Euro 2004: Εμπειρία ζωής
Σαν ένα όνειρο μοιάζουν οι ημέρες εκείνες του Euro. Όσο περνάει ο καιρός τόσο περισσότερο θυμίζει παραμύθι με το καλύτερο τέλος η περιπέτεια της Πορτογαλίας. Η παρουσία μας ήταν εμπειρία ζωής και σίγουρα αποτελεί μια ιστορία να λέμε στα παιδιά μας.
Το κομβικό σημείο της πορείας της Εθνικής στο τουρνουά ήταν η αναμέτρηση με τη Γαλλία. Μέχρι τότε όλοι έλεγαν « μεγάλη επιτυχία που φτάσαμε μέχρι εδώ, αλλά τώρα…» και είχαν δίκιο. Η παρέα του Ζιντάν δεν άφηνε και πολλά περιθώρια. Η νίκη κόντρα στους τρικολόρ μας έκανε να πάμε στα ημιτελικά υποψιασμένους, αφού τα καταφέραμε με τη Γαλλία υπήρχαν πιθανότητες κόντρα στους Τσέχους.
Στην Πορτογαλία πρωτοβρέθηκα για τον προημιτελικό του Αλβαλάδε, επέστρεψα στην Αθήνα για να πάρω και πάλι το αεροπλάνο για την Ιβηρική χερσόνησο δυο μέρες μετά και τα υπόλοιπα δύο παιχνίδια, μα τι παιχνίδια…
Στο ενδιάμεσο είχα ξετυλίξει το κουβάρι τηςπεριπέτειας του πρώτου ταξιδιού. Το παραθέτω αφιερωμένο στην παρέα που ταξίδεψε στο Αλβαλάδε με μοναδικό σκοπό να χαρεί τον αγώνα.
Πορτογαλία, on the road, τρίτο μέρος
28/6/2004
Την προηγούμενη Δευτέρα και ενώ δεν είχε περάσει από το μυαλό μου ότι θα δω από κοντά αγώνα του Euro ακούω στο ραδιόφωνο έναν ταξιδιωτικό πράκτορα να λέει ότι προετοιμάζονται αυθημερόν εκδρομές για την Πορτογαλία και τον αγώνα της Εθνικής μας ομάδα με τη Γαλλία. Τότε μόνο σκέφτηκα τον εαυτό μου στο Αλβαλάδε. Κατευθείαν άρχισε η αναζήτηση συνοδοιπόρων και σιγά σιγά άρχισα να βρίσκω την παρέα που θα με συντρόφευε στην πιο συγκλονιστική εμπειρία της ζωής μου.
Αρχικά άναψε το πράσινο φως ο Καραλής που ήδη ψαχνόταν μαζί με τον Σαμπράκο, στη συνέχεια εμφανίστηκε ο Φουρνάρος για να ολοκληρώσει το παζλ ο Κιαπεκάκης. Μετά από αστραπιαίες κινήσεις τα πακέτα κλείστηκαν και στις επτά το πρωί της Παρασκευής συναντιόμασταν στο αεροδρόμιο, με τον Γιάννη Καραλή να φτάνει τελευταίος - που να ανοίξει το μάτι - και να πετά το διαβατήριο από μακριά τη στιγμή που τσεκάραμε. Μετά από τέσσερις ώρες πτήσης και χωρίς να φανταστούμε ότι η τύχη μας άρχιζε ήδη να δουλεύει - την ίδια ώρα κάποια άλλα τσάρτερ δεν πέταξαν ποτέ - φτάσαμε στη Λισσαβόνα εντελώς ανυποψίαστοι για το τι θα ακολουθήσει.
Το κλου στο αεροπλάνο ήταν ένα παλικάρι που φορούσε ένα μπλουζάκι με το σύνθημα « κλ… μας τα αρ….. Ζινεντίν Ζιντάν». Αρχίσαμε ήδη να μπαίνουμε στο κλίμα του αγώνα, αφού περάσαμε μια βόλτα από την πλατεία Rossio - Ρούσιο την προφέρουν οι Πορτογάλοι - και οι Ελληνάρες φίλαθλοι ήδη έκλεβαν την παράσταση με τα συνθήματα τους. Αφού γελάσαμε με κάτι Ισπανούς που έπαιζαν μπάλα στην πλατεία και φώναζαν « Ελλάς - Ελλάς» πήραμε το δρόμο για το Αλβαλάδε μιλώντας σιγά σιγά για τον αγώνα με τον Βασίλη Σαμπράκο να λέει ότι « αρχίζει σιγά σιγά το άγχος».
Αφού ο Γιάννης Καραλής συνέχιζε την πλάκα του με έναν ωραίο τύπο από το Ρέθυμνο που έλεγε ανέκδοτα – αλήθεια το μυρμήγκι πως λεγόταν – ο Γιάννης Φουρνάρος είχε κολλήσει με το σύνθημα της μπλούζας και ο Πάνος Κιαπεκάκης έλεγε ότι το ματς θα έρθει 0-1, αλλά κανείς δεν του έδινε σημασία. Που να ξέραμε… Έξω από το Αλβαλάδε και ενώ φορέσαμε τις μπλούζες της Εθνικής κάναμε τα ψώνια μας και βρεθήκαμε στις εξέδρες βλέποντας κατά την είσοδο μας το πούλμαν της ομάδας μας. Μιάμιση ώρα πριν την σέντρα και το πρώτο « ΟΛΕ» είναι για τους διεθνείς μας που μπαίνουν να χαζέψουν το γήπεδο. Αριθμητικά υστερούμε των Γάλλων φιλάθλων, όμως οι φωνές μας είναι πιο δυνατές. Ακολουθεί η είσοδος των ομάδων, ο εθνικός μας ύμνος που μας έκανε να ανατριχιάσουμε και η σέντρα.
Τα τσιγάρα αρχίζουν να ανάβουν το ένα πίσω από το άλλο και ο Καραλής ανά πέντε λεπτά με σκούνταγε για να μου ανακοινώσει ότι πέρασε ένα ακόμα πεντάλεπτο με την Εθνική μας να κρατάει. Τι να κρατάει δηλαδή που μας έφυγε η ψυχή στη φάση του Κατσουράνη, όπου ο Μπαρτέζ πρόλαβε να πιάσει τη μπάλα πριν περάσει τη γραμμή. Ημίχρονο και οι πρώτοι κρυφοί πόθοι για κάτι καλό, αποτέλεσμα από την εξαιρετική εμφάνιση. Σέντρα δευτέρου ημιχρόνου και πριν καλά καλά ζεσταθούμε ο Ζαγοράκης μεταμορφώνεται σε Μαραντόνα αποφεύγοντας τον Λιζαραζού, στέλνει συστημένη τη μπάλα στον Χαριστέα, ο οποίος μας έκανε το χατίρι. ΣΟΚ ΚΑΙ ΔΕΟΣ! Δεν ξέρουμε πώς να πανηγυρίσουμε… Φουρνάρος και Σαμπράκος αγκαλιάζονται, ο Κιάπε τρελαίνεται και εγώ βρίσκομαι πάνω στον Καραλή. Για πέντε λεπτά η έκσταση συνεχίζεται και αμέσως μετά αρχίζει η αγωνία.
Τα τσιγάρα πάνε δύο - δύο, το πούρο του Καραλή θυμίζει φουγάρο, τα μάτια δεν ξεκολλούν από το ρολόι και αρχίζουν οι δεήσεις στον Ύψιστο. Τα υπόλοιπα λεπτά μας φαίνονται αιώνες. Όταν περνούν, το τελευταίο σφύριγμα του Φρισκ μας λυτρώνει. Παράλληλα αρχίζουν ΤΑ πανηγύρια. ΠΑΝΙΚΟΣ! Για μισή ώρα αποθεώνουμε τους παίκτες, άλλοι δακρύζουν από τη συγκίνηση και άλλοι θυμούνται το σύνθημα της φανέλας…
Αφού παίρνουμε μια ανάσα αποχωρούμε από τις εξέδρες και βρισκόμαστε εκτός γηπέδου για τον δεύτερο γύρο του πάρτι… « Σήκωσε το γ……., δεν μπορώ, δεν μπορώ να περιμένω» δονεί την ατμόσφαιρα την ώρα που σκεφτόμαστε τι μας αξίωσε ο Θεός να δούμε. Ο Καραλής προσπαθεί τηλεφωνικά να εξηγήσει στα παιδιά του τι συμβαίνει στο Αλβαλάδε και οι υπόλοιποι να μεταφέρουμε το κλίμα στους δικούς μας που έβγαιναν στους δρόμους. ΧΑΜΟΣ!
Μετά από αρκετά λεπτά παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής για το αεροδρόμιο και κατ’ επέκταση για την Αθήνα. Μπαίνουμε στο τσάρτερ και καθόμαστε όπου ήθελε ο καθένας λες και ήμασταν σε λεωφορείο και ακούμε τον Γερμανό πιλότο να δίνει συγχαρητήρια στον Ρεχάγκελ. Πέφτει ένα τελευταίο χειροκρότημα και κλείνουμε τα μάτια για να ονειρευτούμε, γιατί τα όσα ζήσαμε νωρίτερα ήταν αληθινά αν και οι στιγμές έδειχναν μυθικές.
ΥΓ: Το editorial αυτό είναι αφιερωμένο σε όλη την παρέα – με όλη τη σημασία της λέξης - που βρέθηκε μαζί σε αυτήν την όμορφη περιπέτεια.
ΥΓ1: Παιδιά η χάρη μας έφτασε μέχρι το CNN TURK
ΥΓ2: Κι όμως ακούστηκε και αυτό από τους απίστευτους Ελληνάρες για τους Γάλλους: «ένα μπο…… είσαστε»
Και που να ξέραμε τι θα ακολουθούσε μετά...
