Είκοσι χρόνια πίσω μας πήγε η Superleague
Είκοσι χρόνια πίσω μας πήγε η Superleague με τα καμώματα της. Γυρίσαμε στην εποχή των 80’s. Πρωθυπουργός Παπανδρέου, η Λάρισα «χτυπάει» πρωταθλήματα και κύπελλα, ο Μέσι δεν έχει γεννηθεί ακόμα, ο Ζιντάν δεν έχει βγάλει επαγγελματικό δελτίο, στο μπάσκετ μεσουρανεί ο Άρης, ο Γερολυμάτος κάνει γυμνή φωτογράφηση στο Playboy, ο Σταμάτης Γαρδέλης είναι πειρασμός για τις γυναίκες, η Βίνα Ασίκη αντρική ονείρωξη και ο Κριστόφ Βαζέχα παίζει στη Ρουχ Χορζόφ.
Εκεί γύρισε το ποδόσφαιρό μας.
…Την εποχή που οι Εγγλέζοι αναδιοργάνωναν το ποδόσφαιρό τους. Την εποχή που έβαλαν σε καλούπια το σπορ, που γαλούχησαν τον κόσμο των γηπέδων και συμμάζεψαν τους οπαδούς. Χρειάστηκαν τόσα πολλά χρόνια λοιπόν για να φτάσουμε και εμείς κοντά στο ιδανικό πρότυπο. Το αγγλικό «μοντέλο». Αυτό που σε αναγκάζει να ξέρεις τρεις μήνες πριν, πού παίζει η ομάδα σου, τί ώρα και σε ποιο γήπεδο. Αυτό που σε κάνει να φτιάχνεις το πρόγραμμά σου τα Σαββατοκύριακα, ανάλογα με τις υποχρεώσεις του αγαπημένου σου football club.
Τέλος, αυτό που δημιούργησε σχολές διαιτησίας για να μειώσει τη γκρίνια και τα παράπονα των ομάδων, στις οποίες ακόμη και εμείς θα απευθυνόμαστε φέτος (έναντι 250.000 ευρώ) για να δούμε «άσπρη μέρα».
Μια ζωή έχουμε μάθει να λέμε για τα άσχημα. Ήταν εύκολο άλλωστε. Ό,τι και να γινόταν, η ΕΠΑΕ ήταν αδύνατον να δώσει τη λύση. Ο μόνος πρόεδρος που παίρνει λιγότερες αποφάσεις απο αυτόν της ΕΠΑΕ είναι αυτός της Δημοκρατίας. Κορυφαία στιγμή ακτινοβολίας της διοργανώτριας, η «σφήνα» κάποιου κοντού, μελαχρινού Αργεντίνου, δίπλα στον ΠΡΟΕΔΡΟ Βασίλη Κοντοβαζαινίτη την ώρα που ο μεγάλος αυτός άνδρας απένειμε το περυσινό πρωτάθλημα στον Ολυμπιακό.
Για την ΕΠΟ θα χρειαστούν πολλά έτη φωτός προκειμένου να φύγει απο τα γραφεία η κολόνια του Βασίλη Γκαγκάτση, αλλά αμέσως μετά το πλάνο της ΕΤ1 στο Euro με τον ΠΡΟΕΔΡΟ να κλαίει κατά τη διάρκεια της απονομής, όλοι μνημονεύουν την φαντασμαγορική παρέμβαση του άλλοτε προέδρου Κώστα Τριβέλα, στην εκπομπή «Δίκη της Δευτέρας» φέροντας υπέροχες σατέν πιτζάμες. Αυτό ήταν μέχρι τώρα το ποδόσφαιρο μας.
Όχι οτι σήμερα που ξυπνήσαμε έχει αλλάξει. Απλά αποφασίσαμε να κάνουμε μερικά σωστά βήματα προς τα πίσω. Ευτυχώς όχι στο δικό μας πίσω, αλλά των Άγγλων. Μπορεί να έχουμε ακόμη προβληματικά γήπεδα και ελαττωματικές διαιτησίες, αλλά έχουμε σκάψει και ένα αυλάκι για να μπει το νερό.
Και για να λέμε «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι», δεν το σκάψαμε εμείς. Μην το κάνουμε «Στις νίκες όλοι μαζί και στις ήττες μόνοι σας». Το έσκαψε η νέα (όχι ελαττωματική) γενιά παραγόντων της Superleague. Άρχισε το «γλείψιμο» ε; Πείτε το όπως θέλετε αλλά μην αρνείστε οτι είναι καλύτερα να ασχολούνται με το ποδόσφαιρό μας οι Πέτρος Κόκκαλης, «Τζίγγερ», Νικολαϊδης, Πηλαδάκης, Σπανός, Χρήστος Κανελάκης, Σουλτάτος και Τσακίρης, παρά οι προκάτοχοί τους.
Μέχρι και το αφεντικό πρότυπο, ο Χρήστος Πανόπουλος, ο πρώτος εκσυγχρονιστής, μοιάζει παλιομοδίτης (ειδικά όταν συντάσσει ανακοινώσεις διαμαρτυρίας ακόμη και στο ημίχρονο των αγώνων) μπροστά στη νέα τάξη. Νέα μυαλά, χωρίς επιχειρηματικές έχθρες πίσω τους, με ξεχωριστή αγάπη ο καθένας για την ομάδα του αλλά και διαφορετική αντίληψη για το άθλημα.
Βέβαια στα συγκοινωνούντα δοχεία, όταν απο τη μία πλευρά είναι η λέξη νέα τάξη στην άλλη άκρη είναι η λέξη καπιταλισμός. Αυτό φοβίζει αλλά τελικά δεν είναι τόσο τρομερό. Θέλουν λέει όλοι αυτοί να βγάλουν λεφτά απο το ποδόσφαιρο. Δηλαδή τί θα έπρεπε να κάνουν. Να λένε π.χ. « Α, ωραία. Θα αναλάβω τον Πανιώνιο και θα χάσω και δύο-τρία εκατομμυριάκια»; Έλεος.
Πέρασαν οι εποχές του Μπάρλου και του Γουλανδρή. Εμείς (οι οπαδοί) θέλουμε το ποδόσφαιρο μας επαγγελματικό και τις ομάδες μας ΠΑΕ, αλλά τους προέδρους κιμπάρηδες, ανοιχτοχέρηδες και να δέρνονται με τους διαιτητές όταν η ομάδα χάνει. Δεν πάνε μαζί αυτά. Το ποδόσφαιρο είναι χρήμα. Βάζεις λεφτά; Βγάζεις λεφτά.
Τώρα το πώς τα αξιοποιείς; Μάλιστα… αυτό είναι ζητούμενο. Μέχρι να φτάσουμε εκεί όμως ας δούμε αν αυτά τα χρήματα μπορούν να έρθουν με σωστές κινήσεις στα ταμεία. Το ιδανικό είναι οι ομάδες να έχουν δική τους περιουσία απο τα έσοδα τους και να υπάρχουν διαχειριστές για να τα αβγατίζουν.
Αν ενώσεις πολλές καλές ιδές μαζί είτε θα βγάλεις την σούπερ ιδέα είτε την απόλυτη «πατάτα». Προς το παρόν η περίπτωση της «πατάτας» δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Μπήκε πρόγραμμα, μπήκε οργανόγραμμα, μπήκε διάθεση και μεράκι. Εντάξει… κάπου κάπου θα μπούνε και μερικά πράγματα κάτω απο το τραπέζι, αλλά είναι σαν να ζητάμε απο τη Λιάνα Κανέλλη να μην καπνίσει για μισή μέρα.
Μας αρέσει που ανοίγουμε το site της Superleague (www.superleaguegreece.net) και ξέρουμε τί μας γίνεται και πότε γίνεται. Μας αρέσει που οι ομάδες μοιάζουν σαν να υπέγραψαν μια οργισμένη ανακωχή. Μια ανακωχή που επιβάλει στον παραπονεμένο να κρατάει χαμηλούς τόνους. Θα μας αρέσει ακόμη περισσότερο αν μπορέσει να βάλει και λίγο παραπάνω τη «μύτη» της στους νόμους που θα κρατήσουν τους χούλιγκανς μακριά απο τα γήπεδα, ή αν φροντίσει να πληρώνουμε φτηνότερα εισιτήρια.
Υπάρχουν πολλά πράγματα που έχει μπροστά της να φτιάξει αυτή η νέα φουρνιά παραγόντων. Δείχνει διάθεση χωρίς έπαρση. Ας μην της κόψουμε τον αέρα απο την πρώτη στιγμή. Παραγίναμε απαιτητικοί (με το δίκιο μας) όλα αυτά τα χρόνια και δεν θα μας βλάψει αν περιμένουμε ακόμη λίγα. Αρκεί να βλαστήσουν οι καρποί που φέτος έσπειραν και να τους θερίσουμε στην ώρα τους. Αρκεί να μην δούμε άλλα κρεμασμένα δελτία παικτών στους τοίχους και σωματοφύλακες με μαύρα έξω απο τα σπίτια ποδοσφαιριστών.
