Εκλεκτοί, ναι. Ικανοί;

Οι Έλληνες τα κατάφεραν. Στα δύο πλέον λαοφιλή ομαδικά αθλήματα της "γηραιάς Ηπείρου", οι συμπατριώτες μας διέπρεψαν. Το 2004 ήταν η ομάδα του Οτο Ρεχάγκελ με τον Θοδωρή Ζαγοράκη, δεκατέσσερις μήνες μετά, αυτή του Παναγιώτη Γιαννάκη με τον Μιχάλη Κακιούζη. Το 32ο διεθνές τρόπαιο στην ιστορία του μπάσκετ της ημεδαπής, μας οδηγεί ακόμη περισσότερο στο παρακάτω συμπέρασμα: Οσοι έχουν την τύχη να θυμούνται τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες δύο δεκαετίες στον χώρο του ελληνικού αθλητισμού, είναι τυχεροί. Πολύ τυχεροί.

Οι χαρές όμως που, νομοτελειακά, θα μας βρουν και πάλι στο μέλλον, πρέπει κάποια φορά να εξαργυρωθούν. Να μην καπηλευθούν. Να γίνουν παραδείγματα προς μίμηση, όχι "Δούρειος Ίππος" μερικών. Οι διεθνείς μας είναι πιθανότατα οι μόνοι που ξέρουν το κοινωνικό χρέος τους και το τι πρέπει να αποτελέσουν για κάθε πιτσιρίκι. Το θέμα είναι οι επαΐοντες να κάνουν το δέον.

Το 1986, ο Ντιέγο Μαραντόνα είχε δηλώσει πως, σε τελική ανάλυση, το (δικό του) Μουντιάλ δεν ήταν κάτι τόσο σημαντικό από τη στιγμή που δεν θα έριχνε τη τιμή του ψωμιού στην Αργεντινή. Οποιος απαιτεί τέτοιο ρόλο να παίξει στην χώρα μας ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο, πλανάται πλάνην οικτρά. Αλλού είναι το κομβικό σημείο της όλης υπόθεσης:

Η ήττα στον αθλητισμό, είναι η πλέον ανώδυνη. Εγγυημένα. Η νίκη όμως; Μήπως είναι το πιο δυνατό ελατήριο κοινωνικής ανέλιξης για ένα Εθνος ;