Ο Σάσο Βεζένκοφ είχε παίξει πολύ πριν από τον Σάσα στην Ελλάδα

Ο Αλέξανδρος Βεζένκοφ κάθισε στην καρέκλα του ανακρινόμενου και με το φως του λαμπατέρ να τον σημαδεύει στα μάτια κλήθηκε ν' απαντήσει σε 24 προσωπικές ερωτήσεις. Μεταξύ των όσων αποκρίθηκε, ότι θα ήθελε φερ' ειπείν να ήταν είτε δικηγόρος (αν δεν έπαιζε μπάσκετ) είτε ο Superman (αν μπορούσε να έχει υπερφυσικές δυνάμεις), παρόλο που ο Κλαρκ Κεντ ήταν ρεπόρτερ εφημερίδας, περιέγραψε ως πρότυπά του τον Ντιρκ Νοβίτσκι, κυρίως δε τον πατέρα του.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που τον εκθείαζε. Ούτε πρόκειται να είναι η τελευταία. Τον έχει τοποθετήσει πολύ ψηλά -απ' όταν πρωτοφόρεσε τη φανέλα των ακαδημιών του ΑΠΟΕΛ- και όχι άδικα, διότι ο Σάσο Βεζένκοφ (Sasho Vezenkov) ανήκε σ' ένα γκρουπ διαλεχτών μορφών των 80s που για τα δεδομένα του βουλγάρικου μπάσκετ εξασφάλισαν μια αδιαμφισβήτητη διαχρονικότητα στο πέρασμα των χρόνων. Το λαμπρότερο τέκνο όλης εκείνης της γενιάς δεν ήταν άλλο από τον Γκιόργκι Μλαντένοφ, τον 'Νίκο Γκάλη' της γείτονας όπως ήθελαν να τον αποκαλούν τότε, έχοντας δίπλα του στον Λιούμπο Αμιόρκοφ.

Έπαιξε μπάσκετ για τον πατέρα του

Ο Βεζένκοφ ο πρεσβύτερος ήταν ένα χρόνο μικρότερος του πρώτου και συνομήλικος του δεύτερου. Γεννημένος την Πρωταπριλιά του 1963 (έκλεισε πια τα 57 του) στο Μπομπόσεβο, στα δυτικά της χώρας, αφοσιώθηκε στο μπάσκετ γιατί "ο πατέρας μου το ήθελε πολύ και είμαι χαρούμενος που κατάφερα να κάνω το όνειρό του πραγματικότητα". Πολύ ψηλός δεν ήταν, ούτε δυο μέτρα καλά-καλά, αλλά φρόντιζε να εκμεταλλεύεται έξυπνα το καλοσχηματισμένο κορμί και την ταχύτητα σκέψης-δράσης για να παίζει κοντά στο καλάθι, κυρίως ως πάουερ φόργουορντ και πότε-πότε ως σέντερ.

Στα 13 του, το 1976, μετακόμισε στο Μπότεβγκραντ, 100 χιλιόμετρα μακριά, κι εντάχθηκε στην Μπάλκαν, "γιατί έτσι μου είπαν". Ήταν η εποχή που δεν έφερνες αντίρρηση στις άνωθεν εντολές, διαφορετικά ρίσκαρες. Όχι πάντως μια άσχημη εξέλιξη για τον πιτσιρικά από την επαρχεία, καθώς σταδιακά μεταπήδησε στην ανδρική ομάδα και κατέκτησε τρία διαδοχικά πρωταθλήματα (1987, 1988, 1989). Προηγουμένως και μετά την στρατιωτική θητεία του επιχείρησε να τον αρπάξει η Λέφσκι Σόφιας. Του έδωσαν σπίτι και άλλα καλούδια, ωστόσο του ίδιου και της συζύγου του Γιάνκα δεν τους άρεσε στην πρωτεύουσα και γύρισαν γρήγορα στο Μπότεβγκραντ. "Ήταν τα καλύτερα χρόνια μου στην πόλη", έχει ομολογήσει. "Οι αγώνες της ομάδας ήταν ένα γεγονός και ήταν πολύ δύσκολο να βρεθεί θέση στο γήπεδο. Υπήρχαν οπαδοί που έρχονταν 4-5 ώρες νωρίτερα, χωρίς καμία εγγύηση ότι θα καθίσουν".

Παρών στον τσακωμό Γκάλη-Ιωαννίδη

Ήταν η περίοδος που στην μπασκετική Ελλάδα είχε εγκαθιδρυθεί η αυτοκρατορία του Άρη. Τον οποίο Άρη (του Γκάλη, του Γιαννάκη και του Βράνκοβιτς) η Μπάλκαν αντιμετώπισε στην τρίτη ανεπιτυχή απόπειρά της να φτάσει στους ομίλους του τότε Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Την πρώτη φορά αποκλείστηκε από τη Μιλάνο, τη δεύτερη από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας και την τελευταία από την ελληνική ομάδα στη φάση των 16 της διοργάνωσης. Οι 'κίτρινοι' είχαν επιβληθεί στους δύο αγώνες (παρά τον τσακωμό τον Γκάλη-Ιωαννίδη) και η Μπάλκαν του Βεζένκοφ ξέμεινε ξανά στα μισά του δρόμου.

Τα 73 λεπτά του video είναι μια καλή ευκαιρία να ξεφύγεις από τον καταιγισμό ειδήσεων και πληροφοριών για τον κορονοϊό.

Υπάρχει και η ρεβάνς, στη διάρκεια της οποίας ο Μάικ Τζόουνς πετύχει ένα καλάθι απ' αυτά που σπάνια βλέπεις σε αγώνα.

Το χρυσό στην Ελλάδα

Αφού το πολιτικό καθεστώς άλλαξε στη Βουλγαρία και ο μόνιμος (από το 1954) ηγεμόνας Τοντόρ Ζιρκόφ ανατράπηκε, ο Βεζένκοφ έψαξε το μέλλον του εκτός συνόρων, περνώντας για λίγο από τη Γαλλία και προτού εγκατασταθεί μόνιμα στην Κύπρο (Ομόνοια, ΠΑEΕΚ, ΑΠΟΕΛ). Μέχρι το 1989 άλλωστε τελούσε υπό περιορισμούς και όποια μεταγραφή παίκτη σε ομάδα του δυτικού μπλοκ περνούσε πρώτα από τον κρατικό μηχανισμό. Ήταν από χρόνια διεθνής και είχε φτιάξει το όνομά του. Μόνιμο στέλεχος της Εθνικής ομάδας, είχε κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο στους Βαλκανικούς Αγώνες του 1984 (που φιλοξενήθηκαν επί ελληνικού εδάφους) και είχε συμμετάσχει στα Ευρωμπάσκετ του 1985 (Καρλσρούη, Λεβερκούζεν, Στουργκάρδη) και του 1989 (Ζάγκρεμπ), όπου στο 103-73 από την Ελλάδα είχε σκοράρει 2 πόντους. Συνολικά στο τουρνουά είχε 7.6 ανά αγώνα. Δύο χρόνια μετά στο τουρνουά της Ρώμης είχε 9.6 ανά παιχνίδι, με τους 12 από τους 48 στο σύνολο να έρχονται στο 110-83 από την Εθνική μας και άλλους 14 απέναντι στους -πριν από τη διάσπαση- Γιουγκοσλάβους, στην τελευταία παράστασή τους ως μία, ενιαία και αδιαίρετη δύναμη.

Όταν το 1995 ο Σάσα ήρθε στη ζωή του ζεύγους Βεζένκοφ, ο Σάσο έπαιζε ακόμη μπάσκετ. Πριν ασχοληθεί με την προπονητική, τις επιτελικές θέσεις που ανέλαβε ακολούθως ή τα κοινά (υποψήφιος δήμαρχος και νυν δημοτικός σύμβουλος Μπότεβγκραντ). Ο μικρός τον πρόλαβε για λίγο στο παρκέ, στα τελειώματά του όμως. Παρόλα αυτά πρόφτασε να τον μυθοποιήσει και να παραμένει μέχρι σήμερα, 25 χρόνια αργότερα, το απόλυτο πρότυπό του. Ο ήρωας του. Κι ας μην φοράει την μπέρτα του Superman.