Blue ...Perestrojka

Φυλακισμένοι επί χρόνια στο κελί της ποδοσφαιρικής απομόνωσης, με μηδέν ηθικό και ανύπαρκτη πίστη στις δυνατότητες μας, ταξιδέψαμε στην Πορτογαλία παρέα με τον φόβο. Η συμμετοχή των φιλάθλων διστακτική και ο ενθουσιασμός απουσίαζε επιδεικτικά. Οι στήλες και τα σχόλια των εφημερίδων ζητούσαν αξιοπρεπείς εμφανίσεις και αποφυγή διασυρμών.

Λόγω της ανύπαρκτης ποδοσφαιρικής μας κουλτούρας, κανείς δεν είχε την ικανότητα να υπολογίσει το ποδοσφαιρικό εμβαδό του προπονητή Ρεχάγκελ και της ομάδας που είχε φτιάξει. Η ποδοσφαιρική μεταμόρφωση της Εθνικής μας ομάδας είναι ένα από τα σύγχρονα ποδοσφαιρικά θαύματα και δείγμα της αποτελεσματικότητας που έχει η οργάνωση των αρετών μας. Τα χρόνια στο σκοτάδι ήταν πολλά και κουραστικά.

Η υποδαύλιση της εθνικής μας –ποδοσφαιρικής- συνείδησης έχει βρει πια χώρο δράσης. Σε κάθε μεγάλη διοργάνωση, οι Έλληνες φίλαθλοι χωρίζονται. Άλλοι υποστηρίζουν Αγγλία, άλλοι Αργεντινή και άλλοι Γαλλία. Είναι ευκολότερο να βρεις τέτοιες σημαίες στα πατάρια παρά Ελληνικές.

Η άγνοια κινδύνου της πρεμιέρας μεταφράστηκε σε ένα θρασύ colpo-grosso Για τους χαμένους ήταν η ναυτία της πρεμιέρας, για τους νικητές ήταν η απόλυτη σφραγίδα Ρεχάγκελ και των παιδιών του. Η λογική έλεγε ότι απέναντι στους Ισπανούς, την τρίτη ομάδα της παγκόσμιας κατάταξης, οι πιθανότητες μας ελαχιστοποιούνται.

Το όπλο του αιφνιδιασμού άδειασε, ο Σάεθ έκρυψε την ομάδα από τον Ρεχάγκελ και οι Ισπανοί επιζήτησαν να προηγηθούν στο σκορ σίγουροι ότι δεν υπάρχει επιστροφή. p>

Ο Σάεθ έβαλε ακριβώς την ίδια ομάδα κάνοντας μία άχρηστη μπλόφα. Πρώτον, γιατί δεν μας ενδιέφεραν τα πρόσωπα, αφού γνωρίζαμε την ποιοτική ανωτερότητα των αντιπάλων και δεύτερον γιατί το σχήμα του δεν το αλλάζει ποτέ, άσχετα με το ποιος παίζει.

Οι Ισπανοί προηγήθηκαν και θεώρησαν ότι το παιχνίδι τελείωσε. Μία αμυντική ομάδα πεθαίνει όταν μένει πίσω στο σκορ, έλεγε η λογική τους. Αλλά μία πολύ καλή ομάδα;

Μήπως οι μέτριοι για τα ευρωπαϊκά δεδομένα παίκτες κατάφεραν να συγκροτήσαν μία πολύ καλή ομάδα υπό τις κατευθύνσεις ενός χαρισματικού προπονητή κάτω από τα συντρίμμια του ελληνικού ποδοσφαίρου; Όχι ανίκητη, ούτε θεαματική, αλλά εκνευριστικά αποτελεσματική. Μία ομάδα που δεν σκέφτεται την δικαιοσύνη ή την αδικία- αποκλειστικό καταφύγιο κάθε ήττας στο παρελθόν,-αλλά το αποτέλεσμα. Μία ομάδα έτοιμη να παίξει μόνο γι’αυτό,με ένα προπονητή που ξέρει να διαχειρίζεται το ρίσκο σαν επαγγελματίας τζογαδόρος.

Τα δύο αποτελέσματα δεν αντιπροσωπεύουν απλά τέσσερις βαθμούς στο κυνήγι της πρόκρισης. Συμβολίζουν τα χαμόγελα στα πρόσωπα εκατομμυρίων Ελλήνων, την τιμή να φοράς τα εθνόσημο και να συμμετέχεις στον ποδοσφαιρικό κόσμο. Απομένουν ακόμα 90 λεπτά για να ολοκληρώσουμε την δική μας γαλανόλευκη «περεστρόικα.»

---