Και τώρα ας τη φωτίσει ο Θεός...

Οι πιο... ποδοσφαιροποιημένες εκλογές όλων των εποχών έγιναν τις δύο τελευταίες Κυριακές. Η κοινωνία του Ολυμπιακού στήριξε –ή κάτι παραπάνω από... στήριξε- Μαρινάκη. Του Παναθηναϊκού στήριξε Παναθηναϊκό Κίνημα και της ΑΕΚ προσπάθησε να αποφύγει τον ΣΥΡΙΖΑ όπως ο διάολος το λιβάνι. Στον Βόλο στήριξαν Μπέο, εκλέγοντάς τον, απολαμβάνοντας τουλάχιστον ένα πολιτισμικό μανιφέστο για την Πάολα, τον Παντελίδη και τον Καρρά.

Τα πάντα είναι θέμα οπτικής. Εννοείται και η επίδειξη δύναμης. Τα μεσάνυχτα της Κυριακής χαζεύοντας στην τηλεόραση τα των εκλογών, μπορούσε κανείς να δει κανείς εκπροσώπους όλων των κομμάτων να δηλώνουν νικητές. Ο ένας έκανε ένα βήμα μπροστά, ο άλλος πήρε κεφάλι.

Στον μικρόκοσμο της ΑΕΚ υπήρχε η κακή αύρα της ήττας. Κέρδισε η Δούρου και ο Βασιλόπουλος βγήκε Δήμαρχος στη Νέα Φιλαδέλφεια. Σε μία πόλη μερικών χιλιάδων ανθρώπων που γνωρίζονται με το μικρό τους όνομα, την ίδια στιγμή που ο Μαρινάκης έκανε πάρτι στον αχανή Πειραιά.

Η πρώτη ανάγνωση και η επίδειξη δύναμης

Η πρώτη ανάγνωση λέει πως η ΑΕΚ δεν μπορεί να κάνει κουμάντο ούτε στη μικρή περιοχή της, τη στιγμή που ο αντίπαλος τον οποίο η ίδια θεωρεί βασικό της, λύνει και δένει στη δικιά του, μεγαλύτερη περιοχή. Στην Ελλάδα που δε λειτουργεί σχεδόν τίποτα με βάση την κανονικότητα η επίδειξη δύναμης του Ολυμπιακού και η επικοινωνιακή αλλά και ουσιαστική ήττα της ΑΕΚ αποτελεί το θέμα συζήτησης στα ποδοσφαιρικά στέκια.

Η δεύτερη ανάγνωση

Η δεύτερη ανάγνωση του εκλογικού, ποδοσφαιροποιημένου αποτελέσματος θέλει τον κόσμο της ΑΕΚ αλλά και της Φιλαδέλφειας να μην είναι… πρόβατο. Να μην πηγαίνει στην κάλπη για να ψηφίσει υπέρ της αγαπημένης του ομάδας, αλλά για να εκλέξει με ορθολογιστικά κριτήρια τοπική αυτοδιοίκηση. Κατά τη δική μου γνώμη, η αλήθεια είναι καταχωνιασμένη κάπου στη μέση.

Η πρώτη κανονική αιτία

Η αλήθεια είναι ότι η ΑΕΚ δεν το έψαξε τόσο πολύ στις εκλογές. Με εξαίρεση των υποψηφιοτήτων παλιών αθλητών της σε αρκετά ψηφοδέλτια τόσο των εκλογών της Φιλαδέλφειας (Γεωργαμλής, Μαύρος, Παυλής, Νεστορίδης, Τρόντζος κλπ) αλλά και της Περιφέρειας (Ατματσίδης) επίσημη γραμμή δεν δόθηκε ποτέ. Επιθυμία υπήρχε. Όχι για το ποιος θα εκλεγεί. Κυρίως για το ποιος να... μην εκλεγεί.

Ο Δημήτρης Μελισσανίδης μπορεί να έδωσε το «παρών» στην παρουσίαση του Ατματσίδη, ο Νίκος Στράτος και οι Παλαίμαχοι μπορεί να στήριξαν μέσω της παρουσίας τους σε συγκεντρώσεις τον Γεωργαμλή, ωστόσο κανείς –με εξαίρεση την πρωτοβουλία του Παυλή- δεν βγήκε ευθέως για να πει στηρίζουμε τον τάδε, μαυρίζουμε τον άλλον, σε μία εκλογική αναμέτρηση που μόνο αδιάφορη δεν ήταν για το σύλλογο.

Αρνητικά και θετικά της κίνησης αυτής

Η συγκεκριμένη ιστορία έχει ένα μεγάλο θετικό για την ΑΕΚ: Ότι δεν μπήκε στο τσουβάλι να τσαλακώσει την εικόνα της, δίνοντας επίσημη κατεύθυνση στήριξης σε κάποιον υποψήφιο. Έδειξε διαφορά φιλοσοφίας σε σχέση με τις διαφορετικές... πολιτικές αντιλήψεις της ποδοσφαιρικής πιάτσας. Είχε όμως και ένα σοβαρό αρνητικό: Εκτέθηκε στην πόλη της. Εμβληματικές της μορφές που συμμετείχαν στη διαδικασία ηττήθηκαν... εντός έδρας από τον 35χρονο Άρη Βασιλόπουλο. Με ανοιχτό τον κίνδυνο να υπάρξει ρήξη με τη δημοτική αρχή στο άμεσο μέλλον.

Την ίδια στάση και οι οργανωμένοι

Η αύρα της ομάδας που συμπαθεί κανείς, έχει επίπτωση στον χαρακτήρα του καθένα στην εξέλιξη της ζωής του. Σε καμία περίπτωση δεν είναι όλοι οι οπαδοί μιας ομάδας ίδιοι. Αλλά απορροφούν τα βιώματά τους δίπλα της. Και αυτά ορισμένες φορές γίνονται DNA. Την περασμένη Παρασκευή είδα με τα μάτια μου δύο στελέχη μίας κομματικής παράταξης η οποία δεν είχε άμεση σχέση με υποψήφιο απλώς στήριζε, να προσεγγίζουν έναν γνωστό οργανωμένο οπαδό της ΑΕΚ. Με ύφος πολιτισμένου γιάπη που προτρέπει κάποιον φύλαρχο των Ζουλού, αρχικά του εξήγησαν ότι το συλλαλητήριο πρέπει να είναι ειρηνικό γιατί ενδεχομένως να υπάρξει πολιτικό κόστος!

Στη συνέχεια του ζήτησαν να μεταφέρει στους πιτσιρικάδες της Original να φορέσουν αυτοκόλλητα στο... πέτο και να ξεχυθούν στους δρόμους. Πριν από έναν περίπου μήνα, ο αντίπαλος τους συγκεκριμένου υποψηφίου έκανε το ίδιο, επιχειρώντας να πατήσει στο …επαναστατικό ύφος που αποπνέει η ΑΕΚ.

Η απάντηση που έλαβαν οι πρώτοι ήταν ότι "εμείς δεν είμαστε τέτοιοι", ενώ ο δεύτερος είδε τους τόνους να ανεβαίνουν: "Εμείς είμαστε μόνο με την ΑΕΚ, εσύ δεν θες το γήπεδο, κακώς μας φώναξες".

Το μπλέξιμο πολιτικής-ποδοσφαίρου είναι αναμφίβολα λάθος. Από τη στιγμή που όλη η υπόλοιπη χώρα μπαίνει σε αυτό το τριπ, μπήκε και η ΑΕΚ. Και η κοινωνία της. Έστω έμμεσα, έστω για το ποιος να μην... βγει. Όταν έχει καεί η γούνα σου στο παρελθόν, έχει λόγους να φυσάς το γιαούρτι στο παρόν.

Ωστόσο, με πληγωμένο τον εγωισμό με τη σοβαρή ήττα δικών της ανθρώπων, κράτησε κατά κάποιο τρόπο χαρακτήρα: Δεν κούνησε κομματικές σημαίες, δεν κόλλησε πολιτικό αυτοκόλλητο πάνω από το σήμα της. Ίσως να το πληρώσει αυτό στο μέλλον. Αν και η ήττα φέρνει νεύρα, καμιά φορά, ίσως και από μαζοχισμό, το χαίρομαι αυτό το προφίλ της ΑΕΚ.

Τουλάχιστον δεν είναι ίδια

Και ας είναι η αιτία που χαντακώνεται συνήθως σε όλα τα επίπεδα έχοντας 11 πρωταθλήματα σε 90 χρόνια ενώ αποτελεί σημείο αναφοράς για τους ποδοσφαιρόφιλους της δεκαετίας του '70 και του '90. Αντιλαμβάνεται διαφορετικά τη δύναμη σε σχέση με τους υπόλοιπους. Ίσως για αυτό να μην την έχει σχεδόν ποτέ. Τουλάχιστον δεν είναι ίδια. Τώρα, ο Θεός μαζί της...

Διαβάστε ακόμη:

Σχόλιο Αποστόλης Χορτάτος: "Αγιά Σοφιά": Ενστάσεις, λύσεις και διλήμματα

Τι σημαίνει η εκλογή Βασιλόπουλου για την ΑΕΚ;