Αντίστροφη Μέτρηση

ΝΙΚΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

27 ΙΟΥΛ 2004

Tα όσα είδαν το φως της δημοσιότητας την Κυριακή σχετικά με το κόστος της συντήρησης των σταδίων μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες προσγείωσε απότομα όσους περίμεναν οικονομικά οφέλη για την χώρα από την τεράστια ευθύνη που αναλάβαμε το Σεπτέμβριο του 1997.

Όπως και να το κάνουμε το ποσό των 44 δις παλιών ελληνικών δραχμών ετησίως είναι δυσβάσταχτο για έναν προϋπολογισμό ο οποίος για το έτος του 2005 αναμένεται να είναι σφιχτός (κατά άλλους θα είναι προϋπολογισμός λιτότητας). Και σίγουρα αποτελεί μεγάλο πονοκέφαλο για το οικονομικό επιτελείο της Κυβέρνησης που προσπαθεί εναγωνίως να καλύψει τρύπες όπως-όπως.

Eπί της ουσίας όμως κανείς από μας δεν περίμενε κάτι διαφορετικό. Αν κάποιος πίστευε όλο αυτό το διάστημα ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας θα είχαν θετικό αντίκτυπο στην τσέπη του ή έστω στην τσέπη του Κράτους ζούσε προφανώς σε έναν άλλο κόσμο, αγγελικά πλασμένο, όσον αφορά το σκέλος της οικονομίας.

Αυτό που πραγματικά περιμέναμε (και για να μην γκρινιάζουμε συνεχώς πρέπει να πούμε ότι αναμένεται να γίνει πραγματικότητα) είναι η βελτίωση της καθημερινής ζωής μας στην πόλη της Αθήνας όσο αφορά τουλάχιστον τις συγκοινωνίες και η βελτίωση των αθλητικών υποδομών όχι μόνο στην πρωτεύουσα αλλά και σε μεγάλες πόλεις της Περιφέρειας.

Το ερώτημα βεβαίως προκύπτει σχεδόν αυτόματα: Αξιζε να ξοδέψουμε ένα σωρό λεφτά για το εγχείρημα των Αγώνων μόνο και μόνο για να μείνει στην συνέχεια το τραμ και κάποια μεγάλα γήπεδα; Η αλλιώς: Χρειαζόταν να αναλάβουμε την διοργάνωση των Ολυμπιακών για να βάλουμε στην ζωή μας την τεχνολογία των σύγχρονων μέσων μαζικής μεταφοράς και κάποιους αθλητικούς χώρους της προκοπής;

Δεν είναι ώρα για απαντήσεις σε τέτοιου είδους απορίες. Αυτό που προέχει, ανεξάρτητα από την άποψη που έχει ο καθένας μας για τους Αγώνες, είναι η άρτια και ασφαλής (της μόδας πολύ η λέξη τελευταία) διοργάνωσή τους έτσι ώστε να μην ζημιωθεί το κύρος της χώρας και να μην πληγεί η εικόνας της στο εξωτερικό.

Ωστόσο, ακόμα και τώρα, λίγες ημέρες πριν από την τελετή έναρξης δεν είναι δυνατόν να αποφευχθεί το εξής σχόλιο. Οσοι Έλληνες είχαν... το θράσος να διατυπώσουν τις επιφυλάξεις τους για την ανάληψη της τεράστιας αυτής διοργάνωσης πριν ο Σάμαρανγκ προφέρει την λέξη "Athens" αντιμετωπίστηκαν ως ανθέλληνες και εχθροί του Έθνους. Οι πλευρές χωρίστηκαν απότομα σε άσπρες και μαύρες, χωρίς κανείς να προσπαθήσει να αποτυπώσει την σωστή απόχρωση. Ποτέ άλλωστε σε αυτόν το τόπο δεν είχαμε την δύναμη να φερθούμε με σύνεση και τελικώς να διαλέξουμε αυτό που μας συμφέρει μακροπρόθεσμα μετά από συγκροτημένη ανάλυση.

Αλλά για τέτοιους είδους σχόλια και συζητήσεις υπάρχει αρκετός καιρός μετά τις 29 Αυγούστου. Προς το παρόν ας εστιάσουμε την προσοχή μας στις προσπάθειες των αθλητών οι οποίες παραλίγο να ξεχαστούν ανάμεσα στην τρομολαγνεία των ημερών και τις οικονομικές αναλύσεις.