Θόδωρος Νικολαϊδης: Ο ορισμός του… Θρύλου

Θα χρειαζόταν ολόκληρο βιβλίο για να γράψω όσα έζησα δίπλα στον κυρ Θόδωρο. Ιστορίες καθημερινές μάλιστα! Γιατί κάθε μέρα δίπλα του ήταν ξεχωριστή. Η φωνή του ακόμα ηχεί στα αφτιά μου. Από το «έδωσες ρεσιτάλ Αλεξάκο μου» μέχρι το «θα μου κλείσεις το “ΦΩΣ” με τις μαλακίες που μου στέλνεις».

Οι φωνές του ήταν πάντοτε προς όφελός μας, για να μας έχει όλους σε εγρήγορση και για να μην εφησυχάζουμε γιατί "το ρεπορτάζ τρέχει και τώρα που μιλάμε, ψάξε, μάθε τι γίνεται", όπως έλεγε χαρακτηριστικά.

Συγχωρέστε με, αλλά μου είναι δύσκολο αυτή τη στιγμή να αρχίσω να αραδιάζω όλα όσα έζησα στο πλευρό του.

Θα σας πω μόνο ένα πράγμα για να αντιληφθείτε το μεγαλείο του. Όλοι όσοι τον βλέπαμε καθημερινά στο γραφείο του εώς και τις τελευταίες του μέρες στην εφημερίδα (προτού νοσηλευτεί), τον βλέπαμε με δέος, γιατί ξέραμε ότι είχαμε μπροστά μας έναν ΓΙΓΑΝΤΑ. Ο ίδιος δεν ένιωσε ποτέ έτσι. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα από αυτό που θα σας περιγράψω δεν υπάρχει…

Το 1959 ο Ολυμπιακός κατέκτησε το έκτο συνεχόμενο πρωτάθλημα. Για εκείνη την τεράστια επιτυχία το «ΦΩΣ» είχε δώσει το προσωνύμιο «Θρύλος» στην ομάδα του Πειραιά. Ένα προσωνύμιο που εξελίχθηκε και σε… ύμνο του Ολυμπιακού! Ομολογώ ότι δεν το ήξερα…

Το έμαθα σε μία τυχαία συζήτηση που είχα με παλαίμαχο του Ολυμπιακού (δεν έχει σημασία να αναφέρω το όνομά του): «Να ξέρεις ότι χάρη στον Θόδωρο λέγεται «Θρύλος» ο Ολυμπιακός, το είχε γράψει στο “ΦΩΣ” και από τότε αυτό το προσωνύμιο ακολουθεί την ομάδα μας». Για να είμαι ειλικρινής, δεν το πίστεψα…

Πήγα λοιπόν στο γραφείο του κυρ Θόδωρου και τον ρώτησα ευθέως: « Έμαθα ότι εσείς βγάλατε “Θρύλο” τον Ολυμπιακό στα τέλη της δεκαετίας του ’50 με τα έξι σερί πρωταθλήματα». Μου απάντησε: «Ναι εγώ, και;».

Έμεινα… κάγκελο με τον τρόπο που μου απάντησε. Απάντησε λες και τον ρώτησα τι έφαγε το μεσημέρι. Δεν είχε την αίσθηση του μεγαλείου του. Άλλος στη θέση του μπορεί να είχε κάνει σημαία το ότι χάρη σε μία δική του έμπνευση ο μεγαλύτερος σύλλογος της χώρας ονομάστηκε «Θρύλος»!

Για να τον πειράξω, τον ξαναρώτησα: « Τι “και”; Δηλαδή αυτή τη στιγμή μιλάω με τον άνθρωπο που έδωσε το προσωνύμιο που ακολουθεί τον Ολυμπιακό τόσες δεκαετίες»;

Έσκασε ένα χαμόγελο και μου απάντησε: « Ρε Βιρβιλάκο, έχεις να μου δώσεις κάτι να το κάνω πρώτο θέμα; Άστα τώρα αυτά». Η δημοσιογραφία και η εφημερίδα ήταν το πάθος του.

Ο Θόδωρος Νικολαϊδης ήταν ο ορισμός του… Θρύλου! Του "Θρύλου" της δημοσιογραφίας και όχι μόνο. Ήταν μία κατηγορία μόνος του, ένας μύθος αξεπέραστος…

Δεν μου βγαίνει το «καλό ταξίδι». Δεν το έχω χωνέψει. Όπως κάθε μέρα, έτσι και σήμερα θα περιμένω τηλέφωνό του στο «222». Αυτή τη φορά για να με ρωτήσει πώς θα παραταχθεί ο Ολυμπιακός στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό και ακολούθως να προχωρήσει στη δική του ανάλυση για το πώς βλέπει να κυλάει το ματς. Θα περιμένω κύριε Θόδωρε μέχρι να τυπωθεί η εφημερίδα...

ΥΓ: Το "ευχαριστώ για όλα" είναι λίγο. Πολύ λίγο...