ΑΔΙΑΝΟΗΤΑ αναμενόμενο…

Είναι δύσκολο να κάνει κανείς πρόλογο μετά από ένα τέτοιο παιχνίδι και έπειτα από μία πρόκριση όπως αυτή του Ολυμπιακού, η οποία είναι εκ νέου κόντρα στην μπασκετική λογική. Η αλήθεια είναι ότι ο Ολυμπιακός βρήκε απέναντι του, ίσως την πιο ιδανική ομάδα για να αποτελέσει το «θύμα» σε ένα Final 4, είτε ημιτελικό είτε τελικό, την ΤΣΣΚΑ. Αλλά φυσικά αυτό σε τίποτα δεν μπορεί να μειώσει στο ελάχιστο την τεράστια επιτυχία του, την νίκη του και την πρόκριση στον τελικό.

ΤΡΙΠΟΝΤΟ ΑΛΑ... ΝΒΑ

Δεν γνωρίζω αν το αγωνιστικό πλάνο των ερυθρολεύκων κινήθηκε σύμφωνα με τον αρχικό σχεδιασμό του Σφαιρόπουλου. Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι υπήρχε κάποιος ο οποίος μπορεί να είχε σκεφτεί ότι ο Ολυμπιακός θα σούταρε 33 τρίποντα στον ημιτελικό. Ενώ δεν μπορώ να θυμηθώ άλλο παιχνίδι μέσα στην σεζόν που οι ερυθρόλευκοι επιχείρησαν τόσα τρίποντα σε ένα παιχνίδι τους.

Με αυτόν τον αριθμό προσπαθειών από τα 6,75 και με ποσοστό αλά ΝΒΑ (ήτοι 43%) θα ήταν μεγάλη έκπληξη να ηττηθεί την Παρασκευή το απόγευμα ο Ολυμπιακός. Αναμφίβολα το τρίποντο έπαιξε τον πιο καθοριστικό ρόλο για την πρόκριση του σε έναν ακόμα τελικό. Μάλιστα ίσως να τον αδικεί κιόλας το ποσοστό του, αν αναλογιστεί κανείς ότι ο Σπανούλης είχε μόλις 1 στα 6, αν και στο ένα τρίποντο που ευστόχησε ίσως να είναι και το πιο καθοριστικό για την τελική έκβαση της αναμέτρησης.

ΜΕΤΕΦΕΡΕ ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΣΤΗΝ ΤΣΣΚΑ

Το δεύτερο κομβικό σημείο στην αναμέτρηση, θαρρώ πως είναι το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός κατάφερε στο τελευταίο πεντάλεπτο να μεταφέρει όλη την πίεση και το άγχος στην ΤΣΣΚΑ. Για 30 και πλέον αγωνιστικά λεπτά ο Ολυμπιακός όσο καλός και να ήταν δεν μπορούσε να προσπεράσει στο σκορ, ούτε καν να πλησιάσει σε απόσταση αναπνοής. Η ΤΣΣΚΑ είχε τον τρόπο της, ούτως ώστε να έχει πάντοτε κεφάλι στο σκορ και να βγάζει μία σχεδόν εκνευριστική ηρεμία στο παιχνίδι της και στις εκτελέσεις της.

Όταν αυτή (η ηρεμία) ταράχθηκε, άρχισε να θυμίζει και καράβι που βυθίζεται. Άρχισαν να ξυπνάνε μνήμες δυσάρεστες του παρελθόντος, ο Τεόντοσιτς προσπάθησε να κερδίσει μόνος του την πρώην του ομάδα, ο Ιτούδης έδειξε «χαμένος» και αδύναμος στον πάγκο και οι περισσότεροι παίκτες προσπαθούσαν να αποφύγουν να πάρουν την μπάλα και τις κρίσιμες φάσεις. Η ΤΣΣΚΑ υπό πίεση, από μία καλοκουρδισμένη μπασκετική μηχανή, μετατράπηκε σε μία ομάδα που στηρίχτηκε σε άναρχες και επιπόλαιες ατομικές προσπάθειες προκειμένου να κερδίσει το ματς.

Δεν γνωρίζω αν ο Ολυμπιακός δεν αισθάνεται πλέον φόβο, αν έχει απόλυτη άγνοια κινδύνου, αλλά η αυτοπεποίθηση του είναι σχεδόν μνημειώδης. Δεν νομίζω άλλη ομάδα αυτή την στιγμή στην Ευρωλίγκα να νοιώθει τέτοια σιγουριά όπως ο Ολυμπιακός.

Ο ΣΦΑΙΡΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΠΛΗΞΕΙΣ

Ο Σφαιρόπουλος προσέγγισε εξαιρετικά το ματς. Άνοιξε τρομερά το ροτέισον του, αν και αναγκάστηκε σε μεγάλο βαθμό και από τις συνθήκες, αφού υπήρξαν παίκτες του όπως ο Πρίντεζης που φορτώθηκε με φάουλ νωρίς και έτσι ο Αγραβάνης αγωνίστηκε αρκετά περισσότερο από ότι θα περίμενε κανείς πριν από το παιχνίδι. Αλλά αυτό δεν μειώνει σε τίποτα το κοουτσάρισμα του. Δοκίμασε και ψηλούς παίκτες στην άμυνα πάνω στους περιφερειακούς «κλειδιά» της ΤΣΣΚΑ, όπως ο ΝτεΚολό και ο Τεόντοσιτς. Φάνηκε ότι είχε δώσει εντολή να παίζονται επιλεκτικά οι αλλαγές, ανάλογα με το ποιος είναι στο πικ εν ρολ, δημιούργησε συνθήκες απομόνωσης στην επίθεση για να εκμεταλλευτεί παίκτες όπως ο Παπαπέτρου και να βρει διαδρόμους ο Πρίντεζης. Το πιο σημαντικό είναι ότι ο Σφαιρόπουλος έδειξε να στηρίζεται περισσότερο στην δουλειά που έχει κάνει όλη την σεζόν στην ομάδα και όχι τόσο σε «τρικς» για το συγκεκριμένο ματς.

Σημαντικότερο ρόλο όμως έπαιξε το γεγονός ότι ο Έλληνας τεχνικός πήρε για ένα ακόμα κρίσιμο παιχνίδι περισσότερα από κάποιους παίκτες του, από την πραγματική τους μπασκετική αξία.

Αυτό είναι ίσως και το μεγάλο μυστικό της επιτυχίας του Ολυμπιακού, όχι μόνο σήμερα, αλλά και τα τελευταία χρόνια. Απέναντι σε ένα τόσο δύσκολο και κρίσιμο παιχνίδι όπως με την ΤΣΣΚΑ, ο Παπανικολάου ήταν καλύτερος και πιο καθοριστικός από την μέση αξία του. Δεν μπορεί να διαφωνήσει κανείς ότι ο Παπανικολάου του Ολυμπιακού είναι αρκετά καλύτερος από τον Παπανικολάου της Μπαρτσελόνα αλλά και από αυτόν που επέστρεψε από το ΝΒΑ.

Ακόμα και ο Μάντζαρης εξέπληξε, αφού όποιος υποστηρίξει ότι περίμενε ότι θα ευστοχήσει σε 4 τρίποντα ή πολύ δε περισσότερο ότι θα έχει 9 προσπάθειες από τα 6,75 μ. μάλλον θα είναι ψεύτης.

Ή περίμενε κανείς ότι ο Αγραβάνης, που μέχρι τα μέσα της σεζόν και βάλε έβλεπε το παρκέ με το σταγονόμετρο θα έβγαζε τέτοια ωριμότητα, θα ήταν τόσο μαχητικός και μεστός στο παιχνίδι του πετυχαίνοντας και καθοριστικούς πόντους; Ο Όγκοστιν του 1 εκατομμυρίου και βάλε το χρόνο δεν έκανε ούτε τα μισά για την ομάδα του από όσα ο νεαρός Έλληνας φόργουορντ.

Ακόμα και ο Μπιρτς ο οποίος αποκτήθηκε για back up του Γιανγκ, είναι πολύ καλύτερος από τον παίκτη που ξέραμε στην Τουρκία και ο Καναδός ήταν πολύ πιο καθοριστικός για την ομάδα του από οποιοδήποτε ψηλό της ΤΣΣΚΑ.

ΣΠΑΝΟΥΛΗΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Φυσικά στο τέλος ο Ολυμπιακός είχε και πάλι τον Σπανούλη παρόντα. Από εκεί που έδειχνε να περιορίζεται σε ένα ένα μέτριο παιχνίδι και να είναι εγκλωβισμένος από τον αμυντικό σχεδιασμό του Ιτούδη για τον «εξόντωση» του, κατά ένα μαγικό τρόπο πάτησε και πάλι ένα διακόπτη και ήταν καθοριστικός. Από το 71-69 που βρισκόταν πίσω στο σκορ η ομάδα του, πέτυχε δίποντο αρχικά, τρίποντο στην συνέχεια, στην αμέσως επόμενη φάση έδωσε την ασίστ για το ελεύθερο τρίποντο στον Γκριν και ευστόχησε και στην 1 από τις 2 βολές στα 6’’ πριν από το τέλος για να δώσει προβάδισμα 3 πόντων στον Ολυμπιακό. Την στιγμή που στο ίδιο χρονικό διάστημα για την ΤΣΣΚΑ, οι ΝτεΚολό και Τεόντοσιτς αν δεν ήταν αρνητικοί για τους Ρώσους, σίγουρα δεν βοήθησαν στο ελάχιστο την ομάδα του για να βγει από το αδιέξοδο ….

ΤΟ ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΟ

Αυτό που φάνταζε πριν από την έναρξη της αναμέτρησης σαν αδιανόητο, εν τέλει ήταν αναμενόμενο. Με τον Λοτζέσκι να είναι απών, με τον Ολυμπιακό να είναι δεδομένο ότι θα στηριχτεί στην άμυνα του και ότι θα προσπαθούσε να φέρει το παιχνίδι και τον ρυθμό στα μέτρα του, ήταν αδιανόητο να υποστηρίξει κανείς ότι υπήρχε πιθανότητα ο Ολυμπιακός να σκοράρει 49 πόντους στο δεύτερο ημίχρονο, να έχει 6/9 τρίποντα στην 3η περίοδο. Και να έχει όλους τους παίκτες του, πλην του 5αριού του, ακροβολισμένους στο τρίποντο, να εκτελούν, μπερδεύοντας την ρωσική ομάδα που δεν ήξερε πως να αντιδράσει. Και τελικά την έκανε «σουρωτήρι» από τα 6,75 μ.

Από την στιγμή που ο Ολυμπιακός κατάφερε να μείνει κοντά στο σκορ, με μέτριο Σπανούλη και έφτασε στο τελευταίο πεντάλεπτο όντας σε απόσταση αναπνοής στο σκορ, τότε ήταν λίγο έως πολύ αναμενόμενο για όλους σχεδόν ότι στις λεπτομέρειες απέναντι σε μία ομάδα όπως η ΤΣΣΚΑ θα ήταν αυτός που τελικά θα χαμογελούσε τελικά. Όπερ και εγένετο.

ΘΥΜΗΘΗΚΑ ΤΟΝ ΠΡΟΦΗΤΙΚΟ ΤΖΑΝΗ ΑΔΑΜ

Ο Ολυμπιακός δεν είναι ούτε η πιο πλήρης ομάδα (ειδικά με τον Λοτζέκσι και τον Χάκετ να στα πιτς) ούτε και η πιο ποιοτική του Final 4, στην Κωνσταντινούπολη. Αλλά είναι η πιο ομάδα από τις υπόλοιπες τρεις. Διότι ξέρει τις δυνατότητες του, γνωρίζει τις αδυναμίες του και πως να υπερμεγεθύνει τις πρώτες και να κρύβει τις δεύτερες. Έχει παίκτες πρώτης γραμμής και παίκτες αναλώσιμους, με το πιο σημαντικό από όλα ότι καθένας τους να είναι συμβιβασμένος και ικανοποιημένος με τον ρόλο του και τον χρόνο του.

Θυμήθηκα και πάλι τον Γιάννη Τζαννή Αδάμ… Αυτόν για τον οποίο έχω γράψει ότι επειδή το μπάσκετ το οσφρίζεται καλύτερα από αρκετούς, είναι αδικία που ακόμα δεν έχει πάρει ευκαιρία για να είναι σε πάγκο της Α1, αλλά ποτέ δεν είναι αργά... Αυτός λοιπόν ο «γάτος» ο Αδάμ σε μία κουβέντα που είχαμε λίγες μέρες πριν από το Final 4 μου είχε παίξει το εξής: Ο βασικός θέλει να παίζει περισσότερο, ο αναπληρωματικός να παίζει βασικός και αυτός που μένει εκτός 12αδας να είναι στην 12αδα. Συνεπώς ο προπονητής έχει σχεδόν άπαντες τους παίκτες του παραπονεμένους, άλλους περισσότερο και άλλους λιγότερο. Ο Ολυμπιακός είναι πετυχημένος διότι δεν έχει το παραπάνω πρόβλημα και επειδή ο Σφαιρόπουλος έχει τον απόλυτο έλεγχο, όντας έτοιμος να επωμιστεί και την απόλυτη ευθύνη της αποτυχίας.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΑΝ ΝΑ ΤΟ ΠΗΡΕ

Δεν θα πω το κλισέ ότι ο Ολυμπιακός από την στιγμή που έφτασε στον τελικό είναι σαν να το πήρε. Δεν υπάρχει σαν να το πήρε ούτε στο μπάσκετ, ούτε στον πρωταθλητισμό. Δεν θα είναι αποτυχία αν δεν κατακτήσει το τρόπαιο, αλλά μόνο αν το σηκώσεις σε γράφει η ιστορία.. Είναι ωστόσο δεδομένο ότι ούτε η Φενέρ, ούτε και η Ρεάλ, επιθυμούσαν τους ερυθρόλευκους στον τελικό. Διότι το σύνολο του Σφαιρόπουλου και με καλύτερη ψυχολογία οδεύει προς τον τελικό και έχει και το know how (σε επίπεδο παικτών) σε τέτοια παιχνίδια που κρίνουν τίτλο. Πολύ δε περισσότερο όταν αυτά είναι κλειστά ματς που κρίνονται στα τελευταία λεπτά. Σίγουρα εκεί ο Ολυμπιακός είναι η πιο αποτελεσματική ομάδα στην διοργάνωση.