κουράγιο και αξιοπρέπεια παρά το χτύπημα της μοίρας.

Ποιο ήταν το κίνητρο για τη δημιουργία του χώρου του μουσείου;

Μετά τον τραγικό θάνατο του Ντράζεν, χιλιάδες άνθρωποι, Κροάτες και μη, επισκέφθηκαν τον τάφo του. Κατάλαβα τότε πόσο αγαπητός ήταν. Μία τόσο μεγάλη αγάπη λοιπόν άξιζε ένα ξεχωριστό χώρο τον οποίο θα μπορούσαν να επισκέπτονται αυτοί που τον θαύμαζαν. Ετσι δημιουργήθηκε αυτό το μουσείο.

Είναι εφικτό να πούμε ότι ο πόνος από το χαμό του Ντράζεν μπορεί να βρει μία ανακούφιση σ' αυτό το χώρο;

Σίγουρα είναι ένας τρόπος που διευκολύνει την ύπαρξή μου μετά το θάνατο του παιδιού μου. Ο χώρος μου δίνει την αίσθηση ότι ναι μεν ο Ντράζεν δεν ζει βιολογικά αλλά ότι υπάρχει μέσα από την αγάπη του κόσμου. Ξέρετε εδώ έχουν έρθει άνθρωποι από κάθε γωνιά του πλανήτη και μου έχουν πει ιστορίες για το παιδί μου για τις οποίες και εγώ η ίδια δεν είχα ιδέα.

Αν ο Ντράζεν ζούσε, σήμερα θα ήταν 51 χρονών. Ποια πιστεύετε ότι θα ήταν η περαιτέρω πορεία του, τι θα έκανε αν σήμερα βρισκόταν στη ζωή;

Εχω τη βεβαιότητα ότι δεν θα ήταν προπονητής όπως πολλοί θα περίμεναν. Ξέρετε γιατί; Διότι ο Ντράζεν ήταν καλλιτέχνης του μπάσκετ, όχι απλός παίκτης. Το καταλαβαίνω από τον τρόπο που και σήμερα οι άνθρωποι μιλούν γι' αυτόν. Ο θαυμασμός που έχουν στο βλέμμα τους. Ο Ντράζεν έγινε θρύλος και αυτό το συναίσθημα που πηγάζει από αυτήν την εξέλιξη είναι δύσκολο να το περιγράψω ως μητέρα του.

Ξέρουμε ότι ο Ντράζεν ήταν έτοιμος να υπογράψει στον Παναθηναϊκό το καλοκαίρι του 1993. Τι ξέρετε γι' αυτήν την υπόθεση, τι θυμάστε;

Μετά το θάνατο του Ντράζεν, ο αδερφός του ο Αλεξάντερ, βρήκε μεταξύ των προσωπικών αντικειμένων του ένα μικρό χαρτί το οποίο δεν ήταν τίποτα άλλο από μία λίστα με ομάδες στις οποίες ήθελε να παίξει. Στην πρώτη θέση της συγκεκριμένης λίστας ήταν γραμμένο το όνομα του Παναθηναϊκού. Στη λίστα υπήρχαν άλλες 6-7 ομάδες, ευρωπαϊκές αλλά και από το ΝΒΑ. Επαιζε όμως μεγάλο ρόλο για τον Ντράζεν ότι στον Παναθηναϊκό εκείνη την εποχή αγωνιζόταν ο αδελφικός του φίλος, Στόικο Βράνκοβιτς.

Η Μπιζέρκα Πέτροβιτς με το συντάκτη του Contra.gr Νίκο Γιαννόπουλο κρατώντας τη φανέλα του Στέφεν Κάρι

Τι ήταν για τον Ντράζεν αλλά και για την οικογένειά σας ο Στόικο Βράνκοβιτς;

Θα σας το πω πολύ απλά. Η οικογένεια Πέτροβιτς και η οικογένεια Βράνκοβιτς είναι ουσιαστικά μία οικογένεια. Οταν η σύζυγος του Στόικο ήταν έγκυος, ο Ντράζεν είπε ότι "αν βγει το παιδί αγόρι να το βαφτίσετε Αντόνιο". Ετσι έγινε. Γεννήθηκε ο γιος του Στόγιαν (σσ. μετά το θάνατο του Ντράζεν) και το όνομα που του έδωσαν ήταν το όνομα Αντόνιο. Είμαστε μέχρι και σήμερα απίστευτα δεμένοι, όταν τους συμβεί κάτι, είμαστε οι πρώτοι που θα το μάθουμε. Ετσι λοιπόν πριν από δύο μήνες μας τηλεφώνησαν μέσα στη νύχτα για να μας πουν ότι ο Αντόνιο πήγε στο κολέγιο του Ντιουκ. Ισως έτσι ο Αντόνιο να γίνει στο μέλλον ο διάδοχος του Ντράζεν.

Ο ίδιος ο Ντράζεν σας είχε μιλήσει ποτέ για το ενδιαφέρον του Παναθηναϊκού και για την επιθυμία του να παίξει στην Ελλάδα;

Η διαμάχη του τότε με τους Νετς τον έκανε να γυρίσει στην Ευρώπη. Ηταν σαν μία προσπάθεια αντίστασης για τον ίδιο. Είχε μία αίσθηση ότι οι Νετς δεν έδειξαν το ενδιαφέρον που άξιζε η προσφορά και το ταλέντο του. Η επιθυμία του να παίξει στον Παναθηναϊκό, εκτός από τον παράγοντα του Στόγιαν Βράνκοβιτς, είχε να κάνει και με το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι η κοίτη του αθλητισμού και των Ολυμπιακών Αγώνων. Οσες φορές αγωνιζόταν ο Ντράζεν στην Αθήνα, μου έλεγε ότι εκεί νιώθει κάτι διαφορετικό, κάτι που δεν ένιωθε σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου.

Ο Ντράζεν είναι ακόμα και τώρα πρόσωπο οικείο και αγαπητό στην Ελλάδα θα πρέπει να σας πούμε...

Το έχω καταλάβει. Από τους επισκέπτες. Και όσο οι επισκέπτες θέλουν να ακούσουν πράγματα για τον Ντράζεν, τόσο και εγώ θέλω να μάθω πράγματα για το παιδί μου. Μου αρέσει πολύ αυτή η διαδικασία.

Ποια είναι η αγαπημένη σας γωνία στο μουσείο κυρία Πέτροβιτς;

Κάθε γωνία αυτού του μουσείου για μένα είναι ξεχωριστή. Αλλά αν θα έπρεπε να ξεχωρίσω κάτι από εδώ αυτό θα ήταν οι επισκέψεις των παιδιών. Το μήνυμα που δίνουμε σ' αυτά τα παιδιά είναι το πνεύμα του Ντράζεν. Ο Ντράζεν δεν είχε ποτέ αργήσει στο σχολείο και δεν είχε πάει ποτέ αδιάβαστος. Αυτό το μήνυμα τους μεταφέρουμε. Οτιδήποτε κάνετε στις ζωές σας παιδιά, πρέπει να το κάνετε με αγάπη. Είμαι πραγματικά υπερήφανοι που τα παιδιά έρχονται εδώ με χαρά και φεύγουν μ' αυτό το ωραίο μήνυμα. Σχεδιάζουμε τώρα να κάνουμε κάτι παρόμοιο και στο Σίμπενικ, τη γενέτειρα του Ντράζεν. Θέλω να είμαι σίγουρη ότι όταν δεν θα υπάρχω, το μήνυμα του Ντράζεν θα εξακολουθεί να μεταδίδεται στα παιδιά. Σε παιδιά που δεν είχαν την τύχη να τον δουν αγωνιζόμενο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Ντράζεν Πέτροβιτς: Το κρυφό γράμμα, το χρυσό ρολόι και η εξομολόγηση

Ενα ρέκβιεμ για τον Ντράζεν Πέτροβιτς

Ο βιογράφος του Ντράζεν Πέτροβιτς στο Contra.gr

H ζωή που χάθηκε μαζί με τον Ντράζεν

PHOTOSTORY: Η ζωή που δεν έζησε ο Ντράζεν