Επιλέξαμε δηλητήριο
Νικάμε, χάνουμε όπως με την Σλοβενία, ένα σκριν δεν θα γίνει για να βοηθηθεί κάποιος και στην άμυνα ο καθένας κοιτάει τον παίκτη του. Αυτό θα γίνει ως το τέλος του τουρνουά και πολύ πιθανώς να έρθει το μετάλλιο. Δεν σημαίνει όμως ότι θα είναι και η καλύτερη λύση. Έτσι θα πάμε μέχρι το τέλος καθώς μας έγινε η τιμή να διαλέξουμε το δηλητήριό μας.
Κάποιος είπε ότι από την στιγμή που δεν έχουμε αυτό που αγαπάμε, να αγαπάμε αυτό που έχουμε. Μόνο που για το μπάσκετ στην Ελλάδα δεν ισχύει κάτι τέτοιο. ΜΑΚΑΡΙ αυτά τα παιδιά να γυρίσουν με το χρυσό μετάλλιο. ΜΠΟΡΟΥΝ. Δεν είναι όμως η ομάδα που θα σε τραβήξει. Μέχρι τώρα ο ενθουσιασμός του κόσμου έφερε πρωτοσέλιδα και τεράστιες προσδοκίες για να αποδειχθεί ότι οι φίλαθλοι αγαπούν το μπάσκετ. Διψάνε για μία επιτυχία. Δεν σημαίνει ότι αυτή η εμμονή στην άμυνα θα βρει πολλούς πιστούς οπαδούς. Τι στο καλό; Με τον Γκάλη και τον Γιαννάκη μεγαλώσαμε, όχι με τον Μπιτέρ και τον Μπιλπά.