Ο Γιώργος είναι... κολοσσός!

Τα υλικά από τα οποία φτιάχνονται οι πραγματικά μεγάλοι, οι ξεχωριστοί αθλητές, δεν έχουν να κάνουν με το καθαρά αθλητικό κομμάτι.

Τέλος πάντων, υπάρχουν και άλλα τεσσάρια στην Ευρώπη με τα ίδια ή και ανώτερα προσόντα από τον Γιώργο Πρίντεζη. Πιο αλτικοί, καλύτεροι σκόρερ, περισσότεροι μυώδεις κτλ. Ποιος άλλος όμως έχει το δικό του σθένος, το κουράγιο, βρε αδελφέ, να πατήσει παρκέ μετά από δύο χαμένες βολές που προς στιγμήν έθεσαν εν αμφιβόλω τη νίκη και να καθαρίσει την μπουγάδα με την μπασκετική μαγκιά του; Με σκορ, άμυνες, ριμπάουντ, κερδισμένα φάουλ!

Αυτός είναι ο "Πρι", αυτό είναι το καλύτερο τεσσάρι στην Ευρώπη, αυτός είναι ο ηγέτης του Ολυμπιακού, τώρα που ο Σπανούλης βρίσκεται στη φάση της επανόδου και δεν έχει επανακτήσει πλήρως τα σκήπτρα της ηγεσίας. Και ο μπασκετικός αυτός γίγαντας όσο μεγαλώνει γίνεται και καλύτερος! Και δες τον, φίλε αναγνώστη, να διαπιστώσεις πλέον πως πασάρει και πως βλέπει την πάσα ακόμη και από πολύ δύσκολες γωνίες.

Η αυτοπεποίθηση του ανδρός χτυπάει κόκκινο και αυτό πλέον είναι ορατό διά γυμνού οφθαλμού. Και όσο σκέφτεται κανείς ότι ο εν λόγω μέχρι τα 26 του παρέμενε απλά ένας καλός και χρήσιμος παίκτης, συνειδητοποιεί πόσο μεγάλη είναι η μπασκετική πρόοδος τα τελευταία 6 και κάτι χρόνια. Από εκείνο το καλοκαίρι του 2011 που στερήθηκε τις διακοπές, έβαλε κάτω το κεφάλι, έχυσε κιλά ιδρώτα και είπε στον Ιβκοβιτς "κόουτς, τώρα είμαι διαφορετικός, δώσε μου την ευκαιρία". Εκείνος του την έδωσε και γράφτηκε εκείνη τη σεζόν η εποποιία της Πόλης με το καλάθι του "Πρι" να μένει ως μία all time classic σκηνή στο πέρασμα του χρόνου.

ΕΙΝΑΙ "ΜΑΓΕΙΡΑΣ" ΤΕΛΙΚΑ Ο ΛΑΣΟ;

Θα μπορούσε βέβαια ο Ολυμπιακός να μην κάνει επίκληση στον οίστρο του Πρίντεζη και να μην οδηγηθεί καν στο μεγάλο ρίσκο της παράτασης. Στο τρίτο δεκάλεπτο μια χαρά την έκανε τη δουλειά συντρίβοντας τη γραμμή ψηλών της Ρεάλ (που είναι έτσι και αλλιώς ελλιπής). Οι παίκτες του Σφαιρόπουλου έδωσαν στους αντιπάλους τους και κατάλαβαν, πληγώνοντάς τους συνεχώς μέσα από το "ζωγραφιστό".

Σ' όλο αυτό το διάστημα ο Ολυμπιακός αγωνιζόταν χωρίς τον Βασίλη Σπανούλη. Ο Λαρισαίος σταρ ήταν πενταδάτος στην επιστροφή του στην Ευρωλίγκα, έδειξε φρέσκος και ώριμος στο πρώτο μέρος αλλά στο δεύτερο ο προπονητής του του έδωσε πολλές ανάσες. Λογικό, καθώς ακόμη το στάδιο της επιστροφής του είναι πρώιμο.

Αυτό που δεν κατάφερε να κάνει ο Σφαιρόπουλος είναι να περιορίσει τη ζημιά που προκάλεσε στο επιθετικό παιχνίδι της ομάδας του το ζον πρες του Λάσο από το 64-53 και μετά. "Μάγειρα" τον ανεβάζουμε και "μάγειρα¨" τον κατεβάζουμε τον Ισπανό κόουτς στην Ελλάδα αλλά αυτός λίγο έλειψε να φέρει τα πάνω κάτω με μόλις δύο παίκτες ενεργούς επιθετικά, τον εκπληκτικό Ντόνσιτς και τον Κάρολ.

Αξίζει να του βγάλουμε το καπέλο του προπονητή τη Ρεάλ γιατί κρατά την ομάδα του εξόχως ανταγωνιστική παρά τις πολύ μεγάλες απουσίες των Γιουλ, Ράντολφ, Κούζμιτς και Αγιόν. Και όχι μόνο αυτό. Η Ρεάλ έχει συνοχή και σχέδιο παρά το γεγονός ότι η γραμμή ψηλών της βρίσκεται στα πιτς και ο ηγέτης της (Γιουλ) ίσως να μην παίξει καθόλου εφέτος. Φανταστείτε, ας πούμε, τον Ολυμπιακό χωρίς Σπανούλη, Μιλουτίνοφ, ΜακΛιν και Τόμπσον...Θα ήταν σπαζοκεφαλιά το κάθε ματς στην Ευρωλίγκα.

Η ΠΙΟ ΣΥΝΕΠΗΣ ΟΜΑΔΑ

Ο Ολυμπιακός πάντως νίκησε (έχοντας βέβαια και τις δικές του απουσίες των Παπαπέτρου, Αγραβάνη και φυσικά του Τιλί) και όσο βρίσκει το δρόμο προς τις νίκες γεμίζει με αυτοπεποίθηση και σιγουριά. Σε μία "τρελή" διοργάνωση κατά την οποία οι πάντες πατούν μπανανοφλουδες και γκρεμοτσακίζονται ανά δύο ή τρεις αγωνιστικές η ομάδα του Σφαιρόπουλου έχει βρει τον τρόπο να περιορίσει τις αναταράξεις στο ελάχιστο.

Θα μας επιτρέψετε και μία παρατήρηση για το τέλος. Το 36-11 βολές υπέρ του Ολυμπιακού ήταν μάλλον βαρύ. Φανταστείτε να γινόταν εναντίον της δικής σας ομάδας... Γι' αυτό να... συμπαθάτε και τον αντίπαλο όταν διαμαρτύρεται. Καμιά φορά μπορεί να έχει και δίκιο.