Ούτε στημένο από την ΕΠΟ να ήταν

Διαβάζοντας τα τελευταία εικοσιτετράωρα τα kilobytes που καταναλώνονται σε άρθρα και σχόλια αποδοκιμασίας ή υποστήριξης στον Κώστα Κατσουράνη, μπορείς να σχηματίσεις μια εικόνα για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, απλώς εκτείνεται από πίνακα του Πικάσο έως τα μουντζουρο-σκαλίσματα του τρίχρονου γιου μου, για τα οποία όμως ούτως ή άλλως αισθάνομαι την ανάγκη να τον επαινέσω.

Αυτό που κάποιοι αδυνατούν να καταλάβουν είναι ότι τελικά λίγη σημασία φαίνεται πως έχει αν διαφωνείς ή συμφωνείς με την αγωνιστική αξία του Κατσουράνη, αλλά και τη δυνατότητά του να βοηθήσει το εθνικό μας συγκρότημα στις υποχρεώσεις του στο Μουντιάλ της Βραζιλίας.

Οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν την επίθεση που δέχεται, ως οργανωμένη επιχείρηση όσων θέλουν να τον απαξιώσουν - τιμωρήσουν για τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στα γεγονότα της Τούμπας, υπό την μπαγκέτα κάποιου “ερυθρόλευκου” non paper που έδειξε τον δρόμο. Λυπάμαι, μα δεν είναι έτσι. Ή αν το προτιμάτε, δεν είναι μόνο έτσι.

Και όσο κουτό είναι να θεωρείς ότι θα μπορούσαν τόσοι άνθρωποι να συνασπιστούν σε μια αρνητική στάση απέναντι στον διεθνή ποδοσφαιριστή, υποκινούμενοι απλώς από ταπεινά οπαδικά ελατήρια, άλλο τόσο κουτό είναι να τον υπερασπίζεσαι, αν και συμφωνείς ότι δεν είναι αυτός που θα έπρεπε να είναι, επειδή και μόνο, ο εχθρός των εχθρών σου, είναι εκ των πραγμάτων φίλος σου!

Ακούγεται ίσως παράδοξο, αλλά θα προσπαθήσω να εξηγήσω την άποψή μου, ότι αν έπρεπε να αποδώσω κάπου το όλο σκηνικό, μπορεί και πάλι να το έκανα στη βάση του "οργανωμένου εγκλήματος", αλλά εστιάζοντας εντός του "σχολείου" της εθνικής ομάδας και όχι σε εξωσχολικούς παράγοντες.

Μου φαίνεται περισσότερο έξυπνο να έχει στηθεί από τον Μιχάλη τον Τσαπίδη ή τον Πάνο τον Κορκόδειλο και τους υπόλοιπους αφανείς ήρωες της επικοινωνίας της Ομοσπονδίας, που παρεμπιπτόντως κάνουν εκπληκτική δουλειά στον τομέα τους, με όλο αυτό το οπτικουακουστικό υλικό που τροφοδοτούν το ελληνικό φίλαθλο κοινό.

Για σκεφτείτε το λίγο. Σε μία στιγμή που ο πήχης των προσδοκιών εκτοξεύεται και η πίεση αυξάνεται σε βαθμό ενδεχομένως μη διαχειρίσιμο για κάποια από τα νεαρά μέλη του εθνικού μας συγκροτήματος, όλο το βάρος συγκεντρώνεται στις πλάτες κάποιου που αποδεδειγμένα μπορεί να το σηκώσει, αλλά κι αν εν τέλει δεν τα καταφέρει, ελάχιστα φαίνεται ότι απασχολεί την πλειοψηφία!

Ακούσατε τα τελευταία εικοσιτετράωρα σκέψεις, επιθυμίες ή προτροπές για χρησιμοποίηση του Α ή -επιτέλους- παραγκωνισμό του Β; Όχι! Με τον Κατσουράνη ασχολούνται όλοι, από τους καθ' ύλην ειδήμονες ως την καθ' όλα σεβαστή κυρά Φροσύνη της γειτονιάς μας, που καλά έκανε και πανηγύρισε το βράδυ της Τρίτης την πρόκριση της εθνικής μας στις 16 καλύτερες ομάδες της διοργάνωσης.

Ακόμη κι αυτοί που ενστερνίζονται πλέον την άποψη ότι η συγκεκριμένη ομάδα φαίνεται να αποζητά εντάσεις -ακόμη και τεχνητές στην ανάγκη- που την συσπειρώνουν και την βοηθούν να συγκεντρωθεί στον στόχο της, δεν θα έβρισκαν καταλληλότερο στόχο από τον Κατσουράνη, ο οποίος συν τοις άλλοις φαίνεται ότι απολαμβάνει τον σεβασμό της πλειονότητας -αν όχι καθολικά- των διεθνών.

Γιατί είτε το θέλουμε, είτε όχι, ο Κατσουράνης είναι αυτός που στην κακή του βραδιά, κάνει τους υπόλοιπους να τρέχουν και για πάρτη του, προκειμένου να εκτεθεί λιγότερο. Θες γιατί εκτιμούν όσα έχει πετύχει μέχρι σήμερα, θες γιατί είναι πρωταθλητής Ευρώπης και ο ηγέτης της ομάδας που έφτασε σε δύο συναπτές διοργανώσεις στους “8” της Ευρώπης και στους “16” (και γύρευε πού ακόμη...) του κόσμου, θες γιατί είναι η "ψυχή της παρέας". Ή για όποιον άλλον, ακόμη και αδιευκρίνιστο, λόγο αυτό συμβαίνει, πάντως συμβαίνει.

Δηλαδή θα παίζει για τα περασμένα μεγαλεία, θα αναρωτηθεί κάποιος. Επιτέλους η κουβέντα μπαίνει στην ουσία. Γιατί η ουσία είναι, εάν προσφέρει και τι και όχι τα ελατήρια όσων θέλουν να τον δουν στον πάγκο ή την εξέδρα.

Το θέμα είναι ότι γι' αυτό αποφασίζει ο Φερνάντο Σάντος. Ξέρετε, ο “πλησιέστερος στην ελληνική νοοτροπία ομοσπονδιακός” στις νίκες και ο “καρπουζάς από το Εστορίλ” στις ήττες. Κι επειδή οι προπονητές σκέφτονται και λίγο πρακτικά, αυτό που θα μετρήσει είναι η παρουσία ενός παίκτη με προσωπικότητα, που μπορεί να εμπνεύσει και να οδηγήσει στα όριά τους τους γύρω του.

Οπότε αφήστε αμετακίνητους τους Μανιάτη και Σάμαρη (ο Κονέ ούτως ή άλλως δεν προλαβαίνει) και διαλέξτε έναν εκ των Καραγκούνη ή Κατσουράνη για την τρίτη θέση στη μεσαία γραμμή.

Ευτυχώς ή δυστυχώς δεν προβλέπεται κάτι διαφορετικό...

Υ.Γ.: Α, και για να δώσω το έναυσμα (πως λέμε "κηρύσσω την έναρξη της συνεδρίασης του Β' Τριμελούς Πλημμελειοδικείου"...), προσωπική μου γνώμη είναι ότι ξεκινάς με Κατσουράνη και πρώτη αλλαγή (του) τον Καραγκούνη. Βαράτε βιολιτζήδες!

Διαβάστε ακόμη:

Η σημασία της χαράς του Κατσουράνη

Ένα απαραίτητο υστερόγραφο για τον Κατσουράνη