Δεν ξεχνάω το... τιμημένο
Το καλοκαίρι που μας πέρασε δύσκολα θα ξεχάσει ανθρώπινος νους. Από την στιγμή που η Εθνική μας έκανε σέντρα στο «Ντραγκάο» στον εναρκτήριο αγώνα με την Πορτογαλία μέχρι και τη στιγμή της τελετής λήξης των Παραολυμπιακών Αγώνων, έγιναν πολλά, πάρα πολλά. Το συγκρότημα του Οτο Ρεχάγκελ έφτασε στην υπέρτατη χαρά με την κατάκτηση του βαρύτιμου τροπαίου, η Αθήνα διοργάνωσε επιτυχημένους Αγώνες σε κάθε επίπεδο –είτε οργανωτικό είτε αγωνιστικό- και εμείς γευτήκαμε το νέκταρ της επιτυχίας και των συνεχών διακρίσεων από ολόκληρο τον κόσμο.
Αλήθεια, όμως. Στην καρδιά σας ποια θέση κατέχει το ιστορικό κατόρθωμα των διεθνών μας στα γήπεδα της Πορτογαλίας και ποια οι Ολυμπιακοί και Παραολυμπιακοί Αγώνες; Που νιώσατε την μεγαλύτερη χαρά; Όταν ο Θοδωρής Ζαγοράκης σήκωσε στον ουρανό της Λισσαβόνας το… τιμημένο ή όταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος είπε με υπερηφάνεια την φράση: «Κηρύσσω την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων»;
Ο υπογράφων το κείμενο αισθάνθηκε πραγματικά υπερήφανος και «λουσμένος» από χαρά, συγκίνηση και υπερηφάνεια όταν ο αρχηγός μας, ο Ζαγοράκης μπάρμπα, πήρε στην αγκαλιά του το κύπελλο και το σήκωσε ψηλά μπροστά στα έκπληκτα και δακρυσμένα (από στενοχώρια) μάτια του Εουσέμπιο. Να με συγχωρήσετε, αλλά αυτό που ζήσαμε το καλοκαίρι με το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα δεν πρόκειται να το ζήσουμε ξανά στους αιώνες των αιώνων. Θα μου πείτε, θα ζήσουμε ποτέ ξανά την διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων στην χώρα μας; Μάλλον, όχι. Ωστόσο, η φιλοξενία μίας σπουδαίας διοργάνωσης –με τις επιτυχίες που την ακολουθούν- προκαλούν σαφώς λιγότερο ρίγος και δέος (αν μπορούν να μετρηθούν) με την κατάκτηση ενός πανευρωπαϊκού τίτλου από μία ποδοσφαιρικά τριτοκοσμική χώρα όπως είναι η Ελλάδα. Είτε αυτό αρέσει είτε δεν αρέσει σε πολλούς.
Προσωπικά δεν είδα κανέναν Ελληνα φίλαθλο να βγαίνει στην Ομόνοια και σε κάθε πλατεία της Ελλάδας να πανηγυρίζει για την έναρξη των Αγώνων. Δεν είδα ούτε έναν να πηγαίνει τραγουδώντας στο κέντρο της Αθήνας για το χρυσό μετάλλιο της Χαλκιά. Δεν είδα ούτε έναν να πηγαίνει στο κλειστό της Νίκαιας να αποθεώσει μαζί με τους άλλους τον μεγάλο Πύρρο Δήμα. Και κατ’επέκταση, δεν είδα κανένα από τα ξένα ΜΜΕ να έχει στην ετήσια ανασκόπησή του πρώτο θέμα τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας.
Είδα όμως όλους τους Ελληνες και όλες τις Ελληνίδες να πανηγυρίζουν με την ψυχή τους το παραμυθένιο τέλος του Euro 2004, είδα χιλιάδες συμπατριώτες να ψάχνουν εναγωνίως για ένα εισιτήριο για την Πορτογαλία, είδα πολλούς –πάρα πολλούς- να κλαίνε σαν μικρά παιδάκια. Γι’αυτό «δεν σταματώ να τραγουδώ ποτέ…» Κι άσε τους άλλους να λένε…
