Τελικός χωρίς… ομάδες. Αλήθειες και ψέματα για την αναβολή του τελικού κυπέλλου στο μπάσκετ

Κι επιτέλους έναν τελικό χωρίς κύπελλο «Ζευς». Χωρίς αστυνομία, μόνο με τα Κ9, άντε και κανένα λαμπραντόρ. Με κόσμο που αγαπάει το μπάσκετ. Να μην αφήσουμε κανέναν άλλο να μπει. Εμείς μέσα, να κλέψουμε μπάλες και να παίξουμε το παιχνίδι μας. Όπως το αγαπάμε και θα συνεχίσουμε να το αγαπάμε ότι και να κάνουνε. Ούτε μαθητές από το 3ο γυμνάσιο Καραβάδου, ούτε παιδιά από τον βρεφονηπιακό σταθμό «η φωλιά του Ηρώδη», ούτε από νήπια από μαιευτήριο.

Όλοι όσοι αισθάνθηκαν ότι προσβάλλονται από τους κοκκινοπράσινους μάο μάο και κυρίως από αυτούς που ποτέ δεν ασχολήθηκαν σοβαρά να δημιουργήσουν ένα περιβάλλον ώστε είτε να εκπολιτιστούν οι μάο μάο είτε να την βγάζουν με φωτογραφίες των ομάδων τους.

Όλοι όσοι βαρεθήκαμε τόσα χρόνια τον Βασιλακόπουλο να θέλει να είναι αφεντικό σε κάτι μικρό, συνοικιακό(μην εκπλήσσεστε για την διάλυση της Α1 εδώ κι έξι χρόνια) και τελικά οι περισσότεροι να σέρνονται στα πόδια του αντί να τον τιμήσουν, του αξίζει διότι υπήρξε ο μεγαλύτερος παράγοντας στην ιστορία του αθλητισμού, δείχνοντάς του την έξοδο από το μπάσκετ και την είσοδο στον ιδιωτικό βίο.

Όλοι όσοι βαρεθήκαμε παράγοντες και «παράγοντες» που για το μικροσυμφέρον τους δεν έχουν κανένα πρόβλημα να διαλυθεί το άπαν σύμπαν διότι έτσι, ίσως, μπορεί να πάρουν ένα κύπελλο και μετά να κλείσουν το μάτι…πονηρά. Όλοι αυτοί που όταν παίζουν οι ομάδες τους ασχολούνται 100. Ούτε άνθρωπος παραπάνω.

Όλοι όσοι βαρεθήκαμε προπονητές και παίκτες οι οποίοι στα λόγια σταματούν την βία, φεύγουν από τα γήπεδα μόλις κτυπηθεί συνάδελφός τους. Προπονητές και παίκτες που ευχαριστούν τον υπέροχο λαό ότι κι αν συμβεί.

Όλοι όσοι βαρεθήκαμε την Πολιτεία τόσα χρόνια να προσπαθεί να …κλέψει λίγο από την δόξα των αθλητικών επιτυχιών, αλλά να αρνείται να δώσει πραγματικές λύσεις όταν ενσκύπτουν προβλήματα. Οι ίδιοι που πιθανώς να έχουν παραδώσει, κάποια στιγμή θα γίνει πάντως, την χώρα σε ξένα χέρια.

Όλοι όσοι βαρεθήκατε εμάς τους δημοσιογράφους να αποθεώνουμε την μία ημέρα και να καταβαραθρώνουμε την άλλη. Να βαφόμαστε, από μέσα αλλά πολύ έντονα, τα χρώματα των αιωνίων. Να έχουμε εγκαταλείψει την πραγματική αποστολή του επαγγέλματος, δηλαδή την είδηση, την πληροφόρηση, και γινόμαστε σταρ ανοίγοντας την πόρτα για τον κάθε τυχάρπαστο που πιάνει ένα μικρόφωνο και δηλώνει δημοσιογράφος επειδή λέει την γνώμη του, χωρίς ποτέ να έχει ασχοληθεί με το ρεπορτάζ. Με την δουλειά του δηλαδή.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Δεν θα μάθουμε ποτέ την αλήθεια όσο ρεπορτάζ κι αν γίνει. Αν όμως υπήρξε έστω κι ένας άνθρωπος στον Παναθηναϊκό που πίεσε ή έστω κράτησε παθητική στάση μπροστά στην αναβολή θεωρώντας ότι αυτή θα βοηθήσει να ετοιμαστεί καλύτερα η ομάδα , τότε θα πρέπει να τον πάρουν με τις κλωτσιές διότι αυτή η νοοτροπία δεν συνάδει με πέντε ευρωπαϊκά.

Όσο για τον Ολυμπιακό; Δεν περιμένει κανείς κάποια παρέμβαση. Ούτως ή άλλως η ομάδα που θεωρητικά όρθωνε ανάστημα στον Βασιλακόπουλο, τώρα τον χειροκροτεί. Γιατί; Για μία θέση στους αγώνες της ερήμου.