Panini για το αρχείο, Panini και για τις αναμνήσεις

Για κάποιους η συλλογή των αυτοκόλλητων Panini είναι ένα παιχνίδι. Για κάποιους άλλους είναι μια παραδοσιακή αρχειοθέτηση μεγάλων διοργανώσεων. Κάθε συλλέκτης έχει τις δικές του συνήθειες, τις δικές του προτιμήσεις και κυρίως, τον δικό του τρόπο να γεμίζει άλμπουμ και αναμνήσεις. Χάρης Σταύρου, Στέφανος Μακρής και Λεωνίδας Πιστιόλης, τρεις εραστές της κορυφαίας μπασκετικής Λίγκας του πλανήτη, βρέθηκαν στο House Twenty Four για να ανοίξουν φακελάκια της συλλογής ΝΒΑ 2018-2019 , να ανταλλάξουν διπλά και να θυμηθούν τα παιδικά τους χρόνια που ήταν γεμάτα από σκισμένα φακελάκια και διπλά/τριπλά χαρτάκια.

Ο ΧΑΡΗΣ ΣΤΑΥΡΟΥ ΔΗΛΩΝΕΙ... ΕΘΙΣΜΕΝΟΣ

Υπάρχουν συλλέκτες και συλλέκτες Panini . Υπάρχουν αυτοί που γεμίζουν άλμπουμ και τα αποθηκεύουν, υπάρχουν εκείνοι που αγοράζουν πλήρεις συλλογές και τις κρατούν σφραγισμένες, υπάρχω κι εγώ που κάνω και τα δύο! Ένα άλμπουμ κολλάω, ένα βάζω στην άκρη. Δεν θα περάσει όμως μέρα που δεν θα ανοίξω ένα φακελάκι για να μυρίσω την κόλλα των αυτοκόλλητων, δεν θα περάσει μέρα χωρίς να ασχοληθώ έστω μερικά λεπτά με κάποια συλλογή, ποδοσφαιρική ή μπασκετική, δεν έχει απολύτως καμία σημασία.

Κούτες ολόκληρες έχω στο σπίτι μου, αυτοκόλλητα παντού, σε κάθε δωμάτιο, στο πίσω μέρος του κινητού μου, στο αυτοκίνητο, παντού. Τα χρόνια όντως περνούν, όπως λέει ο Στέφανος Μακρής, πολλά αλλάζουν γύρω μας, ξεχνάμε συνήθειες δεκαετιών, αλλάζουμε ρουτίνα και τρόπο πληροφόρησης, κάποια πράγματα όμως μένουν αναλλοίωτα και ένα από αυτά είναι η αγάπη μας για την Panini.

Είχα την τύχη να ταξιδέψω την Άνοιξη του 2016 στη Μόντενα, στην πόλη της Panini, του Λουτσιάνο Παβαρότι και του Έντζο Φεράρι. Ήταν μία από τις πιο όμορφες εμπειρίες της ζωής μου και η στιγμή που κατάλαβα πως όσα χρόνια κι αν περάσουν, τα... χαρτάκια θα παραμείνουν μία από τις αγαπημένες μου ασχολίες. Είναι μοναδικό το συναίσθημα να μπαίνεις στο εργοστάσιο από το οποίο ξεκινούν όλα , η σχεδίαση, η εκτύπωση, η κοπή, η ταξινόμηση και η διανομή των αυτοκόλλητων που καταλήγουν στα χέρια μας. Η μυρωδιά της κόλλας, τα χαμόγελα των ανθρώπων που εργάζονται εκεί, αυτή η retro... εσάνς δείχνουν γιατί η Panini αντέχει στον χρόνο.

Όταν κανονίσαμε με τον Στέφανο και τον Λεωνίδα να βρεθούμε στο House Twenty Four για να "εξερευνήσουμε" την συλλογή ΝΒΑ 2019-2020, ανυπομονούσα να ανοίξω την κούτα στην οποία υπήρχαν τρία άλμπουμ και δύο κούτες με 100 φακελάκια. Πήρα μαζί και παλαιότερες συλλογές ΝΒΑ και γίναμε ξανά παιδιά... Ναι, η Panini απευθύνεται και σε μικρά και σε μεγάλα παιδιά, ωστόσο οι αναμνήσεις είναι εκείνες που κάνουν πάντα τη διαφορά.

Ο ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΜΑΚΡΗΣ ΘΥΜΑΤΑΙ ΑΓΩΝΙΑ ΚΑΙ ΔΙΠΛΑ

Panini...Μία λέξη, χιλιάδες αναμνήσεις. Για να είμαι ειλικρινής, τηνPaniniτην είχα συνδέσει στο μυαλό μου για χρόνια με το ποδόσφαιρο, κυρίως επειδή θυμάμαι να μαζεύω σαν τρελός τα αυτοκόλλητα πριν από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 στην πρώτη συμμετοχή της Ελλάδας. Το πέρασμα στο μπάσκετ και το ΝΒΑ πήγε τη σχέση σε άλλο επίπεδο.

Όλη διαδικασία με τηνPaniniμοιάζει με ιεροτελεστία. Πάντα έτσι ήταν. Η αρχή γινόταν με το άλμπουμ και τα πρώτα αυτοκόλλητα που έπαιρνες στα χέρια σου. Μετά το πρώτο φακελάκι που άνοιγες, η αγωνία μήπως είσαι αρκετά τυχερός ώστε να βρεις τον αγαπημένο σου παίκτη, ο οποίος στη δική μου περίπτωση ήταν και είναι ο Ντιρκ Νοβίτσκι. Αν δεν έβρισκες τον αγαπημένο σου παίκτη, ήθελες τουλάχιστον να βρεις έναν Έλληνα. Είτε αυτός ήταν ο Κώστας Κουφός παλαιότερα, είτε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, ο Γιώργος Παπαγιάννης ή ο Τάιλερ Ντόρσεϊ.

Αφού έβλεπες τα χαρτάκια, ακολούθως περνούσες στο πιο όμορφο κομμάτι: Την στιγμή που θα κολλήσεις το αυτοκόλλητο στο άλμπουμ προσέχοντας ώστε να μπει ακριβώς στο πλαίσιο. Το τελευταίο σημείο, ειδικά αν είσαι ψυχαναγκαστικός όπως η αφεντιά μου, μπορούσε να σε τρελάνει.

Διανύοντας τα πρώτα "άντα", οι αναμνήσεις που έρχονται στο μυαλό από κάθε αυτοκόλλητο είναι περισσότερες από όσες μπορώ να διαχειριστώ. Θυμάμαι ότι πήγαινα στο σχολείο για να ανταλλάξω τα διπλά χαρτάκια. Ήλπιζα ότι κάποιος θα είχε αυτό το χαρτάκι που μου έλειπε για να συμπληρώσω μία ομάδα ή μία σελίδα. Όταν βρισκόταν κάποιος με το αυτοκόλλητο που μου έλειπε, αισθανόμουνι μία πρωτόγνωρη αγαλλίαση. Ήμουν πάλι παιδί.

Τα χρόνια έχουν περάσει. Οι ρυθμοί είναι πιο γρήγοροι από ποτέ και πολλά πράγματα έχουν ξεπεραστεί. Είναι όμορφο όμως να ξέρεις ότι κάποιες παραδόσεις παραμένουν ίδιες. ΗPaniniπροσφέρει το... ρετρό και τις αναμνήσεις, ωστόσο με κάποιο τρόπο δεν έχει μείνει πίσω στις εξελίξεις. Τουναντίον, μοιάζει πάντα να βρίσκεται ένα βήμα μπροστά από αυτές, δίνοντάς σου αυτό που ψάχνεις.

Ένα άλμπουμ, ένα φακελάκι, ένα αυτοκόλλητο τη φορά για να νιώθεις πάλι παιδί. Μέχρι το επόμενο φακελάκι, το επόμενο αυτοκόλλητο και την επόμενη αγωνία για να δεις ποιον παίκτη θα προσθέσεις στο άλμπουμ.Είναι τόσο απλό όλο αυτό, αλλά και τόσο όμορφο.

ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΑ "ΜΕΤΑΛΛΙΚΑ" Ο ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΠΙΣΤΙΟΛΗΣ

Αν και ακραιφνής μπασκετικός, ομολογώ ότι στην παιδική ηλικία το έκανα κι εγώ το παραστράτημα μου. Και τα άλμπουμ της Panini έπαιξαν μεγάλο ρόλο σε αυτό. Δεν θυμάμαι εάν το πρώτο που αγόρασα ποτέ με το χαρτζιλίκι του μπαμπά ήταν το 1986 ή το 1990. Ήταν σίγουρα όμως σε ένα από αυτά τα δύο Παγκόσμια Κύπελλα. Στο Μεξικό ή στην Ιταλία. Ήταν εκείνα τα άλμπουμ που άρχιζαν με τα stickers των logos των προηγούμενων Παγκοσμίων Κυπέλλων, ακολουθούσαν τα γήπεδα της διοργάνωσης και εν συνεχεία μία προς μία οι ομάδες, με όλους τους παίκτες και τα στοιχεία του καθενός.

Δεν υπήρχαν πολλά extra stickers τότε και αν δεν με απατά η μνήμη μου, μεταλλικά ήταν μόνο τα σήματα των ομοσπονδιών της κάθε χώρας. Εκείνη την εποχή πάντως, τα άλμπουμ τηςPaniniγια ένα μικρό παιδί σαν εμένα δεν ήταν μόνο ένας τρόπος να περνάς την ώρα σου και να ανταλλάσσεις αυτοκόλλητα με τους φίλους σου. Ήταν και ένα είδους... αρχείου, καθώς περιείχαν το πρόγραμμα όλων των αγώνων και φυσικά (ως μελλοντικός δημοσιογράφος) μία από τις αγαπημένες μου -καθημερινές- συνήθειες ήταν να καταγράφω σε αυτά τα σκορ όλων των αγώνων, από τον πρώτο γύρο μέχρι τον τελικό. Το Παγκόσμιο Κύπελλο και τα άλμπουμ της Panini πηγαίναν μαζί εκείνα τα χρόνια.

Τα άλμπουμ του ΝΒΑ ακολούθησαν πολλά χρόνια αργότερα. Και έγιναν εξίσου αγαπημένα. Δεν είχα ποτέ κάποιο αγαπημένο αυτοκόλλητο στη συλλογή μου, κάποιο που να μου αρέσει περισσότερο απ’ όλα τα υπόλοιπα, ανέκαθεν όμως είχα μία προτίμηση στα "μεταλλικά", σε αυτά που είχαν σχέση με την ιστορία (είτεHall of Fameήταν, είτεlegendsκαιpassing the torchονομάζονταν) και φυσικά σταlogosκαι στις εμφανίσεις των ομάδων. Και φυσικά τρελαινόμουν εάν δεν μπορούσα να συμπληρώσω αυτά των Νιου Γιορκ Νικς, της αγαπημένης μου ομάδας.Αυτά όμως. Ώρα να αρχίσω να συμπληρώνω το άλμπουμ της σεζόν 2018/19...