Ο θυμός των παικτών, το καύσιμο για τη μεγάλη εκτόξευση

Αν διακρίναμε σωστά, στα πρόσωπα των διεθνών μετά την εμφατική νίκη επί της Λιθουανίας το Σάββατο, το συναίσθημα που ζωγραφιζόταν, μαζί φυσικά με την ικανοποίηση, ήταν ο...θυμός. Ναι ο θυμός. Γι' αυτά που έγιναν στη Φινλανδία, ίσως γι' αυτά που γράφτηκαν (για να το ξεκαθαρίσουμε, τα περισσότερα εξ αυτών δικαίως γράφτηκαν), σίγουρα για την εικόνα που τους αδικούσε ως παίκτες και ως προσωπικότητες.

Αυτός ο θυμός αναμείχθηκε με τα απαξιωτικά σχόλια μερίδας Λιθουανών για τον Κώστα Μίσσα και μετατράπηκε σε καύσιμο 100 οκτανίων που έδωσε την απαραίτητη ενέργεια για να εκτοξευτεί η Εθνική στους 8 του Ευρωμπάσκετ. Γιατί αυτή δεν ήταν απλή πρόκριση, ήταν εκτόξευση αφού συνοδεύτηκε από μία εμφάνιση που ακόμη και ο Γιώργος Σιγάλας χαρακτήρισε στοfacebookως “μία από τις καλύτερες στην ιστορία της ομάδας”.

ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΑΞΟΝΕΣ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ

Ακούγεται υπερβολική η άποψη του “Ράμπο”, ωστόσο με μία πιο προσεκτική ανάγνωση του αγώνα, καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα ότι δεν είναι διότι η “επίσημη αγαπημένη” είχε πράγματι πολλά χρόνια σε κρίσιμο νοκ-άουτ παιχνίδι να πιάσει τον αντίπαλο από τα μαλλιά και να τον σφυροκοπά σαν χταπόδι στο παρκέ. Το σχέδιο εφαρμόστηκε με θρησκευτική προσήλωση.

-- Δεν θα μπορούσαμε να χάσουμε από ομάδα που διαθέτει μόνο έναν χειριστή-δημιουργό της προκοπής, τον Καλνιέντις. Υπό αυτήν την έννοια, ο τραυματισμός του Λεκαβίτσιους στην προετοιμασία των Λιθουανών πρόσφερε...υπηρεσίες στην Εθνική. Η ομάδα που θα προκόψει αγωνιστικά και θα κατακτήσει μεγάλους στόχους στηριζόμενη μόνο στους ψηλούς, εν προκειμένω στους Βαλανσιούνας και Κουζμίνσκας, δεν έχει δημιουργηθεί ακόμα στον πλανήτη. Το μπάσκετ περνάει από τα χέρια και το μυαλό των κοντών!

-- Στα ριμπάουντ, κυρίως τα αμυντικά, έγινε σοβαρή και συντονισμένη δουλειά από το σύνολο της ομάδας. Είχε πει και ο Μίσσας την Παρασκευή ότι τα ριμπάουντ είναι ομαδική υπόθεση, δεν αφορά μόνο τους ψηλούς. Ο Σλούκας και οι άλλοι περιφερειακοί τον άκουσαν και έβαλαν τα δυνατά τους. Ειδικά ο άσος της Φενέρμπαχτσε έκανε το καλύτερο δυνατόν σ' ένα έτσι και αλλιώς οργιαστικό, για τον ίδιο, βράδυ, και μάζεψε 5 “σκουπίδια”.

-- Υπήρξαν σταθερά και ακλόνητα σημεία αναφοράς στην επίθεση με πολιορκητικό κριό τον Σλούκα. Την εμφάνιση ο Ελληνας γκαρντ θα την θυμάται για καιρό, είναι αυτή που πιστοποίησε με τον πιο απόλυτο τρόπο ότι ο Σλούκι έβαλε και επίσημα στο ντουλάπι του το ένδυμα του ηγέτη αυτής της ομάδας. Ενδυμα επίσημο και ακριβό.

-- Οι σέντερ μας χάρισαν ένα πολύ...σημαντικό προνόμιο στον Κώστα Μίσσα. Ηταν τόσο αποτελεσματικοί στην άμυνα ένας εναντίον ενός κόντρα στον Βαλανσιούνας που δεν χρειάστηκε να χρησιμοποιήσουμε παγίδες και να ρισκάρουμε την ισορροπία της άμυνας. Κόστισε ακριβά αυτό με τη φθορά των φάουλ (ο Παπαγιάννης αποβλήθηκε), ωστόσο άξιζε τον κόπο αφού η άμυνα παραμέινε συμπαγής, με καλές αντιδράσεις και αποτελεσματικές περιστροφές. Ο δε Μπουρούσης ήταν πραγματικά απολαυστικός στο δεύτερο ημίχρονο. Η επίδοση των 6 κλεψιμάτων φανερώνει, εκτός από μεγάλη κλάση, και μία ισχυρή επιθυμία για προσφορά και απαντήσεις από την πλευρά του αρχηγού της ομάδας.

Η ΠΙΕΣΗ ΜΑΚΡΙΑ...

Κάπως έτσι γράφτηκε η ιστορία στο παρκέ στο παιχνίδι του Σαββάτου. Και για να επιστρέψουμε στα του θυμού που επισημάναμε στο ξεκίνημα, αυτός επισημάνθηκε και με το...σύνθημα που γράφτηκε στον πίνακα των αποδυτηρίων (“σας γ..με με τον Μίσσα”) και αποκάλυψε το Σάββατο το βράδυ τοSport24.gr.Μπορεί να σας ακούγεται άκομψο, υβριστικό, ίσως απρεπές αλλά βγάζει προς τα έξω την αίσθηση ότι οι διεθνείς παίζουν πλέον και για τον προπονητή τους. Και για μία ομάδα δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία όταν η σχέση προπονητών-παικτών φτάνει σ' αυτά τα επίπεδα χημείας.

Η συνέχεια πλέον αντιμετωπίζεται-δικαίως- χωρίς μεγάλο άγχος. Με την πρόκριση στους 16 η Εθνική έσωσε την αγωνιστική αξιοπρέπειά της. Μ' αυτή στους 8 έπιασε τα γνωστά της-τον τελευταίο καιρό-στάνταρ και πλέον βάζει πλώρη για την υπέρβαση. Χρειάζεται μία ακόμη νίκη για να τα καταφέρει. Ας μην γελιόμαστε, η πρόκριση, ειδικά εφέτος, στη ζώνη των μεταλλίων, θα αποτελεί επιτυχία ασύλληπτου μεγέθους με δεδομένη την τρικυμία του Ελσίνκι και την απουσία του Γιάννη Αντετοκούνμπο.

Ολα τα παραπάνω δεν μπορούν βέβαια να δώσουν...συγχωροχάρτι. Οι ανορθογραφίες ούτε πρέπει να ξεχαστούν ούτε να μπουν κάτω από το χαλί μίας ενδεχόμενης επιτυχίας. Ακόμα και το χρυσό μετάλλιο να κατακτηθεί, η ομοσπονδία οφείλει να κάνει την αυτοκριτική της για τους χειρισμούς της στην υπόθεση του Αντετοκούνμπο, την απαξίωση του θεσμού του ομοσπονδιακού προπονητή και την εν γένει καθυστέρηση στις αποφάσεις και να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις της εποχής. Με πιο τρόπο, ας το βρει η ίδια.Oι αλλαγές όμως πρέπει να γίνουν, η Εθνική θα παίξει προκριματικά το φθινόπωρο, ας μην το ξεχνάμε αυτό.

ΥΓ. Πως το είπε ο Κώστας Παπανικολάου; Λόγω του Γκάλη βγάζουμε το ψωμί μας; Αν αυτό ισχύει για τους παίκτες μία, για τους δημοσιογράφους ισχύει δέκα. Τεράστιε Νικ, μέλος πια τουHall of Fame,ένα ευχαριστώ είναι πολύ λίγο.