"Που πήγε η κ*ύλα;"

O ΠΑΟΚ πήγε στο Μπακού να δώσει εξετάσεις αντοχής και...βάθους αλλά τα αποτελέσματα ήταν αρνητικά. Ο ΠΑΟΚ πήρε κάτω από τη βάση, καθώς υστέρησε τόσο σε επίπεδο μονάδων όσο και σε επίπεδο συνόλου. Κατά το κοινώς λεγόμενο…μεταξεταστέος, σε ένα παιχνίδι που ήθελε το κάτι παραπάνω, άρχισε να σκέφτεται οτι θα αρκεστεί και με το ελάχιστο αλλά τελικά δεν έφυγε ούτε με αυτό. Έχει πλέον συγκάτοικο στην δεύτερη θέση του ομίλου, έχει “τσαλακωμένη” ψυχολογία, ενόψει του ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, αλλά κυρίως έδειξε να έχει θέματα, αγωνιστικά και… ψυχικά.

Θα ξεκινήσω με το δεύτερο, διότι είναι κάτι που προσπαθώ να σκεφτώ το τρόπο με τον οποίο μπορεί να αλλάξει. Αν υπήρχε κάτι που έλειπε από τον ΠΑΟΚ στο Μπακού, και έκανε… “μπαμ” ήταν η ψυχή, το τσαγανό, ο τσαμπουκάς, η διαμαρτυρία στον διαιτητή για ένα-δυο λάθος σφυρίγματα, οι φωνές του ενός στον άλλον για μια λάθος πάσα, ένα κενό στην άμυνα, μια λάθος σκέψη σε γέμισμα.

Ο Ζαγοράκης, σε μια συνέντευξη Τύπου είχε πει το (ιστορικό) “που πήγε η κ*ύλα”, και ο Αθανασιάδης σε μια στιγμή από το παιχνίδι του ΠΑΟΚ με τον Αστέρα Τρίπολης τον Ιανουάριο του 2015, τον είχε συλλάβει η κάμερα να κοιτάζει απορημένος τους συμπαίκτες του και να τους λέει “τι κάνετε ρε π**** μου;“. Δεν υπήρχε παίκτης που να κοίταξε χθες συμπαίκτη του και να του… έριξε ένα “Γαλλικό” για να τον ξυπνήσει. Αρχηγός ήταν ο μοναδικός Έλληνας στην ενδεκάδα, ο Παναγιώτης Γλύκος. Και δεν είναι θέμα εθνικότητας. Είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας παίκτη. Αυτό, ή το έχεις ή… άστο.

Για να καταλάβετε, ρωτήθηκε ο Βλάνταν Ίβιτς πώς γίνεται ο ΠΑΟΚ να μην πήρε ούτε μια κίτρινη κάρτα! Ούτε ένα φάουλ δεν έγινε από εκνευρισμό. Δεν θυμάμαι σε 90 λεπτά να έγινε ένα παράπονο στον διαιτητή. Θα μου πείτε “είχε φάσεις για να διαμαρτυρηθεί ο ΠΑΟΚ”; Μπορεί να είχε δυο - τρία φάουλ που ζήτησαν ο Μάτος και ο Μπίσεσβαρ και ένας δεν έκανε σκηνή στο διαιτητή. Το ένα άκρο, το να έχεις το ζωνάρι σου λυμένο για καυγά και να φωνάζεις με το παραμικρό, δεν είναι καλό. Αλλά δεν είναι καλό και το άλλο άκρο, αυτό το άψυχο, το μοιρολατρικό.

ΟΙ... ΤΣΑΜΠΟΥΚΑΔΕΣ

Στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι: ο Βλάνταν Ίβιτς έπαιξε με στόχο να βγάλει αναίμακτα το πρώτο μέρος, να απορροφήσει και την πίεση που θα δεχόταν ο ΠΑΟΚ μέχρι το 65’ και μετά να “πει” στους Αζέρους “αν τολμάτε, δώστε μου χώρο“. Στο πρώτο σκέλος το πέτυχε, όσον αφορά το σκορ, διότι φάσεις ο ΠΑΟΚ δέχθηκε. Δυο και καλές.

Μπροστά, έβγαλε μόνο το ανάποδο ψαλίδι του Σάχοφ. Κατά τα άλλα, οι Ροντρίγκες και Τιάμ ήταν αποκομμένοι, ο Τσίμιροτ έκανε άλλο ένα παιχνίδι με τρέξιμο στο φουλ και ουσία κοντά στο μηδέν, ο Κάνιας… τη πάλεψε όσο άντεχε, και στην άμυνα ο “που τον βρήκανε αυτόν που έριξε δυο ομάδες σε ένα χρόνο“ Κρέσπο δείχνει να έχει εγκλιματιστεί σε σχέση με τον “επιτέλους πήρανε κεντρικό αμυντικό, κι’ ας δώσανε 1,4 εκ. Ευρώ” Βαρέλα. Σε εισαγωγικά είναι τα όσα συζητήθηκαν κατά κόρον το καλοκαίρι, τότε που βγαίνουν τα πρώτα συμπεράσματα, τα οποία “τεστάρονται” μέσα στη σεζόν.

Αν τα βάλουμε σε μια ζυγαριά, από τη μια την αγωνιστική εικόνα του ΠΑΟΚ και από την άλλη την “ψυχική” εικόνα του ΠΑΟΚ, η ουσία είναι πως στο αγωνιστικό υπάρχει ελπίδα βελτίωσης. Στον άλλο τομέα, δε ξέρω τι θέλει. Κουβέντα; Και τι να τον πεις τον άλλον; “Για λίγο τσαμπουκά”, “Βγάλε ψυχή”; Το αγωνιστικό είναι θέμα γηπέδου. Να δουλέψεις, να βρεις τα πατήματά του, την καλή σου ενδεκάδα στο κάτω - κάτω της γραφής, και να προσπαθήσεις να πορευτεί. Το άλλο, τι θέλει; Στα αποδυτήρια είναι το θέμα. Να βγουν οι (όποιες) προσωπικότητες μπροστά, να μετρηθούν τα κουκιά και να κοιτάξουν μπροστά. Και μπροστά είναι το ματς με τον Ολυμπιακό.

Με την ήττα από την Καραμπάκ, δεν ήρθε η καταστροφή, ούτε όλα μηδενίζονται. Σε ένα βαθμό αποδέχομαι και το "ήταν μια κακή μέρα στη δουλειά", όσο ψυχρό και αν ακούγεται. Ο μόνος τρόπος να γίνει αυτό αποδεκτό είναι με το να μην γίνει ξανά. Αν είναι εξαίρεση, καλώς.

ΥΓ. Και κάτι με αφορμή την επιλογή του διαιτητή στο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό που ακολουθεί. Η διοίκηση έχει κάθε δικαίωμα να ασχοληθεί με τον διαιτητή. Αυτή είναι, χρόνια τώρα η αρρώστια μας (και θα είναι για καιρό, για όλους). Ουαί κι’ αλλοίμονο αν αυτή η αρρώστια μπει στα αποδυτήρια. Η δικαιολογία είναι πρώτο βήμα προς την ήττα και επ’ ουδενί δεν πρέπει να δοθεί.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Καραμπάκ-ΠΑΟΚ 2-0