O πιο βάρβαρος τελικός στην ιστορία του Ολυμπιακού

Γιατί οι "ερυθρόλευκοι" έχουν να δώσουν την πιο απαιτητική μάχη που έδωσαν ποτέ στην Ευρώπη; Ποιοι είναι οι λόγοι που κάνουν την αποστολή τους να μην μοιάζει με καμιά προηγούμενη; Ο Γιάννης Ζωιτός από την Κωνσταντινούπολη εξηγεί πώς ο Ολυμπιακός θα κυνηγήσει άλλο ένα δικό του παράσημο ανδρείας.

ÅÕÑÙËÉÃÊÁ / ÖÅÍÅÑÌÐÁ×ÔÓÅ - ÏÓÖÐ / EUROLEAGUE / FENERBAHCE - OLYMPIAKOS (Eurokinissi Sports)
papanikolaou olympiakos fener EUROKINISSI SPORTS

Από το 1994, όταν στο Τελ Αβίβ άγγιξε για πρώτη φορά την ευρωπαϊκή κορυφή, μέχρι το 2015 που διεκδίκησε το στέμμα της "βασίλισσας" Ρεάλ μέσα στη Μαδρίτη και κατέκτησε τρία τρόπαια, ο Ολυμπιακός δεν έχει παίξει άλλο τέτοιο παιχνίδι.

Για μια σειρά από χειροπιαστούς λόγους οι "ερυθρόλευκοι" καλούνται όχι μόνο να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους, αφού υπερβάσεις έχουν καταφέρει πολλές και μπορούν να πλουτίσουν εκδίδοντας τον απόλυτο οδηγό "επιβίωσης". Τώρα όμως θα κληθούν να γκρεμίσουν τα τείχη της Πόλης για να φύγουν θριαμβευτές. Ειδάλλως θα οπισθοχωρήσουν ένα βήμα και θα περηφανευτούν απλώς για το ότι ακόμη μια σεζόν έφτασαν μέχρι το τέλος της διαδρομής και ηττήθηκαν στη γραμμή τερματισμού. Ίσως από το φώτο φίνις.

Είναι βέβαιο πως ο Ολυμπιακός θα μπει ατρόμητος στη μάχη και με τα "όπλα" που διαθέτει. Αυτά που τον έφεραν μέχρι εδώ, αυτά που μόλις πριν από περίπου 40-45 ώρες εξόντωσαν τον πρώτο βασικό εχθρό με τη μορφή αρκούδας, πέρασαν το προτελευταίο level χωρίς να χάσουν ζωή και βρέθηκαν μπροστά στον υπέρτατο "κακό" του παιχνιδιού. Αυτόν που υποστηρίζεται από το λογισμικό. Και σπανίως χάνει σ' αυτές τις περιπτώσεις.

Ουδέποτε στο παρελθόν οι Πειραιώτες βρέθηκαν σε ανάλογη θέση. Ούτε κόντρα στη Ρεάλ του Άρβιντας Σαμπόνις το '95 ούτε με Μπαρτσελόνα δυο φορές ('97, '10), πόσο μάλλον με την ΤΣΣΚΑ το 2012, όταν πήγαν στο Final-4 ως το απόλυτο αουτσάιντερ, δεν τους υπολόγιζαν, και άνευ πίεσης έγραψαν την ιστορία τους από την αρχή.

Η υπάρχουσα κατάσταση αυξάνει κατακόρυφα το βαθμό δυσκολίας γιατί:

-- η διοργάνωση γίνεται σ' ένα γήπεδο που το βράδυ της Κυριακής θα έχει 12.000 φανατισμένους Τούρκους. Τούρκους που όχι απλά ζητωκραυγαζουν για την ομάδα τους. Τούρκους που ουρλιάζουν σε κάθε φάση, αλλαλάζουν Τούρκους που ξελαρυγγιάζονται στο για να επιδράσουν στο παιχνίδι, να επηρεάσουν αντιπάλους και διαιτητές. Κόλαση! Όποιος δεν ήταν μέσα στον ημιτελικό με τη Ρεάλ Μαδρίτης, είναι σχεδόν αδύνατο ν' αντιληφθεί το γεγονός. Ούτε ο διπλανός σου σ' άκουγε... Και σε τέτοιες περιπτώσεις η παράδοση είναι εκκωφαντικά με τον... γηπεδούχο.

-- η Φενέρμπαχτσε είναι φτιαγμένη για να παίξει έναν τέτοιο αγώνα. Το ροτέισον δεν έκλεισε στα πλέι οφ, ήταν μονίμως "κλειστό" καθ' όλη τη διάρκεια της σεζόν. Είτε λόγω τραυματισμών είτε λόγω επιλογών, μόλις οκτώ παίκτες είχαν +15 λεπτά ανά παιχνίδι εφέτος. Είναι ως εκ τούτου προσαρμοσμένη να παίζει με λίγους και από καλούς μέχρι πολύ καλούς. Ακόμη και στο φινάλε της σεζόν που όλοι αυτοί θα έπρεπε όχι να νιώθουν, αλλά να είναι κουρασμένοι, μοιάζουν πιο φρέσκοι απ' όσο πριν από τρεις και τέσσερις μήνες.

-- ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς δεν είναι Λάσο ή και Ιτούδης αν θέλετε. Προς Θεού κακοί δεν μπορεί να είναι δυο προπονητές που πήραν τις τελευταίες δύο Ευρωλίγκες. Φωτιά να πέσει να κάψει τον υπολογιστή. Αλλά ιδίως ο Ισπανός και λιγότερο ο Έλληνας θέλουν να βαδίσουν με το δικό τους μπάσκετ και όπου τους βγάλει. Δεν θα προσαρμοστούν όπως ο "Ζοτς", δεν θ' αλλάξουν αυτοί μήπως κι αλλάξει το μομέντουμ. Οι επεμβάσεις πέρα από το πλάνο, αυτό που παίζουμε, είναι συγκεκριμένες. Αντίθετα ο Σέρβος χτίζει πολλές φορές την ομάδα του πάνω στην αντίπαλό της, με το ρίσκο της ήττας αλλά ταυτόχρονα πολλές πιθανότητες ανταμοιβής.

-- Φαινομενικά η Φενέρμπαχτσε ταιριάζει πολύ πιο πολύ στην ελληνική ομάδα. Το σύστημα όμως με δυο "πύργους" στη ρακέτα (Βέσελι, Ούντοχ) δεν ματσάρεται εύκολα από τον Ολυμπιακό, ο οποίος έχει μάθει να παίζει μ' ένα κορμί πίσω και τον Πρίντεζη ή τον Αγραβάνη στο "4". Μόνη λύση η φθορά των αντιπάλων ψηλών με φάουλ για να μην παίξουν πολύ ταυτόχρονα και ο "Ζοτς", δεδομένου ότι δεν βάζει τον Πέρο Άντιτς, να υποχρεωθεί σε χαμηλά σχήματα που θα φέρουν και τον δυνατό Παπαπέτρου στο ποστ.

-- ο Κάλινιτς εξελίσσεται σε μια μηχανή εξολόθρευσης αντιπάλων. Ακόμη κι όταν βρεθεί να παίζει ένας μ' έναν τον Σπανούλη ή τον Γκριν θ' ανταποκριθεί. Δεν είναι τυχαίο πως έπαιξε περισσότερο απ' οποιονδήποτε άλλο παίκτη της Φενέρμπαχτσε στον ημιτελικό.

Τι έχει ο Ολυμπιακός ν' αντιπαρατάξει στα παραπάνω επιχειρήματα. Όλα όσα τον έχουν κατατάξει στην κορυφή της λίστας με τις "refuse to lose" ομάδες όλων των εποχών. Χημεία και εμπιστοσύνη του ενός προς τον άλλον. Τσαγανό και παλικαριά. Θάρρος, θράσος κι ένταση στις δυο πλευρές του παρκέ. Κυρίως όμως μάτι που γυαλίζει περισσότερο απ' όσο αστράφτουν συνδυαστικά τα μάτια του Τζακ Νίκολσον στη "Λάμψη" και του Ρόμπερτ ντε Νίρο στον "Ταξιτζή". Μπαστική τρέλα εν πολλοίς, την οποία ο Βασίλης Σπανούλης εξήρε το Σάββατο στις δηλώσεις του. Αυτή που γεννά αδούλωτα σύνολα.

Φτάνουν; Ίσως, μπορεί, ενδεχομένως. Θα γνωρίζουμε σίγουρα πριν φύγει η 21η Μαϊου, η ημέρα που γιορτάζει ο ιδρυτής της Πόλης! Αν ο Ολυμπιακός επιστρέψει στον κολοφώνα της ευρωπαϊκής δόξας τους, θα πρόκειται για κάτι μοναδικό, αναμφίβολα ΑΡΤΙΟΤΕΡΟ από το ΑΠΡΟΣΜΕΝΟ που είχε ο θρίαμβος του 2012. Κι αν υποταχθεί στο τέλος της ημέρας, θ' αλλάξει κάτι; Απολύτως τίποτα. Θα έχει χαθεί μονάχα μια μάχη από τις 37 που έδωσε από τον Οκτώβριο. Το Βελιγράδι θα έρθει, ούτως ή άλλως, πιο κοντά...

News 24/7

24MEDIA NETWORK