Ανθρωποι όχι ρομπότ

«Η συμπεριφορά των υπευθύνων απέναντι στους αθλητές είναι απαράδεκτη. Ολες οι ομάδες που αγωνίζονται Πέμπτη, θα πρέπει να παίζουν πρωτάθλημα τη Δευτέρα. Όταν υπάρχει μετακίνηση, είναι αδύνατον για τον οργανισμό να επανέλθει αμέσως». Αν αναρωτιέστε από ποιο στόμα βγήκαν αυτά τα λόγια σας ενημερώνουμε πως ο «δράστης» που… τόλμησε να πάει κόντρα στο ρεύμα είναι ο πρόεδρος και επικεφαλής του ιατρικού τμήματος του Πανιωνίου Γιώργος Κατσιφαράκης.
Ανώφελο και χρονοβόρο να αναρωτηθούμε για το ήθος του ανδρός. Είναι γνωστό εδώ και χρόνια ότι πρόκειται για κορυφαίο επιστήμονα. Αυτός λοιπόν ο κορυφαίος επιστήμονας εξαπέλυσε τα βέλη του κατά όσων καταστρώνουν το καλεντάρι του ποδοσφαίρου λέγοντας τα πράγματα με το όνομά τους. Ότι το πρόγραμμα ξεζουμίζει τους ποδοσφαιριστές και δεν τους επιτρέπει να ξεδιπλώσουν στο γήπεδο όλες τις αρετές τους.
Εχουμε αναφερθεί ξανά στο φαινόμενο. Οι ποδοσφαιριστές σε μία βιομηχανία θεάματος που φέρνει πολύ, μα πολύ χρήμα, αποτελούν τον τελευταίο τροχό της αμάξης. Ουδείς επιθυμεί να πάρει τη γνώμη τους για το καλεντάρι, κανείς δεν ενδιαφέρεται να τους ρωτήσει για τον τρόπο που καταφέρνουν να τα βγάλουν πέρα, τους κατακρίνουν υποκριτικά όταν δεν μπορούν να βγάλουν τον καλό τους εαυτό.
Μηχανές θεάματος, άρα και χρήματος οι ποδοσφαιριστές. Αλλά και άβουλα όντα που διστάζουν να εκφράσουν ελεύθερα τη γνώμη τους, οφείλουν να σκύβουν πάντα το κεφάλι και να βάζουν, κατά τη γνωστή προπονητική ρήση, το εγώ κάτω από το εμείς. Ετσι θέλουν οι κατέχοντες την εξουσία του αθλήματος τους κατεξοχήν πρωταγωνιστές. Ραγιάδες, προσκυνημένους, που θα βολεύονται πίσω από τα παχυλά συμβόλαιά τους και δεν θα βγάζουν τσιμουδιά για τίποτα και για κανένα.
Ελα όμως που υπάρχει ζήτημα. Οι θάνατοι ποδοσφαιριστών κατά τη διάρκεια της εργασίας τους ολοένα και αυξάνονται. Νέα παιδιά, με όνειρα και φιλοδοξίες, χάνουν μέσα σε ένα δευτερόλεπτο ότι έχτιζαν με κόπο με χρόνια προπονήσεων και στερήσεων. Ο Αντόνιο Πουέρτα «έφυγε» πρόωρα αφήνοντας πίσω έγκυο σύζυγο. Ο Μαρκ Βίβιαν Φοέ συγκλόνισε με το δράμα του. Και λοιπόν; Οι πρωταγωνιστές σιωπούν με προκλητικό τρόπο.
Ματαίως ψάχναμε μετά το θάνατο του Πουέρτα να διαβάσουμε μία δήλωση αγανάκτησης από κάποιον παίκτη, μερικά λόγια οργής που να λένε «για σταθείτε ρε παιδιά, οι ποδοσφαιριστές ψοφούν σαν τις μύγες και εσείς προσθέτετε ολοένα και περισσότερες υποχρεώσεις, μας σκοτώνετε». Μπα…Τίποτα, ούτε μία λέξη. Ουδείς ρισκάρει να κάνει έστω και ένα τόσο δα βήμα προς τα εμπρός.
Τα δεδομένα, είτε μας αρέσει είτε όχι, έχουν παγιωθεί. Η περαιτέρω εντατικοποίηση των προπονήσεων, η αύξηση των αγώνων προς τέρψη των τηλεοπτικών δικτύων και η εξέλιξη του παιχνιδιού (που γίνεται πιο γρήγορο, άρα και πιο απαιτητικό), οδηγεί τους αθλητές με μαθηματική ακρίβεια στις ουσίες, στα συμπληρώματα, στα φάρμακα. Στη χημεία τέλος πάντων, που συχνά είναι και παράνομη. Το ότι η χρήση απαγορευμένων ουσιών προκαλεί στη συνέχεια μία σειρά προβλημάτων υγείας, το βλέπετε και μόνοι σας. Εχετε μάτια και αγώνες παρακολουθείτε. Οπότε δεν χρειάζεται μεγαλύτερη ανάλυση.
Aναζήτηση λύσεων χρειάζεται που θα κάνει το ποδόσφαιρο και πάλι παιχνίδι για ανθρώπους και όχι για προγραμματισμένα ρομπότ που θα παίζουν δίχως σταματημό 12 μήνες το χρόνο. Ακόμα και ένας εντελώς αρχάριος θα παρατηρούσε ότι 65-70 παιχνίδια το χρόνο είναι, για το Θεό, πάρα πολλά. Η εξουσία του ποδοσφαίρου καλείται να περιφρουρήσει το ίδιο της το προϊόν πριν αυτό ξεφτίσει και μετατραπεί σε κάτι εντελώς ανούσιο.
Για το τέλος, αναφέρουμε τούτο. Ο μεγάλος Φιλ Τζάκσον είχε επισημάνει εδώ και δύο χρόνια την ανάγκη να μειωθούν τα παιχνίδια της κανονικής περιόδου στο ΝΒΑ. Ασχέτως αν ακούστηκε, ο πολυνίκης προπονητής έκανε βήμα μπροστά. Ας δούμε και έναν μεγάλο Ευρωπαίο προπονητή ποδοσφαίρου να κάνει το ίδιο. Τότε, κάτι θα αρχίσει να αλλάζει…