"Κανείς δεν είναι μεγαλύτερος από το παιχνίδι" (μέρος 2ο)

Ο Δημήτρης Καρύδας συνεχίζει τη "μαραθώνια" ανάλυση της εποχής Στερν, η οποία μετά από την αποχώρηση του Μάικλ Τζόρνταν έψαχνε το επόμενο σύμβολό του. Τα αποτυχημένα χρίσματα σε Ντάνκαν, Χιλ, Άιβερσον και... Κόμπε και το "εγώ" του Λεμπρόν που άλλαξε τα πάντα.

"Κανείς δεν είναι μεγαλύτερος από το παιχνίδι" (μέρος 2ο)

Στο πρώτο μέρος της αναφοράς μας στο σύγχρονο ΝΒΑ είχαμε μείνει στις αρχές του αιώνα. Τότε, δηλαδή που το ΝΒΑ δεν είχε πλέον ούτε Μάτζικ Τζόνσον ούτε Μπερντ αλλά ούτε κυρίως Μάικλ Τζόρνταν, είχε μόλις επιβιώσει από ένα οδυνηρό λοκ άουτ που πετσόκοψε την περίοδο 1998-1999 και έβλεπε τις μετοχές του στην εσωτερική αγορά να πέφτουν ραγδαία για πρώτη φορά από την ημέρα που ανέλαβε τη θέση του κομισάριου ο Ντέιβιντ Στερν.

Η "μηχανή του μάρκετινγκ" δούλευε, βέβαια, πολύ καλά. Η ερώτηση "ποιος είναι ο επόμενος Τζόρνταν" κυριαρχούσε σε όλα τα έντυπα της Αμερικής, αλλά η ίντριγκα από μόνη της δεν αρκούσε. Έπρεπε να βρεθεί και ο νέος σούπερ σταρ που θα μπορούσε να υποστηρίξει την κατάσταση.

Αναζητώντας τον παίκτη - εικόνα

Το προφίλ του παίκτη που έψαχνε το ΝΒΑ ήταν πολύ συγκεκριμένο. Επικοινωνιακός, νέος (για να διαρκέσει χρόνια) και καλό παιδί! Ο Τιμ Ντάνκαν πληρούσε δύο από τους τρεις όρους, είχε την όψιμη δόξα του πρωταθλήματος του 1999, αλλά απαντούσε με μονοσύλλαβα στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων. Ποτέ δεν έκανε "κλικ" έξω από το Τέξας, απόδειξη ότι σε όλη την καριέρα του γύρισε όλη κι όλη μια εθνικής εμβέλειας διαφήμιση! Ο Κόμπε Μπράιαντ ήταν στο ξεκίνημα της λαμπρής καριέρας του, αλλά δεν ήταν καν ο απόλυτος σταρ της ομάδας, αφού η προσωπικότητα και η εξωστρέφεια του Σακίλ Ο' Νιλ ήταν ισοπεδωτική.

9 Nov 1999: David Robinson #50 of the San Antonio Spurs walks on the court with teammate Tim Duncan #21during a game against the Golden State Warriors at the Oakland Coliseum in Oakland, California. The Spurs defeated the Warriors 118-89.  Mandatory Credit: Jed Jacobsohn  /Allsport
9 Nov 1999: David Robinson #50 of the San Antonio Spurs walks on the court with teammate Tim Duncan #21during a game against the Golden State Warriors at the Oakland Coliseum in Oakland, California. The Spurs defeated the Warriors 118-89. Mandatory Credit: Jed Jacobsohn /Allsport GETTY IMAGES

Ο Γκραντ Χιλ ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση. Αφρο-αμερικάνος με οικογενειακές καταβολές σε μεσοαστική οικογένεια, μακριά από τα γκέτο των μεγαλουπόλεων, πολύ θεαματικός, αλλά στην πορεία "ο παίκτης που θα μπορούσε να γίνει ο επόμενος Τζόρνταν" αντιμετώπισε ένα πολύ σοβαρό ζήτημα: Τα πόδια του ήταν φτιαγμένα από πηλό και καθόταν περισσότερο από όσο έπαιζε.

Το γκέτο του Άιβερσον

Τι έμενε; Ένας μικροκαμωμένος γκαρντ από τα γκέτο της Φιλαντέλφια, που έπαιζε με ψυχή κάθε βράδυ και είχε αποκτήσει μια απίστευτη δεξαμενή θαυμαστών. Ο Άλεν Άιβερσον ήταν ότι... χειρότερο μπορούσε να τύχει στο ΝΒΑ, που έψαχνε τον "πολιτικά ορθό" παίκτη για να τον μετατρέψει σε εικόνα του πρωταθλήματος. Αλητάκος, τη βραδιά του ντραφτ είχε κατεδαφίσει με την παρέα του μια σουίτα ξενοδοχείου, παιδί του γκέτο, τον συνόδευαν με τη μορφή φρουράς τα μέλη της παλιάς συμμορίας του. Ο αστικός μύθος λέει ότι είχαν αδελφοποιηθεί αλλάζοντας αίμα με τον όρκο όποιος πετύχει, να συντηρεί όλους τους άλλους ισοβίως. Κάπως έτσι εξηγείται ότι σήμερα ο παίκτης που τον έλεγαν "The Answer" είναι χρεοκοπημένος.

"Κανείς δεν είναι μεγαλύτερος από το παιχνίδι" (μέρος 2ο)

Κυκλοφορούσε με χαμηλοκάβαλα παντελόνια, το σώμα του ήταν γεμάτο τατουάζ, ο λαιμός και τα χέρια του γεμάτα χρυσές αλυσίδες. Όπως ακριβώς κάθε κάτοικος του γκέτο που σεβόταν τον εαυτό του. Ο Άιβερσον δεν έγινε ποτέ σούπερ σταρ, αλλά η βασική αιτία που το χιπ χοπ και η κουλτούρα του εισχώρησαν στη ζωή του ΝΒΑ.

Και δεν έγινε σούπερ σταρ γιατί μπορεί το ΝΒΑ να κρύβει όσο καλύτερα μπορεί κάθε ψήγμα ρατσισμού, αλλά δεν ισχύει το ίδιο για τον κόσμο που πηγαίνει στα γήπεδα. Κοινό που αποτελείται κυρίως από λευκούς της μεσαίας ή της ανώτερης τάξης. "Πώς θα μπορούσαν όλοι αυτοί να ταυτιστούν με ένα είδωλο που στα μάτια τους έμοιαζαν πολύ με τον αλήτη που θα έμπαινε στο σπίτι τους με ένα όπλο για να κλέψει;", μου είχε πει κάποτε ένα στέλεχος του ΝΒΑ. Και δεν έγινε ποτέ...

Ο θρυμματισμός του Κόμπε

Το 2001, με αφορμή την "επανάσταση Μούρνινγκ", όπως αποκαλείται η ιστορία του παλαίμαχου άσου, οι παίκτες ήταν φανερό ότι είχαν ανακτήσει τον έλεγχο του παιχνιδιού. Η ασθένεια του Μούρνινγκ είχε να κάνει σε μεγάλο βαθμό με την υπερκατανάλωση painkillers. Οι σούπερ σταρ πληρώνονταν για να παίζουν, για να τους βλέπει ο κόσμος κάθε βράδυ στο παρκέ και απαγορευόταν να λείπουν από αγώνες για μικροτραυματισμούς. Η κατανάλωση φαρμάκων που καταπολεμούσαν τον πόνο ήταν περίπου υποχρεωτική. Με μπροστάρη τον Σακίλ Ο' Νιλ οι παίκτες ξεκαθάρισαν δημόσια το χειμώνα του 2001 ότι θα περιόριζαν τη χρήση των (νόμιμων) φαρμάκων στο ελάχιστο. "Θα παίζουμε όσο μπορούμε και όχι όσο μας επιβάλλουν", είχε πει τότε ο Σακίλ.

"Κανείς δεν είναι μεγαλύτερος από το παιχνίδι" (μέρος 2ο)

Το ΝΒΑ ακούμπησε όλες τις ελπίδες του πάνω στον Κόμπε. Τρεις φορές πρωταθλητής, σε ομάδα μεγάλης αγοράς, με χαμόγελο που παρέπεμπε στον Μάτζικ Τζόνσον, καλό παιδί, καλός οικογενειάρχης, χωρίς ούτε ένα τατουάζ στο κορμί του, με στιλ παιχνιδιού που παρέπεμπε ευθέως στον Τζόρνταν. Η εικόνα του απόλυτα επιτυχημένου έγχρωμου. Το καλοκαίρι του 2003, όταν ξέσπασε το σκάνδαλο για την απόπειρα βιασμού μιας καμαριέρας στο Κολοράντο, το είδωλο του Κόμπε θρυμματίστηκε σε χιλιάδες κομμάτια.

Στη συνείδηση της συντηρητικής αμερικάνικης κοινωνίας, ο Κόμπε δεν αθωώθηκε ποτέ. Ακόμη και το γεγονός ότι έκανε τατουάζ στο μπράτσο του με τα ονόματα των μελών της οικογένειας του περισσότερο έγινε αντικείμενο χλευασμού, παρά λόγος να πάρει άφεση αμαρτιών. Εκτός όλων των άλλων, ο Κόμπε ήταν ο πρώτος σύγχρονος σταρ που όλοι καταλάβαιναν ότι έπαιζε πρώτα για τον εαυτό του και τα νούμερα της στατιστικής του και μετά για τους συμπαίκτες του ή την ομάδα.

Ο μεσσίας Λεμπρόν και το Ίντερνετ

Αλλά η καλή τύχη που τον συνόδευε όλα αυτά τα χρόνια -σε συνδυασμό με τη δεδομένη ευστροφία του- δεν εγκατέλειψε ούτε τότε τον Ντέιβιντ Στερν. Την ώρα που ο Κόμπε κυνηγούσε τους δαίμονες του στο Οχάιο, ένας πιτσιρικάς ήταν ήδη ο επόμενος μεγάλος παίκτης, ο μεσσίας που θα έσωζε τη φήμη και τη δημοφιλία του ΝΒΑ. Και εκτός όλων των άλλων, η εκρηκτική διείσδυση του Ίντερνετ και η έναρξη της εποχής των social media εξυπηρετούσαν τέλεια τους σκοπούς του ΝΒΑ. Το πρωτάθλημα δεν ήθελε ποτέ ένα σταρ κοινής αποδοχής. Ήθελε πάντοτε ένα σταρ μαζικής αποδοχής που θα είχε εχθρούς, αλλά και επικριτές.

Το πρώτο ερώτημα απασχόλησε για πάνω από ένα χρόνο όλους τους γραφιάδες του πλανήτη που έχουν τυπώσει τη λέξη μπάσκετ σε κάποιο κείμενο τους: Θα γίνει άμεσα σούπερ σταρ στο ΝΒΑ ο Λεμπρόν ή θα του πάρει μερικά χρόνια; Έχω στο αρχείο μου τουλάχιστον 10 αναλύσεις από Αμερικάνους, αλλά και Έλληνες σχολιαστές για το θέμα. Ο Λεμπρόν μπήκε σαν σίφουνας στη ζωή του ΝΒΑ, έγινε αμέσως σούπερ σταρ, τον ονόμασαν "εκλεκτό", "βασιλιά" και ό,τι άλλο τέλος πάντων βαρύγδουπο δεν είχε χρησιμοποιηθεί ως τότε!

"Κανείς δεν είναι μεγαλύτερος από το παιχνίδι" (μέρος 2ο)

Αυτό που έψαχναν

Μαζί του μπήκε οριστικά και αμετάκλητα στον κόσμο του ΝΒΑ το "εγώ". "Me, myself and I", όπως τραγουδούσαν κάποτε οι De la Soul και θα μπορούσε να γίνει το ιδανικό σάουντρακ της μοντέρνας εποχής του πρωταθλήματος. Το pick’n’roll του Σλόαν στη Γιούτα και η τριγωνική επίθεση του Τζάκσον (στην πραγματικότητα είναι επινόηση του επί δεκαετίες βοηθού του, Τεξ Ουίντερ) ήταν ήδη ξεπερασμένα. Απαιτούσαν συνεργασίες, ομαδική δουλειά. Ο Λεμπρόν έφερε μαζί του στο ΝΒΑ το isolation και το παιχνίδι ένας εναντίον ενός.

Και έγινε ο ιδανικός σούπερ σταρ, γιατί εκτός των άλλων απέκτησε μερικά εκατομμύρια haters στα διαδικτυακά φόρουμ και αργότερα στο Facebook και στο Twitter. Εκείνους που του έλεγαν "δεν είσαι πολύ καλός για να πάρεις πρωτάθλημα" ή "δεν θα πάρεις ποτέ στη ζωή σου δαχτυλίδι γιατί είσαι ατομιστής". Ο Λεμπρόν τους διέψευσε στα παρκέ του ΝΒΑ, κερδίζοντας δύο τίτλους πριν πατήσει τα 30.

Αλλά ο κορυφαίος μπασκετμπολίστας του πλανήτη δεν είχε ποτέ δεύτερες ή τρίτες σκέψεις. Δεν τον απασχολούσε ποτέ να γίνει franchise player. Αυτά είναι πια ξεπερασμένα. Ανήκαν σε κάτι τύπους όπως ο Μπερντ, ο Μάτζικ, ο Τζόρνταν, ο Άιβερσον ή ο Κόμπε. Ο Λεμπρόν κοίταζε ψηλά, στον 17ο όροφο του πύργου που στεγάζει τα γραφεία του ΝΒΑ, και όσο ο Στερν μετρούσε εκατοντάδες εκατομμύρια εισπράξεων από τηλεοπτικά και διαφημιστικά δικαιώματα, τόσο ο ίδιος έκανε μότο του αυτό που γράφει πάνω τους τα πράσινα αμερικάνικα χαρτονομίσματα: In God we trust.

Πούλησε σε μια νύχτα την ομάδα της γενέτειρας του, τους Καβαλίερς, παράτησε με φτηνά κολπάκια το Μαιάμι φέτος το καλοκαίρι, ξαναγύρισε στο Κλίβελαντ απλά για να αποδείξει αυτό που όλοι ξέραμε: Ότι μπορεί να κάνει φίλους με την ίδια ταχύτητα που μετατρέπει την προηγούμενη στρατιά ορκισμένων υποστηρικτών του σε haters.

SAN ANTONIO, TX - JUNE 15: LeBron James #6 of the Miami Heat calls a play against the San Antonio Spurs during Game Five of the 2014 NBA Finals at the AT&T Center on June 15, 2014 in San Antonio, Texas. NOTE TO USER: User expressly acknowledges and agrees that, by downloading and or using this photograph, User is consenting to the terms and conditions of the Getty Images License Agreement.  (Photo by Andy Lyons/Getty Images)
SAN ANTONIO, TX - JUNE 15: LeBron James #6 of the Miami Heat calls a play against the San Antonio Spurs during Game Five of the 2014 NBA Finals at the AT&T Center on June 15, 2014 in San Antonio, Texas. NOTE TO USER: User expressly acknowledges and agrees that, by downloading and or using this photograph, User is consenting to the terms and conditions of the Getty Images License Agreement. (Photo by Andy Lyons/Getty Images) GETTY IMAGES

Το "εγώ" πάνω από το "εμείς"

Το ΝΒΑ είναι πια στον αστερισμό του εγωισμού. Ο παίκτης που κοιτάζει στα μάτια τον Λεμπρόν, ο Κέβιν Ντουράντ τον ακολουθεί κατά πόδας. Πριν από έναν χρόνο πλακώθηκε μέσα στα αποδυτήρια της Οκλαχόμα με τον έτερο σούπερ σταρ της ομάδας Ράσελ Ουέστμπρουκ που είχε την κακή συνήθεια να του πασάρει λίγο τη μπάλα και να σουτάρει περισσότερο από αυτόν.

Το παιχνίδι ανήκει ολοκληρωτικά στα χέρια των παικτών. Και ήταν η κατάλληλη ώρα και το τέλειο timing για να βγει στη σύνταξη ο άνθρωπος που είχε πει στο Τορόντο 20 χρόνια νωρίτερα "κανείς δεν είναι μεγαλύτερος από το παιχνίδι". Η εποχή Στερν έκλεισε και μαζί νομίζω έκλεισε και ο σημαντικότερος κύκλος στην ιστορία του ΝΒΑ.

Διαβάστε ακόμη

"Κανείς δεν είναι μεγαλύτερος από το παιχνίδι" (μέρος 1ο)

News 24/7

24MEDIA NETWORK