Οι ιστορίες του Κώστα Παπανικολάου…

Παιδί ήσυχο, με έντονη αγάπη για τις ρίζες του. Ωραίες οι παρέες, οι βόλτες και τα κορίτσια, αλλά ο Κώστας όταν ξεκλέβει χρόνο, πατάει γκάζι για τα Τρίκαλα. Εκεί όπου γεννήθηκε αλλά δεν έζησε λόγω της δουλειάς των γονιών του. Τα παιδικά του χρόνια είχαν έντονο χρώμα Γρεβενών. Εκεί τον εντόπισε ο Γιώργος Σφαιρόπουλος (αδερφός του Γιάννη) και τον πήγε στον Άρη. Έπειτα τα πράγματα δρομολογήθηκαν από μόνα τους. Ο Ολυμπιακός ανταποκρίθηκε στις διαπραγματεύσεις με τον Δαμιανίδη (ο Παναθηναϊκός ήθελε τον παίκτη αλλά έβρισκε υπέρογκο το ποσό) και επένδυσε ένα και κάτι εκατομμύρια ευρώ, για την απόκτηση του.

Για τον παππού στα Τρίκαλα

Η ζωή μακριά από τα Τρίκαλα και τον αγαπημένο του παππού, δημιούργησε μεγαλύτερη προσμονή για το αγαπημένο του πρόσωπο. Είναι ο άνθρωπος που εμπιστεύεται και ακούει. Τον στερήθηκε στα παιδικά του χρόνια καθώς μεγάλωσε σε άλλη πόλη, τον απολαμβάνει τώρα ως ένας από τους κορυφαίους σουτέρ της Ευρώπης. Ο παππούς του Παπανικολάου είναι ο άνθρωπος που αφιερώνει κάθε του επίτευγμα.

Αυτές οι λεπτομέρειες αποκαλύπτουν το χαρακτήρα ενός ανθρώπου, πόσω δε μάλλον ενός παιδιού. Το να περιμένει πως και πως να συναντήσει τον παππού σε απόσταση 330 χιλιομέτρων, είναι ένα δείγμα ότι όντως δεν έχει καβαλήσει καλάμι, όπως λένε όσοι το γνωρίζουν λίγο καλύτερα. Σέβεται, ακούει, δεν είναι ξερόλας. Αυτά είναι τα μεγάλα προσόντα του Πανανικολάου.

Η σχέση με τον παππού “σημάδεψε” τον Παπανικολάου. Αποτέλεσε την ασπίδα όταν τα εφηβικά χρόνια παρουσίαζαν τους πρώτους πειρασμούς. Ποτέ δεν τους λάτρεψε, τους απέφυγε όντας καλά οχυρωμένος.

Όταν έφτασε στην Αθήνα από τον Άρη, κυκλοφορούσε με ένα αυτοκίνητο στο οποίο χωρούσε ίσα ίσα. Δεν ήθελε να προκαλεί, αναλάμβανε όμως ένα μεγάλο ρίσκο τραυματισμού. Τα τελευταία χρόνια η… βλάβη αποκαταστάθηκε, για να μπορεί να μετακινείται ως μπασκετμπολίστας, και κυρίως για να ταξιδεύει με ασφάλεια στα Τρίκαλα.

Σουτ και στα ρεπό!

Η παρέα του παραμένει η ίδια. Οι “σειρές” του στον Ολυμπιακό, Μάντζαρης, Κατσίβελης. Εντός και εκτός γηπέδων μαζί. Συχνάζουν στα Νότια Προάστια. Κοντά στο ΣΕΦ για να είναι εύκολη πρόσβαση στο πρώτο σπίτι του. Το γήπεδο. Εργατικός όσο λίγοι. Προπονείται κυρίως εκτός προγράμματος. Κάθε μέρα είναι στο παρκέ του ΣΕΦ, ακόμη και στα ρεπό. Αμέτρητα σουτ σε κάθε ομαδική ή ατομική προπόνηση. Με αυτόν τον τρόπο φτάνεις στο 63,6% (ποσοστό επιτυχίας στα τρίποντα). Άλλος δρόμος δεν υπάρχει και αυτό ο Παπανικολάου το κατάλαβε μικρός. Τον βοήθησε και το περιβάλλον.

Ανέπτυξε το ταλέντο του, δεν το άφησε να μαραζώσει. Η δουλειά και τα αποτελέσματα πλάθουν το χαρακτήρα του και ο Ολυμπιακός είναι στην ευχάριστη θέση να διαθέτει μια ισχυρή προσωπικότητα με άφθονο ταλέντο στη θέση 3.

“Εμένα εννοεί ή το Δημήτρη Παπανικολάου;”

Μαζί με όλα τα άλλα, ο 22χρονος Παπανικολάου, πλέον έχει και μεγάλη αυτοπεποίθηση. Το βλέπεις την ώρα που σουτάρει. Νιώθει ότι ακόμη και αν επιχειρήσει από το κέντρο, η μπάλα θα βρει στόχο. Δεν είναι μόνο η βελτίωση που έχει στα στατιστικά του, είναι και η απόλυτη ισορροπία που έχει αποκτήσει μέσα στο παιχνίδι του. Ξέρει ακριβώς πότε να κάνει το σουτ, πότε να δώσει πάσα, πότε να τρέξει, πότε να κόψει το σουτ του αντιπάλου. Επίσης, έχει βάλει ακόμη ένα στοιχείο που δεν είχε τα προηγούμενα χρόνια. Κατεβάζοντας τα πόδια του, μπορεί να παίξει πολύ καλή άμυνα και σε περιφερειακούς παίκτες. Σε αυτό τον βοήθησε πολύ ο Ντούσαν Ίβκοβιτς. Ο προπονητής που τον έριξε για πρώτη φορά στη βασική πεντάδα με τον Παπανικολάου να αναρωτιέται μεταξύ σοβαρού και αστείου: “εμένα εννοεί ή πήραμε το Δημήτρη Παπανικολάου;”.

Παρόλα αυτά που έχει καταφέρει, και είναι πολλά για την ηλικία του, παραμένει προσγειωμένος. Υπάρχουν περιστατικά που το επιβεβαιώνουν. Το καλοκαίρι του 2011 όταν τέθηκε στο τραπέζι θέμα ΝΒΑ, απάντησε: “Ποιος εγώ; Που να πάω χωρίς σουτ και χωρίς ντρίμπλα;”. Πόση ακόμη αυτογνωσία να ζητήσει κανείς από ένα παιδί 20 ετών (τότε); Η αυτογνωσία, δεν είναι αδυναμία. Είναι ο οδηγός βελτίωσης. Μέσα σε 16 μήνες το σουτ είναι για ΝΒΑ, απομένει η ντρίμπλα…

Το “feeling” για τη Νέα Υόρκη

Το υπερατλαντικό ταξίδι για τον Παπανικολάου είναι ένας στόχος, ένας προορισμός. Κανένα όμως ονειρεμένο ταξίδι δεν γίνεται χωρίς θυσία, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς ιδρώτα. Το περασμένο καλοκαίρι, κι ενώ βρισκόταν με την εθνική ομάδα στη Βραζιλία, ένιωθε έντονα την αύρα της Νέας Υόρκης. “Δεν θα δω τα ντραφτ. Θα είμαι στη Νέα Υόρκη”, έλεγε σε συμπαίκτες στην εθνική ομάδα. Οι επιλογές όντως τον έφεραν στο νούμερο 48 των Νικς, αλλά από αυτή την επιβράβευση μέχρι την καταξίωση υπάρχει ακόμη δρόμος. Ο Παπανικολάου το ξέρει…