Ντόντσιτς εσείς, Πρίντεζη(τς) εμείς
Ο Γιάννης Ψαράκης εξηγεί πως ο Ολυμπιακός του by the book έγινε ομάδα του ενός: του Γιώργου Πρίντεζη φυσικά, ο οποίος "νίκησε" πρώτα απ' όλα τον ίδιο του τον εαυτό! Ποιους "ερυθρόλευκους" επηρέασε και ποιον όχι η επάνοδος του Βασίλη Σπανούλη στην (κανονική) δράση.
Προερχόμενος από τέσσερις σερί νίκες, οι τρεις μάλιστα μακριά από την Ελλάδα, και παίζοντας κόντρα σε έναν λαβωμένο και εθισμένο στις ήττες (5 στα 6 τελευταία ματς) αντίπαλο που μεταξύ άλλων είχε χάσει και από τον Ερυθρό Αστέρα, ο Ολυμπιακός βρισκόταν σε ένα σημαντικό σταυροδρόμι.
Έχανε κι έσβηνε μονομιάς μία από τις νίκες σε Πόλη, Μιλάνο ή Βαλένθια, νικούσε και αυτόματα άλλαζε -βαθμολογικό- επίπεδο, αποκτούσε αέρα δύο νικών από τις ομάδες της 4ης θέσης, άρα το περιθώριο για κάποια εκτός προγράμματος ήττα στο προσεχές μέλλον.
Θέλω να πω ότι ψυχολογικά και βαθμολογικά ο αγώνας ήταν κομβικής σημασίας, οδεύοντας προς το φινάλε του πρώτου γύρου. Και ο Ολυμπιακός που μέχρι τις αρχές της 4ης περιόδου έπαιζε το γνωστό by the book μπάσκετ του σε αμυνα και επίθεση, χρειάστηκε στην παράταση τα... κάκαλα του Πρίντεζη για να καθαρίσει έναν αντίπαλο που όσο πληγωμένος και αν ήταν, με τόσο βαρύ όνομα που κουβαλούσε τόσο επικίνδυνος ήταν.
ΟΚ, δεν συνηθίζω να αποδίδω καλάθια ή νίκες μιας ομάδας στη πολυθρύλητη "ελληνική ψυχή", όμως κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης το "εγώ" του Πρίντεζη βγήκε πάνω από συστήματα και σκάουτινγκ. Έχοντας χάσει στο φινάλε της κανονικής περιόδου την ευκαιρία να "καθαρίσει" το ματς με τις 2 χαμένες βολές (ενώ έως τότε είχε 6/6) το πήρε προσωπικά και στην παράταση πήρε το αίμα του πίσω. Από τον ίδιο του τον εαυτό.
Εννέα πόντοι στο έξτρα πεντάλεπτο συμπεριλαμβανομένου ενός άνευ ισορροπίας τρίποντου μετά από σκριν και δύο πιρουέτες. Ο "Πρι" που στο πρώτο ημίχρονο ήταν ωσεί παρών και στο μεγαλύτερο μέρος του δεύτερου ημιχρόνου θεατής από τον πάγκο (βλέποντας τον... περαστικό Ουίλτζερ να του δίνει ανάσες), άφησε το σημάδι του και χάρισε στον Ολυμπιακό μία υπερπολύτιμη για πολλούς λόγους νίκη.
Ειδικά στο έξτρα πεντάλεπτο εξελίχθηκε σ' εφιάλτη της Ρεάλ Μαδρίτης, αφού έμοιαζε λες και είχε μπει στο κορμί του 18χρονου Ντόντσιτς με την ενέργεια και τη σιγουριά του παιδιού-θαύματος της "βασίλισσας" τον οποίο ίσως και να απολαύσαμε για τελευταία φορά στα μέρη μας πριν μετακομίσει στις... Αμερικές.
Ο Ολυμπιακός από το ματς κρατάει αφενός την ηγετική εμφάνιση του Πρίντεζη, αλλά και την φοβερή εμφάνιση του ΜακΛιν. Ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο όταν στο σωστά στοχευμένο παιχνίδι του Ολυμπιακού για παιχνίδι ρακέτας (κάτι που είχε φανεί από τις πρώτες κιόλας επιθέσεις με το γρήγορο φόρτωμα του Ταβάρες με 2 φάουλ) γέμισε τους ψηλούς της "βασίλισσας" με φάουλ με αποτέλεσμα στην παράταση να έχουν καθηλωθεί στον πάγκο και ο Τόμπκινς και ο Ταβάρες και ο Ρέγες.
Κρατάει τη νέα μεστή εμφάνιση του Στρέλνιεκς, ο οποίος πέραν του ότι δεν λέει να χάσει βολή στη σεζόν (21/21 και συνεχίζει από τον... Γενάρη) έχει κρύο αίμα και εξελίσσεται στην μεταγραφή-κλοπή της σεζόν σε όλη τη διοργάνωση.
Αυτό που προβλημάτισε ήταν πως η επάνοδος Σπανούλη αφενός άφησε στο περιθώριο τον Τόμπσον (ο οποίος πάντως όσα έκανε στο παρκέ όπως μία ασίστ γκολ-φάουλ στον ΜακΛιν) ήταν σωστά αλλά κυρίως δεν επέτρεψε στον Ρόμπερτς (ο οποίος προερχόταν από σερί φοβερών εμφανίσεων) να βρει ρυθμό, παρότι συνολικά έπαιξε 22 λεπτά. Μέγα θέμα ήταν και η απώλεια των ριμπάουντ στην 4η περίοδο με τα 7 επιθετικά της Ρεάλ, αλλά και τα άσχημα ποσοστά στο τρίποντο (4/21 στο 40λεπτο) αφού στην παράταση... μπήκαν όλα (8/8 σουτ, 1/1 βολή, μηδέν λάθη).
