Παραδοχές και προσαρμογές
Ο Δημήτρης Κριτής γράφει για τον μεταγραφικό σχεδιασμό του Παναθηναϊκού και την κουβέντα που γίνεται.
Το “πράσινο” παζλ ολοκληρώνεται και σύντομα ο Παναθηναϊκός καλείται να σταθεί στην αφετηρία των αγωνιστικών του υποχρεώσεων, με την must win θηλιά στον λαιμό και το μαχαίρι στα δόντια.
Καμία ανοχή σε... Γκαμπάλα
Από τις πρώτες τοποθετήσεις των Ζιλμπέρτο Σίλβα και Αντρέα Στραματσόνι γίνεται κατανοητό ότι άπαντες έχουν παραλάβει το μήνυμα της εκλιπούσας υπομονής και αποποιούνται τα περιθώρια σφάλματος στον σχεδιασμό της ομάδας που θα διεκδικήσει αποκατάσταση του ευρωπαϊκού προφίλ και επιστροφή στους εγχώριους τίτλους.
Κάτι που στα λόγια μπορεί να είναι εύκολο και εύπεπτο, αλλά στην πράξη θα απαιτήσει θυσίες κάμποσων “υπερεγώ”, άρρηκτη ενότητα στα απλά και στα σύνθετα και κυρίως σεβασμό στο χθες, πίστη και αποφασιστικότητα στο σήμερα και αχόρταγη φιλοδοξία για το αύριο.
Δεν θα διαφωνήσουμε με όσους θεωρούν απαραίτητο το ισχυρό ελληνικό στοιχείο για να διευκολυνθεί μια τέτοια διαδικασία, αλλά οφείλουν να γνωρίζουν όλοι ότι πλέον τα περιθώρια είναι εξαιρετικά περιορισμένα και ως εκ τούτου θα πρέπει να ενεργοποιηθεί η εξής μία εναλλακτική επιλογή: αγκαλιά στο σύνολο του ρόστερ, υποστήριξη σε υπερθετικό βαθμό ώστε να εγκολπωθούν το ταχύτερο δυνατό τα νέα πρόσωπα και κυρίως να αντιληφθούν το προνόμιο να αποτελούν μέλος αυτού του συλλόγου και μέρος της ιστορίας του.
ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΗΣ
Δεν είναι καθόλου εύκολο για έναν ξένο ποδοσφαιριστή να δεθεί με τον κάθε επαγγελματικό σταθμό του και να υπερβάλλει στην προσπάθειά του γι αυτόν. Είναι μάλλον ευκολότερο να αναθέσει στον μάνατζέρ του την ανεύρεση του επόμενου στην πρώτη “στραβή”.
Αν δεν υπάρξουν αυτοί, εντός και εκτός ομάδας, που θα τον κάνουν να νιώσει πολύτιμος στην ευστοχία του, αλλά και ασφαλής στην αστοχία του, αποκλείεται να βάλει το τριφύλλι στην καρδιά του και απλά θα παραμείνει μία στάμπα στο ύφασμα που την περιβάλλει.
Αν δεν εδραιωθεί το οικογενειακό κλίμα που επιβάλλει την αποδοχή του όσο σημαντικού ή λιγότερου σημαντικού ρόλου αναλογεί στον καθέναν σε καθεμιά μάχη χωριστά, κανένας ποδοσφαιρικός εγωισμός και κανένα προσωπικό κίνητρο κανενός Ιμπάρμπο δεν θα το κάνει.
Το ρόστερ που αποκλείστηκε πέρσι από την Γκαμπάλα έχει ανανεωθεί σε ποσοστό 70% και στην πλειονότητά του δεν έχει μερτικό στην αποτυχία. Έχει όμως την υποχρέωση να μην επαναληφθεί ο,τιδήποτε σχετικό.
Φυσικά και δεν είναι έξτρα βάρος. Έξτρα βάρος θα ήταν να κουβαλούν ευθύνες που δεν τους αναλογούν και να κρίνονται εξαρχής με βάση έναν αποκλεισμό που δεν τους ανήκει
Το να μην ξαναζήσει ο Παναθηναϊκός μαζί τους μία νέα Γκαμπάλα, συγκαταλέγεται στον ελάχιστο πήχη των απαιτήσεων της φανέλας που διάλεξαν να φορέσουν.
ΕΝΙΣΧΥΜΕΝΟΣ
Ο Παναθηναϊκός της περιόδου 2016-2017 είναι καλύτερο σύνολο σε σχέση με τις 2-3 προηγούμενες περιόδους, αρκεί βεβαίως να είναι και ομάδα. Η ποιοτική αναβάθμιση του έμψυχου δυναμικού και η ενίσχυσή του σε θέσεις όπου υπήρχαν εξώφθαλμες ανάγκες, δεν εγγυάται ότι όλα τα παραπάνω θα αποτυπωθούν και στο χορτάρι.
Αυτό εξαρτάται από τη διοίκηση, τον προπονητή, τους ποδοσφαιριστές και τον κόσμο που θα δημιουργήσει (ή και θα επιβάλλει) το περιβάλλον στο οποίο θα κληθούν να προσπαθήσουν.
Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι υπάρχει ταύτιση απόψεων σε κινήσεις και επιλογές. Προσωπικά θα προτιμούσα χίλιες φορές τον Τσουκαλά των Ιωαννίνων που κατέληξε στον Αστέρα Τρίπολης αντί οποιουδήποτε Νούνο Ρέις ή θα ήθελα μία ασφαλέστερη επιλογή από τον Χουλτ για το αριστερό άκρο της άμυνας ή τον Βέλλιο για τη γραμμή πυρός.
Είναι όμως ανώφελο να οδηγήσουν τέτοιες ενστάσεις τον οποιονδήποτε διαφωνούντα σε περιθωριοποίηση ή χλευασμό των τελικών επιλογών. Μία χρονιά, όπως τη θέλουν οι φίλοι του Παναθηναϊκού, με παράλληλες υποχρεώσεις σε πρωτάθλημα, κύπελλο και Ευρώπη, θέλει το σύνολο του έμψυχου δυναμικού σε αγωνιστική εγρήγορση να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία και να ανανεώσει την εικόνα.
Η σύνοψη
Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, δεν απομένουν παρά 1 ή 2 κομμάτια στην καλύτερη περίπτωση, για να συμπληρωθεί το παζλ. Οι επιλογές θα κριθούν εκ του αποτελέσματος, αλλά η κινητικότητα υπήρξε στοχευμένη και σε γενικές γραμμές είχε προαναγγελθεί.
Ο Λεντέσμα δεν είναι στοίχημα, είναι πυλώνας. Ο Ιβάνοφ είναι Τελάντερ με περισσότερη εμπειρία, αρκεί να μην έχει εγγραφές στο ιατρικό δελτίο. Ο Ιμπάρμπο είναι παίκτης ψυχολογίας και θα χρειαστεί εμπιστοσύνη και μεγάλο χρόνο συμμετοχής για να βρει τον εαυτό του.
Ο Χουλτ έχει παραστάσεις και κίνητρο, είναι σε καλή ποδοσφαιρική ηλικία κι αν δεν τον ακουμπήσει η νοοτροπία του “και τι έγινε;”, θα προσφέρει (άλλωστε ο πήχης στο αριστερό άκρο είναι χαμηλά). Ο Γουακάσο έχει λίγο από Βλαχοδήμο μέσα του. Αν παίξει ως εσωτερικός μέσος θα υποχρεωθεί να μπει σε καλούπια, αν παίξει ως ακραίος “ΚΑΙ απόψε αυτοσχεδιάζουμε”. Τέλος, για τον Νούνο Ρέις θα δείξει το χορτάρι, όταν και για οποιοδήποτε λόγο το πατήσει
Όσο για το ελληνικό στοιχείο που φυλλορροεί θα τα πούμε πολύ σύντομα με πλούσιο παρασκήνιο από τις διεργασίες του καλοκαιριού. Τίποτε δεν είναι σίγουρο πάντως παρά τα περί του αντιθέτου θρυλούμενα...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
