Χρυσός σκούφος, Pulitzer και Oscar

Η μεγαλύτερη απόδειξη του επιπέδου της ποδοσφαιρικής μας κουλτούρας είναι το πρώτο ημίχρονο του αγώνα της Εθνικής μας. Δεν νομίζω ότι υπήρξε μεγαλύτερος αιφνιδιασμός για την ποδοσφαιρική κρίση των Ελλήνων. Για άλλη μία φορά η ενδεκάδα του Ρεχάγκελ αιφνιδίασε τους περισσότερους. Πώς, μα αλήθεια πώς, οι συγκεκριμένοι έντεκα θα σταθούν απέναντι στους αφηνιασμένους και μπαλαδόρους Πορτογάλους; Πώς θα εμφανιστούμε μπροστά σε δισεκατομμύρια μάτια; Δεν πρέπει να υπάρχει μεγαλύτερη ποδοσφαιρική ταπείνωση από αυτή που έχει πετύχει ο 66χρόνος Ρεχάγκελ σε όλη την ποδοσφαιρική Ελλάδα.

Ο –Που πας –Ρε-χάγκελ, όπως «φιγουράριζε» σε πρωτοσέλιδο αθλητικής εφημερίδας μεγάλης κυκλοφορίας στις 10-9-2001 μετά το 1-5 από τους Φινλανδούς, πήρε την ανυπόληπτη και παρακμιακή ποδοσφαιρική Ελλάδα και σε λιγότερο από τρία χρόνια της μετέδωσε μία σύγχρονη ποδοσφαιρική σκέψη ανεκτίμητης αξίας.

Επεισε τους ίδιουςτους ποδοσφαιριστές ότι το άκρατο κυνήγι δικαιολογιών εγκληματεί πάνω στις δυνατότητές τους. Η νοοτροπία dolce vita και η απουσία προπονητών αξίας από το ελληνικό ποδόσφαιρο βαλτώνει το επίπεδο των ποδοσφαιριστών. Το τραγικό επίπεδο του Ελληνικού ποδοσφαίρου ώθησε τον διορατικό Otto να εμπιστευτεί ποδοσφαιριστές με Ευρωπαϊκές εμπειρίες. Ακόμα και οι καθημερινές προπόνησεις με τους αναπληρωματικούς στην Bundesliga, στην Premier League ή στο Campionato προσθέτει περισσότερη ποδοσφαιρική αξία από το 90% των ποδοσφαιρικών αγώνων της Α’Εθνικής.

Υπομονή στην υπομονή και επιμονή στην υπομονή ζήτησε ο Ρεχάγκελ. Αλλαγή νοοτροπίας με το πέρασμα του χρόνου. Υπομονή και πάλι.Συγκεκριμένη τακτική. Τα αποτελέσματα ερχόντουσαν μήνα με το μήνα, το πλάνο δούλευε και η ομάδα έσφιγγε. Η κριτική πέρασε από τα αποτελέσματα στις κλήσεις ποδοσφαιριστών, από τις κλήσεις στα φιλικά, από τα φιλικά στο θέαμα και από το θέαμα στις προαποφασιμένες κακές εμφανίσεις των διεθνών μας.

Ειλικρινά, δεν πιστεύω ότι υπάρχουν περισσότεροι από τρεις προπονητές στον κόσμο που θα καταφέρναν με τέτοιο υλικό να παρουσιάσουν τέτοια ομάδα. Το πρώτο ημίχρονο της Ελλάδας απέναντι στους οικοδεσπότες μοιάζει με σεμινάριο αιφνιδιασμού. Πίεση σε όλους τους χώρους, με σωστές αποστάσεις στις γραμμές, με αλληλοκάλυψη σε υπερθετικό βαθμό και με 7 σουτ προς το τέρμα.

Με τους Πορτογάλους αρτίστες να μην μπορούν να αλλάξουν την μπάλα, πόσο μάλλον να δημιουργήσουν ευκαιρία. Με τους Ελληνες παίκτες να εφαρμόζουν την άμυνα στους χώρους και στους παίκτες, με τους Πορτογάλους να ασφυκτιούν ακόμα και στις κοντινές μεταβιβάσεις. Με τον Σκολάρι να μην μπορεί να καταλάβει τι γίνεται και με τον Ρεχάγκελ να μην δίνει ούτε σημάδι υποχώρησης.

Το δόγμα του Ρεχάγκελ « αφού είσαι καλός εκεί θα είσαι καλός και δέκα μέτρα πιο δίπλα» πάλι στο προσκήνιο. Ο Νικολαϊδης, ανέτοιμος με το μυαλό του αλλού, αριστερό χαφ. Ο τέλειος παραλογισμός, αλλά παράλληλα το ιδανικό τελεσίγραφο. Η ομάδα υπεράνω όλων. Το θεωρητικό δόγμα του ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου, όλοι παίζουν παντού, χωρίς τα κατάλληλα εργαλεία και χωρίς τις ανάλογες δυνάμεις. Ενα μικρό και ανούσιο ποδοσφαιρικό θαύμα.

«Μάγειρας» για χρυσό σκούφο, «σκηνοθέτης» για Oscar και «συγγραφέας» για Pulitzer ο Γερμανός προπονητής αξίζει περισσότερα από όσα φέρνει η στιγμή της ευφορίας. Τα λόγια του Βενγκερ και του Σκολάρι, η ελεύθερη διέλευση στους λεωφορειοδρόμους, τα εκατομμύρια «ευχαριστώ» δεν μπορούν να αποτιμήσουν το καλό που έκανε στο ελληνικό ποδόσφαιρο η εμφάνιση της Εθνικής ποδοσφαίρου στο συγκεκριμένο παιχνίδι.