Μπορεί ο Ζοτς χωρίς τον Ιτούδη; Οι αλήθειες για τη σχέση τους και τα αποδυτήρια

Από τη στιγμή που ο Δημήτρης Ιτούδης αποφάσισε να τραβήξει ξεχωριστούς επαγγελματικούς δρόμους από τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς ένα ερώτημα απασχολεί όλους τους φαν του συγκεκριμένου τεχνικού διδύμου. Λείπει ο κόουτς Ιτούδης από το τιμ του κόουτς Ομπράντοβιτς και αν ναι, πόσο.

Κατά τη διάρκεια της εφετινής σεζόν μάλιστα, το ερώτημα αυτό άρχισε να γιγαντώνεται και να απασχολεί σοβαρά τόσο τον κόσμο όσο και τους δημοσιογράφους που πάντα αρέσκονται σε τέτοιου είδους ιντριγκαδόρικες αναζητήσεις (και γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε που θα έλεγε και ο επίτιμος).

Για να απαντήσουμε λοιπόν στο παραπάνω ερώτημα χρειάστηκε να ταξιδέψουμε λίγο πίσω στο χρόνο και να αναζητήσουμε τη φόρμουλα επικοινωνίας μεταξύ των δύο εξαιρετικών προπονητών στο διάστημα της παραμονής τους στον Παναθηναϊκό.

Ζοτς rules όπως και να 'χει

Οταν ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς ανέλαβε την τεχνική ηγεσία των "πράσινων" το καλοκαίρι του 1999 εμπιστεύτηκε τη θέση του άμεσου ασίσταντ στον Δημήτρη Ιτούδη ο οποίος μεταξύ άλλων ήξερε να μιλά άπταιστα τη σερβική γλώσσα (λόγω των σπουδών και της παραμονής του στην πρώην Γιουγκοσλαβία).

Με τον καιρό οι αρμοδιότητες του Ιτούδη αυξήθηκαν και η εμπιστοσύνη που του έδειχνε ο Ομπράντοβιτς συνεχώς μεγάλωνε. Οχι όμως στο σημείο να παίρνει ο Ελληνας προπονητής αποφάσεις ή να επηρεάζει αποφασιστικά τον προϊστάμενό του στη λήψη αποφάσεων για το ρόστερ ή για την τακτική των αγώνων.

Συνομιλητής που θέλησε να κρατήσει την ανωνυμία του μας μετέφερε ότι ο τελευταίος λόγος άνηκε πάντα στον Ζοτς. Εχοντας χτίσει ένα τεράστιο εγώ από τις προηγούμενες δουλειές του αλλά και από τις προηγούμενες επιτυχίες του στον Παναθηναϊκό, ο Σέρβος είχε πάντα τα αυτιά του ανοιχτά έτσι ώστε να ακούει τις γνώμες των συνεργατών του αλλά τις τελικές αποφάσεις τις έπαιρνε ο ίδιος.

Οι περίφημοι καυγάδες του με τον Ιτούδη στον πάγκο (τους οποίους είχε "συλλάβει" ουκ ολίγες φορές ο τηλεοπτικός και ο φωτογραφικός φακός) δεν είχαν να κάνουν τόσο με την ουσία του πράγματος αλλά με κάποιες επί μέρους λεπτομέρειες της εκάστοτε κατάστασης. Η θέληση του Ζοτς να επιβάλλει τη δική του θεώρηση δεν αμφισβητήθηκε ποτέ και από κανέναν ούτε φυσικά από τον Ιτούδη ο οποίος ήξερε φυσικά πολύ καλά ότι ο Ομπράντοβιτς είναι αυτό που στην Ελλάδα λέμε αγύριστο κεφάλι.

Εδώ που τα λέμε το ίδιο πάνω-κάτω στοιχείο χαρακτηρίζει όλους τους Σέρβους προπονητές. Ο Ντούσαν Ιβκοβιτς έχει ακριβώς τον ίδιο τρόπο δουλειάς, ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς επίσης αποφασίζει αποκλειστικά ο ίδιος για όλα τα σημαντικά θέματα. Ο Ομπράντοβιτς λοιπόν αναλάμβανε πάντα το σύνολο των ευθυνών για τις επιλογές και πολύ συχνά βέβαια έκανε και λάθη. Ιδίως στις επιλογές παικτών υπήρξαν περιπτώσεις που το αποτέλεσμα δεν δικαίωσε τον Ζοτς, (Μπιούφορντ, Αλμπάνο, Ντελκ, Γιαφτόκας κτλ). Αλλά οι επιτυχίες στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι φυσικά ήταν τέτοιες που οι αβλεψίες στον τομέα της επιλογής των παικτών μάλλον περνούσαν σε δεύτερη μοίρα.

Συμπερασματικά, ο Ομπράντοβιτς είχε το καρπούζι είχε και το μαχαίρι σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα. Και αυτό του επέτρεπε να μην έχει σχέσεις εξάρτησης από τους άμεσους συνεργάτες του χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν τους χάριζε χώρο για να δράσουν και να “αναπνεύσουν” επαγγελματικά.

Λείπει ο... Παπαδόπουλος

Στη Φενέρμπαχτσε ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς πορεύεται μ' ένα εντελώς νέο σταφ. Ουδείς από τον Παναθηναϊκό τον ακολούθησε στη νέα του επαγγελματική αναζήτηση. Το τιμ μετράει έναν ασίσταντ Ισπανό, ένα Σέρβο και ένα Τούρκο με τον τελευταίο προφανώς να αποτελεί και το συνδετικό κρίκο του Ζοτς με το ντόπιο προπονητικό στοιχείο. Μετά από 13 συνεχούς πορείας με τον Δημήτρη Ιτούδη, ο Ομπράντοβιτς άλλαξε τελείως ρότα αφού και ο πρώην συνεργάτης του αποφάσισε να πορευτεί το δρόμο του πρώτου προπονητή.

Του λείπει όμως πράγματι τόσο πολύ; Στη Φενέρ, όπως και στον Παναθηναϊκό, ο Ζοτς είναι ο αναμφισβήτητος βασιλιάς των αποφάσεων για τα πάντα. Χρήματα, δόξα τον ... Αλλάχ, έχει πολλά στη διάθεσή του οπότε οικονομικό εμπόδιο στις επιλογές του επί της ουσίας δεν μπορεί να μπει. Τι δεν διαθέτει; Προφανώς την τεχνογνωσία του κλαμπ το οποίο έχει μεν χρήματα αλλά όχι και το know how της κατάκτησης της κορυφής.

Θυμηθείτε κάτι σημαντικό. Οταν ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς ανέλαβε τον Παναθηναϊκό το 1999, η ομάδα είχε ήδη χτίσει ένα αξιοσέβαστο όνομα στην Ευρώπη έχοντας κατακτήσει μία φορά την Ευρωλίγκα και έχοντας παίξει σε τρία σερί φάιναλ φορ. Εκτός αυτού στον οργανισμό του Παναθηναϊκού υπήρχαν άνθρωποι όπως ο Μάνος Παπαδόπουλος που ήξεραν άριστα την αγορά και διέθεταν τον τρόπο να κινηθούν με διακριτικότητα για να εξασφαλίσουν τα θέλω του κόουτς.

Η μεταγραφή του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους το καλοκαίρι του 2007 αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα. Οταν το σύνολο του ελληνικού Τύπου "έδινε" τον Λιθουανό σταρ στον Ολυμπιακό (θα θυμάστε άλλωστε ότι στο "Ελευθέριος Βενιζέλος" οπαδός των "ερυθρόλευκων" φόρεσε στον Σάρας το κόκκινο κασκόλ και αυτός το...πέταξε) ο Παπαδόπουλος βρέθηκε στη Βαρκελώνη και χωρίς κανείς να το υποψιαστεί έκλεισε τον παίκτη για λογαριασμό του Παναθηναϊκού. Εναν παίκτη που χάρισε δύο χρόνια αργότερα ένα ακόμη ευρωπαϊκό τρόπαιο στο σύλλογο.

Οι Τούρκοι λοιπόν τέτοια στελέχη με εμπειρία δεν διαθέτουν. Και προφανώς γι' αυτό το λόγο έφεραν άρον-άρον στην Τουρκία τον προηγούμενο Μάιο τον Μαουρίτσιο Τζεραρντίνι, τον Ιταλό τζένεραλ μάνατζερ που εργάστηκε με επιτυχία στο ΝΒΑ και τους Ράπτορς για 7 χρόνια. Είναι άλλωστε παλιός γνώριμος του Ζοτς από τα χρόνια του στην Μπενετόν Τρεβίζο (1997-1999).

Λείπουν και οι Ελληνες

Ακόμα και με την παρουσία του Τζεραντίνι πάντως, οι επιδόσεις του Ομπράντοβιτς στην επιλογή των παικτών αυτό το καλοκαίρι μάλλον δεν βελτιώθηκαν. Και σε αυτό ακριβώς το σημείο εστιάζουν την κριτική τους όσοι πιστεύουν ότι από τον Ζοτς λείπουν πολύ οι υπηρεσίες του Δημήτρη Ιτούδη. Ο Ομπράντοβιτς, έχοντας διαπιστώσει από πέρυσι ότι η ομάδα του χώλαινε στην οργάνωση του παιχνιδιού, προτίμησε να φέρει στην Κωνσταντινούπολη τον Χίκμαν, ένα κόμπο γκαρντ που αρέσκεται στο ... χύμα παιχνίδι και στο τρέξιμο, στιλ που ταίριαζε απόλυτα στο γρήγορο και λίγο άναρχο μπάσκετ της Μακάμπι του Ντέβιντ Μπλατ αλλά όχι και στο σκεπτόμενο μπάσκετ του Σέρβου.

Εμπιστεύτηκε επίσης τον Γκάουντλακ, ένα δεινό σκόρερ που όμως με τη δημιουργία και την οργάνωση του παιχνιδιού δεν έχει καθόλου καλές σχέσεις. Αποτέλεσμα όλων αυτών και ίσως μία έμμεση παραδοχή των λαθών, είναι η μεταγραφή του Νίκου Ζήση, ενός παίκτη που διακρίνεται για την ψυχραιμία του, την ωριμότητα των επιλογών του και την τάση του να θυσιάζεται για το καλό της εκάστοτε ομάδας του.

Ανάλογες αρρυθμίες παρουσιάζονται και στη θέση 5 για τη Φενέρ. Ο Ομπράντοβιτς εμπιστεύτηκε για τη θέση τους Σαβάς και Ζόριτς ενώ έφερε στην ομάδα και τον Ερντέν, έναν παίκτη μάλλον υπερτιμημένο και με προβληματικό χαρακτήρα. Ο Ερντέν ήρθε μάλιστα από την Εφές Πίλσεν και οι πληροφορίες αναφέρουν ότι η φυγή του ανακούφισε τον Ντούσαν Ιβκοβιτς ο οποίος δεν πετούσε ακριβώς τη σκούφια του για να παραμείνει στη δική του ομάδα ο Τούρκος σέντερ.

Είναι επίσης σημαντικό και το ακόλουθο στοιχείο. Ο Ζοτς στον Παναθηναϊκό είχε πάντα ένα σταθερό κορμό που αποτελείτο από τους καλύτερους Ελληνες παίκτες. Πρώτα ο Αλβέρτης, στη συνέχεια ο Τσαρτσαρής, μετά ο ηγέτης Διαμαντίδης ο εξαιρετικά ταλαντούχος Σπανούλης και ο Χατζηβρέττας, προς το τέλος της θητείας του ο Καϊμακόγλου και ο Βουγιούκας.

Οι Ελληνες εξασφάλιζαν την εύρυθμη λειτουργία των αποδυτηρίων και χρησίμευαν (ειδικά ο Αλβέρτης) και ως αποσυμπιεστές του άγχους για το αποτέλεσμα. Κοινώς, όταν τα πράγματα στράβωναν ο Σέρβος κόουτς είχε κάπου να ακουμπήσει, διέθετε τους στρατιώτες εκείνους που θα έπεφταν και στη φωτιά, που λέει ο λόγος, για να τον σώσουν. Στη Φενέρ να πέσει στη φωτιά ποιος; ο Σαβάς, ο Ερντέν ή ο...Σιπάχι;

Θα μπορούσε όμως να αποφύγει όλες αυτές τις κακοτοπιές ο Ομπράντοβιτς αν είχε ακόμα τον Ιτούδη δίπλα του; Αμφίβολο, λένε οι γνωρίζοντες. Διότι ο Ζοτς ακόμα και στον Παναθηναϊκό, όπως άλλωστε τονίσαμε και πιο πάνω, είχε τον τελευταίο λόγο. Και εφόσον είχε αποφασίσει να πάρει κάποιον παίκτη, κανείς μα κανείς από τους συνεργάτες του δεν ήταν σε θέση να του αλλάξει άποψη.

Ο χρόνος τελικά θα είναι ο τελευταίος κριτής των πραγμάτων. Προσώρας, ο Ιτούδης, έχοντας την ευτυχία να είναι προπονητής ίσως στον πιο ισχυρό σύλλογο της Ευρώπης, την ΤΣΣΚΑ, απολαμβάνει το αήττητό του με την ομάδα του να δείχνει πραγματικά άτρωτη. Ο Ομπράντοβιτς από τη δική του πλευρά αγχομαχά. Η Φενέρμπαχτσε, παρά τον πακτωλό χρημάτων που ξοδεύτηκαν, δεν πείθει ότι μπορεί να φτάσει μέχρι το τέλος του δρόμου.

Ποιος είναι όμως τόσο βέβαιος ότι τα πράγματα δεν πρόκειται αλλάξουν ρότα στο άμεσο μέλλον; Ο Ζοτς άλλωστε έχει αποδείξει και στο παρελθόν ότι ακόμα και στριμωγμένος στα σχοινιά μπορεί να κάνει θαύματα. Και κάπου εδώ η ατέρμονη συζήτηση ξαναέρχεται στην επιφάνεια. Μπορεί χωρίς τον Ιτούδη;

Διαβάστε ακόμη

Κόουτς, τι κάνεις;