Εθισμός στη μετριότητα

Το ντέρμπι, που κατά πάσα πιθανότητα, θα αποθεωθεί από τα ΜΜΕ για την ποιότητα του ήταν ένα μέτριο παιχνίδι με υποφερτό ρυθμό και με ψήγματα τακτικής σκέψης. Η διάθεση των ποδοσφαιριστών υπήρχε, φάσεις δημιουργήθηκαν, αλλά αυτό απέχει αρκετά από το να παρασημοφορήσουμε υπερβολικά τον συγκεκριμένο αγώνα.

Μπορεί η εμμονή του Αλμπέρτο Μαλεζάνι σε θέματα τακτικής να έγινε αντικείμενο σχολιασμού από τους καλοβολεμένους ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού και από τις ποδοσφαιρικά αναλφάβητες αθλητικές εφημερίδες , η ουσία όμως είναι με την βοήθεια του συγκεκριμένου τομέα προσέγγισε τον αγώνα.

Η εικόνα της απαρχαιωμένης αλλά φανατισμένης Λεωφόρου και δύο αναχρονιστικών ομάδων που προσπαθούσαν να επιβάλλουν ρυθμό με μακρινές πάσες είναι αντιπροσωπευτική για το επίπεδο του ελληνικού πρωταθλήματος. Στο πρώτο ημίχρονο, οι γηπεδούχοι δημιούργησαν και έχασαν τις περισσότερες ευκαιρίες βασισμένοι στην πασίγνωστη αμυντική ανυπαρξία των ερυθρολεύκων σε καταστάσεις πίεσης.

Η υπεροχή των πρασίνων στο πρώτο μέρος ήταν εμφανής, χωρίς όμως το θέαμα να φτάσει σε δυσθεώρητα επίπεδα. Η ποιότητα που διαθέτουν οι ερυθρόλευκοι παίκτες έχει αρχίσει καιρό τώρα να ξεθωριάζει και χρειάζονται απλώς κλειστές και συμπαγείς άμυνες για να αποδιοργανώσουν την κόκκινη μηχανή που εκλιπαρεί για να σκοράρει. Το γκολ του Παναθηναϊκού ήταν αυτό που ζητούσε ο Ιταλός coach για να οχυρώσει την ομάδα στην άμυνα ( περισσότερο όμως από όσο θα ήθελε) γνωρίζοντας ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει τρόπους ( ή το κατάλληλο πρόσωπο ) να διασπάσει εύκολα κλειστές άμυνες.

Χρειάστηκε μία απλή εσωτερική κίνηση στο ημίχρονο για να αλλάξει η ροή του αγώνα και προκαλεί εύλογα ερωτήματα γιατί υπήρξε η καθυστέρηση από πλευράς του κόκκινου πάγκου. Η μετατόπιση του Τζόρτζεβιτς στην αριστερή πτέρυγα φόρτισε την πλευρά του Χαραλαμπίδη και επέστρεψε πίσω την αυτοπεποίθηση των φιλοξενούμενων στο χώρο της μεσαίας γραμμής.

Οι ποδοσφαιρικές προσωπικότητες που διαθέτουν οι φιλοξενούμενοι επέβαλλαν ένα αέρα υπεροχής στο δεύτερο ημίχρονο, αλλά ήταν πια εμφανές ότι απουσίαζε το ποδοσφαιρικό πλάνο και σχέδιο για τον τρόπο ανάπτυξης της ομάδας. Αντίθετα, ο πράσινος coach επέλεξε ένα ωμό και αντιεμπορικό πλάνο για το δεύτερο ημίχρονο. Παραχώρησε χώρο στον Ολυμπιακό και έκλεισε με τέτοιο τρόπο τους διαδρόμους (χρησιμοποιώντας τις αλλαγές του) ώστε να εκμεταλλευτεί την στατικότητα των επιθετικών του Ολυμπιακού. Βέβαια, η μαζική οπισθοχώρηση των γραμμών του Παναθηναϊκού άρχισε να καλλιεργεί το αίσθημα του φόβου της ισοφάρισης. Η ανύπαρκτη ικανότητα εκτέλεσης των φιλοξενούμενων εξασφάλισε την νίκη των γηπεδούχων.

Οι τίτλοι τέλους βρήκαν τους Πράσινους των 4 προπονητών σε μία χρονιά στην πρώτη θέση της βαθμολογίας να προβάρουν το δεύτερο πρωτάθλημα τους, την ΑΕΚ στην δεύτερη θέση να προσπαθεί να υπολογίσει τι θέλει και τι μπορεί να πάρει και τον Ολυμπιακό στην 3η θέση να συνειδητοποιεί ότι η ανανέωση δεν είναι πολιτική έννοια. Ο εθισμός στην μετριότητα του ελληνικού πρωταθλήματος μας κάνει υπερπροστατευτικούς για τις ομάδες μας μέχρι να έρθει το ευρωπαϊκό ξεγύμνωμα...