Το 'The Way Back' δεν είναι άλλη μια αθλητική ταινία

"Ο πατέρας μου δεν με συμπαθούσε ιδιαίτερα. Από τη στιγμή που του είπα πως θα παίξω μπάσκετ, άρχισε να μου δείχνει περισσότερη προσοχή. Συνειδητοποίησα ότι δεν είχε αγαπήσει εμένα, αλλά αυτά που μπορούσα να κάνω στο γήπεδο. Πέρασα πολλά χρόνια, κάνοντας κακό στον εαυτό μου, γιατί προσπαθούσα να κάνω κακό στον πατέρα μου. Ώσπου έπαψα να ασχολούμαι με το μπάσκετ".

Ο Τζακ Κάνιγχαμ ήταν ο ηγέτης της ομάδα του σχολείου του, την τελευταία φορά που μετείχε στα playoffs. Ήταν τόσο καλός που είχε πλήρης υποτροφίες από κολέγια. Τις απέρριψε όλες. Έγινε εργάτης σε οικοδομή. Και αλκοολικός. Δεκαπέντε χρόνια αφότου αποφοίτησε, η ομάδα που τίμησε χρειαζόταν προπονητή. Τον ενημέρωσε ο ιερέας που ήταν υπεύθυνος του σχολείου. Εκείνος χρειαζόταν να καταπιαστεί με κάτι, για να μη σκέφτεται -τη ζωή του, τους δαίμονες του. Έμαθε στα παιδιά τις λέξεις 'εμπιστοσύνη', 'πίστη', να μη τα παρατούν, να παλεύουν για να ξεπεράσουν τις -όποιες- αντιξοότητες. Παράλληλα, θύμιζε όλες αυτές τις συνθήκες στον εαυτό του. Σύντομα η πόλη είδε πως η ομάδα δεν ήταν όσο κακό ήταν το ρεκόρ της. Κι εκείνος ότι δεν είναι 'ξοφλημένος' ως άνθρωπος. Κάποια στιγμή, παιδική του φίλη του λέει αυτό που θα δεις ευθύς αμέσως -και ενδεχομένως να είναι η μεγαλύτερη αλήθεια. “Δεν μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε, είναι να επιλέξουμε πώς θα προχωρήσουμε πώς τα εμπρός”.

Στην ταινία “The Way Back” τον Κάνιγχαμ υποδύεται ο Μπεν Άφλεκ. Ο Μπεν Άφλεκ δεν μπορούσε να υποδυθεί τον Κάνιγχαμ, όταν του έγινε η σχετική πρόταση. Είχε άλλη προτεραιότητα. Επρόκειτο να μπει σε κέντρο αποτοξίνωσης από το αλκοόλ. Είπε πως αν ταίριαζαν τα προγράμματα, θα το έκανε. Αλλά εκείνη την περίοδο, δεν μπορούσε να ασχοληθεί με κάτι άλλο πέραν του εαυτού του.

“Η πρώην σύζυγος του, Τζένιφερ Γκάρνερ μου τηλεφώνησε και μου είπε πως ο Μπεν είχε πάρει μια μπάλα του μπάσκετ μαζί του, στο κέντρο. Μου ζήτησε να μην 'σκοτώσω' την ταινία -να μην ακυρώσω την παραγωγή της. Να την κάνω. Μαζί του”. Ο Γκάβιν Ο Κόνορ, σκηνοθέτης της ταινίας και εκ των συγγραφέων, συναντήθηκε με τον Άφλεκ, στο κέντρο. “Περάσαμε μισή μέρα μαζί, προσπαθώντας να βρούμε έναν τρόπο να κάνουμε μαζί τη δουλειά, γιατί πρωτίστως έπρεπε και χρειαζόταν να είναι νηφάλιος. Έφυγε από το κέντρο, μια μέρα πριν αρχίσουμε τα γυρίσματα. Τις πρώτες ημέρες, είχαμε έναν 'ωμό', ευάλωτο τύπο στα γυρίσματα”. Ο ρόλος που υποδύθηκε ήταν ενός τύπου που πάλευε με τον αλκοολισμό. “Είχε σκηνές που ήταν ξεκάθαρα επώδυνες, έντονες, 'μαύρες'. Υπέφερε. Το να το βλέπεις αυτό, να το καταγράφεις ήταν κάποιες φορές κάτι πολύ δύσκολο. Ήταν όμως, και κάθαρση, γιατί αυτή είναι η δουλειά ενός ηθοποιού: να μπει σε αυτά τα συναισθήματα, να φτάσει σε μέρη που είναι ειλικρινή, βαθιά και αληθή”.

Αυτό που ξεκίνησε ως sports movie -χωρίς να αποφύγει τα εμπνευσμένα κλισέ για τη σημασία της προσπάθειας και της πίστης- έγινε εξιλέωση, μέσω μιας αφήγησης που, όπως γράφει το Vox, παρουσιάζει πόσο 'σκοτεινοί' και 'διαλυμένοι' μπορούν να γίνουν οι άνθρωποι. Χωρίς φίλτρα. Ξεκαθαρίζει πως δεν υπάρχει εύκολος τρόπος να βγεις από τα σκατά. Ότι ο πόνος δεν φεύγει, αν δεν προσπαθήσεις πολύ και πως κανένα πρόβλημα δεν θα λυθεί, χωρίς να ασχοληθείς με αυτό. Και για να γίνουν όλα αυτά, πολλές φορές είναι αρκετό το πρώτο βήμα.

YΓ: Την πρώτη εβδομάδα της προβολής, η ταινία 'έβγαλε' 8.500.000 δολάρια, από 2.020 'σινεμά' -και δεδομένου του κορονοϊού. Η παραγωγή της κόστισε 21 εκατομμύρια -πριν το μάρκετινγκ. Το (κινουμένων σχεδίων) 'Onward', που ήταν στο Νο1 της εβδομάδας, 'έβγαλε' 40 εκατομμύρια σε 4.310 θέατρα.