Ο Ολυμπιακός δεν είναι… Τσεντεβίτα

Ο Γιάννης Φιλέρης γράφει για το 'δράμα' του Ολυμπιακού στην επιλογή του βασικού πλέι-μέικερ της χρονιάς. Τα τραγικά λάθη και η τσιγκουνιά του καλοκαιριού, πληρώνονται τον χειμώνα.

EUROLEAGUE / ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ - ΖΕΝΙΤ (ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: LATO KLODIAN / EUROKINISSI)
Ο Ρούμπιτ βρέθηκε σε κακή βραδιά και άφησε τον Μιλουτίνοβ να παλεύει μόνος του, στην ήττα του Ολυμπιακού με 68-77 στο ΣΕΦ από την Ζενίτ, για την 3η αγ. της Euroleague 2019-2020 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: LATO KLODIAN / EUROKINISSI

Στην ποιοτικότερη και πιο ανταγωνιστική Ευρωλίγκα όλων των εποχών, ο Ολυμπιακός διάλεξε να χτίσει μια ομάδα με υλικά δεύτερης (μπορεί και τρίτης) διαλογής. Επέλεξε ένα μοναχικό δρόμο, που ουδέποτε άλλη ομάδα της διοργάνωσης είχε δοκιμάσει (να παίζει αποκλειστικά στην Ευρώπη) και προσπαθεί να αναστρέψει μια κατάσταση η οποία δύσκολα μπορεί αλλάξει διαδρομή προς την κατηφόρα.

Ήδη μετράμε τρεις αγωνιστικές και οι «ερυθρόλευκοι» έχουν χάσει από τις δυο νεοφώτιστες ομάδες της λίγκας (Βιλερμπάν, Ζενίτ) και νικήσει τη Βαλένθια (την τρίτη «ρούκι» της σεζόν, προερχόμενη από το Eurocup). Άλλες εποχές, ο Ολυμπιακός που κάθε φορά από τα επίσημα χείλη των προέδρων του ακούγαμε ότι στοχεύει για το φάιναλ-φορ, με τέτοιο πρόγραμμα θα πανηγύριζε. Θα μπορούσε να προγραμματίσει (πολύ περισσότερο να πραγματοποιήσει) ένα 3-0 που θα του… έφτιαχνε τη διαδρομή εν όψει της δύσκολης συνέχειας. Για σκεφτείτε. Τρία ματς όλα με τις πρωτοεμφανιζόμενες ομάδες για φέτος, τα δυο μέσα στο ΣΕΦ. Άλλες εποχές όμως. Ο πήχης κατέβηκε απότομα.

Ο Ολυμπιακός έκανε μόλις μια νίκη στο θεωρητικά πιο εύκολο πρόγραμμα που μπορούσε να του τύχει. Τώρα θα αρχίσει να συναντά και τις ομάδες από το πιο πάνω ράφι. Την ερχόμενη εβδομάδα ταξιδεύει στη Βιτόρια για να παίξει με την Μπασκόνια και τη μεθεπόμενη θα βρεθεί στη Μόσχα για τη δοκιμασία με την ΤΣΣΚΑ. Οι πιθανότητες να γλιτώσει δυο ακόμη ήττες είναι πολύ μικρές, μην πούμε ότι δεν υπάρχουν κιόλας. Κινδυνεύει με το καλημέρα να βρεθεί με ένα αρνητικό ισοζύγιο σε νίκες και ήττες που οδηγεί (και μαθηματικά) στην απαξίωση από πολύ νωρίς. Θα μου πείτε, προτρέχεις, περίμενε ένα-ένα τα ματς, πολλά αλλάζουν από εβδομάδα σε εβδομάδα.

Θα συμφωνήσω, αν μιλάγαμε όμως για ομάδες που χτίστηκαν με βάση τη λογική. Δεν χρειάζεται να ανακυκλώνουμε την κριτική, όμως ο Ολυμπιακός της σεζόν 2019-20, που θα έπαιζε (όπως ήταν γνωστό) μόνο στην Ευρωλίγκα, είχε σχεδόν έξι μήνες να δημιουργήσει μια ευπρόσωπη ομάδα και έχει σχεδιάσει μια τρύπα στο νερό.

Έχουν αργήσει και οι αλλαγές

Ακόμη, όμως, και στις περίφημες αλλαγές που χρειάζονται, πάλι η ομάδα έχει αργήσει. Ναι, είμαστε ακόμη στην αρχή της χρονιάς, πολλά πράγματα διορθώνονται, λάθη καλύπτονται με μεγάλες νίκες, ωστόσο υπάρχει η ιδιαιτερότητα της μίας διοργάνωσης. Αν ο Ολυμπιακός αλλάξει τους παίκτες που απαιτείται (το παραδέχθηκε εμμέσως πλην σαφώς ο Κεμζούρα) δεν υπάρχουν καν τα ματς του πρωταθλήματος όπου οι «νέοι» θα έπαιρναν χρόνο συμμετοχής, ώστε να προσαρμοστούν. Αν υποθέσουμε γίνουν τώρα η αλλαγή, ή οι αλλαγές, οι παίκτες αναγκαστικά θα παίξουν για πρώτη φορά στην δύσκολη Ευρωλίγκα. Γι αυτό όσο νωρίτερα, τόσο το καλύτερο.

Δεν χρειάζεται κανείς να είναι ο… Γκρεγκ Πόποβιτς για να καταλάβει που αστόχησε πλήρως ο Ολυμπιακός. Η έλλειψη ικανού παίκτη στο «1» του έχει δέσει τα χέρια σχεδόν πισώπλατα. Τα γράφαμε και τις προάλλες. Η απόφαση να δοθεί η μπαγκέτα της ομάδας στον Μπόλντγουιν, ένα παίκτη χωρίς εμπειρία (ουσιαστικά ούτε στο ΝΒΑ δεν έχει αγωνιστεί με σταθερότητα, καθώς σε τρεις σεζόν μέτρησε μόλις 56 αγώνες) έμοιαζε με επιτυχημένη επιχείρηση αυτοκτονίας.

Ο 23χρονος Αμερικανός έχει εντυπωσιακά σωματικά προσόντα, μπορεί να παίξει καλή προσωπική άμυνα, σε καμιά περίπτωση όμως δεν είναι σε θέση (αυτή τη στιγμή) να εξελιχθεί σε λίντερ ομάδας Ευρωλίγκας, όπως αρμόζει στον βασικό πόιντ-γκαρντ του Ολυμπιακού. Δεν μπορεί να δημιουργήσει, μοιάζει φοβισμένος, αδυνατεί να τελειώσει φάσεις, δεν παίρνει πρωτοβουλίες. Όλα τα «δεν» μαζεμένα, για ένα παίκτη που έχει συμβόλαιο 700 χιλιάδων δολαρίων. Το χειρότερο είναι πως ο Ολυμπιακός δεν έχει τον χρόνο να τον περιμένει να βελτιωθεί.

Ο Γκος και ο Μπόλντγουϊν…

Το στρατηγικό λάθος στον σχεδιασμό ήταν τεράστιο. Όταν υποτίθεται ότι πας να πάρεις τον Σλούκα, παίκτη που αμέσως θα χριζόταν ηγέτης της επόμενης πενταετίας και χωρίς αμφιβολία, έναν από τους κορυφαίους πλέι-μέικερ στην Ευρώπη δεν είναι δυνατόν, αμέσως μετά να επιλέγεις τον Μπόλντγουιν. Πέραν του ότι τα χρήματα ήταν τα μισά, είναι η περίπτωση του παίκτη, που προκαλεί τεράστια ερωτηματικά. Από την σιγουριά, την επίγνωση και την αξία του Σλούκα, στην αμφιβολία και το ανοιχτό (μάλλον όμως χαμένο) στοίχημα του Αμερικανού. Δεν υπάρχει λογική.

Αν στον Ολυμπιακό (η διοίκηση και ο Μπλατ, δηλαδή) μετά την αποτυχία της απόκτησης του Σλούκα δεν ήθελαν να ξοδέψουν τόσα πολλά χρήματα, έπρεπε να στοχεύσουν πολύ διαφορετικά. Ειδικά όταν έμαθαν ότι ο Νάιτζελ Γουίλιαμ Γκος δεν θα έμενε στον Πειραιά και θα συνέχιζε στο ΝΒΑ. Εδώ βέβαια, να δώσουμε ένα ελαφρυντικό στους Πειραιώτες. Η βασική επιλογή για τον «άσο» της νέας σεζόν, θεωρητικά ήταν ο Γκος. Με δεδομένη την παρουσία του, ένα χρόνο πριν, η προοπτική να δούμε ένα παίκτη σαφώς πιο έμπειρο και βελτιωμένο, έμοιαζε σχεδόν σίγουρη.

Ο Μπόλντγουιν θα ερχόταν σαν συμπληρωματικός (με αυτό το σκεπτικό, ενδεχομένως να δεχθεί κανείς την επιλογή) με τον Αντώνη Κόνιαρη να έχει ένα παρόμοιο ρόλο. Δυο μέρες, όμως, μετά την απόκτηση Μπολντγουιν, ο Γκος ανακοίνωνε ότι θα μετακόμιζε στο ΝΒΑ! Ο Ολυμπιακός άφησε να εννοηθεί ότι πήγαινε για ένα ακόμη «άσο». Κι εκεί έγινε το μεγάλο σφάλμα. Δεν ξέρουμε αν ήταν επιλογή του Μπλατ, ή απλά δεν υπήρχαν διαθέσιμα χρήματα, αλλά τέσσερις μέρες μετά την απόφαση Γκος για το ΝΒΑ, ανακοινώθηκε ο… Τσέρι.

Αντί για παίκτης που θα πλησίαζε τουλάχιστον τις αποδοχές του Μπόλντγουιν (κανονικά θα έπρεπε να τις ξεπεράσει) επιλέχθηκε ένας Αμερικανός των 200.000 δολαρίων, για λύση από τον πάγκο, με λάθος όμως τρόπος. Κάπως έτσι βαφτίστηκε πρώτος πλέι-μέικερ ο Μπόλντγουιν, δεύτερος (στην ιεραρχία Μπλατ) ο Τσέρι και τρίτος ο Κόνιαρης. Σαλάτα του … ΣΕΦ, σε όλο της το μεγαλείο. Άλλο το Γκος-Μπόλντγουιν, Κόνιαρης, άλλο το Μπόλντγουιν-Τσέρι, Κόνιαρης που ο Κεμζούρα το μετέτρεψε σε Κόνιαρης-Μπόλντγουιν, Τσέρι. Τι εννοούμε;

Η περίπτωση του Αντώνη Κόνιαρη

Ο Μπόλντγουιν αποδεδειγμένα, πλέον, δεν έχει την ικανότητα να καθοδηγήσει τον Ολυμπιακό για πολλή ώρα. Δεν μπορεί και στον αρχικό σχεδιασμό δεν ήταν να κάνει αυτή τη δουλειά. Βασικός πόιντ-γκαρντ δεν μπορεί να είναι ο Αντώνης Κόνιαρης, όχι γιατί κάποια στιγμή δεν θα μπορέσει να το κάνει, είναι όμως πολύ βαρύ να φορτωθεί αυτή η ευθύνη στον 22χρονο «ρούκι» που φόρεσε τα «ερυθρόλευκα» για να έχει μια συγκεκριμένη αποστολή.

Μέχρι να το πάρει απόφαση την Παρασκευή, ότι έπρεπε να τολμήσει και να δοκιμάσει το σουτ από μακριά, δημιουργώντας απειλή, πέρασαν σχεδόν 38 λεπτά. Και το χειρότερο; Μόλις ευστόχησε σε δυο συνεχόμενα τρίποντα, είχε φτάσει την ψυχολογία του στα ύψη, έκανε ένα φάουλ και ο προπονητής … έτσι ψυχρά, τον κάθιζε στον πάγκο.

Ο Κόνιαρης, όμως, που σίγουρα μέσα στην γενική ανυπαρξία του Ολυμπιακού, είναι ίσως το μοναδικό κέρδος για φέτος, δεν πήγε στον Πειραιά για να μεταμορφωθεί ξαφνικά σε Μεσσίας. Ο Τσέρι, για τον ρόλο που τον χρησιμοποιεί ο Κεμζούρα, είναι καλός. Να μπει δηλαδή ένα πεντάλεπτο, δεκάλεπτο, να πιέσει τον αντίπαλο, να αλλάξει τον ρυθμό, να κερδίσει φάουλ. Όχι για παραπάνω, όμως. Ο Μπλατ τον είχε χρίσει σχεδόν βασικό. Δε γίνεται! Στο επίπεδο του Ολυμπιακού, τουλάχιστον.

Ο Τσέρι ήταν πρώτος πλέι-μέικερ στην Τσεντεβίτα Ζάγκρεμπ, την περίοδο 2017-18, όταν μάλιστα κατέκτησε το πρωτάθλημα και πήρε το MVP του πρωταθλήματος. Μόνο που όλοι ξέρουμε το μέγεθος του Ολυμπιακού και το αντίστοιχο της Τσεντεβίτα στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Είπαμε να πέσει ο πήχης, όχι όμως και τόσο χαμηλά.

Η λύση είναι απλή κι όσο αργεί ο Ολυμπιακός, κάνει κακό στον εαυτό του. Να αντικαταστήσει τον Μπόλντγουιν, παίρνοντας έναν κανονικό πόιντ-γκαρντ, με εμπειρία Ευρωλίγκας, που θα μπορέσει σε συγκεκριμένες στιγμές του παιχνιδιού να εκτελέσει, κυρίως όμως πρέπει να δημιουργεί. Εκεί είναι το πρόβλημα της ομάδας, γιατί αν ο Σπανούλης δεν είναι σε καλή μέρα, ή μπλοκαριστεί όπως την Παρασκευή από τον έξοχο Πονίτκα, τότε μένει αναξιοποίητη σχεδόν όλη η δύναμη πυρός (πρώτα ο Μιλουτίνοφ, μετά ο Πρίντεζης) μέσα στη ρακέτα.

Φυσικά είναι δύσκολο να βρει, αυτή την εποχή, ένα τέτοιο γκαρντ. Χρειάζεται υπέρβαση σε σκάουτινγκ και κυρίως στο οικονομικό επίπεδο. Όσο … τσιγκουνεύτηκαν το καλοκαίρι, θα πρέπει να ξοδευτούν τώρα που έρχεται ο χειμώνας. Δεν θα είναι η πρώτη φορά, άλλωστε. Κάπως έτσι την πατάνε τα τελευταία χρόνια, όταν ξεκινούν με λάθη επί λαθών στον βασικό σχεδιασμό. Αν όμως θέλει η ομάδα να γλιτώσει την διαπόμπευση στην Ευρωλίγκα, πρέπει να τολμήσει. Και να προσπαθήσει να βρει το καλύτερο δυνατό φάρμακο, γιατί μοιάζει να έρχεται βαριά ίωση…

ΥΓ: Δεν φτάνει, βεβαίως, μια αλλαγή για να σωθεί η χρονιά. Πρέπει όμως να γίνει ένα ξεκίνημα. Και όλα πάντα ξεκινούν από το «1». Αν έρθει σωστός πλέι-μέικερ πολλά διορθώνονται. Και μετά μπορεί η ομάδα να εξετάσει τις λύσεις για τις εφεδρείες στο «5» όπου κι εκεί είχαμε … εγκλήματα. Ο Ρούμπιτ δεν είναι σε καμιά περίπτωση «πέντε», ο Χαπ έχει μπροστά του μέλλον αλλά όχι σε ομάδα όπως ο Ολυμπιακός. Για την… Τσεντεβίτα, μια χαρά θα ήταν!

ΥΓ2: Λύση απαιτείται και για τον προπονητή. Να μάθουμε δηλαδή αν θα παραμείνει ο Κεμζούρα, ή θα πάει ο Ολυμπιακός σε άλλη τελική επιλογή. Να μην είναι διαρκώς το θέμα στην επικαιρότητα, γιατί και αυτό, εφόσον υφίσταται, μόνο κακό κάνει.

News 24/7

24MEDIA NETWORK