Αργησε να κάνει τη Σούμ-α

Διαβάζοντας την συνέντευξη (ή καλύτερα την εξομολόγηση) του Γιτζάκ Σουμ σε αθλητική εφημερίδα, μου ήρθε αμέσως στο μυαλό ή εξής απορία: «Γιατί δεν τα έλεγε όλα αυτά όσο εργαζόταν στον Παναθηναϊκό;» Η απάντηση είναι απλή: Γιατί θα έχανε τη δουλειά του.

Βλέπετε, η λογική του επαγγελματικού ποδοσφαίρου λέει πως η ομάδα στην οποία εργάζεσαι έχει τους καλύτερους παίκτες, το πρωτάθλημα στο οποίο εργάζεσαι είναι από τα πιο δυνατά της Ευρώπης, η ομάδα σου μπορεί να πάρει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα με όποιον αντίπαλο και να παίξει, ενώ η διοίκηση είναι η καλύτερη του κόσμου(!) και σου φέρνει να δουλέψεις το καλύτερο δυνατό υλικό.

Όταν όμως σταματήσεις τη συνεργασία με την ομάδα αυτή, ξαφνικά(!) διαπιστώνεις ότι το επίπεδο του πρωταθλήματος δεν ήταν το καλύτερο δυνατό, διαπιστώνεις ότι οι παίκτες σου δεν είναι ικανοί να κερδίσουν για παράδειγμα την Αϊντχόφεν, συγκρίνεις τον Μπασινά με τον Κοκού, ενώ ο μέχρι πρότινος υπέροχος κόσμος που σε βοηθούσε εντός και εκτός έδρας… δεν γεμίζει ούτε ταξί!

Γιατί λοιπόν ο κύριος Σουμ δεν έλεγε στους δημοσιογράφους ότι δεν μπορούμε να κερδίσουμε την Αϊντχόφεν και θα είμαστε ευχαριστημένοι αν χάσουμε μόνο με 1-0; Γιατί ο κύριος Σουμ δεν έλεγε στους δημοσιογράφους ότι έχει παράπονα από τον κόσμο και αντίθετα προτιμούσε μετά από κάθε ματς να πλέκει το εγκώμιο του «υπέροχου κόσμου που είναι πάντα δίπλα μας και μας βοηθάει»; Και στη τελική, αφού είπε έστω εκ των υστέρων όλα αυτά, γιατί δεν δήλωνε νωρίτερα μία παραίτηση να βρει την ηρεμία του ο άνθρωπος;

Θα ήθελα έστω και για μία φορά να ακούσω κάποιον προπονητή (ή έστω παίκτη) οποιασδήποτε ομάδας να μιλάει ειλικρινά και όχι μέσα από στερεότυπες εκφράσεις για την ομάδα του. Να αριθμήσει τα όποια προβλήματα και να πει ότι το επίπεδο του ελληνικού ποδοσφαίρου κυμαίνεται σε μέτρια επίπεδα και η ομάδα μου δεν είναι ικανή να πρωταγωνιστήσει. Και το βασικότερο: Να κάνει την αυτοκριτική του.

Και φυσικά να τα πει όσο εργάζεται και όχι όταν φύγει…