Ελεγχος Προόδου
Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός και ΑΕΚ συνεχίζουν την προετοιμασία τους ενόψει της νέας περιόδου δίνοντας τα καθιερωμένα φιλικά του καλοκαιριού, τα οποία μερικές φορές βγάζουν συμπεράσματα και άλλες όχι. Μετά από τόσες ημέρες σκληρής και κουραστικής προπόνησης (με τους ποδοσφαιριστές να χρησιμοποιούν κάθε χρόνο την ίδια ατάκα: «Η καλύτερη προπόνηση που είχαμε ποτέ»), θα επιχειρήσουμε μία μικρή ανάλυση των τριών ομάδων, κυρίως από τα όσα είδαμε στα παιχνίδια με Μάντσεστερ Σίτι, Σαραγόσα και Τσάρλτον.
Ο Ολυμπιακός του Τροντ Σόλιντ φαίνεται να έχει αρκετά προβλήματα και σημαντικές ελλείψεις, αλλά την ίδια στιγμή δείχνει να έχει πετύχει «διάνα» με τη μεταγραφή του Γιάγια Τουρέ. Ο νεαρός έγχρωμος αμυντικός, προσδίδει έναν άλλον αέρα στη μεσαία γραμμή των «ερυθρόλευκων», χωρίς να έχει την εντυπωσιακή κίνηση ή αυτό το κάτι παραπάνω για να του προσδώσεις τον χαρακτήρα του «παικταρά». Απλώς ο Τουρέ κάνει το αυτονόητο που οι υπόλοιποι ποδοσφαιριστές (πλην του Στολτίδη) δεν κάνουν ή δεν μπορούν να κάνουν. Τρέχει ασταμάτητα και γι’αυτό το λόγο ξεχωρίζει σαν τη μύγα μέσα στο γάλα. Ο νεαρός είναι από τους παίκτες που θέλει κάθε προπονητής στην ομάδα του, αφού μαρκάρει ακατάπαυστα και μοιράζει παιχνίδι στους συμπαίκτες του.
Το ερώτημα, όμως, που προκύπτει είναι ποιος μπορεί να τον ακολουθήσει ή μάλλον για να το θέσω καλύτερα, ποιος μπορεί να τον αντικαταστήσει αν δεν μπορεί να παίξει (όπως έγινε στο δεύτερο ημίχρονο με τη Σίτι). Παρακολουθώντας τον φετινό Ολυμπιακό έχεις την εντύπωση πως στην ενδεκάδα βρίσκεται ένας παίκτης τύπου Βιεϊρά ή Μακελελέ. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Ο Τουρέ είναι ένας αρκετά καλός «κόφτης» στο χώρο του κέντρου, με διάθεση να τρέξει και να δημιουργήσει παιχνίδι, την ίδια ώρα που οι υπόλοιποι δείχνουν να βρίσκονται μία ταχύτητα πίσω, χωρίς φαντασία στο παιχνίδι τους. Η μεταγραφή του Γιάγια Τουρέ ανήκει στα «συν» του Τροντ Σόλιντ, αφού αυτός εισηγήθηκε την απόκτησή του την ώρα που ο κόσμος υποδέχθηκε την είδηση με ένα παγωμένο μειδίαμα.
Το μεγάλο πρόβλημα του Ολυμπιακού που φάνηκε στο παιχνίδι με τη Μάντσεστερ Σίτι, είναι η δεξιά πλευρά, στην οποία υπάρχει μόνο ο Δημήτρης Μαυρογενίδης και κατά περίσταση ο Παντελής Καφές. Υπάρχει βέβαια και ο Χρήστος Πατσατζόγλου, ο οποίος μακάρι να ξεπεράσει οριστικά το πρόβλημα (αγωνιστικό και ψυχολογικό) και να επιστρέψει στα παλιά καλά επίπεδα, ενώ υπάρχουν και οι Κυριάκος-Παππάς, τους οποίους όμως ο Σόλιντ δεν υπολογίζει. Είναι απορίας άξιο πως στα τόσα πολλά ονόματα που ακούγονται για τον Ολυμπιακό δεν βρίσκεται και ένα καθαρόαιμο δεξί μπακ-χαφ. Εκτός αν ο Νορβηγός έχει στο μυαλό του τη λύση του προβλήματος, που εμείς δεν γνωρίζουμε.
Eνα ακόμη μειονέκτημα που καλείται να εξαλείψει ο Τροντ Σόλιντ είναι η επίθεση. Ο Μιχάλης Κωνσταντίνου δείχνει απελπιστικά μόνος και θυμίζει τον Κωνσταντίνου των πρώτων ημερών στον Παναθηναϊκό. Ο Κύπριος φορ δεν μπορεί να βγάλει μια χρονιά δίνοντας μόνο προσωπικές μονομαχίες δίχως να έχει το απαιτούμενο στήριγμα. Είναι χαρακτηριστικό πως σε 7 φιλικά παιχνίδια, δεν έχει σκοράρει ακόμη επιθετικός! Είτε αυτός, είτε ο Γιάννης Οκκάς. Ωστόσο, πάνω σε αυτό το θέμα, είμαι σίγουρος πως η κατάσταση θα αλλάξει, καθώς ο Σόλιντ δεν είναι βλαξ για να μην δει το πρόβλημα. Γι΄αυτό εξάλλου, έχει δηλώσει στο πρόσφατο παρελθόν πως «Εκτός από την ποιότητα των επιθετικών, χρειάζεται και ποσότητα επιθετικών».
Τέλος, σε ότι έχει να κάνει με τα κενά της άμυνας και το πρόβλημα στις ψηλές μπαλιές είναι κάτι που διορθώνεται μέσα από προπονήσεις. Αυτό που θέλω να πω, δηλαδή, είναι ότι δεν είναι αναγκαία η προσθήκη κι άλλου αμυντικού στο ρόστερ, αλλά η θέληση των αμυντικών να μάθουν το σύστημα που θέλει να εφαρμόσει ο Νορβηγός, αφήνοντας κατά μέρους τις γκρίνιες.
Ο Παναθηναϊκός δείχνει η πιο έτοιμη ομάδα από τους άλλους δύο, κάτι απόλυτα φυσιολογικό αφού έχει τα δύο παιχνίδια με τη Βίσλα Κρακοβίας. Αυτή όμως η ετοιμότητα μπορεί να γυρίσει και «μπούμερανγκ» καθώς παραμονεύει ο κίνδυνος της «κοιλιάς» σε περίοδο που το αγωνιστικό πρόγραμμα θα είναι «φορτωμένο».
Ο Παναθηναϊκός τη νέα χρονιά θα στηριχθεί στο κεντρικό του άξονα ο οποίος αποτελούμενος από τους Κονσεϊσάο, Μπίσκαν και Γκονζάλες φαντάζει πολύ ποιοτικός. Φυσικά στο φιλικό παιχνίδι κόντρα στην Σαραγόσα ο Βόουτερ πήρε τη θέση του Αργεντίνου, μόνο όμως γιατί ο Μαλεζάνι ήθελε να τσεκάρει την ομάδα των προκριματικών του Τσάμπιονς Λιγκ στα οποία ο Γκονζάλες θα είναι απών λόγω τιμωρίας. Η εμπειρία του Κονσεϊσάο, η δύναμη του Μπίσκαν αλλά και οι εμπνεύσεις του «Εκι» αποτελούν σπουδαίο όπλο στα χέρια του προπονητή.
Όπως σπουδαίο όπλο αποτελεί το μυαλομένο παιχνίδι του Αντονι Σέριτς, η σιγουριά του Μόρις, η εκτελεστική δεινότητα του Γκέκα, η επιστροφή του Ολισαντέμπε αλλά και η μαχητικότητα του Παπαδόπουλου.
Στον αντίποδα βέβαια θα πρέπει να παρατηρήσει κανείς ότι στο κέντρο της άμυνας οι λύσεις είναι εξαιρετικά περιορισμένες καθώς ο Αντριτς δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αξιόπιστη λύση. Ο Μαλεζάνι οφείλει να λύσει το πρόβλημα είτε με μεταγραφή είτε με λύση εκ των έσω (Τριποτσέρης;).
Η προσθήκη του Νίλσον θα δώσει την απαιτούμενη ποιότητα και στη δεξιά πλευρά εκεί που τώρα υπάρχει ο επιφυλακτικός Χαραλαμπίδης.
Τέλος, η κορυφή της επίθεσης δεν θα έχει φέτος τον όγκο του Κωνσταντίνου και αυτό ίσως στοιχίσει όταν η μπάλα θα παίζεται ψηλά. Γκέκας, Παπαδόπουλος και Ολισαντέμπε δεν είναι τόσο αποτελεσματικοί στις μάχες του αέρα. Ο Τόργκελε όμως;
Και πάμε στην ΑΕΚ του Φερνάντο Σάντος . Μαζί με τον Παναθηναϊκό, μπορεί να θεωρηθεί η ομάδα του προπονητή, αφού ο Σάντος διανύει τον δεύτερο χρόνο της θητείας του στους «κιτρινόμαυρους» και έχει δημιουργήσει το σύνολο που ο ίδιος θέλει. Το πρόβλημα του Πορτογάλου -που μπορεί να εξελιχθεί σε μέγα «πονοκέφαλο»- είναι η διατήρηση της ηρεμίας στο ποδοσφαιρικό τμήμα, καθώς η ΑΕΚ διαθέτει πλέον αρκετούς πρωτοκλασάτους ποδοσφαιριστές. Ο Σάντος δεν έχει πλέον δίπλα του τον Γιάσμικο Βέλιτς, οπότε στην «αλυσίδα» λείπει ένα σημαντικό κομμάτι σε ότι έχει να κάνει με το κλίμα. Αυτό το κομμάτι καλείται να συμπληρώσει ο Ιλια Ιβιτς, αλλά και ο Ντέμης Νικολαϊδης, ο οποίος φέτος πρέπει να είναι περισσότερο κοντά στην ομάδα.
Από εκεί και πέρα, η φετινή ΑΕΚ με τα όσα έχει δείξει στα μέχρι τώρα φιλικά, είναι σίγουρο πως θα αποδώσει καλύτερη μπάλα από πέρυσι, αφού διαθέτει περισσότερη ποιότητα. Το σύστημα του 4-3-3 δεν έχει αλλάξει, όπως δεν έχει αλλάξει και η δύναμη της Ενωσης στα άκρα. Η προσθήκη του Βασίλη Λάκη στα δεξιά και η δεδομένη ποιότητα του Σέζαρ, δίνουν σημαντικό πλεονέκτημα στα όποια σχέδια του Σάντος, ενώ προσθέστε και το γεγονός πως την φετινή σεζόν ο Πορτογάλος δείχνει να προτιμά τον Λυμπερόπουλο σε έναν πιο ελεύθερο ρόλο, κάτι μεταξύ οργανωτή και δεύτερου επιθετικού.
Ένα στοιχείο που δίνει στον Πορτογάλο τεχνικό το δικαίωμα να χαμογελάσει, είναι η άμυνα αφού με την προσθήκη των Αλεξόπουλου-Τσιρίλο, δεν φαίνεται το κενό που φοβόντουσαν πολλοί με την φυγή του Μπρούνο Αλβες. Οι δύο αμυντικοί δείχνουν να συνεργάζονται άψογα μαζί, έχοντας την απαιτούμενη δύναμη αλλά και το πλεονέκτημα στο ψηλό παιχνίδι.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως σε αυτή την ομάδα που έχουμε παρακολουθήσει στα μέχρι τώρα φιλικά ματς, απουσιάζει από τα χαφ ο Κατσουράνης (ή ο Τσάνκο), οπότε οι όποιες δοκιμές του Σάντος σε αυτή τη θέση (βλέπε Μόρα) δεν είναι σωστό να κριθούν.
