Το WNBA ρισκάρει τη ζωή της καλύτερης παίκτριας του

Είναι η MVP του WNBA το 2019 (για δεύτερη φορά στην καριέρα της). Πρωταθλήτρια με τις Washington Mystics. Στα 31 ματς της ομάδας της, είχε 19.5π (51.5%δ, 43%τρ, 97.4%β) 8.3ρ, 2.2 ασίστ. Στα 30 της χρόνια η Έλενα Ντέλε Ντον είναι η καλύτερη παίκτρια (ή εν πάση περιπτώσει μια από τις τρεις κορυφαίες) στις ΗΠΑ και κανονικά θα έπρεπε να μετράει ώρες για να ξεκινήσει τους αγώνες της στη Φλόριντα, στην 'φούσκα' του γυναικείου ΝΒΑ, που ξεκινάει στις 25 Ιουλίου, λίγες μέρες πριν από το τζάμπολ στους άντρες. Μόνο που η πανύψηλη (1.96) Έλενα ζει με την αγωνία για το αν θα πρέπει να ταξιδέψει στη Φλόριντα. Αν δεν πάει θα χάσει τον μισθό της από τις Μίστικς. Αν πάει όμως κινδυνεύει η ζωή της. Γιατί η Έλενα, πάσχει από μια σπάνια ασθένεια, την οποία αντιμετωπίζει παίρνοντας 64 χάπια την ημέρα! Το ανοσοποιητικό της σύστημα είναι ιδιαίτερα ευάλωτο. Και στη Φλόριντα, ο κορονοϊός επελαύνει.

Update: Η Έλενα Ντέλε Ντον θα πληρωθεί κανονικά και θα εξαιρεθεί από την αγωνιστική δράση, λόγω της ασθένειας της.

Η Ντέλε Ντον πήρε η ίδια το λόγο στο the players' tribune και με ανοιχτή επιστολή της, αποκαλύπτει το πρόβλημα της υγείας της και την στυγνή απόφαση της υγειονομικής επιτροπής του WNBA να μην της δώσει την αυτονόητη εξαίρεση από τους αγώνες! Η Αμερικανίδα βάζει στο τραπέζι και ένα πολύ σημαντικό θέμα, θυμίζοντας ότι οι μισθοί των γυναικών που παίζουν επαγγελματικό μπάσκετ δεν είναι ίδιοι με εκείνους των ανδρών. Για ορισμένες, μάλιστα, ακόμη και τις καλύτερες τίθεται θέμα, ακόμη και επιβίωσης.

Μη ξεχνάμε επίσης ότι η Ντέλε Ντον ζει σε μια χώρα στην οποία το σύστημα υγείας εξυπηρετεί μόνο εκείνους που είναι ασφαλισμένοι ή έχουν χρήματα να πληρώσουν. Οι υπόλοιποι μπορούν απλά να πεθάνουν.

Η 30χρονη παίκτρια πάσχει από την ασθένεια βορρελίωση, ή νόσος του Λάιμ (Lyme Disease) που προκαλείται από το βακτήριο Borrella Burgdoferi το οποίο μεταδίδεται μέσω τσιμπήματος από τσιμπούρι. Έχει συμπτώματα γρίπης, προκαλεί μυοσκελετικά προβλήματα, νευρολογικά, ψυχιατρικά και καρδιακά. Δεν ξέρουμε πως προσβλήθηκε από το βακτήριο η Ντελε Ντον, ωστόσο, η επιστολή της ξεκινάει, με μια γροθιά στο στομάχι όλων μας:

"Παίρνω 64 χάπια την ημέρα. Εξήντα τέσσερα χάπια. Δηλαδή 25 πριν από το πρωινό, 20 αμέσως μετά, 10 πριν από το γεύμα και άλλα 9 πριν πέσω στο κρεβάτι. Παίρνω 64 χάπια ημερησίως και νιώθω σαν να με σκοτώνουν σιγά-σιγά. Κι αν δεν με σκοτώνουν απευθείας, σίγουρα με κάνουν να αισθάνομαι πολύ άσχημα. Μια τόσο μακρόχρονη φαρμακευτική αγωγή, είναι κακό για σένα. Είναι και το ρίσκο που αναλαμβάνεις, το επεξεργασμένο ψεύδος το οποίο λες στο σώμα σου, ώστε να σκέφτεσαι πως όλα πάνε καλά. Ένας ατέλειωτος, εξοντωτικός, δυστυχής κύκλος. Όμως δεν μπορώ να κάνω κι αλλιώς".

Κάπως έτσι μια νεαρή γυναίκα, μια επιτυχημένη αθλήτρια μάς βάζει στον εφιαλτική της καθημερινότητα. Δεν είναι εύκολο να συνειδητοποιείς ότι αυτή η παίκτρια που θαυμάζουν χιλιάδες μέσα στο γήπεδο, βλέπει τη ζωή της να κρέμεται από μια κλωστή, από τα χάπια που παίρνει με ευλαβική προσοχή κάθε μέρα, που περνάει, είτε παίζοντας μπάσκετ, είτε κάνοντας όνειρα για το μέλλον της. Αν κάνει...

Πάσχει από το σύνδρομο Lyme, όπως αποκαλεί εν συντομία την ασθένειά της και για να ισορροπήσει ο οργανισμός της, για να ελέγξει την εξέλιξη της ασθένειας της, πρέπει να παίρνει όχι ένα και δυο, αλλά 64 χαπάκια κάθε είδους και χρώματος. Μόνο έτσι θα παραμείνει υγιής, ώστε να μπορεί να παίζει μπάσκετ, να εισπράττει τον μισθό της με τον οποίο ζει την οικογένειά της (από το 2017 είναι παντρεμένη με την Αμάντα Κλίφτον).

Η φωτογραφία που δημοσιεύει με τα χάπια τα οποία λαμβάνει κάθε μέρα είναι τρομακτική, όπως και η ίδια η ασθένειά της, για την οποία παραδέχεται πως έπρεπε να μιλήσει νωρίτερα, ώστε να βρει ακόμη μεγαλύτερη βοήθεια και υποστήριξη στην αντιμετώπισή της.

Η εμφάνιση του κορονοϊού προκάλεσε νέα δεδομένα στη ζωή της που εδώ και δέκα χρόνια συμβαδίζει με την ασθένεια. Η Έλενα είναι ήδη ανοσοκατασταλμένη, δηλαδή, πολύ ευάλωτη σε κάθε είδους ιό, όπως ο COVID 19. Το ανοσοποιητικό της σύστημα μπορεί να καταρρεύσει ακόμη και από ένα απλό κρυολόγημα.

"Αυτό είναι κάτι με το οποίο έπρεπε να ζήσω. Όταν λοιπόν έμαθα ότι οι άνθρωποι με ευάλωτο ανοσοποιητικό σύστημα είναι σε μια ομάδα πολύ υψηλού κινδύνου, πήρα όσες δυνατόν περισσότερες προφυλάξεις. Χειρίστηκα τον κορονοϊό όπως κάθε άτομο ομάδας τέτοιου κινδύνου. Σαν ζήτημα ζωής ή θανάτου" συνεχίζει στην επιστολή της και προσθέτει:"Έτσι όταν έμαθα ότι το WNBA ξεκίνησε το πρότζεκτ της φούσκας έδωσα μεγάλη προσοχή στα μέτρα ασφαλείας και υγιεινής που θα έπαιρναν στη Φλόριντα. Ξέρω καλά πόσο δούλεψαν πολλοί άνθρωποι για να προστατεύσουν τους παίκτες και τις παίκτριες, όσο το δυνατόν περισσότερο. Στην πραγματικότητα είναι σχεδόν απίθανο να κρατήσεις τον COVID 19, ολοκληρωτικά έξω από την φούσκα. Μετά τα κρούσματα άρχισαν να αυξάνονται στη Φλόριντα. Ακόμη κι αν η φούσκα ήταν το πιο ασφαλές μέρος στη Φλόριντα, αν έπρεπε να πάω στο νοσοκομείο και ήταν υπερπλήρες; Τι θα γινόταν;

Ήθελα να αγωνιστώ, φοβόμουν όμως κιόλας. Μίλησα με τον προσωπικό γιατρό μου, για τα σχέδια της λίγκας και μου είπε ότι θα ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνο να βρεθώ εκεί.

Όταν η λίγκα σκέφτηκε την καθιέρωση εξαίρεσης υγείας από τους αγώνες στην "φούσκα" (δηλαδή ναι μεν δεν αγωνίζεσαι, δεν χάνεις όμως και το συμβόλαιό σου) δεν δίστασα αν έπρεπε να υποβάλλω το αίτημα, ή όχι. Και δεν χρειαζόμουν, βέβαια, ένα ιατρικό συμβούλιο της λίγκας, για να μου πουν ότι το ανοσοποιητικό μου σύστημα βρίσκεται σε υψηλό κίνδυνο. Σε ολόκληρη την καριέρα μου παίζω έτσι. Ζω έτσι! Είμαι σε ομάδα υψηλού κινδύνου".

Η στυγνή απόρριψη από το WNBA

Και μόνο αν δημοσιοποιούσε το πρόβλημά της , η Έλενα Ντελε Ντον, προφανώς και θα έπαιρνε πρώτη απ' όλες την ιατρική εξαίρεση. Αποφάσισε να ακολουθήσει το πρωτόκολλο. Ο γιατρός των Μίστικς και ο γιατρός που με παρακολουθεί για την ασθένειά μου, έγραψαν εκθέσεις με τις οποίες υποστήριζαν το απολύτως λογικό αίτημα της.

Η ολυμπιονίκης του Ρίο (και παγκόσμια πρωταθλήτρια με την Εθνική Ομάδα των ΗΠΑ το 2018) έπεσε από τα σύννεφα όταν λίγες μέρες αργότερα το ιατρικό συμβούλιο του WNBA απέρριπτε την αίτηση να της χορηγηθεί η εξαίρεση λόγω υγείας.

"Μου άφησαν δυο επιλογές. Ή να ρισκάρω τη ζωή μου. Ή να παραιτηθώ του μισθού μου" γράφει και παραδέχεται: "Ειλικρινά, αυτό με πόνεσε πολύ και με έκανε να νιώσω και λίγο αφελής. Ξέρω ότι οι αθλητές δεν πρέπει να μιλάμε για τα συναισθήματά μας, αλλά αυτή τη στιγμή με κατακλύζουν πάρα πολλά. Δεν έχω τα χρήματα ενός παίκτη του ΝΒΑ. Δεν επιθυμώ επίσης να εμπλακώ σε ένα πόλεμο με τη λίγκα και δεν μπορώ να κάνω και έφεση.

Ένιωσα τεράστια απογοήτευση. Ήρθε η δική μου λίγκα, ένα μέρος που ήταν για μένα ένα όνειρο ζωής, που έδωσα το αίμα, τον ιδρώτα και τα δάκρυά μου για εφτά-οκτώ χρονιές, να μου πει ότι κάνω λάθος με το ίδιο μου το σώμα. Να μην πιστεύω τον γιατρό μου. Ότι προσποιούμαι ανικανότητα. Ότι προσπαθώ να ξεφύγω από τη δουλειά και απλά να πάρω τα χρήματα του συμβολαίου μου. Ναι, έτσι νιώθω ότι μου φέρονται.

Μάλλον γι' αυτό στους περσινούς τελικούς αγωνίστηκα με τρεις δισκοκήλες στην πλάτη μου! Γι αυτό προπονούμαι συνεχώς, όταν δεν με βλέπει κανείς, όταν δεν παίρνω το μισθό γιατί απλά δεν έχουμε αγώνες. Γι αυτό έκανα βουτιές με τα 196 εκατοστά μου, γι αυτό δεν ξέρω πως είναι να μην έχεις πρησμένα γόνατα και αστραγάλους. Γι αυτό παίρνω 64 χάπια την ημέρα..."

Τα αδιέξοδά της είναι φανερά. Μια κορυφαία μπασκετμπολίστρια βλέπει το ίδιο το WNBA να την μεταχειρίζεται σαν τη χειρότερη απατεώνισσα.

Δεν θέλει να ανακοινώσει, όπως λέει, κάτι. Τα έγραψε, όμως, όλα αυτά για τρεις πολύ σημαντικούς λόγους:

"Πρώτον: Ξέρω ότι πέρασε πολύς καιρός, που δεν δημοσιοποίησα τη μάχη μου απέναντι στην ασθένειά μου, μια μάχη προσωπική για πολλά χρόνια. Ζητώ συγγνώμη που δεν έκανα όσα έπρεπε νωρίτερα. Έχω όμως πλέον το βήμα να το πράξω και να βοηθήσω. Ελπίζω αυτή να είναι μια αρχή

Δεύτερον: Γνωρίζω ότι το δίλημμα το οποίο αντιμετωπίζω, ή ρισκάρω την υγεία μου, ή παραιτούμαι του μισθού μου, δεν είναι μοναδικό. Εκατομμύρια Αμερικανοί είναι σε χειρότερη κατάσταση από τη δική μου και αντιμετωπίζουν παρόμοια διλήμματα. Κάποιοι μάλιστα πρέπει να συμβιβαστούν με ακόμη πιο άσχημες συνθήκες. Εκατομμύρια απ' αυτούς τους ανθρώπους είναι άνεργοι. Εκείνοι του διαφορετικού χρώματος, ειδικά όσοι ανήκουν στην LGBTQ κοινότητα, είναι άστεγοι, δεν έχουν κοινωνική ασφάλιση, πεινάνε. Θέλω να εκφράσω την απόλυτη αλληλεγγύη μου σε όλους...

Θα ήθελα, μάλιστα, να πω και αυτό που έμαθα καλύτερα από κάθε τι άλλο, από την εμπειρία της ασθένειάς μου: "Υπάρχουν τόσα πράγματα για τον κόσμο, που δεν τα ξέρουμε καν".

Το συνειδητοποίησα όταν άρχισαν τα πρώτα συμπτώματα της αρρώστιας. Είχα ημικρανίες, νυχτερινές εφιδρώσεις, ένιωθα κουρασμένη. Ήμουν πολύ άσχημα, σχεδόν όλη την ώρα. Κι όμως δεν είχα την παραμικρή ιδέα τι μου συνέβαινε. Τι είχα. Ούτε οι γιατροί, επίσης. Ο καθένας έλεγε το δικό του. Αν δεν πήγαινα σε ένα ειδικευμένο γιατρό, μπορεί και να μην είχα μάθει ποτέ. Αλλά ακόμη και τότε, πάλι δεν είχα ξεκάθαρη εικόνα για την θεραπεία μου.

Μεγαλώνοντας κανείς χωρίς προβλήματα υγείας, νομίζει ότι όλα είναι άσπρο μαύρο. Αρρωσταίνεις πας στο γιατρό και γίνεσαι καλά. Έτσι σκεφτόμουν κι εγώ. Μέχρι που με χτύπησε η Lyme και άρχισα να νιώθω τα χτυπήματα. Δώδεκα χρόνια τώρα εξακολουθώ να τα δέχομαι. Κάνω ένα δικό μου ταξίδι...

Κάπως έτσι ένιωσα, καθώς από την μια η πανδημία στην οποία έπρεπε να προσαρμοστούμε και από την άλλη οι τελευταίες εβδομάδες ακτιβισμού, που μας έδωσαν έμπνευση. Μας έκαναν να αναθεωρήσουμε πάρα πολλά από τις παλιές δομές της κοινωνίας μας. Ένιωσα ότι όλος αυτός ο χρόνος ήταν ένα παρόμοιο ταξίδι, με τους ανθρώπους να ανακαλύπτουν πράγματα που δεν γνώριζαν για τον κόσμο και συνειδητοποιούν ότι πρέπει να αρχίσουν να μαθαίνουν...

Να το θέσω και αλλιώς. Ποτέ δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τι μπορεί να περνάει κάποιος ή τι έχει περάσει, όπως ακριβώς ουδείς μπορεί να καταλάβει τι περνάμε εμείς και τι έχουμε περάσει. Κάτι που σημαίνει ότι πρέπει να ακούμε ο ένας τον άλλον, να μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλο, με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ταπεινότητα.

Ελπίζω κάποια μέρα το WNBA να φιλοδοξεί να κάνει το ίδιο.".