AEK FC: The Damned United

Με μία παλαιότερη διοίκηση, π.χ. αυτή του Δημητρέλου ή του Θανόπουλου πιο παλιά, ήταν πιθανό οι ΑΕΚτζήδες να προχωρήσουν σε ακραίες αντιδράσεις σε αρκετά ζητήματα. Επί Θανόπουλου μάλιστα, με πρωτοβουλία του Δημήτρη Χατζηχρήστου και χωρίς η ΠΑΕ να εμπλέκεται κάπου, πήραν τσάπες και ίσιωναν με τα χέρια τους τα χαλάσματα στο οικόπεδο που κάποτε βρισκόταν το "Νίκος Γκούμας".

Είπαν "ΟΚ, δεν πειράζει θα ξημερώσει μία καλύτερη μέρα, δε μπορεί". Η καλύτερη -διοικητικά- μέρα ξημέρωσε όντως και άπαντες παρέβλεψαν την αγωνιστική ταπείνωση που είχε προηγηθεί με τον υποβιβασμό. Καλώς έπραξαν γιατί αυτός ήταν ο μοναδικός δρόμος που θα μπορούσε να ακολουθήσει η ΑΕΚ χωρίς να διαιωνίζει τα οικονομικά προβλήματα που τη διέλυσαν.

Και κάπου εκεί ήρθε ο Δημήτρης Μελισσανίδης. Τεράστιο επιχειρηματικό μέγεθος, άρρωστος ΑΕΚτζής και γιγαντωμένος σε σχέση με τα τελευταία του περάσματα από την ΠΑΕ. Λίγο το μέγεθος του αφεντικού, λίγο η σύγκριση με τις εποχές που η ΑΕΚ δεν μπορούσε να επιβληθεί -διοικητικά- ούτε σε… συνοικιακό μάνατζερ επαρχιώτη ποδοσφαιριστή, λίγο οι αντίπαλοι που ξεκίνησαν να ασχολούνται μετά από χρόνια με την ΑΕΚ παρά το γεγονός ότι συμμετείχε σε μικρότερη κατηγορία, έδωσαν σαν σκηνικό άλλη ψυχολογία στον ΑΕΚτζή. Από τα "μοίρα μου μαύρη κακομοίρα μου" περάσαμε στην εποχή του "Ερχόμαστε", του "Τώρα θα δείτε" και του "Επιτέλους".

Μεγάλη ελπίδα από το πρώτο δευτερόλεπτο της παρουσίας Μελισσανίδη, η κατασκευή του γηπέδου. Δεν πρέπει να υπήρξε από εκείνο το δευτερόλεπτο άνθρωπος που να μην είπε -έστω να σκέφτηκε- "Ο Μελισσανίδης δεν είναι Γρανίτσας δεν υπάρχει περίπτωση να μην το κάνει".

Ο Μελισσανίδης εννοείται πως ούτε και σήμερα, που δεν το έχει κάνει -ακόμα- είναι Γρανίτσας. Όχι μόνο σαν μέγεθος. Γενικά. Για παράδειγμα, ο Γρανίτσας παρουσίασε ένα τεράστιο οικοδόμημα με αρκετά εμπορικά κέντρα που είχε σαν αποτέλεσμα να αντιδράσει όποιος δεν είναι ΑΕΚ σε όλο τον Νομό Αττικής. Ο Μελισσανίδης παρουσίασε το λογικό. Ένα ποδοσφαιρικό -με τη συγκατάθεση της Ερασιτεχνικής και όλης της κοινωνίας του Συλλόγου- γήπεδο πλήρως εναρμονισμένο στην περιοχή που μόνο ένα εξοντωτικό πνεύμα αντιλογίας θα μπορούσε να αντιδράσει για αυτό.

Σε μια ομάδα η οποία έχει διχαστεί στο παρελθόν για λόγους που περισσότερο εξωκοινοβουλευτική αριστερά παρά ποδοσφαιρική ομάδα θυμίζουν, θα ήταν παράλογο να μην διαφωνήσει κανείς με τη δημιουργία ενός γηπέδου γιατί δεν θα υπάρχει… συρτάρι που να χρησιμοποιείται από αθλητές του σκάκι. Υπήρξαν και αυτές οι φωνές, ωστόσο ευτυχώς για την ΑΕΚ περιορίστηκαν σε μονοψήφιο αριθμό.

Επίσης για μία ομάδα που όποτε συμφωνούσε κάτι με το ΠΑΣΟΚ κυβέρνηση γινόταν η Νέα Δημοκρατία δεν θα ήταν λογικό να μην στραβώσει το σύμπαν ακόμα και στη μικρότερη εκλογική κλίμακα: Αυτή του Δήμου Νέας Φιλαδέλφειας. Με σοβαρή ευθύνη της επίσημης ΑΕΚ (η οποία αναγνωρίζεται πλέον και από την ίδια) από τους 5-6 υποψηφίους που η ΠΑΕ μπορούσε να συνεννοηθεί, Δήμαρχος βγήκε ο 7ος.

Το θέμα δεν είναι -φυσικά- ο χώρος από τον οποίο προέρχεται ο Δήμαρχος που εκλέγεται αλλά το γεγονός πως τη στιγμή που έφτασε ο κόμπος στο χτένι και η υπομονή των ΑΕΚτζήδων έπιασε… σύνορα, βρέθηκε ο άνθρωπος που εμφανίζεται τα τελευταία 20 χρόνια στην ΑΕΚ με διαφορετικό πρόσωπο. Εκείνος που είτε προστατεύει τον… ήλιο, είτε τα δέντρα, είτε τα πεζοδρόμια και που αποφασίζει να ξεσπάσει πάνω στην ΑΕΚ (όχι επειδή έχει προηγούμενα μαζί της αλλά επειδή έτυχε να τη βρει στη γειτονιά του) για ότι έχει γίνει στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο στο παρελθόν, αφού έχει ακούσει πως αυτό είναι εντελώς βρώμικο.

Και φτάσαμε στο σημείο που η βαρύγδουπη παρουσία του Μελισσανίδη η οποία για κάποιους πανηγυρίστηκε και για κάποιους άλλους αποδοκιμάστηκε ως η "κιτρινόμαυρη" έκδοση του Κόκκαλη, συνδυάστηκε με την παρουσία απεργού πείνας στο χώρο που βρισκόταν η σκεπαστή εξέδρα του «Νίκος Γκούμας».

Πέρασα όλο το Σάββατο το βράδυ και την Κυριακή κάπου εκεί γύρω στην οδό Φωκών. Με την ακραία απόφαση του απολύτως συνειδητοποιημένου Βάκη, η ΑΕΚ διαφοροποιήθηκε για έναν ακόμα λόγο από τις υπόλοιπες ομάδες του πλανήτη αφού μόνο αυτή διαθέτει απεργό πείνας. Βέβαια ο Βάκης δεν ήταν μόνος του. Περνούσε κόσμος, άναβαν φωτιές για να ζεσταθούν, άπλωναν πανό, έπιναν μπίρες και τραγουδούσαν. Φουλ εκνευρισμένοι. Όχι με τον Βασιλόπουλο, ούτε με τον ΣΥΡΙΖΑ. Όλοι τα έχουν με εκείνον τον "κάποιο" που εμφανίζεται την τελευταία στιγμή τα τελευταία 20 χρόνια, σε πολλές περιπτώσεις, αντιδρά και περνάει πάντα το δικό του. Αυτή τη φορά έτυχε να είναι ένας 35χρονος Δήμαρχος και ένα κόμμα που όποιος δεν το ψηφίζει αυτή την εποχή απολογείται στην παρέα του. Με την κατάρα της ΑΕΚ, δηλαδή, που για την ώρα δεν κατάφερε να λύσει ούτε ο Μελισσανίδης.

Y.Γ.1: Η κίνηση του Βάκη είναι ακραία. Ίσως και κάτι παραπάνω από ακραία. Στην ουσία επιτίθεται στον εαυτό του και προαναγγέλλει την εξόντωσή του. Από τη στιγμή που το κάνει συνειδητά σημαίνει πως υπάρχει ένα πρόβλημα. Το πρόβλημα αυτό πρέπει να λυθεί και όχι να μπει κάτω από το χαλί γιατί δε βολεύει ή γιατί ο λόγος για τον οποίο προχώρησε σε αυτή την πράξη θεωρείται -και είναι- σούπερ υπερβολικός. Γιατί κάποιοι άλλοι, το ίδιο ακραίοι Βάκηδες μπορεί να μην στραφούν εναντίον του εαυτού τους.